กามเทพน้อยสานรักของแด๊ดดี๊หม่ามี๊ นิยาย บท 298

“ไม่ ฉันไม่อยากฟัง!” กันญ่าพูดตามสัญชาตญาณ เธอคิดว่านี่ไม่ใช่คำที่ดีอย่างแน่นอน “หลังจากนี้ 2 เดือน เราไปเจาะน้ำคร่ำเพื่อตรวจ DNA ได้! ลุกต้องเป็นของคุณ!”

เวธัสดูภาพที่เธอเอาแต่หลอกตัวเอง ริมฝีปากบางๆ ของเขายกยิ้มอย่างเย็นยะเยือก

“หลังจากที่อรัลถูกทิ้งให้อยู่ในคฤหาสน์สนธิไชย ผมก็ไปทำหมัน คุณกล้าดียังไงมาบอกว่าเด็กคนนั้นเป็นลุกของผม?”

เมื่อสี่ปีก่อน เพราะเข้าใจผิดคิดว่าเขามีอะไรกับกันญ่า

หลายเดือนต่อมา อรัลก็ถูกนำไปไว้ที่ประตูคฤหาสน์สนธิไชย

การที่เขาถูกหาเรื่องแบบนี้บ่อยๆ ในเวลานั้นมันทำให้เขาโกรธมาก เพื่อหลีกเลี่ยงการโดนหาเรื่องอีก และหลีกเลี่ยงการทำให้มีชีวิตใหม่เกิดขึ้นมา เขาจึงทำหมันด้วยความโกรธ

จนถึงตอนนี้ เขาก็ยังไม่ได้ไปผ่าตัดแก้ไข...

ตอนอยู่ที่สวนหินจำลอง นี่จึงเป็นอีกเหตุผลที่เขาเข้าใจผิดว่าณิชากำลังตั้งท้องลูกของชายคนอื่น

เพราะว่าเขาทำหมัน ณิชาจึงตั้งท้องลูกของไม่ได้!

“ทำหมัน?”

มันเหมือนมีถังน้ำเย็นมาราดใส่หัวเธอ ทันใดนั้นกันญ่าก็พูดไม่ออก และหายใจลำบาก

เวธัสไม่สนใจกันญ่าอีก และเขาเหลือบไปที่เอก

เอกเดินไปหากันญ่า “คุณกันญ่ามากับพวกเราด้วยครับ”

“อย่าฆ่าลูกของฉัน!” กันญ่าปฏิเสธที่จะเชื่อสิ่งที่เวธัสพูดโดยไม่รู้ตัว

เขาคงกำลังโกหก พยายามหลอกให้เธอพูดความจริง

มือของเธอจับไว้ที่หน้าท้องของเธออย่างแน่น ราวกับกำลังปกป้องฟางเส้นสุดท้ายของชีวิต

“เวธัส ฉันเป็นแม่ของเด็ก ฉันตัดสินใจว่าเด็กจะอยู่หรือไป! ถ้าคุณกล้าแตะต้องลูกของฉัน ฉันจะไม่ปล่อยคุณไว้แน่!”

“ไม่ต้องกังวล ก็แค่เด็กที่ไหนไม่รู้ ผมไม่ทำอะไรเขาหรอกนะ” ร่างสูงของเวธัสยืนอยู่ตรงหน้ากันญ่า

กันญ่างอตัวเพื่อปกป้องหน้าท้องส่วนล่างของเธอ มันเลยทำให้เธอมองเห็นเพียงรองเท้าหนังแวววาวของเวธัส

เสียงที่ไม่แยแสของผู้ชายดังมาจากเหนือหัวของเธออีกครั้ง

“ผมขอถามคุณเป็นครั้งสุดท้าย คุณบอกณิชาว่าอะไร?”

“ฉันบอกว่าฉันมีลูกกับคุณ!”

“ไม่เห็นโลงศพไม่หลั่งน้ำตาใช่ไหม” เวธัสเยาะเย้ยและโบกมือให้เอกพากันญ่าออกไป

เอกทำตามคำสั่ง กันญ่ายังคงสวมชุดนอน เธอยังไม่ได้เป่าผมให้แห้งเลย ในระหว่างที่ยื้อฉุดกัน ผมยาวของเธอก็สะบัดไปมา เธอไม่ได้แต่งหน้า ซึ่งทำให้เธอดูน่าเวทนามาก

แต่ความแข็งแกร่งของเธอจะสู้กับเอกได้อย่างไร? เธอถูกลากออกจากโรงแรมเกือบตลอดทาง

ทันทีที่เขามาถึงชั้นล่างของโรงแรม เตชินท์ก็ปรากฏตัวพร้อมกับกล่องอาหาร

มีคนกลุ่มหนึ่งยืนอยู่

เตชินท์เห็นว่ากันญ่าถูกเอกจับตัวไว้ ดวงตาของเขาก็หรี่ลง และเขาเดินไปขวางหน้าคนของเวธัสอย่างไม่ลังเล

“พวกคุณกำลังทำอะไรอยู่?”

