กามเทพน้อยสานรักของแด๊ดดี๊หม่ามี๊ นิยาย บท 296

“ป้าบุญ คุณน่าจะรู้สถานะของฉันดี คุณกล้าห้ามฉันเหรอ”

“คุณกันญ่า ไม่ใช่ว่าเราต้องการจะห้ามคุณ แต่คุณผู้ชายไม่อยู่ในปราสาทจริงๆ หากคุณรีบ ฉันแนะนำให้คุณไปที่บริษัท เพื่อตามหาเขา” ป้าบุญแม่บ้านของปราสาทตอบอย่างนอบน้อม

ณิชาสวมเสื้อคลุมและเดินไปที่มุมของบันไดไม้อย่างเงียบ ๆ

เสียงผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าป้าบุญฟังดูเหมือน...

กันญ่า?

เธอมาที่ฝรั่งเศสด้วยหรอ

กันญ่าตั้งครรภ์ได้ 2 เดือน และมาจากเมืองพรเผื่อมาที่ฝรั่งเศส เธอใช้เวลานานมากในการขึ้นเครื่องบิน เธออาเจียนอย่างหนักและหน้าซีด ดังนั้นเธอจึงไม่กล้ามาหาเวธัส

จนกระทั่งวันนี้อาการดีขึ้นแล้ว เธอถึงได้มาหาเขา

เธอถูกแม่บ้านตัวเล็กห้ามไว้ตรงห้องโถง!

“ดีมาก ในเมื่อคุณมีความรับผิดชอบมากขนาดนี้ ฉันจะรอในห้องนั่งเล่นเพื่อให้เวธัสกลับมา แบบนี้ได้ไหม” กันญ่าปฏิเสธและพูดซ้ำ แต่ยังไม่ได้ผล เธอโบกมือและไปนั่งบนโซฟาห้องนั่งเล่น

โซฟาก็เป็นสีที่มืดและเรียบง่ายเช่นกัน

แผ่นหลังของกันญ่าเมื่อยเล็กน้อย แต่จริงๆ แล้วนั่งไม่สบายมาก

ป้าบุญมองกันญ่าด้วยความเขินอาย จากนั้นจึงมองขึ้นไปชั้นบนอย่างเงียบๆ ก่อนจะขมวดคิ้ว “คุณกันญ่า เราไม่รู้ว่าคุณชายจะกลับมาเมื่อไหร่ ไม่งั้นคุณกลับโรงแรมก่อนไหม”

กันญ่ารู้สึกรำคาญขึ้นมาทันที “หมายความว่ายังไง ฉันไม่มีสิทธิ์แม้แต่จะอยู่ที่นี่อีกต่อไปเหรอ?”

“ฉันแค่กลัวว่าคุณกันญ่าจะรอจนเบื่อ”

“ฉัน……”

“ฮัดชิ้ว!” ทันใดนั้น เสียงจามดังมาจากมุมบันได และเห็นได้ชัดว่าเสียงนั้นเป็นของผู้หญิง เมื่อกันญ่าได้ยิน เธอก็ตึงเครียดทันที

บนชั้นสอง ณิชาเกาปลายจมูกที่คัน เธอรู้สึกเสียใจ

ตอนแรกเธอตั้งใจจะกลับไป แต่หน้าต่างของคฤหาสน์ไม่ได้ปิดลง มีเพียงใบไม้ที่ปลิวไสวลอยเข้ามาผ่านปลายจมูกของเธอไป เธอรู้สึกคันเล็กน้อยจึงอดไม่ได้ที่จะจาม

“นั่นใครอยู่ในนั้น” กันญ่าลุกขึ้นทันทีและรีบไปที่ชั้นสอง

ป้าบุญพยายามห้ามกันญ่า “คุณกันญ่า ถ้าคุณจะอยู่ต่อทางเราไม่สะดวกจริงๆ กรุณาออกไปก่อนนะคะ ฉันจะบอกคุณผู้ชายว่าคุณมาที่นี่”

“ไปให้พ้น” กันญ่าผลักป้าบุญออกไปและเดินไปที่ต้นเสียงอย่างรวดเร็ว

ตึก ตึก ตึก ตึก

ฝีเท้าที่ชัดเจนและมั่นคงค่อยๆ เคลื่อนจากที่ไกลๆ เข้ามาใกล้เรื่อยๆ

ยังไงก็หลีกเลี่ยงไม่ได้แล้ว ดังนั้น ณิชาจึงเดินลงจากบันไดโดยสวมชุดนอนสีขาวบางเบาและเสื้อคลุมสีเข้ม ส่วนผมยาวของเธอห้อยอยู่บนหน้าอกอย่างสบายๆ

“เป็นเธอจริงๆ!” ทันทีที่กันญ่าเห็นณิชา มันก็เหมือนว่าเธอได้พบกับศัตรู

ในตอนนั้นถ้าเธอไม่บุกเข้าไปในโรงแรมโดยกะทันหันเพื่อขัดขวางงานแต่งงาน ตอนนี้เธอก็คงเป็นนายหญิงของตระกูลสนธิไชยไปแล้ว!

