กามเทพน้อยสานรักของแด๊ดดี๊หม่ามี๊ นิยาย บท 304

แกร๊กๆๆ

พวกบอดี้การ์ดของเวธัสก็หยิบปืนพกสีดำออกมาเหมือนกัน เหมือนกับว่าถ้าเกิดมีเปลวไฟเพียงนิดเดียวก็สามารถทำให้พื้นที่ตรงนั้นระเบิดออกมาได้

ดวงตาเล็กๆ ที่สวยงามของอรัลเริ่มหรี่ลง เขารู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อย

เขาก็แค่อยากจะช่วยหม่ามี๊ออกมาเท่านั้นเอง……

แต่ไม่คิดเลยว่ามันจะทำให้เวธัสต้องต่อกรกับคนท้องถิ่นแบบนี้

“พ่อครับ อย่าต่อต้านไปเลยนะครับ ที่นี่คือฝรังเศส ไม่ใช่เมืองพร พ่อไม่สามารถควบคุมทุกอย่างได้หรอกนะ” เด็กน้อยหน้าซีดในทันที เขารีบส่งสายตาให้กับเอก

พอเอกเห็นแบบนี้ก็รู้สึกร้อนใจเหมือนกัน เขาขยับเข้าไปและกระซิบอะไรบางอย่างกับเวธัส

แต่ว่าเวธัสไม่เห็นพวกเขาอยู่ในสายตาเลยแม้แต่นิดเดียว——

“อยากได้เธองั้นเหรอ? งั้นก็ลองดูสิ ว่าวันนี้พวกคุณจะพาเธอออกไปได้รึเปล่า！”

ทันทีที่เวธัสพูดจบ จู่ๆ ก็มีเสียงดังขึ้นมาจากในบ้าน เสียงนั้นเหมือนกับว่าประตูกำลังถูกทุบอย่างแรง และหลังจากนั้นประตูก็เปิดออก ณิชาวิ่งโซเซออกมาทั้งชุดนอน……

เมื่อกี้ตอนที่ตำรวจมานั้น เวธัสก็เอาณิชาไปขังไว้ในห้องนอน

ไม่คิดเลยว่าเธอจะพังประตูออกมาได้！

พอเวธัสเห็นณิชาวิ่งออกมา ใบหน้าของเขาก็มืดมนลงในทันที “ณิชา จะออกมาทำไม? กลับไปเดี๋ยวนี้！”

ณิชาไม่สนใจเขา พอวิ่งออกมาแล้วเธอก็เห็นอรัลเป็นคนแรก

เพราะว่าต้องแยกจากกันมาหลายวัน ณิชาก็เลยดึงเด็กน้อยมากอดไว้ในอ้อมแขนอย่างตื่นเต้น “อรัล”

แล้วก็พลางจูบหน้าผากของเขา เหมือนกับว่าตอนนี้เธอกำลังกอดโลกทั้งใบของตัวเองอยู่

อรัลได้กลิ่นดอกไม้จางๆ จากตัวของหม่ามี๊ ก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกแสบจมูก เขาร้องออกมาด้วยเสียงเด็กน้อย “หม่ามี๊ หม่ามี๊……”

“ขอโทษด้วยนะ ที่ต้องให้หนูมาช่วยหม่ามี๊”

“ผมต่างหากที่ควรจะขอโทษ พวกเรามาช้าเกินไป”อรัลจับชายเสื้อของณิชาเอาไว้อย่างไม่แยกแยกจากเธอ เขาได้กลายมาเป็นซาลาเปาน้อยภายในไม่กี่วินาที เขาทำปากมุ่ยและรู้สึกเหมือนไม่เป็นธรรม

ณิชารู้สึกปวดใจเป็นอย่างมาก

ถ้าเกิดไม่ใช่เพราะว่าเวธัสกักขังหน่วงเหนี่ยวเธอ แล้วเธอจะไม่ได้เจอลูกชายนานขนาดนี้ได้ยังไง?

เธอหันไปพูดกับตำรวจว่า “คุณตำรวจคะ ฉันถูกคุณเวธัสกักขังหน่วงเหนี่ยวจริงๆ ขอบคุณทุกคนที่มาช่วยฉันนะคะ”

แค่ประโยคสั้นๆ ก็เป็นการตัดสินความผิดของเวธัสในทันที ตอนนี้เขาได้กลายเป็นเป้าโจมตีเรียบร้อยแล้ว

“คุณผู้ชายครับ รบกวนกลับไปที่สถานีตำรวจกับพวกเราด้วย”

นัยน์ตาสีเข้มของเวธัสนั้นดูเย็นชา เขาไม่โมโหแต่กลับยิ้มออกมาแทน แล้วก็จับจ้องไปที่ณิชา “ณิชา กลับมา ผมขอโทษคุณก็ได้ เรื่องเย็นนี้ก็ทำเป็นเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นได้”

