กามเทพน้อยสานรักของแด๊ดดี๊หม่ามี๊ นิยาย บท 297

ตอนที่เวธัสกลับไปที่ปราสาท เขาไม่ได้รู้สึกไม่สบายใจ แต่ก็ยังรู้สึกดีใจด้วย

ป้าบุญโทรมาเมื่อกี้ บอกว่ากันญ่าอยู่ที่นี่ และเธอก็คุยโวว่าเธอท้องลูกของเขา

หลังจากณิชาได้ยินเรื่องนี้ เธอก็หยุดชะงัก

เป็นเพราะเธอตกหลุมรักเขา และหึงหวงใช่ไหม?

เขารู้ดีว่าเขาไม่เคยแตะต้องกันญ่า

แม้ว่าเขาจะสัมผัสกันญ่าจริงๆ แต่ก็เป็นไปไม่ได้ที่กันญ่าจะตั้งครรภ์ลูกของเขา

ภายในปราสาท ณิชาพาเด็กทั้งสองไปเล่นบนสนามหญ้าใกล้ๆ กับปราสาท ในสนามหญ้ามีเสื่อขนาดใหญ่ปูอยู่ และมีโต๊ะเล็กๆ สองโต๊ะวางอยู่

เด็กน้อยสองคนเกาะอยู่บนโต๊ะ คนหนึ่งกำลังวาดรูปเงียบๆ อีกคนกำลังต่อจิ๊กซอว์อย่างสดใส

ณิชาตักผลไม้ป้อนเด็กน้อยสองคนเป็นครั้งคราว

ลมพัดผ่านกิ่งไม้และใบไม้ ดวงอาทิตย์ส่องผ่านช่องว่างลงมา ทำให้เกิดเงาที่กระจัดกระจาย

ภาพที่แม่ลูกใช้ชีวิตด้วยกัน มันดูอบอุ่นมาก

เวธัสรู้สึกไม่พอใจ ขาเรียวของเขาก้าวไปข้างหน้า และตรงไปที่พวกเขาทั้งสาม

“หม่ามี๊ พ่อกลับมาแล้ว” อรัลเห็นเวธัสก่อน เขาเลยเตือนณิชาด้วยรอยยิ้ม

ณิชาเอนกายลงบนโต๊ะกาแฟอย่างเกียจคร้าน เมื่อเธอได้ยินเสียง เธอก็หันกลับไปมอง ร่างสูงกำลังเดินมาทางนี้ เขามีผมสั้นที่ดูแลจัดทางมาเป็นอย่างดี ชายหนุ่มมีรูปงามไร้ที่ติ บวกกับหน้าตาที่เย็นชาและแข็งแกร่ง ออร่าที่แผ่ออกมาของเขาราวกับว่าเขาเป็นราชาที่ก้าวลงจากแท่น แต่ดวงตาของเขาอ่อนโยนมาก...

อ่อนโยน?

ณิชารู้สึกแดกดันอย่างมาก

“กลับมาก็กลับมาสิ ยังไงที่นี่ก็คือบ้านของเขาอยู่แล้ว”

“หม่ามี๊ ไม่อยากเจอพ่อเหรอ?” ดวงตาที่สวยงามของอรัลกระพริบไปมา และจ้องมาที่เธอครู่หนึ่ง

ก่อนที่ณิชาจะตอบเวธัส เขาก็เดินไปถึงตัวพวกเขาทั้งสามคนแล้ว

เมื่อเห็นสีเทียนของอรัลที่วาดไปได้ครึ่งทาง น้ำเสียงของเธอก็ทั้งแข็งทื่อและอ่อนโยน “กำลังวาดอะไรอยู่”

“วาดสไปเดอร์แมน!”

อรัลยกมือเล็กๆ ของเขาขึ้น และหยิบภาพวาดขึ้นมา ก่อนจะชี้ไปที่กรอบภาพวาด

“นี่คือหัว มือ และเท้าของสไปเดอร์แมน เขาสามารถพ่นใยออกมาจากนิ้วมือของเขาได้ และยังบินได้ด้วย เด็กหลายคนในโรงเรียนของเราชอบเขา...”

