กามเทพน้อยสานรักของแด๊ดดี๊หม่ามี๊ นิยาย บท 286

เขาพูดเสียงเบา แต่กลับเหมือนมีดคมที่แทงเข้ากลางใจณิชา

เอาเถอะ ไหนๆ ก็รู้ความจริงแล้ว เธอเองก็คิดว่าไม่ต้องอธิบายอะไรอีก

พอคิดแบบนี้ ณิชาจึงลุกขึ้นมาอยู่ในท่านั่ง จัดเสื้อผ้าตัวเอง แล้วสูดหายใจเข้าลึกเพื่อปรับอารมณ์ และไม่แสดงท่าทีใดๆ

“ตอนออกจากบ้านเมื่อเช้านี้ ฉันก็บอกคุณไปแล้วนี่ แต่คุณไม่ยอมเชื่อเอง”

“พูดแบบนี้ หมายความว่าผมเข้าใจยากสินะ?” เวธัสยิ้มอย่างที่ไม่รู้ว่ายิ้มนั้นของเขาต้องการจะสื่ออะไร แต่คำพูดก็ฟังดูเย็นชากว่าเดิม

ตอนเช้าเขาตั้งใจพูดเรื่องท้องก็เพื่อประชดลูกน้อยทั้งสองคน

ในสถานการณ์แบบนั้น ถึงเธอบอกไปว่าไม่ได้ท้อง แล้วใครมันจะไปเชื่อ?

ขนาดปัณณ์กับอรัลยังไม่เชื่อเลย นับประสาอะไรกับเขา?

“ถ้าวันนี้ผมไม่ได้พาคุณมาตรวจ คุณตั้งใจจะปิดผมอีกนานแค่ไหน?”

ณิชาเห็นว่าเวธัสกำลังโมโหมาก แต่พอนึกถึงเรื่องที่เขาช่วยเธอไว้โดยไม่คิดถึงชีวิตตัวเอง ก็เลยเริ่มรู้สึกผิด จึงพยายามเปลี่ยนเรื่องคุย

ณิชาพูดกับหมอว่า “หัวไหล่ของเขาได้รับบาดเจ็บ รบกวนช่วยดูให้หน่อยสิคะ”

แม้จะเป็นสูตินรีเวชแพทย์ แต่ก็น่าจะทำแผลอะไรแบบนี้ได้อยู่มั้ง?

หมอผู้หญิงคนนั้นก็สังเกตเห็นว่าที่ไหล่ของเวธัสแดงอยู่ จึงรีบคว้ายาทาแผลไอโอดีน น้ำยาล้างแผล กรรไกร ผ้าก็อซและอุปกรณ์ทำแผลอื่นๆ

“ออกไป” เวธัสมองหมอผู้หญิงคนนั้นด้วยสายตาที่ดุร้าย

หมอคนนั้นตกใจ “แต่แผลของคุณ…”

“บอกให้ออกไป ไม่ได้ยินหรือไง?”

หมอคนนั้นที่ถูกตะคอกใส่อีกครั้งก็ตัวสั่น

ตัวเองเป็นหมอประจำห้องนี้แท้ๆ แต่ก็ต้องเลือกที่จะเดินออกไป

ภายในห้องเหลือเพียงเวธัสกับณิชาสองคน

ณิชามีลางสังหรณ์ที่ไม่ค่อยดีนัก

เธอตั้งใจจะวิ่งตามหมอผู้หญิงคนนั้นออกไป แต่ยังไม่ทันได้เริ่มวิ่งเลย เวธัสก็คว้ามือเธอเอาไว้ก่อน

เขาดึงณิชากลับเข้ามา แล้วกดร่างณิชาให้ไปนอนอยู่บนเตียงผู้ป่วยอีกครั้ง…

“ได้เห็นว่าผมทั้งเจ็บปวดและสับสนกับเรื่องเด็กในท้องของคุณ คุณคงจะมีความสุขมากสินะ ที่ได้เอาคืนผม!”

เวธัสไม่รู้อะไรเหมือนคนโง่คนหนึ่ง และเชื่อคำพูดของณิชา

เขาระมัดระวังอยู่ตลอด เพราะกลัวว่าจะทำให้เธอปวดท้อง…

ทั้งๆ ที่เขาก็รู้ว่าเด็กคนนั้นเป้นลูกของธนา แต่ก็ยังบอกตัวเองให้ยอมรับ

และที่ตลกก็คือ เวธัสยังบอกอีกว่าจะเลี้ยงเด็กคนนั้นที่คฤหาสน์สนธิไชยเหมือนเป็นลูกของตัวเอง

หลังจากที่เขาเหวี่ยงตัวณิชาลงนอนบนเตียง ทำให้แผลที่แขนขวาฉีก และกลิ่นเลือดได้โชยมาแตะที่จมูกของณิชา

ณิชาดิ้นอยู่ครู่หนึ่ง เพราะอยากลุกขึ้นนั่ง แต่เวธัสกดบ่าณิชาไว้อย่างแรง

ณิชาสู้แรงไม่ไหวเลย

ก็เลยหยุดสู้เสียเลย

ณิชานอนหงายที่ปลายเตียง ดวงตาของณิชาสะท้อนภาพของเวธัสที่กำลังโกรธอยู่

“ใช่! ฉันอยากเอาคืนคุณ แต่ทั้งหมดนี้ก็เพราะคุณเองที่ถามฉันว่าลูกเป็นของใครไม่ใช่หรือไง?”

เวธัสขยับริมฝีปากเล็กน้อย แต่ก็นิ่งไปครู่ใหญ่ และไม่ได้พูดอะไร

ณิชาก็ยิ่งโมโหขึ้นอีก

“ในสายตาของคุณ ฉันคงง่ายมากสินะ เดี๋ยวก็ฐานภพ เดี๋ยวก็ธนา ไม่พูดมาเลยล่ะ ว่าผู้ชายทั้งโลกเป็นของฉันหมด?”

เวธัสเม้มปากบางไว้แน่น และยังคงไม่พูดอะไร

ติ๋งๆ

เลือดสีแดงสดไหลลงตามแขนของเขา แล้วหยดลงบนผ้าปูเตียงสีขาว จนกระจายเป็นวงกว้าง

ณิชาได้โอกาสตอนที่เขานิ่งอยู่ ผลักตัวเขาออกไปอย่างแรงทีหนึ่ง

บาดแผลที่แขนของเวธัสฉีกอีกครั้ง พอมาถูกณิชาผลักตอนเผลอ ก็ถึงกับต้องจับแขนข้างที่เจ็บไว้

ณิชาวิ่งไปถึงที่ประตู แต่พอได้ยินเสียงร้องซี๊ดด้วยความเจ็บปวดของเวธัส เธอจึงหยุดเดิน