กามเทพน้อยสานรักของแด๊ดดี๊หม่ามี๊ นิยาย บท 306

“ณิชาเป็นคนมีอิสระ จะไปไหนก็ได้ คุณเวธัส คุณหยุดกวนเธอได้แล้ว ข้างนอกนี่ยังมีพวกมาโซคิสม์อีกมากมาย ที่คุณสามารถใช้เงินซื้อได้ตามสะดวก……”

มันเป็นเรื่องยากสำหรับอลิสาที่จะเชื่อมโยงใบหน้าที่หล่อเหลานี้กับความซาดิสม์เข้าด้วยกัน แต่ว่าพอเห็นท่าทางที่โกรธเกรี้ยวของเขาในตอนนี้ เธอก็ตอบไปอย่างกล้าหาญเหมือนกัน

“มาโซคิสม์งั้นเหรอ? ”เวธัสขมวดคิ้ว

อลิสานึกถึงคำพูดของเด็กน้อยทั้งสองคนนั้น ก็เลยถามกลับอย่างมั่นใจว่า “คุณไม่ใช่ซาดิสม์อย่างนั้นเหรอ? ”

เวธัส：“……”

สามแม่ลูกนินทาเขาแบบนี้ลับหลังอย่างนั้นเหรอ？！

……

ในโรงแรม

หลังจากวุ่นวายมาทั้งวัน ณิชาก็สั่งอาหารชุดใหญ่มา

สามแม่ลูกกินกันอย่างมีความสุขมาก

ในห้องมีฮีตเตอร์ ปัณณ์ก็เลยถอดเสื้อคลุมและกางเกงขายาวของตัวเองออก เขานอนกลิ้งไปกลิ้งมาบนเตียงโดยสวมใส่เพียงแค่กางเกงขาสั้นลายเป็ดน้อยที่น่ารัก แล้วก็บีบไหล่แบบเอวให้ณิชา

“หม่ามี๊ ปีศาจกษัตริย์นอกใจหม่ามี๊ พวกเขาไม่ต้องการเขาอีกต่อไปแล้ว”

ปัณณ์ปวดใจและรู้สึกโกรธแทนณิชา

ตอนที่จับนิ้วมือของเธอมาจะจุ๊บนั้น ก็เห็นว่าแหวนนั้นมันหายไปแล้ว

แล้วก็เห็นใต้ตาของณิชานั้นค่อนข้างคล้ำ แสดงว่าไม่ได้พักผ่อนเต็มที่เท่าไหร่นัก

เขาก็รู้สึกปวดใจขึ้นมาในทันที

ปีศาจกษัตริย์คนเลว เขาอุตส่าห์ยกหม่ามี๊ให้ แต่กลับไม่เห็นค่า！

จะไม่มีการให้โอกาสเขาอีกต่อไปแล้ว！

อรัลกัดริมฝีปากล่างเบาๆ “ขอโทษนะครับหม่ามี๊ ก่อนหน้านี้ผมไม่ได้เล่าให้หม่ามี๊ฟังเกี่ยวกับเรื่องของพ่อและน้ากันญ่า……”

เขาชะงักไปครู่หนึ่ง และรีบพูดเสริมว่า “แต่พ่อบอกว่า เขากับน้ากันญ่าไม่ได้เป็นอะไรกัน”

“ปีศาจกษัตริย์พูดอะไรก็เชื่ออย่างนั้นได้งั้นเหรอ? ”ปัณณ์ดูไม่เห็นด้วย “ผู้ชายที่นอกใจก็เหมือนหนังสือที่วางอยู่บนชั้นนั่นแหละ นายไม่มีทางรู้เลยว่าเขาถูกใครกี่คนจับมาแล้วบ้าง น่ารังเกียจจริงๆ เลย”

