กามเทพน้อยสานรักของแด๊ดดี๊หม่ามี๊ นิยาย บท 273

“เอามาให้ฉัน”ทันใดนั้น เวธัสก็ขมวดคิ้ว หันไปตอบทันที

ปัณณ์รู้สึกประหลาดใจ สีหน้าท่าทางตกใจ

เวธัสเปลี่ยนเป็นรองเท้าแตะผู้หญิงของณิชา

ไซส์รองเท้าแตะคู่นี้ใหญ่กว่าไซส์เท้าของณิชาสองเบอร์ เวธัสใส่แล้วกลับรู้สึกว่ามันยังคับอยู่ไม่น้อย

เขากวาดสายตามองรองเท้าแตะสีชมพู ไม่นานก็ดึงสายตากลับมา ก่อนจะหันไปพูดกับเด็กทั้งสองคนด้วยความเมตา“อาทิตย์หน้าเดี๋ยวจะพาพวกลูกไปขี่ม้า”

สองตากลมโตดำใสแป๋วของปัณณ์แฝงไปด้วยความหวัง ปากพูดพึมพำ“คุณทำรองเท้าของหม่ามี๊ยืดออกหมดแล้ว แถมยังไม่ได้ล้างเท้าด้วย จะต้องเหม็นแน่ๆ”

“เท้าของแด๊ดดี้ไม่ค่อยมีเหงื่อ ไม่เหม็นหรอก”อรัลพูดอธิบายแทนเวธัสตามสัญชาตญาณ

ปัณณ์หันไปจ้องเขม็งเขาทันที คนทรยศ

ถูกซื้อง่ายๆขนาดนี้เลยเหรอ

อรัลก็รู้สึกว่าตัวเองเหมือนจะยืนอยู่ผิดฝ่าย ก็เลยพูดเอาตัวรอด“ผมก็แค่พูดความจริงเท่านั้น”

“นกสองหัว！”

“ผมเพิ่งจะสามขวบครึ่ง ต่อให้เป็นนกสองหัวก็ไม่มีอะไรต้องอาย”

อรัลสีหน้าตึง ตอบกลับไปอย่างจริงจัง นี่มันทำให้ปัณณ์ยิ่งอารมณ์เสียขึ้นไปอีก

เขาไม่ได้ระเบิดอารมณ์ใส่อรัล แต่กลับระเบิดใส่เวธัส……

“ปีศาจกษัตริย์ รีบไปล้างเท้าเดี๋ยวนี้เลย ปัณณ์เหม็นจะตายอยู่แล้ว……”

เวธัสพอเห็นเด็กน้อยเข้ามาใกล้ตรงหน้าเขา ท่าทางดูเหมือนคิดที่จะเข้ามาลากเขา ในตาของชายคนนี้ก็เผยให้เห็นถึงความชั่วร้าย ยกเข่าขึ้นแล้วยื่นตรงไปที่จมูกของเด็กน้อย

“ลูกลองดมดูดีๆสิว่าเหม็นไหม?”

เขาไม่ได้ถอดถุงเท้า ถุงเท้าผ้าฝ้ายสีดำ เป็นรูปร่างของเท้าขนาดใหญ่หนึ่งข้าง

ปัณณ์แทบจะหยุดฝีเท้าเอาไว้ไม่อยู่ เกือบจะชนเข้าจริงๆ ยกมือน้อยๆขึ้นมาพัดตรงจมูกของตัวเองด้วยความโกรธเคือง

“เหม็นมากๆ ปีศาจกษัตริย์จะต้องเป็นฮ่องกงฟุตแน่ๆ！”

พูดจบ เขาก็วิ่งไปออดอ้อนณิชา“หม่ามี๊ รีบไล่ปีศาจกษัตริย์ออกไปเร็วเข้าสิ……”

“ในเมื่อลูกรังเกียจที่เขาเท้าเหม็น ก็ไปเอาน้ำใส่กะละมังมาล้างเท้าให้เขาเลยดีไหม?”