“คุณคิดว่าฉันอยากได้คำขอโทษจากคุณอย่างนั้นเหรอ? เวธัส เลิกทำท่าทางสูงส่งแบบนี้ได้แล้ว ฉันก็ไม่ใช่เด็กสาวอายุ17-18 ฉันไม่มีทางถูกคุณหลอกด้วยคำพูดเพียงไม่กี่คำหรอกนะ！”

ณิชามองเขาด้วยสายตาประชดประชัน แล้วก็ไปยืนอยู่ด้านหลังของธนาอย่างไม่ยอมแพ้

นี่เป็นการเจอกับธนาครั้งแรกหลังจากแรกกันที่รีสอร์ต

ตอนที่ณิชาเห็นธนานั้น หัวใจของเธอก็เต็มไปด้วยความรู้สึกผิด

เพราะว่าเธอ ครอบครัวของเขาเลยถูกเวธัสโจมตี

“ธนา โรงเลื่อยไม้ของครอบครัวนาย ฉันขอโทษมากเลยนะ……”

“ไม่เป็นไรหรอก ถึงยังไงพ่อแม่ฉันก็อายุเยอะแล้ว ยังไงฉันก็อยากให้พวกเขาปิดโรงเลื่อยไม้ตั้งนานแล้วล่ะ” ธนายิ้มอย่างอ่อนโยน ไม่ได้มีท่าทีไม่พอใจเลยแม้แต่นิดเดียว

พอเห็นว่าเธอสวมใส่เพียงเสื้อผ้าบางๆ เท่านั้น เขาก็รีบถอดเสื้อสูทออกมาแล้วก็คลุมไว้บนไหล่ของณิชา

ความจริงแล้วณิชาก็รู้สึกหนาวเล็กน้อย และก็ไม่อยากปฏิเสธความหวังดีของธนา ก็เลยไม่ได้ปฏิเสธอะไร

แต่ว่าในสายตาของเวธัสแล้ว พวกเขาทั้งสองคนกำลัง “หลิ่วหูหลิ่วตา”กันอยู่ ดวงตาของเขาก็เริ่มหรี่ลง ใบหน้าที่หล่อเหลานั้นเต็มไปด้วยความอันตราย ตอนนี้ทุกคนเห็นเขาเป็นอากาศไปแล้วงั้นเหรอ?

บรรยากาศที่แข็งแกร่งก่อตัวขึ้น แม้แต่ตำรวจก็รู้สึกใจสั่นเล็กน้อย

“คุณเวธัส รบกวนคุณไปที่สถานีตำรวจกับพวกเราด้วยครับ”

แต่ว่าเวธัสจะยอมแพ้แบบนี้ได้ยังไงกันล่ะ? เขาหัวเราะออกมาอย่างเย็นชา “พวกคุณคิดว่าจะไปแบบนี้ได้เหรอ？”

พอพูดจบ บอดี้การ์ดของพวกเขาก็ล้อมตัวเข้ามา แล้วก็ตั้งท่าทางการโจมตี

“คุณเวธัส！”เอกกังวลว่าเวธัสแย่งคนมาจากตำรวจด้วยความโกรธจริงๆ ก็เลยรีบปลอบใจเขาว่า “ตราบใดที่คุณหนูยังอยู่ในชื่อของคุณอยู่ คุณณิชาก็ไม่สามารถไปไหนได้หรอกค่ะ ถึงแม้ว่าเธอจะออกจากบ้านหลังนี้ไปได้ แต่ว่าเธอก็ไม่สามารถไปจากฝรั่งเศสได้หรอก”

เวธัสกำหมัดแน่น เม้มปากจนปากซีดไปหมดแล้ว

ถ้าจะให้เขาต้องมองดูธนาพาเธอออกไปต่อหน้าต่อตา ……

“อนาคตยังอีกยาวไกลนะคุณเวธัส ถ้าเกิดว่าวันนี้เกิดเรื่องใหญ่ขึ้น และข่าวนี้ถูกส่งกลับประเทศไป คุณท่านต้องรู้สึกไม่พอใจอย่างแน่นอน และไม่แน่ว่าคุณเก้าอาจจะอาศัยประโยชน์จากตรงนี้ก็ได้นะครับ！”

เอกรีบเกลี้ยกล่อมเขาในทันที แล้วก็รีบส่งสายตาให้เด็กน้อยเป็นสัญญาณว่าให้รีบออกไปจากที่นี่

อรัลเข้าใจความหมายของเอก และก็กลัวว่าจะเกิดเรื่องใหญ่ขึ้นกว่านี้ เพราะถึงยังไงที่นี่ก็เป็นตึกที่มีคนอาศัยอยู่！

ธนาก็เริ่มตื่นตระหนกแล้วเหมือนกัน

เขารีบพาสองแม่ลูก เตรียมจะหนีไปภายใต้บอดี้การ์ดที่กำลังเผชิญหน้ากับตำรวจอยู่

“ณิชา คุณกล้าไปกับธนาอย่างนั้นเหรอ？！”ทันใดนั้นเสียงที่ชั่วร้ายของเวธัสก็ดังขึ้นมา

ณิชาเม้มปาก เธอสูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วก็พูดสิ่งที่อยู่ในใจทั้งหมดออกมา——