แต่ไหนแต่ไรมาอรัลไม่ค่อยเถียงปัณณ์เท่าไหร่ นี่คือท่าทางของคนเป็นพี่ชาย

และมันก็เป็นเพราะนิสัยตั้งแต่เด็กของเขาด้วย……

แต่ว่าตอนนี้ เขาอดไม่ได้ที่จะยืนหยัดข้างเวธัส “ปัณณ์ ทำไมนายถึงอยากให้พ่อกับหม่ามี๊แยกกันมากเลยล่ะ? ”

“ฉันเคารพการตัดสินใจของหม่ามี๊ การนอกใจเพียงแค่ครั้งเดียวมันก็เหมือนนอกใจไปแล้วร้อยครั้งนะ” ปัณณ์ก้มตัวแล้วมุดเข้าไปในอ้อมแขนของณิชา “แค่หม่ามี๊มีปัณณ์ก็พอแล้ว……”

อรัลขมวดคิ้วเข้าหากัน จิตใต้สำนึกของเขายังคงยึดมั่นเชื่อในพ่อของเขาอยู่ดี

ถึงแม้ว่าพ่อของเขาจะนิสัยไม่ค่อยดีเท่าไหร่ก็ตาม

แต่ว่าเขาไม่ใช่คนโกหก

ทำก็คือทำ เขาไม่เคยขาดความรับผิดชอบหรือความมุ่งมั่นเลย

“พอแล้ว พี่น้องกันไม่ต้องทะเลาะกันแล้ว”ณิชาแตะจมูกของเด็กน้อยทั้งสองคน พยายามจะพูดให้น้ำเสียงของตัวเองดูสบายๆ มากที่สุด “โลกของผู้ใหญ่มันซับซ้อนมาก พวกลูกเป็นแค่ก้อนขนมปังเล็กๆ ของแม่ก็พอแล้วล่ะ”

อรัลทำปากมุ่ย แล้วก็ยื่นมือไปลูบท้องของณิชา “ผมไม่อยากให้น้องชายหรือน้องสาวของผมเกิดมาแล้วผิดพลาดเหมือนกับผมและปัณณ์”

พอปัณณ์ได้ยินดังนั้นก็ก้มหน้าลงในทันที

ใช่สิ ในท้องของหม่ามี๊ยังมีเด็กน้อยอยู่อีกคนหนึ่งนี่หน่า……

แค่เลี้ยงพวกเขาสองคนก็เหนื่อยมากแล้ว

จะเอาเปรียบปีศาจกษัตริย์อย่างเสียเปล่าแบบนี้ไม่ได้แล้ว เดี๋ยวเขาจะหาโอกาสกลับไปที่ปราสาทแล้วขนของออกมาเพื่อเป็นค่าเลี้ยงดูของเด็กน้อย

ณิชากระแอม แล้วก็รู้สึกได้ว่าหัวข้อนี้มันจริงจังเกินไป

“ปัณณ์ อรัล ความจริงหม่ามี๊ไม่ได้ท้อง และก็ไม่ได้มีเด็กน้อยด้วย ตอนนั้นพ่อของพวกลูกเข้าใจผิดไปเอง”

“……wow？”ปัณณ์กระโดดขึ้นมาจากเตียงทันที “จริงเหรอครับ? ”

อรัล：“ไม่ได้หลอกพวกเราใช่ไหม？”

“ไม่ได้หลอกจริงๆ ”ณิชาพยักหน้าอย่างจริงจังมาก เพื่อที่จะพิสูจน์ว่าตัวเองไม่ได้ท้อง เธอลุกขึ้นยืนและแสดงท่าบัลเลต์ที่ทำได้ยากโชว์อีกด้วย

