กามเทพน้อยสานรักของแด๊ดดี๊หม่ามี๊ นิยาย บท 302

เห็นได้ชัดว่าเวธัสนึกไม่ถึงว่าณิชาจะกล้าเอามีดมาจ่อเขาแบบนี้

แต่ว่าเขาไม่ได้รู้สึกหวาดกลัวเลยแม้แต่นิดเดียว แต่กลับยิ้มอย่างชั่วร้ายแทน

“สมกับเป็นผู้หญิงที่ผมชอบ”

“หยุดปากดีได้แล้ว ปล่อยฉันไปเดี๋ยวนี้เลยนะ ไม่ยังงั้นอย่าหาว่าฉันไม่เกรงใจก็แล้วกัน！”ณิชากัดฟันกรอดและจับจ้องมาที่เขา มือที่จับด้านมีดอยู่นั้นกำแน่นขึ้น

ใบหน้าของเวธัสดูไม่ได้หวาดหวั่น เขาค่อนข้างจะคุ้นเคยกับความมืด และก็สามารถมองเห็นใบหน้าของเธอได้อย่างชัดเจน มันค่อนข้างซีด แต่ก็ยังดูสวยมากอยู่เหมือนเดิม

“เก่งนักก็แทงเลยสิ”เวธัสจ้องมองมาที่เธอด้วยสายตาที่ลึกซึ้ง “คุณบอกว่ารับไม่ได้ที่ผมทำร้ายคุณไม่ใช่เหรอ? งั้นก็ได้ ถือว่าผมให้โอกาสคุณแล้วกัน แทงผม พวกเราทั้งสองคนจะได้เคลียร์กัน！”

“คุณคิดว่าฉันไม่กล้าเหรอ? ”

“งั้นก็ลองดูสิ”

มือของณิชาเริ่มสั่น

ปลายมีดแตะโดนคอของเขาครั้งแล้วครั้งเล่า แต่ว่าทำยังไงก็แทงไม่ลง

แม้ว่าจะมีคราบเลือดออกมาแค่นิดเดียว เธอก็แทบอยากจะโยนมีดทิ้งแล้ว……

เธอไม่เคยเป็นคนโหดร้ายแบบนั้นมาก่อน

เธอรู้สึกทั้งหงุดหงิดและโมโหมาก

“ฉันไม่ได้ต้องการอยากจะเคลียร์กับคุณหรอกนะ แต่ฉันต้องการให้คุณปล่อยฉันไป！”

“บอดี้การ์ดที่อยู่ด้านนอกนั้นรับคำสั่งให้เฝ้าคุณไว้ที่นี่ ต่อให้คุณจะข่มขู่ผม แต่ว่าพวกเขาก็ไม่มีทางถอยไปไหนหรอกนะ”

ณิชากำมีดขึ้นแน่นกว่าเดิมจนหลังมือเริ่มซีด

“นอกจากว่าคุณจะแทงมีดเข้าไป พอผมได้รับบาดเจ็บพวกเขาก็จะรีบร้อนพาผมไปส่งโรงพยาบาล”เวธัสตาเป็นประกาย น้ำเสียงของเขาจริงจังมาก ไม่ได้ดูเหมือนว่ากำลังล้อเล่นอยู่เลยแม้แต่นิดเดียว “ณิชา นี่เป็นแค่โอกาสเดียวของคุณ”

“……”

และตอนที่ณิชากับเขาต่างไม่ยอมกันและกันนั้น จู่ๆ เวธัสก็ยื่นมือไปคว้าหลังมือของเธอเอาไว้

เขาคว้าด้ามมีดอย่างรวดเร็วแล้วก็ปาดเข้าไปที่คอของตัวเอง

เขาใช้แรงเยอะมาก เหมือนกับว่าจะตัดหลอดเลือดแดงให้ขาด ณิชานั้นรู้สึกตกใจจนรีบปล่อยมือในทันที

มีดเล่มนั้นตกลงกับพื้นพร้อมกับเสียงแหลมคมดังสะท้อนในเวลากลางคืน

และรอยกรีดที่คอของเวธัสก็เริ่มมีเลือดไหลออกมา

บอดี้การ์ดที่ยืนอยู่หน้าประตูนั้นก็ได้ยินเสียงความเคลื่อนไหว

“คุณเวธัส คุณโอเคไหมครับ? ”

เวธัสยังคงมีน้ำเสียงเหมือนเดิมไม่เปลี่ยน เขาพูดอย่างเย็นชาว่า “ฉันไม่เป็นไร ไม่ต้องเข้ามา”

“ครับ”บอดี้การ์ดคนนั้นก็ถอยกลับไปเหมือนเดิม

“ณิชา คุณไม่กล้าฆ่าผมงั้นก็ยอมรับมาเถอะ ว่าคุณยังชอบผมอยู่！”เวธัสหยิบทิชชูออกมาจากกระเป๋าเสื้อ แล้วก็เช็ดเลือกที่คอของตัวเอง ใบหน้าเต็มไปด้วยความมั่นใจ

ณิชาดึงสติกลับมา พอเห็นมีดปอกผลไม้ที่ตกอยู่ที่พื้น เธอก็สบายใจขึ้นเล็กน้อย

แต่ว่าเธอก็รู้สึกโมโหจนสุดขีดเพราะว่าเขา

แต่ไหนแต่ไรมาเธอไม่เคยเห็นใครหน้าไม่อายเท่าเขามาก่อน ！

กล้าแม้กระทั่งเอาชีวิตของตัวเองมาเดิมพัน……

แต่สิ่งที่น่าเสียดายก็คือ เธอไม่กล้าลงมือไปจริงๆ

“ฉันไม่ได้เสพติดการฆ่าคนหรือชอบเลือดอะไรพวกนั้นหรอกนะ！คุณอย่าคิดว่าการที่ฉันไม่แทงคุณแปลว่าฉันชอบคุณไปหน่อยเลย！”

“แต่เห็นได้ชัดว่าเมื่อกี้คุณทำไม่ลง……”ทันใดนั้นเวธัสก็อารมณ์ดีขึ้นมาอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ แม้แต่ทำท่าทางเหมือนอันธพาลเล็กน้อย “ผมรู้ว่าช่วงนี้มันมีอะไรหลายๆ อย่างเกิดขึ้น และก็ส่งผลกระทบต่อคุณอย่างหนัก แต่ว่าผมก็ขอโทษคุณไปแล้วไง คุณต้องการการชดเชยแบบไหนผมก็จะทำให้ทั้งหมด”

“การชดเชยงั้นเหรอ? การชดเชยที่ดีที่สุดของคุณก็คือการปล่อยฉันไป！”

“งั้นก็น่าเสียดายนะ เพราะว่าเมื่อกี้คุณพลาดโอกาสเดียวของคุณไปแล้ว”

เวธัสโยนทิชชูทิ้งลงในถังขยะอย่างสบายๆ แล้วก็หันไปเปิดไฟ

แล้วทั้งห้องก็สว่างไสวเหมือนมีแสงแดดในตอนกลางวันทันที

ส่องแสงมาที่ใบหน้าที่ดื้อรั้นของณิชา แล้วก็เผยให้เห็นใบหน้าที่เกียจคร้านของเวธัสด้วยเหมือนกัน

พอณิชาเห็นสีหน้าของเขา ก็รู้สึกเกลียดตัวเองมากที่เมื่อกี้ใจอ่อน เธอควรจะแทงเข้าไปจริงๆ ！