เวธัสก็แค่ถามไปงั้นๆ แต่อรัลจริงจังมาก เขาเอาชมคนไม่ยอมหยุดเลย

ณิชาอ้างว่าผลไม้หมดแล้ว และเธอก็เข้าไปที่ห้องนั่งเล่นของคฤหาสน์แทน

เวธัสมองไปที่แผ่นหลังของณิชา เงาของต้นไม้ปกคลุมร่างของเธอ มันทำให้เธอดูเหงาเล็กน้อย

ทันใดนั้นเขาก็รู้สึกไม่พอใจเล็กน้อย

เขาอยากดึงเธอมาไว้ในอ้อมแขน...

……

ณิชาไปที่ห้องครัวเพื่อล้างแอปเปิ้ล ปอกเปลือก และหั่นเป็นชิ้นเล็กๆ ก่อนจะวางลงในชามผลไม้

แค่หันมา สายตาของเขาก็หยุดนิ่งในทันใด

เวธัสล้วงมือข้างหนึ่งไว้ในกระเป๋ากางเกงของเขา เขาพิงกับราวประตู และเฝ้าดูเธอเงียบๆ...

ความเจ็บปวดจางๆ แวบผ่านดวงตาของณิชา

เธอไม่ได้แสดงสีหน้าใดๆ และกำลังจะเดินผ่านเขาไป

กลิ่นหอมของดอกพุดที่ลอยอยู่ในอากาศของเธอ ทำให้เวธัสยื่นมือออกไป และดึงเธอมาไว้ในอ้อมแขนของเขา

“ระหว่างทางที่กลับมา ผมเอาแต่คิดว่า ถ้าผมสามารถกอดคุณแบบนี้ และดูแลลูกของเราแบบนี้ไปตลอด ผมคงจะมีความสุขมาก”

เมื่อณิชาฟังคำพูดของเขา ขนตาสวยของเธอสั่นเล็กน้อย

เธอเอื้อมมือผลักออกไปอย่างแรง...

“ไปให้พ้น” เธอพูดออกมาอย่างเย็นชา ความรังเกียจเผยออกมาจากการแสดงออกของเธอ

ไม่มีความอบอุ่นเหมือนตอนอยู่กับลูกสองคนเลย...

เวธัสถูกผลักออก จนไปชนกับเคาน์เตอร์ เมื่อมองไปที่ณิชาที่กำลังต่อต้าน เขาไม่เพียงแต่จะไม่โกรธ แต่เมื่อเร็ว ๆ นี้กลับมีบางสิ่งโผล่ออกมา

“ป้าบุญบอกผมว่ากันญ่ามาที่นี่ ทำไมคุณเชื่อคำพูดของเธอ คุณคิดว่าผมเคยแตะต้องเธอเหรอ แล้วยังปล่อยให้เธอมีลูกอีก”

“นั่นมันเรื่องของคุณ” ณิชากัดริมฝีปากล่างอย่างดื้อรั้นแล้วเดินออกไป

เวธัสขมวดคิ้วเล็กน้อยและไล่ตามเขาไปอย่างหงุดหงิด “ณิชา ผมกำลังอธิบายให้คุณฟังอยู่!”

ณิชามองไปที่ชายตรงหน้าเธออย่างเย็นชา “ไปให้พ้นทาง”

การแสดงออกของเวธัสชะงักไป เขากำลังอธิบายให้เธอฟัง และเปิดทางให้เธอหายโกรธ แต่เธอกลับทำให้แย่ลงไปอีก!

นัยน์ตาของเขามืดหม่นในทันที...

“ผมบอกว่า ผมไม่เคยแตะต้องกันญ่า! กันญ่าโกหก เด็กในท้องไม่ใช่ของผม! คุณไม่เชื่อผมเหรอ”

“ขอโทษนะ คุณคิดว่าความน่าเชื่อถือของคุณมีเท่าไหร่เหรอ” ณิชามองเขาอย่างเย้ยหยัน

เธอไม่เคยคิดไม่เคยฝันว่าเขาจะเป็นคนที่ทำให้เธอหมดสติในคืนนั้นและขืนใจเธอ!

ตอนอยู่บนเรือ เธอก็เอาแต่เปิดบาดแผลเก่าซ้ำแล้วซ้ำเล่า เล่าว่าการที่เธอโดนขืนใจมันน่ากลัวแค่ไหน...