เด็กน้อยทั้งสองคนมองหน้ากัน แล้วก็คิดว่าอยาจะคิดบัญชีกับเวธัสเสียจริงเลย

โทษทุกคนที่ทำให้พวกเขาเข้าใจผิด！

หลังจากเด็กแฝดทั้งสองคนอาบน้ำเสร็จแล้ว ก็แบ่งกันนอนลงฝั่งซ้ายและขวา

ส่วนณิชาก็นอนอยู่ตรงกลางระหว่างเด็กน้อย แล้วก็ใช้มือแต่ละข้างกอดพวกเขาเอาไว้

เธอได้กลิ่นนมอ่อนๆ ออกมาจากตัวของเด็กน้อย แล้วก็เล่านิทานให้พวกเขาฟัง หลังจากนั้นสติของเธอก็ค่อยๆ หลุดลอยออกไป การหนีออกมาในครั้งนี้นั้นเป็นแค่ก้าวแรกเท่านั้นจริงๆ ……

ต่อไปจะเอายังไงดี？

……

ในประเทศ ณ เมืองพร

ประเสริฐได้รับสายจากกันญ่ากันญ่า แล้วก็ได้รับอีเมลพร้อมกัน

หลังจากเวธัสส่งกันญ่าที่โรงพยาบาลแล้วนั้น เขาก็ไม่สนใจไยดีอะไรเธออีกเลย เธอก็เดาได้แล้วว่าการจะยัดเยียดเด็กคนนี้ให้เวธัสนั้นมันเป็นเรื่องที่ยากแล้ว

แต่ว่าเธอก็จะไม่มีวันลืมความอัปยศอดสูที่ณิชามอบให้กับเธอ

เหมือนกับตอนแรกที่ฐานภพอยากจะแย่งสิทธิการเลี้ยงดูปัณณ์ เธอกันญ่าก็อยากจะให้ณิชาได้เห็นลูกชายของตัวเองถูกตระกูลสนธิไชยแย่งตัวไปต่อหน้าต่อตาของตัวเธอเองเหมือนกัน！

เธอไม่คู่ควรที่จะได้เลี้ยงคุณหนูที่สูงส่งของตระกูลสนธิไชย……

ภายใต้ความโกรธ เธอก็เล่าเรื่องที่ว่าณิชาเป็นผู้หญิงที่วางแผนใส่เวธัสให้นายท่านตระกูลสนธิไชยฟัง

รวมถึงเรื่องที่ณิชาพาเด็กแฝดทั้งสองคนหนีไป แถมยังมีเรื่องที่ความลับของสนธิไชยกรุ๊ปรั่วไหลอีกต่างหาก เรื่องต่างๆ ถูกยัดเยียดเข้ามาให้ณิชา ประเสริฐมองดูรูปในอีเมลแล้วก็รู้สึกโมโหขึ้นมาในทันที

หลังจากวางสายจากกันญ่า เขาก็เกือบจะโยนทุกอย่างที่อยู่บนโต๊ะลงพื้นแล้ว

“น่าอายจริงๆ ！เวธัสมันบ้าหรือว่ามันตาบอดกันแน่ถึงได้ไปขอผู้หญิงที่ทรยศเขาแต่งงาน? แถมยังปล่อยให้เธอพาเลือดเนื้อของตระกูลสนธิไชยหนีไปอีก? ”

ลุงพรที่ยืนอยู่ด้านข้างนั้นใจสั่นทันทีที่ได้ยิน

“ท่านครับ คุณชายก็แค่สับสนไปครู่หนึ่งเท่านั้นเอง เดี๋ยวเล่นจนพอใจก็คงเลิกแล้วล่ะครับ”

“ทั้งๆ ที่มันรู้ว่าฉันถูกคนวางแผน แล้วก็เหลือเพียงแค่เขาเพียงคนเดียวเท่านั้น แต่ว่ามันกลับปล่อยให้ผู้หญิงคนนั้นแย่งเหลนชายฉันไปได้อย่างนั้นเหรอ? ”

ทายาทชายของตระกูลมีน้อยมาก เหลือเพียงแค่เวธัสเท่านั้นที่เป็นหลานชายแท้ๆ เรื่องนี้มันเป็นความลับของตระกูลสนธิไชย และก็เป็นข้อห้ามของประเสริฐอีกด้วย