ณิชามองออกว่าในแววตาของปัณณ์แฝงไปด้วยความคาดหวังเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้พูดแฉออกไปว่าลูกชายปากไม่ตรงกับใจ

ปัณณ์อ้าปากค้างเป็นรูปตัวโอ ยกหัวขึ้นด้วยความซึนเดเระ“ไม่เอา”

“แด๊ดดี้สัญญาว่าวันเสาร์อาทิตย์จะพาพวกเราไปขี่ม้า……”อรัลพูดเตือนขึ้น“เขาให้ของขวัญพวกเรา พวกเราจะติดหนี้เขาเปล่าๆไม่ได้นะ ไปเอาน้ำมาล้างเท้าเขา จะได้ถือว่าเจ๊ากันแล้ว”

ถ้าเอาของเขาแล้ว ก็ต้องตอบแทนเขาคืนสิถึงจะถูก

ปัณณ์มองเวธัสด้วยความรังเกียจ

เวธัสหันมองท่าทางที่ซูบผอมของเด็กน้อย“กลัวว่าน้ำกะละมังเดียวก็ยังยกไม่ขึ้นเลยล่ะมั้ง”

“กล้ามาดูถูกปัณณ์เหรอ?”

เด็กน้อยทนรับการยุแหย่ไม่ไหว หันตัววิ่งเข้าไปในห้องน้ำทันที

ไม่นาน เขาก็ยกกะละมังสีฟ้าออกมาหนึ่งใบ ข้างในมีน้ำอยู่ครึ่งกะละมัง

แม้ว่าผิวน้ำจะสั่นไหวอยู่ไม่น้อย แต่เด็กน้อยก็ยังคงเดินอย่างมั่นคงไม่สั่นคลอน

คิ้วค่อยๆยกขึ้น เผยให้เห็นถึงความภาคภูมิใจ

ณิชามองความเข้ากันที่ดูงุ่มง่ามน่าอึดอัดนี้ของลูกชายและเวธัส รู้สึกสุขใจอยู่ไม่น้อย

ปัณณ์ไม่มีพ่อมาตั้งแต่เด็ก

เธอจะเห็นแก่ตัวไปกีดกันความรักของพ่อที่เขาควรจะได้รับ เพียงเพราะว่าตัวเองกับเวธัสไม่มีลงรอยกันไม่ได้

……

แน่นอนว่าเวธัสไม่มีทางใช้ของใช้ในชีวิตประจำวันราคาถูกไปตลอดอยู่แล้ว

เขาให้เอกส่งของเครื่องใช้อาบน้ำมา ยัดใส่เข้าไปในห้องอาบน้ำเล็กๆจนเต็มไปหมด

ณิชาอยากที่จะไล่เขาไป เขาก็เอาแต่หาข้ออ้างว่าลูกสองคนบังคับให้อยู่ต่อเสมอ เอะอะก็จะฟ้องทนาย โมโหจนณิชาหมดหนทาง อดกลั้นความโกรธเคืองเอาไว้

เวธัสเข้าไปอาบน้ำในห้องน้ำ เสียงน้ำซ่าๆดังออกมา

ณิชาเล่านิทานให้เด็กน้อยทั้งสองคนฟังจบแล้ว ตอนที่ออกมาที่ห้องนั่งเล่น จู่ๆก็นึกถึงแฟลชไดร์ฟที่ชาลีมอบให้กับเธอก่อนที่จะจากไป

ดูเหมือนเขาจะบอกว่า ตอนที่รู้สึกไม่มีความสุขให้หยิบออกมาดู

ตอนแรกก็ไม่ได้รู้สึกอะไร ตอนนี้พอหวนนึกดูแล้วก็รู้สึกว่ามันมีความหมายลึกซึ้งอะไรซ่อนเอาไว้อยู่