เวธัสไม่เคยเห็นเตชินท์ในสายตาของเขาเลย

อีกอย่าง เขาก็เป็นเพียงหมาตัวหนึ่งของตระกูลรังสิกุล

เขายิ้ม “คุณเตชินท์เป็นผู้พิทักษ์ผู้หญิงที่ตัวเองชอบได้ดีจริงๆ เด็กในท้องของกันญ่าเป็นของคุณใช่ไหม”

ใบหน้าของเตชินท์เต็มไปด้วยความตื่นตระหนก แต่เขายังคงความสงบไว้อย่างรวดเร็ว

“ญ่ากับผมเป็นแค่เพื่อนร่วมชั้นกัน เด็กในท้องต้องเป็นของคุณแน่นอน ฉันแค่ไม่อยากเห็นเธอเดินเตร่ในต่างประเทศในขณะที่เธอกำลังตั้งครรภ์อยู่ ดังนั้นผมจึงมาดูแลเธอสองสามวัน เวธัส ถ้าคุณเป็นผู้ชาย อย่าทำให้ผู้หญิงลำบากใจเลย“

“ดูแลจนถึงบนเตียงเหรอ คงทำให้คุณลำบากใจจริงๆ” เวธัสยิ้มเยาะเย้ย

ถ้าไม่ใช่เพราะผิดเวลา เขาคงจะชมเตชินท์ไปแล้ว

มองดูลูกตัวเองไปเรียกผู้ชายคนอื่นว่าพ่ออย่างทำอะไรไม่ได้...

ประโยคนี้มันเท่ากับความอัปยศ

สิ่งนี้ไม่เพียงแต่ทำให้กันญ่าอับอายเท่านั้น แต่ยังทำให้เตชินท์อับอายอีกด้วย

ใบหน้าที่หล่อเหลาของเตชินท์ดูซีดเซียวในทันที และกำปั้นที่ห้อยอยู่ที่ข้างตัวของเขาก็เกร็งอย่างรุนแรง

กันญ่ากำลังจะบ้าแล้ว

ทำไมเตชินท์ต้องมาปรากฏตัวในเวลานี้!

แล้วเขากำลังพูดเรื่องอะไรกับเวธัส?

“เตชินท์ ฉันขอบคุณคุณมากที่มาดูแลฉันในช่วงเวลานี้ แต่คนเดียวที่ฉันชอบคือเวธัส เรื่องของเราคุณไม่จำเป็นต้องมายุ่ง ต่อไปอย่ามาให้ฉันเห็นหน้าอีก!” กันญ่าสะบัดเอกออกและเดินโซเซจากไป เธอพูดกับเวธัส “เวธัส ไปกันเถอะ”

ตอนที่เวธัสและกันญ่าหายไปต่อหน้าต่อตาเตชินท์...

ปัง

เขาทุบกล่องอาหารในมือลงกับพื้นอย่างแรง

ดวงตาสีแดงก่ำเต็มไปด้วยความเกลียดชัง ราวกับคลื่นที่ซัดเข้ามา

เป็นผู้หญิงและลูกของเขาแท้ๆ แต่เขากลับปฏิเสธ

เวธัส!

……

เสียงรถดับมาจากด้านนอกปราสาท

ในตอนเย็น ณิชาลงมือทำอาหารจีนให้ลูกทั้งสองกิน

เด็กๆ กินได้อย่างเอร็ดอร่อยกันถ้วนหน้า

ในขณะนั้น ป้าบุญก็เดินเข้ามา เธอเหลือบมองไปที่คุณหนูก่อน จากนั้นก็เอนตัวลงมาและพูดข้างหูของณิชา

เมื่อณิชาได้ยินคำพูดนั้น สีหน้าของเธอก็เหลืออดมาก “การที่เขาทำแบบนี้ มันสนุกเหรอ”

“คุณผู้ชายห่วงใยแค่คุณ เพื่อไม่ให้กระทบต่อคุณหูนทั้งสอง คุณไปดูหน่อยเถอะ? เอกกำลังรอคุณอยู่ข้างนอกแล้ว”

“หม่ามี๊ จะออกไปข้างนอกเหรอครับ?” อรัลเงยหน้าขึ้นจากชามกระเบื้องขนาดเล็กของเขา มีเศษข้าวติดอยู่ที่มุมปากของเขา

เจ้าตัวเล็กขี้เล่นมากขึ้นเรื่อยๆ

ณิชาเช็ดมุมปากให้เขา และจ้องไปที่เด็กสองคนอย่างอ่อนโยน “ที่บริษัทมีเรื่องด่วน ต้องกลับไปน่ะ อยู่ในคฤหาสน์พวกหนูต้องเชื่อฟังยายบุญนะ ปัณณ์ อย่าดื้อ เข้าใจไหม?”