เมื่อต้องเผชิญหน้ากับคำถามของกันญ่า ณิชาก็พูดกับป้าบุญอย่างใจเย็นว่า “ไปชงชาให้คุณกันญ่าเถอะ”

ป้าบุญอยู่ในปราสาทฝรั่งเศสตลอดทั้งปี เวธัสพาณิชาไปที่ปราสาท พร้อมกับฝาแฝดคู่หนึ่ง แน่นอนว่าเธอก็เห็นณิชาเป็นนายหญิง เธอจึงหันกลับไปและเดินไปที่ครัวเพื่อชงชา

กันญ่าเยาะเย้ย “ยังไม่แต่งงานกับคุณผู้ชาย แต่ก็ทำตัวเหมือนนายหญิงแล้วเหรอ?”

“ท่าทีแบบนี้ของคุณ มันทำให้ฉันคิดว่าคุณยังคงเป็นคู่หมั้นที่แท้จริงของคุณเวธัสอยู่” ณิชาตอบอย่างประชดประชัน และเทน้ำอุ่นอย่างสง่างาม

ใบหน้าที่แต่งหน้าของกันญ่าดูซีดเซียว

นานมากขนาดนี้แล้ว ณิชายังคงน่ารำคาญเสมอมา!

ในตอนนี้ ป้าบุญเพิ่งชงชาเสร็จ นี่เป็นชาจีนที่แพงมาก ทั้งสี รูปร่าง กลิ่นหอมและรสชาติที่กลมกล่อมอยู่ในแก้ว

“คุณกันญ่า ชาพร้อมแล้วค่ะ” ป้าบุญส่งชาหลงจิ่งให้กันญ่า

กันญ่าเอื้อมมือไปหยิบ แต่ทันทีที่ป้าบุญปล่อย มือเธอลื่น เลยทำให้ชาทั้งถ้วยหกลงบนหลังมือของป้าบุญ

อุณหภูมิของน้ำสำหรับชงชาสูงถึง 90 องศา และหลังมือของป้าบุญก็ถูกน้ำลวกจนเป็นสีแดงทันที

กันญ่าอุทาน “โอ้ ฉันนี่ซุ่มซ่ามจริงๆ ขอโทษจริงๆนะ…”

“ป้าบุญ…” แม้ว่าณิชาจะมาที่นี่เป็นวันแรก แต่เธอก็ใจดีกับป้าบุญมาก

เธอช่วยพยุงป้าบุญขึ้น เช็ดหลังมืออย่างระมัดระวัง และจ้องไปที่กันญ่า “ขอโทษป้าบุญ ไม่อย่างนั้น ฉันจะให้บอดี้การ์ดเชิญคุณออกไป!”

“เชิญฉันออกไปเหรอ กล้ามากจริงๆ”

กันญ่าค่อยๆ โยนถ้วยชาออกไป และยืนขึ้นก่อนจะมองไปที่ณิชา

เธอใช้มือข้างหนึ่งพยุงหลังของเธอ ท้องแบนๆ ยื่นออกมา “ฉันตั้งท้องลูกคุณเวธัส สองเดือนแล้ว เธอขอให้ป้าบุญชงชาให้ ฉันยังไม่ได้ถามเลยว่าเธอจงใจหรือเปล่า อยากให้ลูกฉันพัฒนาการช้าเหรอ”

มันเหมือนมีฟ้าผ่าลงมา ณิชามองไปที่ท้องส่วนล่างของเธออย่างไม่เชื่อสายตา จากนั้นจึงมองดูใบหน้าที่ภาคภูมิใจของเธอ...

“ไม่เชื่อเหรอ ไม่เป็นไน เธอถามลูกชายที่ดีของเธอได้นะ อรัลไง เวธัสลากฉันเข้าไปในห้องในคืนนั้น ตอนที่เขาถนุถนอมฉันและรักฉัน เขาก็เฝ้าดูอยู่”

กันญ่าปิดปากหัวเราะคิกคัก ก่อนจะเลิกคิ้วขึ้นแสร้งทำเป็นคลุมเครือ “คุณเวธัสแย่มากจริงๆ เขารักฉันทั้งคืนเลย บนตัวฉันมีแต่รอยจูบ...”

