กามเทพน้อยสานรักของแด๊ดดี๊หม่ามี๊ นิยาย บท 303

ณิชาไม่ได้หวาดกลัวเลยแม้แต่นิดเดียว เธอยังคงเพิกเฉยต่อรัศมีอันทรงพลังของเขา แล้วก็กินอาหารต่อไปอย่างไม่แยแส

“คุณคิดว่าจะต่อกรกับผมด้วยความเงียบแบบนี้ได้งั้นเหรอ? ผมไม่มีทางปล่อยคุณไปอยู่แล้ว！”เวธัสขยับเนกไทออกด้วยความหงุดหงิด เริ่มรู้สึกเหมือนหายใจลำบาก

เสียงที่ดังมาจากด้านบนนั้นค่อนข้างดังแสบแก้วหู

ณิชาเหลือบมองเขาเล็กน้อย พอกลืนข้าวคำสุดท้ายลงไปแล้วถึงได้พูดออกมาว่า “แล้วแต่”

เหมือนกับว่าณิชาได้หาวิธีกระตุ้นเขาได้แล้ว ก็พูดทั้งสองคำออกมาอย่างแน่

มีสิทธิอะไรมาโกรธเธอกัน เขาควรจะได้ลิ้มรสรสชาติของการไร้อำนาจบ้างสินะ?

ท่าทางที่เฉยเมยของเธอนั้น ทำให้เวธัสไม่สามารถระเบิดความโกรธออกมาได้

เหมือนกับต่อยหมัดหนักๆ ใส่ปุยฝ้าย

การดึงหมัดกลับนั้นมันไม่สามารถระบายความโกรธได้ แต่ว่าการปล่อยหมัดออกไปอย่างไม่มีเป้าหมายนั้น ก็สามารถทำให้คนช้ำในได้เหมือนกัน

และในที่สุดก็กินข้าวเสร็จ ณิชาวางช้อนส้อมลงและเช็ดมุมปากอย่างสง่างาม พร้อมกับหันหลังเดินกลับไปที่ห้องนอนโดยที่ไม่สนใจมองใบหน้าที่โกรธเกรี้ยวของชายหนุ่มเลยแม้แต่นิดเดียว

“คุณจะไปไหน？” เวธัสรีบตามไปในทันที แล้วก็คว้าข้อมือของเธอเอาไว้จากด้านหลัง

“กลับห้องนอน”

เธอพูดแค่ 3 คำอีกแล้ว！

เวธัสไม่เคยรู้สึกหดหู่ขนาดนี้มาก่อนในชีวิต เขากัดฟันกรอดและพูดว่า “ผมอนุญาตให้คุณไปแล้วงั้นเหรอ? ถ้าคุยกับผมดีๆ ได้เมื่อไหร่ ก็กลับไปได้เมื่อนั้นแหละ！”

ณิชาเหลือบมองเขานิ่งๆ หลังจากนั้นก็ค่อยๆ หลับตาลง

ไม่ใช่แค่ไม่พูดอะไร แต่แม้แต่แค่มองเธอยังขี้เกียจจะมองเขาเลย

เวธัสถูกยั่วโมโห มือของเขากำหมัดเข้าหากันในทันที “ลืมตาเดี๋ยวนี้！ณิชา ลืมตาเดี๋ยวนี้เลยนะ เป็นใบ้รึไง? ”

“……”

เหมือนกับว่ากระดูกข้อมือของณิชากำลังจะแหลกสลาย แต่ว่าเธอก็ได้แต่กัดฟัน ไม่ร้องออกมาสักแอะเดียว

“คุณอย่าให้ความอดทนเส้นสุดท้ายของผมหมดไปจะดีกว่านะ”

“ไม่อดทนก็ดีแล้ว”ณิชาถูกเขาตะคอกใส่จนจำเป็นต้องมองเขาอย่างช่วยไม่ได้ “ทำไมต้องทำให้วุ่นวายด้วย? ”

“ยอมพูดดีๆ แล้วเหรอ? ” ในที่สุดก็ไม่ได้พูดแค่สามคำที่น่ารำคาญนั้นอีกต่อไปแล้ว！

ณิชาตอบด้วยสีหน้าที่เรียบเฉย “ฉันไม่มีอะไรจะพูดกับคนที่ไร้เหตุผลอย่างคุณหรอกนะ”

“คุณเคยตอบตกลงยอมแต่งงานกับผมแล้ว！”

“แหวนก็โยนทิ้งไปแล้ว แล้วการขอแต่งงานนั้นยังนับอยู่อีกเหรอ? ”ทันใดนั้นดวงตาของณิชาก็เริ่มแดงขึ้นมาทันที เธอจ้องมองร่างเล็กๆ ของตัวเองที่สะท้อนผ่านดวงตาทั้งสองข้างของเขา “เวธัส คุณปล่อยฉันไปเถอะนะ การที่พวกเราทรมานกันไปแบบนี้ ไม่สู้เก็บความทรงจำดีๆ สุดท้ายของพวกเราไว้……”

“ผมบอกแล้วไง ว่าจะใช้อนาคตที่ดีมาชดใช้ให้！แล้วทำไมผมยังต้องมองย้อนกลับไปในอดีตด้วยล่ะ? ”

เวธัสดึงเธอมากอดไว้ในอ้อมแขนอย่างแน่นหนา

เหมือนกับว่ายิ่งกอดเธอแน่นเท่าไหร่ ก็เป็นข้อพิสูจน์ว่าเธอจะไม่มีวันจากเขาไปไหน……

ณิชารู้ว่าตัวเองขัดขืนไม่ได้ แล้วก็ขี้เกียจที่จะผลักเขาออกด้วย

“การชดเชยของคุณคือการขังฉันไว้ที่นี่อย่างนั้นเหรอ? ไม่ปล่อยให้ฉันออกไป แล้วก็ไม่ให้ฉันได้เจอลูกทั้งสองคนด้วยงั้นเหรอ? ตอนนี้มันต่างอะไรกับการที่คุณเห็นฉันเป็นแค่ข้าวของ！”

เวธัสพูดอะไรไม่ออก เขาก้มหน้าลงด้วยความหงุดหงิดและอยากจะจูบเธอ

เมื่อได้กลิ่นฮอร์โมนเพศชายลอยเข้ามาในจมูก ณิชาก็เหมือนจะรู้สึกตัวว่าเขากำลังต้องการทำอะไร สายตาของเธอมีท่าทีต่อต้านและเต็มไปด้วยความรังเกียจอย่างแรง “ออกไป！”

ท่าทางที่รังเกียจนี้ทำให้ความโกรธที่พึ่งจะสลายหายไปของเวธัสเมื่อกี้มันปะทุกลับขึ้นมาอีกครั้ง

เขาใช้มือหนึ่งจับคางของณิชาเอาไว้ เตรียมจะพุ่งเข้าไปจูบเธอ……

แต่ว่าในตอนนี้เอง ด้านนอกก็มีเสียงที่รีบร้อนของเอกดังขึ้นมา——

“คุณเวธัส แย่แล้วครับ คุณหนูอรัลแจ้งตำรวจบอกว่าคุณกักขังหน่วงเหนี่ยว ตอนนี้ชั้นล่างมีตำรวจมาเยอะมากเลยครับ！”

ทันใดนั้น อากาศภายในห้องนั้นก็แข็งตัวลงในทันที ทั้งห้องนั้นเงียบจนสามารถได้ยินเสียงเข็มหล่นได้เลย

“……”

ณิชากับเวธัสยืนแข็งทื่อไปในทันที