กามเทพน้อยสานรักของแด๊ดดี๊หม่ามี๊ นิยาย บท 297

ตอนที่เวธัสกลับไปที่ปราสาท เขาไม่ได้รู้สึกไม่สบายใจ แต่ก็ยังรู้สึกดีใจด้วย

ป้าบุญโทรมาเมื่อกี้ บอกว่ากันญ่าอยู่ที่นี่ และเธอก็คุยโวว่าเธอท้องลูกของเขา

หลังจากณิชาได้ยินเรื่องนี้ เธอก็หยุดชะงัก

เป็นเพราะเธอตกหลุมรักเขา และหึงหวงใช่ไหม?

เขารู้ดีว่าเขาไม่เคยแตะต้องกันญ่า

แม้ว่าเขาจะสัมผัสกันญ่าจริงๆ แต่ก็เป็นไปไม่ได้ที่กันญ่าจะตั้งครรภ์ลูกของเขา

ภายในปราสาท ณิชาพาเด็กทั้งสองไปเล่นบนสนามหญ้าใกล้ๆ กับปราสาท ในสนามหญ้ามีเสื่อขนาดใหญ่ปูอยู่ และมีโต๊ะเล็กๆ สองโต๊ะวางอยู่

เด็กน้อยสองคนเกาะอยู่บนโต๊ะ คนหนึ่งกำลังวาดรูปเงียบๆ อีกคนกำลังต่อจิ๊กซอว์อย่างสดใส

ณิชาตักผลไม้ป้อนเด็กน้อยสองคนเป็นครั้งคราว

ลมพัดผ่านกิ่งไม้และใบไม้ ดวงอาทิตย์ส่องผ่านช่องว่างลงมา ทำให้เกิดเงาที่กระจัดกระจาย

ภาพที่แม่ลูกใช้ชีวิตด้วยกัน มันดูอบอุ่นมาก

เวธัสรู้สึกไม่พอใจ ขาเรียวของเขาก้าวไปข้างหน้า และตรงไปที่พวกเขาทั้งสาม

“หม่ามี๊ พ่อกลับมาแล้ว” อรัลเห็นเวธัสก่อน เขาเลยเตือนณิชาด้วยรอยยิ้ม

ณิชาเอนกายลงบนโต๊ะกาแฟอย่างเกียจคร้าน เมื่อเธอได้ยินเสียง เธอก็หันกลับไปมอง ร่างสูงกำลังเดินมาทางนี้ เขามีผมสั้นที่ดูแลจัดทางมาเป็นอย่างดี ชายหนุ่มมีรูปงามไร้ที่ติ บวกกับหน้าตาที่เย็นชาและแข็งแกร่ง ออร่าที่แผ่ออกมาของเขาราวกับว่าเขาเป็นราชาที่ก้าวลงจากแท่น แต่ดวงตาของเขาอ่อนโยนมาก...

อ่อนโยน?

ณิชารู้สึกแดกดันอย่างมาก

“กลับมาก็กลับมาสิ ยังไงที่นี่ก็คือบ้านของเขาอยู่แล้ว”

“หม่ามี๊ ไม่อยากเจอพ่อเหรอ?” ดวงตาที่สวยงามของอรัลกระพริบไปมา และจ้องมาที่เธอครู่หนึ่ง

ก่อนที่ณิชาจะตอบเวธัส เขาก็เดินไปถึงตัวพวกเขาทั้งสามคนแล้ว

เมื่อเห็นสีเทียนของอรัลที่วาดไปได้ครึ่งทาง น้ำเสียงของเธอก็ทั้งแข็งทื่อและอ่อนโยน “กำลังวาดอะไรอยู่”

“วาดสไปเดอร์แมน!”

อรัลยกมือเล็กๆ ของเขาขึ้น และหยิบภาพวาดขึ้นมา ก่อนจะชี้ไปที่กรอบภาพวาด

“นี่คือหัว มือ และเท้าของสไปเดอร์แมน เขาสามารถพ่นใยออกมาจากนิ้วมือของเขาได้ และยังบินได้ด้วย เด็กหลายคนในโรงเรียนของเราชอบเขา...”

เวธัสก็แค่ถามไปงั้นๆ แต่อรัลจริงจังมาก เขาเอาชมคนไม่ยอมหยุดเลย

ณิชาอ้างว่าผลไม้หมดแล้ว และเธอก็เข้าไปที่ห้องนั่งเล่นของคฤหาสน์แทน

เวธัสมองไปที่แผ่นหลังของณิชา เงาของต้นไม้ปกคลุมร่างของเธอ มันทำให้เธอดูเหงาเล็กน้อย

ทันใดนั้นเขาก็รู้สึกไม่พอใจเล็กน้อย

เขาอยากดึงเธอมาไว้ในอ้อมแขน...

……

ณิชาไปที่ห้องครัวเพื่อล้างแอปเปิ้ล ปอกเปลือก และหั่นเป็นชิ้นเล็กๆ ก่อนจะวางลงในชามผลไม้

แค่หันมา สายตาของเขาก็หยุดนิ่งในทันใด

เวธัสล้วงมือข้างหนึ่งไว้ในกระเป๋ากางเกงของเขา เขาพิงกับราวประตู และเฝ้าดูเธอเงียบๆ...

ความเจ็บปวดจางๆ แวบผ่านดวงตาของณิชา

เธอไม่ได้แสดงสีหน้าใดๆ และกำลังจะเดินผ่านเขาไป

กลิ่นหอมของดอกพุดที่ลอยอยู่ในอากาศของเธอ ทำให้เวธัสยื่นมือออกไป และดึงเธอมาไว้ในอ้อมแขนของเขา

“ระหว่างทางที่กลับมา ผมเอาแต่คิดว่า ถ้าผมสามารถกอดคุณแบบนี้ และดูแลลูกของเราแบบนี้ไปตลอด ผมคงจะมีความสุขมาก”

เมื่อณิชาฟังคำพูดของเขา ขนตาสวยของเธอสั่นเล็กน้อย