ลุงพรไม่กล้าพูดอะไรสักคำ

“ลุงพร”

พอลุงพรได้ยินดังนั้น ก็รีบก้าวขึ้นไปรับคำสั่งทันที “ครับท่าน? ”

“นายไปที่ฝรั่งเศสนะ แล้วก็พาฝาแฝดคู่นั้นกลับมาให้ฉัน！ผู้หญิงคนนั้นเจ้าเล่ห์จริงๆ ซ่อนมากได้เป็นสี่ปี”

ลุงพรตกปากรับคำทันที “ครับ”

“ถ้าเกิดว่าผู้หญิงคนนั้นยังแยกไม่ได้ว่าอะไรดีหรือไม่ดี นายก็จัดการเธอไปซะ อย่าปล่อยให้เธอมาทำให้ธัสเสียเวลาอีก”

ลุงพรตกใจในทันที หลังจากนั้นก็พูดว่า “แต่ว่าก่อนหน้านี้คุณชายยอมยกเลิกงานแต่งกับคุณกันญ่าเพราะผู้หญิงคนนี้ ถ้าเกิดว่าลงไม้ลงมือกับเธอแล้ว……”

“นั่นมันขึ้นอยู่กับว่าเธอจะคิดได้รึเปล่า”

……

ณิชาไม่รู้เลยว่าวิกฤตกำลังลอยมาหาเธอเงียบๆ

ถึงแม้ว่าระหว่างเธอกับเวธัสนั้นจะมีปัญหากันมากมาย แต่ว่ามันจะไม่ส่งผลกระทบต่อชีวิตประจำวันและการเรียนหนังสือของเด็กน้อย

ณิชาสวมหมวก เตรียมจะไปส่งพวกเขาไปโรงเรียน

แต่ว่าเด็กน้อยทั้งสองคนรู้ว่าตอนนี้มันไม่ใช่สถานการณ์ปกติ ก็เลยหลีกเลี่ยงณิชา และขอให้ป้าเจนไปส่งพวกเขาไปโรงเรียนแทน

ความจริงแล้วพวกเขาทั้งสองคนเป็นเด็กฉลาด สามารถเดินทางไปเองได้ด้วยซ้ำ

แต่ว่าณิชาไม่สบายใจ เธอจำเป็นต้องให้มีคนตามไปด้วย

ดังนั้นเด็กแฝดทั้งสองคนก็เลยติดต่อป้าเจนไป

ป้าเจนเองก็ชอบเด็กน้อยทั้งสองคนนี้อยู่แล้ว และเธอก็มีความสุขมากที่ได้รับภารกิจนี้

วันนี้ ณิชาก็ได้แต่มองดูพวกเด็กน้อยลงไปชั้นล่าง

“แล้วเจอกันนะครับหม่ามี๊” เด็กน้อยโบกมือให้ณิชาจากทิศทางที่ไกลออกไป

ณิชาก็ยิ้มและโบกมือให้พวกเขาเหมือนกัน ให้พวกเขาตั้งใจเรียนและเชื่อฟังคุณครู

เด็กน้อยทั้งสองคนนั้นเชื่อฟังมาก เดินตามหลังป้าเจนไปอย่างเป็นระเบียบ

และกลุ่มคนพวกนั้นก็เดินข้ามถนนไปขึ้นรถเมล์

และในตอนนี้เอง จู่ๆ ก็มีรถเรนจ์โรเวอร์สีดำมาจอดข้างป้าเจนกับแฝดทั้งสอง

ครืด！

ประตูรถเปิดออก และชายรูปร่างแข็งแกร่งสองสามคนก็ลงจากรถมา

พวกเขาไม่ได้แสดงอารมณ์อะไร ได้แต่อุ้มเอวของเด็กน้อยทั้งสองคนแล้วดันพวกเขาขึ้นรถไปอย่างไม่มีเหตุผล