เขาไม่ได้บอกความจริงกับเธอเลย

ดวงตาที่กลมลึกของเวธัสหรี่ลงอย่างกะทันหัน “คุณหมายความว่ายังไง กันญ่าบอกอะไรคุณอีก”

ณิชาหายใจเข้าลึกๆ เธอพยายามสงบสติอารมณ์ “ลูกทั้งสองคนยังรอฉันอยู่ข้างนอก ฉันไม่อยากทะเลาะกับคุณ แทนที่จะถามฉันว่ากันญ่าพูดอะไร ขอร้องละ คุรลองไปนึกดูว่าตัวเองทำอะไรไปบ้าง”

หลังจากพูดแล้ว ณิชาก็เบี่ยงตัวหลบจากเวธัสและก้าวออกไป

คราวนี้ เวธัสไม่ไล่ตามเธอมา เส้นเลือดบนหน้าผากของเขาขยับในทันใด ความโกรธพุ่งเข้าใส่หน้าอกของเขา และความหนาวเย็นในดวงตาของเขาก็เผยออกมา...

ทางเข้าห้องโถงของคฤหาสน์ ณิชายืนอยู่ใต้ดวงอาทิตย์ เสียงเท้าที่อยู่ข้างหลังเธอหายไป และหัวใจของเธอก็ว่างเปล่า

ดวงตาของเธอแดงก่ำเล็กน้อย และเธอก็เกลียดความขี้ขลาดของเธอในตอนนี้

เธอน่าจะตบเขาสักที แล้วพาลูกทั้งสองคนของเธอจากไป แต่ในตอนนี้เธอตัดสินใจแบบนั้นไม่ได้ มนุษย์เป็นสิ่งมีชีวิตที่ซับซ้อนจริงๆ...

……

เวธัสออกจากปราสาท เขาให้เอกค้นหาที่อยู่ปัจจุบันของกันญ่า และตรงไปที่โรงแรม 6 ดาวแห่งหนึ่ง

กันญ่าเพิ่งอาบน้ำ เธอสวมหมวกเป่าผมและชุดนอนผ้าไหมหลวมๆ

หลังจากเอาชนะคู่ต่อสู้ได้ เธอมีความสุข จนต้องฮัมเพลงออกมาเบาๆ...

กริ่งประตูห้องก็ดังขึ้นทันที

เธอคิดว่าเป็นเตชินท์ที่มาเพื่อเอาอาหารค่ำมาให้เธอ และเธอก็ไม่ได้สนใจกับภาพลักษณ์ของเธอ ดังนั้นเธอจึงไปเปิดประตูอย่างรำคาญ แต่เธอพบชายร่างสูงอีกคน เขามีท่าทีที่โกรธมาก และใบหน้าก็ซีดเผือด

กันญ่าตกตะลึงไปชั่วขณะหนึ่ง...

“คุณเวธัส?” ความประหลาดใจปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเธอ เธอเสียใจที่เธอมีภาพลักษณ์ไปเจอเขา

เธอยิ้มและอยากจะคว้าแขนของดวธัส แต่ดวงตาของชายผู้นั้นก็ดูไร้ความปรานี ทันใดนั้นเขาก็ยื่นมือออกไปคว้าคอของเธอและผลักเธอเข้ากับผนัง

“คุณพูดอะไรกับณิชา”

กันญ่าไม่คิดว่าเวธัสจะมาถึงที่เพื่อถามเรื่องนี้ และเธอก็กำลังจะหายใจไม่ออก “ปล่อย...ปล่อยฉัน ฉันกำลังมีลูกของคุณ...”

“ลูก?” ดูเหมือนเวธัสจะได้ยินเรื่องตลกมาก และรัศมีความน่ากลัวของเขาแผ่ออกมา “คุณคิดว่าผมไม่รู้เหรอว่าเกิดอะไรขึ้นบ้างในคืนนั้น ผมจะให้โอกาสคุณตั้งครรภ์ลูกของผมเหรอ”

หลังจากกันญ่าได้ยินคำพูดนี้ เธอก็ชะงักไป ใบหน้าของเขาแดงก่ำด้วยเลือด และเขามองมาที่เธออย่างไม่เชื่อ

“...คืนนั้นคุณเมา คุณกอดฉันและเรียกฉันว่าณิชา เรามีความสุขมาก...เวธัส อย่าคิดว่าคุณทำแบบนี้ แล้วจะกำจัดฉันได้ ลูกในท้องของฉันเป็นของคุณจริงๆ!”

เวธัสเหวี่ยงเธอออกไป ก่อนจะสะบัดชุดสูทของเขา ดวงตาของเขามืดมน

“ลืมบอกเรื่องหนึ่งกับคุณไป อยากฟังไหม”