หัวใจของณิชาแข็งทื่อในทันที และขาของเธอก็อ่อนแรงเล็กน้อย

เธอไม่เคยเข้าใจว่าทำไมจู่ๆ อรัลจึงรู้สึกผิดหวังกับเวธัส และตัดสินใจไปกับเธอ

เป็นเพราะเขาเห็นเวธัสและกันญ่าอยู่ด้วยกันนี่เอง?

เขายังเด็กมาก แต่กลับได้เห็นสิ่งโสโครกเช่นนี้!

“ไร้ยางอาย!” ณิชาหาคำอื่นของอธิบายไม่ได้แล้ว

“คงดีกว่าเธอ ตอนที่ไปแย่งสามีคนอื่น เธอไม่ดีใจเหรอ แม้ว่าเวธัสจะไม่ได้ไปร่วมพิธีลงนามก็ตาม และเขาก็มาฝรั่งเศสเพื่อตามหาเธอ แล้วยังไง? แต่ฉันก็มีลูกของเขาเหมือนกัน! ลูกไม่ใช่สิทธิพิเศษเดียวของคุณคนเดียวอีกต่อไป ฉันก็มีเหมือนกัน!”

หูของณิชาเหมือนจะมีดอกไม้ไฟระเบิดอีกครั้ง เธอก็เดินเซถอยหลังไปสองสามก้าว

เขาจ้องไปที่กันญ่าด้วยสายตาที่เย็นชา--

“เธอพูดอะไร?”

“ฉันบอกว่าฉันสามารถมีลูกเป็นเครื่องต่อรองได้เหมือนกัน ณิชาเธอไม่มีทางแข่งกับฉันได้หรอก”

“ฉันถามว่าประโยคก่อนหน้านี้ เธอพูดว่าอะไร”

เวธัสไม่ได้ไปงานพิธีลงนามของโครงการเมืองในเมือง แต่มาที่ฝรั่งเศส?

ถ้าอย่างนั้น คนในคืนนั้นคือเขา?

คนที่ลากเธอไปที่ห้องมืดเล็กๆ และส่งเธอกลับบ้านในวันรุ่งขึ้นคือเวธัส?

เมื่อมองดูปราสาทฝรั่งเศสอันเก่าแก่แห่งนี้ เธอก็เข้าใจทันทีว่าทำไมถึงมีความรู้สึกคุ้นเคยที่อธิบายไม่ถูก

ห้องมืดในคืนนั้นก็คือที่นี่!

กันญ่าไม่เข้าใจสิ่งที่ณิชาพยายามจะพูด เธอมองดูเธอด้วยท่าทางเหยียด แต่เธอพอใจมากกับการที่สามารถกระตุ้นณิชาได้สำเร็จ เธอสะบัดผมของเธอ ก่อนจะจากไปอย่างไม่แยแส

ณิชากำหมัดแน่น หัวใจของเธอเย็นชาไปหมด มันเหมือนอยู่ๆ เธอก็ตกลงไปในขุมนรก

ป้าบุญเห็นว่าสีหน้าณิชาไม่ค่อยดีนัก

“คุณณิชา ไม่เป็นอะไรใช่ไหม?”

“ฉันไม่เป็นไร” ณิชาฝืนยิ้มและจ้องไปที่แหวนบนนิ้วนางของเธอ ทันใดนั้นก็รู้สึกรกหูรหตามาก!

“ให้ฉันช่วยพยุงคุณไปนั่งบนโซฟาก่อนนะ” ป้าบุญเห็นว่าเธอมีท่าทีไม่สู้ดี จึงพูดปลอบว่า “ฉันเชื่อว่าคุณผู้ชายไม่ใช่คนประเภทคาราคาซังในความสัมพันธ์ ส่วนเรื่องตุณกันญ่า อาจจะมีเรื่องเข้าใจผิดกัน”

ตอนนี้ณิชาไม่สามารถทนฟังได้อีกต่อไป

สิ่งที่เธอสนใจมากที่สุดไม่ใช่ว่ากันญ่ามีลูก แต่ผู้ชายที่บังคับเธอในคืนนั้นคือเวธัส!

ณิชาหายใจเข้าลึกๆ เธอพยายามสงบสติ “อย่าบอกเด็กทั้งสองคนเกี่ยวกับเรื่องที่กันญ่ามาที่นี่”

เธอไม่ต้องการให้ปัญหาที่เมืองพรไปรบกวนปัณณ์และอรัลอีก

แม้ว่าป้าบุญจะสับสน แต่เธอก็เป็นแค่แม่บ้าน เพราะรู้ว่าณิชาจะไม่ทำร้ายคุณหนูทั้งสอง เธอจึงตกลง แล้วใช้โอกาสนั้นแอบไปโทรหาเวธัส...