กามเทพน้อยสานรักของแด๊ดดี๊หม่ามี๊ นิยาย บท 304

แกร๊กๆๆ

พวกบอดี้การ์ดของเวธัสก็หยิบปืนพกสีดำออกมาเหมือนกัน เหมือนกับว่าถ้าเกิดมีเปลวไฟเพียงนิดเดียวก็สามารถทำให้พื้นที่ตรงนั้นระเบิดออกมาได้

ดวงตาเล็กๆ ที่สวยงามของอรัลเริ่มหรี่ลง เขารู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อย

เขาก็แค่อยากจะช่วยหม่ามี๊ออกมาเท่านั้นเอง……

แต่ไม่คิดเลยว่ามันจะทำให้เวธัสต้องต่อกรกับคนท้องถิ่นแบบนี้

“พ่อครับ อย่าต่อต้านไปเลยนะครับ ที่นี่คือฝรังเศส ไม่ใช่เมืองพร พ่อไม่สามารถควบคุมทุกอย่างได้หรอกนะ” เด็กน้อยหน้าซีดในทันที เขารีบส่งสายตาให้กับเอก

พอเอกเห็นแบบนี้ก็รู้สึกร้อนใจเหมือนกัน เขาขยับเข้าไปและกระซิบอะไรบางอย่างกับเวธัส

แต่ว่าเวธัสไม่เห็นพวกเขาอยู่ในสายตาเลยแม้แต่นิดเดียว——

“อยากได้เธองั้นเหรอ? งั้นก็ลองดูสิ ว่าวันนี้พวกคุณจะพาเธอออกไปได้รึเปล่า！”

ทันทีที่เวธัสพูดจบ จู่ๆ ก็มีเสียงดังขึ้นมาจากในบ้าน เสียงนั้นเหมือนกับว่าประตูกำลังถูกทุบอย่างแรง และหลังจากนั้นประตูก็เปิดออก ณิชาวิ่งโซเซออกมาทั้งชุดนอน……

เมื่อกี้ตอนที่ตำรวจมานั้น เวธัสก็เอาณิชาไปขังไว้ในห้องนอน

ไม่คิดเลยว่าเธอจะพังประตูออกมาได้！

พอเวธัสเห็นณิชาวิ่งออกมา ใบหน้าของเขาก็มืดมนลงในทันที “ณิชา จะออกมาทำไม? กลับไปเดี๋ยวนี้！”

ณิชาไม่สนใจเขา พอวิ่งออกมาแล้วเธอก็เห็นอรัลเป็นคนแรก

เพราะว่าต้องแยกจากกันมาหลายวัน ณิชาก็เลยดึงเด็กน้อยมากอดไว้ในอ้อมแขนอย่างตื่นเต้น “อรัล”

แล้วก็พลางจูบหน้าผากของเขา เหมือนกับว่าตอนนี้เธอกำลังกอดโลกทั้งใบของตัวเองอยู่

อรัลได้กลิ่นดอกไม้จางๆ จากตัวของหม่ามี๊ ก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกแสบจมูก เขาร้องออกมาด้วยเสียงเด็กน้อย “หม่ามี๊ หม่ามี๊……”

“ขอโทษด้วยนะ ที่ต้องให้หนูมาช่วยหม่ามี๊”

“ผมต่างหากที่ควรจะขอโทษ พวกเรามาช้าเกินไป”อรัลจับชายเสื้อของณิชาเอาไว้อย่างไม่แยกแยกจากเธอ เขาได้กลายมาเป็นซาลาเปาน้อยภายในไม่กี่วินาที เขาทำปากมุ่ยและรู้สึกเหมือนไม่เป็นธรรม

ณิชารู้สึกปวดใจเป็นอย่างมาก

ถ้าเกิดไม่ใช่เพราะว่าเวธัสกักขังหน่วงเหนี่ยวเธอ แล้วเธอจะไม่ได้เจอลูกชายนานขนาดนี้ได้ยังไง?

เธอหันไปพูดกับตำรวจว่า “คุณตำรวจคะ ฉันถูกคุณเวธัสกักขังหน่วงเหนี่ยวจริงๆ ขอบคุณทุกคนที่มาช่วยฉันนะคะ”

แค่ประโยคสั้นๆ ก็เป็นการตัดสินความผิดของเวธัสในทันที ตอนนี้เขาได้กลายเป็นเป้าโจมตีเรียบร้อยแล้ว

“คุณผู้ชายครับ รบกวนกลับไปที่สถานีตำรวจกับพวกเราด้วย”

นัยน์ตาสีเข้มของเวธัสนั้นดูเย็นชา เขาไม่โมโหแต่กลับยิ้มออกมาแทน แล้วก็จับจ้องไปที่ณิชา “ณิชา กลับมา ผมขอโทษคุณก็ได้ เรื่องเย็นนี้ก็ทำเป็นเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นได้”

“คุณคิดว่าฉันอยากได้คำขอโทษจากคุณอย่างนั้นเหรอ? เวธัส เลิกทำท่าทางสูงส่งแบบนี้ได้แล้ว ฉันก็ไม่ใช่เด็กสาวอายุ17-18 ฉันไม่มีทางถูกคุณหลอกด้วยคำพูดเพียงไม่กี่คำหรอกนะ！”

ณิชามองเขาด้วยสายตาประชดประชัน แล้วก็ไปยืนอยู่ด้านหลังของธนาอย่างไม่ยอมแพ้

นี่เป็นการเจอกับธนาครั้งแรกหลังจากแรกกันที่รีสอร์ต

ตอนที่ณิชาเห็นธนานั้น หัวใจของเธอก็เต็มไปด้วยความรู้สึกผิด

เพราะว่าเธอ ครอบครัวของเขาเลยถูกเวธัสโจมตี

“ธนา โรงเลื่อยไม้ของครอบครัวนาย ฉันขอโทษมากเลยนะ……”

“ไม่เป็นไรหรอก ถึงยังไงพ่อแม่ฉันก็อายุเยอะแล้ว ยังไงฉันก็อยากให้พวกเขาปิดโรงเลื่อยไม้ตั้งนานแล้วล่ะ” ธนายิ้มอย่างอ่อนโยน ไม่ได้มีท่าทีไม่พอใจเลยแม้แต่นิดเดียว

พอเห็นว่าเธอสวมใส่เพียงเสื้อผ้าบางๆ เท่านั้น เขาก็รีบถอดเสื้อสูทออกมาแล้วก็คลุมไว้บนไหล่ของณิชา

ความจริงแล้วณิชาก็รู้สึกหนาวเล็กน้อย และก็ไม่อยากปฏิเสธความหวังดีของธนา ก็เลยไม่ได้ปฏิเสธอะไร

แต่ว่าในสายตาของเวธัสแล้ว พวกเขาทั้งสองคนกำลัง “หลิ่วหูหลิ่วตา”กันอยู่ ดวงตาของเขาก็เริ่มหรี่ลง ใบหน้าที่หล่อเหลานั้นเต็มไปด้วยความอันตราย ตอนนี้ทุกคนเห็นเขาเป็นอากาศไปแล้วงั้นเหรอ?

บรรยากาศที่แข็งแกร่งก่อตัวขึ้น แม้แต่ตำรวจก็รู้สึกใจสั่นเล็กน้อย