เด็กน้อยไม่ได้คิดอะไรมาก เขาเอื้อมมือขวาออกไป ก่อนจะใช้นิ้วหัวหม่ามี๊มือแตะนิ้วชี้และทำท่าทาง “โอเค”

ณิชาขึ้นไปชั้นบนเพื่อเปลี่ยนเป็นเสื้อคลุมและเดินตามเอกออกไปที่ประตู

ผ่านไปไม่ถึงหนึ่งวัน ณิชากลับไปยังที่ที่เธอเช่าอยู่อีกครั้ง

ทันทีที่เปิดประตู ความกดอากาศที่รุนแรงก็พุ่งเข้ามาหาเธอ

ในห้องนั่งเล่น เวธัสยืนอยู่ข้างหน้าต่าง มือซ้ายจับหน้าอกไว้ มือขวาคีบบุหรี่ ข้อศอกวางอยู่บนข้อมือซ้าย

หมอกควันสีขาวฟุ้งกระจาย ความมืดสนิทมาเยือน มันทะลุหน้าต่างกระจกและมากระทบใบหน้าครึ่งหนึ่งของเขา ครึ่งหนึ่งของร่างกายของเขาอยู่ในความมืด และอีกครึ่งหนึ่งถูกปกคลุมไปด้วยแสงไฟที่อยู่เบื้องหลังเขา ทำให้เขาดูเปล่งประกาย

ในขณะนั้น กันญ่ากำลังงอตัวในชุดนอนและนอนซุกตัวอยู่บนโซฟาอย่างเจ็บปวด

กัดริมฝีปากล่างของเธออย่างน่าสงสาร ราวกับว่าเธอได้รับความเจ็บปวดอย่างมาก...

“คุณเวธัส คุณณิชามาแล้ว” เอกเตือนด้วยความเคารพ

เวธัสดับก้นบุหรี่และพ่นควันออกมาช้าๆ ก่อนจะหันกลับมา จ้องไปที่ณิชาที่ยืนอยู่ที่ประตู ริมฝีปากบางๆ ของเขายกขึ้นเล็กน้อย “คน ผมก็พามาที่นี่แล้ว มีอะไรจะพูด เราก็มาเคลียร์กันให้จบในครั้งเดียวเลย ปมไม่อยากให้คุณเข้าใจผิดอีกแล้ว”

กันญ่ากัดริมฝีปากล่างของเธอ จนเลือดเกือบจะไหลออกมา

เวธัสโยนเธอไปที่ณิชาเพื่อให้เธอถาม มันแตกต่างจากการเหยียบย่ำศักดิ์ศรีของเธอยังไง?

เธอเป็นลูกสาวคนโตที่สง่างามของตระกูลสถานนท์ เธอสู้ผู้หญิงที่ล้มละลายไม่ได้ด้วยซ้ำ?

“ปล่อยเธอไป” ณิชาพูดเพียงประโยคเดียวเบาๆ

ปัญหาระหว่างพวกเขาไม่ได้อยู่ที่ว่าลูกของกันญ่าเป็นของใคร

มันเป็นปัญหาระหว่างพวกเขาเสมอ...

กันญ่าเงยหน้าขึ้นทันที เธอทั้งประหลาดใจและดีใจมาก

“คุณเวธัส ณิชาบอกว่าให้ปล่อยฉันไป เธอต้องรู้ความจริงของเรื่องนี้แล้วแน่เลย ให้ฉันไปตอนนี้เลยไหม พวกคุณก็ค่อยๆ คุยกัน”

“ถ้าวันนี้ไม่พูดให้ชัดเจน ใครก็ห้ามเดินออกจากประตูนี้!”

เวธัสทำเหมือนไม่ได้ยิน ขายาวของเขาเข้าไปหาณิชาทีละก้าว

ท่าทีของเธอที่บังคับเขาเหมือนกับท่าทีของแมงป่อง ต้องมีเรื่องอะไรที่ปิดบังไว้แน่ๆ!