กามเทพน้อยสานรักของแด๊ดดี๊หม่ามี๊ นิยาย บท 307

การเคลื่อนไหวนั้นมันรวดเร็วจนเด็กๆ ถูกจับไปอย่างไม่ทันตั้งตัว ตอนที่ดึงสติกลับมานั้นก็ถูกโยนเข้ามาที่เบาะหลังแล้ว ประตูรถถูกปิดอย่างแรง เป็นการกั้นพวกเขาออกจากโลกภายนอกอย่างสิ้นเชิง……

ป้าเจนก็ถูกผลักลงกับพื้น

“ปัณณ์ อรัล！ จอดรถเดี๋ยวนี้นะ！พวกแกเป็นใครกัน? ปล่อยลูกฉันเดี๋ยวนี้นะ……”ณิชาเห็นเหตุการณ์นี้จากไกลๆ เหงื่อเธอซึมออกมาทันที แล้วก็เริ่มวิ่งตามอย่างบ้าคลั่ง

แต่ว่าตอนที่เธอวิ่งเข้ามานั้น ประตูรถก็ปิดแล้ว

คนขับสตาร์ทรถ และณิชาก็ได้ยินเสียงร้องไห้สะอึกสะอื้นของลูกน้อยทั้งสองคนเท่านั้น

หลังจากนั้นก็ไม่รู้แล้วว่าเกิดอะไรขึ้น เสียงร้องของเด็กน้อยทั้งสองคนนั้นหยุดลงทันที！

เธอรู้สึกเหมือนมดที่อยู่บนกระทะร้อน ณิชาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาจะแจ้งตำรวจ

คุณ……คุณณิชา” ป้าเจนตาแดง เธอสะอื้นและยื่นมือไปจับมือของณิชา พร้อมกับพูดอย่างร้อนใจว่า “เมื่อกี้ตอนที่คุณยังไม่มา มีผู้ชายคนหนึ่งมาพูดอะไรบางอย่างกับป้า ให้ป้ามาบอกคุณต่อ”

ณิชารู้สึกเหมือนเลือดไหลพล่านไปทั่วร่างกายของตัวเอง เธอรีบถามว่า “ว่าไงคะ? เขาให้ป้ามาพูดอะไร? ”

“เขาบอกว่า คุณไม่คู่ควรจะเลี้ยงคุณหนูทั้งสองคน มีแค่ตระกูลสนธิไชยที่เป็นทางเลือกที่ดีที่สุดของพวกเขา……”

“ตระกูลสนธิไชย？ตระกูลสนธิไชย……”

ณิชาพูดคำนั้นซ้ำอีกครั้ง เธอกัดริมฝีปากแน่น แล้วก็ตบหน้าตัวเองอย่างแรง

เวธัส

ต้องเป็นเพราะว่าปัณณ์กับอรัลหลอกเวธัสเพื่อช่วยเธออย่างแน่นอน เขาก็เลยโกรธ ก็เลยมาแย่งพวกเขาไปจากเธอ！

“คุณณิชา คุณทำอะไรคะ? ”ป้าเจนเห็นว่าณิชาตบหน้าตัวเอง จนมีรอยนิ้วมือทั้งห้านิ้วแปะอยู่บนใบหน้าของตัวเอง ก็เลยรีบถามออกมาด้วยความเป็นห่วงทันที

ปากของณิชารู้สึกชาเล็กน้อย เหมือนกับว่าเสียเลือดไปมาก เธอพูดพึมพำว่า “มันเป็นความผิดของฉันเอง ฉันไม่ควรจะไปต่อกรกับเขาเลย ทำไมฉันถึงได้โง่ขนาดนั้นที่คิดจะไปยั่วโมโหเขาด้วย? ”

ทั้งๆ ที่รู้อยู่แล้วว่าอำนาจของเวธัสเป็นสิ่งที่ไม่สามารถท้าทายได้ แต่ว่าเธอก็ยังหนีออกมาแบบนี้อยู่ดี……

เธอได้อยู่อย่างสงบเพียงแค่ช่วงเวลาสั้นๆ คืนเดียวเท่านั้น

แล้วเขาก็เอาลูกน้อยทั้งสองคนไปจากเธอแล้วอย่างนั้นเหรอ?

มิน่าล่ะเมื่อวานเธอถึงรู้สึกไม่สบายใจเลย

“ต่อกรยังไงเหรอ? ”ป้าเจนไม่เข้าใจที่ณิชาพูด และก็ไม่รู้ว่าสรุปแล้วมันคือเรื่องอะไรกันแน่ “คุณณิชาคะ ไปแจ้งตำรวจดีไหม สถานีตำรวจอยู่ข้างหน้านี้เอง……”

“ไม่！แจ้งตำรวจไม่ได้！”

ณิชาเข้าใจดีเกี่ยวกับความอ่อนแอและไร้ซึ่งอำนาจของตัวเอง

ถ้าเกิดว่าแจ้งจำรวจไป ทำให้เรื่องมันใหญ่โตกว่านี้แล้วไปยั่วให้เวธัสโกรธเข้าอีกครั้ง ณิชาล่ะไม่อยากคิดเลยจริงๆ ว่ามันจะมีผลลัพธ์แบบไหนตามมาอีก

เธอกัดปลายลิ้นของตัวเอง ให้ความเจ็บปวดทำให้ตัวเองสงบลง

“ป้าเจนคะ ป้าช่วยทำเหมือนวันนี้ไม่มีอะไรเกิดขึ้นทีนะคะ ขอบคุณที่ป้ามาช่วยฉันไปส่งปัณณ์กับอรัล ที่เหลือเดี๋ยวฉันจัดการเอง……”

ปัณณ์ อรัล รอหม่ามี๊ก่อนนะ หม่ามี๊ไม่มีทางแยกจากกับพวกหนูอย่างแน่นอน

ณิชาให้กำลังใจตัวเอง

สายตามองตรงไปยังทางที่รถแลนด์โรเวอร์เรนจ์โรเวอร์คันเมื่อกี้นี้หายไป จู่ๆ ก็รู้สึกใจสั่นขึ้นมาทันที

……

ณิชาต่อสายหาเวธัส

เสียงรอสายดังอยู่สักพัก แต่ว่าก็ไม่มีใครรับสาย

เขาจงใจ เพราะว่าอยากจะให้เธอเป็นคนไปหาเขาเองงั้นเหรอ?

ณิชารู้สึกเหมือนเส้นเลือดในสมองจะแตก แต่ว่าการกระทำของเธอมันเร็วกว่าความคิด เธอเรียกรถมุ่งหน้าตรงไปที่สนธิไชยกรุ๊ปสาขาฝรั่งเศสในทันที

ระยะทางไม่ค่อยไกลเท่าไหร่ ใช้เวลาไม่เกินสิบกว่านาทีเธอก็มายืนอยู่ตรงหน้าประตูของตึกสูงระฟ้าแล้ว

สูงตระหง่าน หรูหรา และตระการตาไม่แพ้ใคร

หน้าประตูบริษัทมีผู้คนเดินผ่านไปผ่านมา แต่ณิชากลับนึกถึงตอนที่ปัณณ์กับอรัลร้องโวยวายออกมาตอนที่ถูกบอดี้การ์ดจับตัวไปอย่างหยาบคาย

พวกเขาไม่ได้สนใจเรื่องความปลอดภัยของปัณณ์กับอรัลเลยแม้แต่นิดเดียว……