“บางทีฉันก็น่าจำคืนแหวนให้คุณตั้งแต่ตอนที่อยู่บนเรือสำราญนะ！คุณเอาแต่พูดว่าจะดีกับฉัน แต่ว่าการทำดีกับฉันมันแลกมาด้วยการทำร้ายเพื่อนของฉันงั้นเหรอ? ฉันไม่เคยพูดถึงธนากับครอบครัวของเขา มันไม่ได้หมายความว่าฉันไม่แคร์นะ แต่ว่าฉันแค่อยากให้เขาอยู่ห่างจากพวกเราให้ได้มากที่สุด เพื่อไม่ให้คนที่บริสุทธิ์ต้องเข้ามาเกี่ยวข้องด้วย！”

“เวธัส การที่คุณกักขังฉันในครั้งนี้มันทำให้ฉันตระหนักได้ถึงอะไรบางอย่างด้วยนะ”

“ระหว่างพวกเรานั้นมันเข้ากันไม่ได้เลย”

“เดี๋ยวฉันจะไปยื่นศาลเพื่อห้ามไม่ให้คุณเข้ามาใกล้ฉันอีก”

พอพูดจบ ณิชาก็ลากธนากับอรัลเดินออกไป โดยไม่หยุดเลยแม้แต่นิดเดียว

ทันทีที่เวธัสขยับตัว กระบอกปืนของตำรวจหญิงก็ชี้มาที่หน้าผากของเขา

เวธัสเหลือบมองตำรวจหญิงคนนั้นด้วยสายตาที่เย็นชา “ผมจะจำคุณเอาไว้”

“แต่ละปีมีอาชญากรจำฉันได้ตั้งเยอะแยะ มีคุณเพิ่มมาอีกคนก็ไม่เป็นไรหรอก” ตำวจหญิงไม่ได้แข็งกร้าวแต่ก็ไม่ได้ยอมอ่อนข้อเหมือนกัน

เวธัสหัวเราะออกมาอย่างเยือกเย็น ณิชากับอรัลหายไปจากปลายทางเดินแล้ว เขาหันหน้าไปมองเอก ถึงแม้ว่าจะไม่ได้พูดอะไรอย่างชัดเจน แต่ว่าเอกก็เข้าใจความหมายในสิ่งที่เวธัสต้องการ

ว่าให้คนตามณิชาไป ตามหาว่าพวกเขาอยู่ที่ไหน

ต่อให้วันนี้เธอจะสามารถหนีไปได้จากความช่วยเหลือของตำรวจ แต่ว่าเธอจะสามารถหนีได้ตลอดชีวิตงั้นเหรอ?

เกมสัตว์ร้ายล่าอาหาร มันพึ่งจะเริ่มต้นขึ้นเท่านั้น

……

ณิชานั่งอยู่บนรถของธนา พร้อมกับกอดอรัลไว้ในอ้อมแขน

เธอมองผ่านกระจกหลังแล้วก็เห็นว่าตึกนั้นมันห่างไกลจากสายตาออกไปเรื่อยๆ ถึงแม้ว่าตอนนี้จะสามารถหนีออกมาได้แล้ว แต่ว่าความกังวลของเธอนั้นมันก็ยังคงไม่หายไป

“หม่ามี๊ โทรศัพท์ครับ” อรัลหยิบโทรศัพท์ในกระเป๋าส่งให้ณิชา

ณิชาเหลือบมอง แล้วก็เห็นว่ามันเต็มไปด้วยสายที่ไม่ได้รีบและข้อความจากช่องทางต่างๆ เต็มไปหมด แต่ว่าตอนนี้เธอกลับไม่ได้รู้สึกสนใจพวกนั้นเลย

“ธนา นายรู้สึกไหมว่าเวธัสไม่มีทางยอมปล่อยไปแบบนี้อย่างแน่นอน? ”

ธนาพยักหน้า “เวธัสมาอยู่ที่ฝรั่งเศสได้พึ่งไม่นานเท่าไหร่ แต่ว่าตอนนี้สามารถขยายคอนเนคชั่นได้มากแล้ว ฉันคิดว่า……ตอนนี้เขาน่าจะส่งคนกลุ่มหนึ่งตามพวกเรามาแล้วล่ะ”

“ไม่ได้นะ ฉันจะถูกจับกลับอีกครั้งไม่ได้”

ถ้าเกิดว่าถูกจับตัวกลับไปอีกครั้ง ณิชาไม่อยากจะคิดเลยว่าเวธัสจะเอาเธอไปขังไว้ที่ไหน

แต่ว่ามันต้องเป็นสถานที่ที่หนีไม่ได้ง่ายๆ อย่างแน่นอน

“หม่ามี๊ ไม่ต้องกลัวนะครับ ผมกับปัณณ์เตรียมกลยุทธ์ไว้เรียบร้อยแล้ว”

ทันใดนั้นอรัลก็ยื่นหน้าออกมาจากอ้อมแขนของณิชา สีหน้าของเขาดูจริงจังมาก