กามเทพน้อยสานรักของแด๊ดดี๊หม่ามี๊ นิยาย บท 298

“ไม่ ฉันไม่อยากฟัง!” กันญ่าพูดตามสัญชาตญาณ เธอคิดว่านี่ไม่ใช่คำที่ดีอย่างแน่นอน “หลังจากนี้ 2 เดือน เราไปเจาะน้ำคร่ำเพื่อตรวจ DNA ได้! ลุกต้องเป็นของคุณ!”

เวธัสดูภาพที่เธอเอาแต่หลอกตัวเอง ริมฝีปากบางๆ ของเขายกยิ้มอย่างเย็นยะเยือก

“หลังจากที่อรัลถูกทิ้งให้อยู่ในคฤหาสน์สนธิไชย ผมก็ไปทำหมัน คุณกล้าดียังไงมาบอกว่าเด็กคนนั้นเป็นลุกของผม?”

เมื่อสี่ปีก่อน เพราะเข้าใจผิดคิดว่าเขามีอะไรกับกันญ่า

หลายเดือนต่อมา อรัลก็ถูกนำไปไว้ที่ประตูคฤหาสน์สนธิไชย

การที่เขาถูกหาเรื่องแบบนี้บ่อยๆ ในเวลานั้นมันทำให้เขาโกรธมาก เพื่อหลีกเลี่ยงการโดนหาเรื่องอีก และหลีกเลี่ยงการทำให้มีชีวิตใหม่เกิดขึ้นมา เขาจึงทำหมันด้วยความโกรธ

จนถึงตอนนี้ เขาก็ยังไม่ได้ไปผ่าตัดแก้ไข...

ตอนอยู่ที่สวนหินจำลอง นี่จึงเป็นอีกเหตุผลที่เขาเข้าใจผิดว่าณิชากำลังตั้งท้องลูกของชายคนอื่น

เพราะว่าเขาทำหมัน ณิชาจึงตั้งท้องลูกของไม่ได้!

“ทำหมัน?”

มันเหมือนมีถังน้ำเย็นมาราดใส่หัวเธอ ทันใดนั้นกันญ่าก็พูดไม่ออก และหายใจลำบาก

เวธัสไม่สนใจกันญ่าอีก และเขาเหลือบไปที่เอก

เอกเดินไปหากันญ่า “คุณกันญ่ามากับพวกเราด้วยครับ”

“อย่าฆ่าลูกของฉัน!” กันญ่าปฏิเสธที่จะเชื่อสิ่งที่เวธัสพูดโดยไม่รู้ตัว

เขาคงกำลังโกหก พยายามหลอกให้เธอพูดความจริง

มือของเธอจับไว้ที่หน้าท้องของเธออย่างแน่น ราวกับกำลังปกป้องฟางเส้นสุดท้ายของชีวิต

“เวธัส ฉันเป็นแม่ของเด็ก ฉันตัดสินใจว่าเด็กจะอยู่หรือไป! ถ้าคุณกล้าแตะต้องลูกของฉัน ฉันจะไม่ปล่อยคุณไว้แน่!”

“ไม่ต้องกังวล ก็แค่เด็กที่ไหนไม่รู้ ผมไม่ทำอะไรเขาหรอกนะ” ร่างสูงของเวธัสยืนอยู่ตรงหน้ากันญ่า

กันญ่างอตัวเพื่อปกป้องหน้าท้องส่วนล่างของเธอ มันเลยทำให้เธอมองเห็นเพียงรองเท้าหนังแวววาวของเวธัส

เสียงที่ไม่แยแสของผู้ชายดังมาจากเหนือหัวของเธออีกครั้ง

“ผมขอถามคุณเป็นครั้งสุดท้าย คุณบอกณิชาว่าอะไร?”

“ฉันบอกว่าฉันมีลูกกับคุณ!”

“ไม่เห็นโลงศพไม่หลั่งน้ำตาใช่ไหม” เวธัสเยาะเย้ยและโบกมือให้เอกพากันญ่าออกไป

เอกทำตามคำสั่ง กันญ่ายังคงสวมชุดนอน เธอยังไม่ได้เป่าผมให้แห้งเลย ในระหว่างที่ยื้อฉุดกัน ผมยาวของเธอก็สะบัดไปมา เธอไม่ได้แต่งหน้า ซึ่งทำให้เธอดูน่าเวทนามาก

แต่ความแข็งแกร่งของเธอจะสู้กับเอกได้อย่างไร? เธอถูกลากออกจากโรงแรมเกือบตลอดทาง

ทันทีที่เขามาถึงชั้นล่างของโรงแรม เตชินท์ก็ปรากฏตัวพร้อมกับกล่องอาหาร

มีคนกลุ่มหนึ่งยืนอยู่

เตชินท์เห็นว่ากันญ่าถูกเอกจับตัวไว้ ดวงตาของเขาก็หรี่ลง และเขาเดินไปขวางหน้าคนของเวธัสอย่างไม่ลังเล

“พวกคุณกำลังทำอะไรอยู่?”

เวธัสไม่เคยเห็นเตชินท์ในสายตาของเขาเลย

อีกอย่าง เขาก็เป็นเพียงหมาตัวหนึ่งของตระกูลรังสิกุล

เขายิ้ม “คุณเตชินท์เป็นผู้พิทักษ์ผู้หญิงที่ตัวเองชอบได้ดีจริงๆ เด็กในท้องของกันญ่าเป็นของคุณใช่ไหม”

ใบหน้าของเตชินท์เต็มไปด้วยความตื่นตระหนก แต่เขายังคงความสงบไว้อย่างรวดเร็ว

“ญ่ากับผมเป็นแค่เพื่อนร่วมชั้นกัน เด็กในท้องต้องเป็นของคุณแน่นอน ฉันแค่ไม่อยากเห็นเธอเดินเตร่ในต่างประเทศในขณะที่เธอกำลังตั้งครรภ์อยู่ ดังนั้นผมจึงมาดูแลเธอสองสามวัน เวธัส ถ้าคุณเป็นผู้ชาย อย่าทำให้ผู้หญิงลำบากใจเลย“

“ดูแลจนถึงบนเตียงเหรอ คงทำให้คุณลำบากใจจริงๆ” เวธัสยิ้มเยาะเย้ย

ถ้าไม่ใช่เพราะผิดเวลา เขาคงจะชมเตชินท์ไปแล้ว

มองดูลูกตัวเองไปเรียกผู้ชายคนอื่นว่าพ่ออย่างทำอะไรไม่ได้...

ประโยคนี้มันเท่ากับความอัปยศ

สิ่งนี้ไม่เพียงแต่ทำให้กันญ่าอับอายเท่านั้น แต่ยังทำให้เตชินท์อับอายอีกด้วย

ใบหน้าที่หล่อเหลาของเตชินท์ดูซีดเซียวในทันที และกำปั้นที่ห้อยอยู่ที่ข้างตัวของเขาก็เกร็งอย่างรุนแรง