กามเทพน้อยสานรักของแด๊ดดี๊หม่ามี๊ นิยาย บท 311

ปลายนิ้วจับถูอยู่ที่หน้าจอโทรศัพท์ เป็นรูปถ่ายรวมสามคนแม่ลูกของเธอ

น้องปัณณ์ น้องอรัล รอแม่นะ แม่ไม่มีวันทิ้งพวกหนูไป

ก็แค่แต่งงานเท่านั้น

ก็แค่แต่งกับเขากลายเป็นนายหญิงของตระกูลสนธิไชยเท่านั้น……

เธอน่าจะดีใจน่าจะพึงพอใจสิ ไม่เห็นจะเป็นเรื่องใหญ่อะไรเลย!

เมื่อความคิดนี้ผุดขึ้นมาในความคิดของณิชานั้น เธอก็ถึงกับตกใจตัวเอง แต่เพียงครู่เดียวความคิดนี้ก็ราวกับเถาวัลย์ค่อยๆ คืบคลานเติบโตอย่างไม่หยุด จนในที่สุดได้เข้ายึดครองทุกสิ่งอย่าง……

……

ณ แผนกผู้ป่วยในที่อยู่ชั้นบนสุดของโรงพยาบาลเอกชนแห่งหนึ่ง

กันญ่าเพลิดเพลินกับการดูแลรักษาพยาบาลที่ดีที่สุด โดยมีพยาบาลห้าหกคนคอยปรนนิบัติดูแลชีวิตประจำวันของเธอ

แต่ว่าเธอก็ยังคงอารมณ์เสียตลอดเวลา และอารมณ์ของเธอเพิ่งจะดีขึ้นเพียงเล็กน้อยในช่วงสองวันที่ผ่านมา

เตชินท์ตั้งใจมาร่วมทานอาหารเย็นกับเธอ

กันญ่าสั่งอาหารมากกว่า 20 จานในคราเดียว ประคองหลังนั่งลงบนเบาะนุ่มที่ปูไว้ คิ้วที่เอื่อยเฉื่อยแลดูเย้ายวนมีเสน่ห์

ถึงแม้กำลังตั้งครรภ์ แต่เพื่อรักษารูปร่างของเธอ จึงไม่ได้ทานอาหารเสริมเพิ่มบำรุงมากมาย

เตชินท์เกลี้ยกล่อมเธอให้ทานมาก ๆ หน่อย เธอก็ยังคงทานอาหารแต่ละอย่างเพียงไม่กี่คำ

“ปัณณ์กับอรัลสองแสบนั่นถูกพากลับไปที่ตระกูลสนธิไชยแล้วเหรอ” กันญ่ากำลังทานฟัวกราอย่างมีความสุข พลันเลิกคิ้วแล้วกล่าวถามเตชินท์

เตชินท์พยักหน้า “ถูกส่งกลับเมื่อสองวันก่อนแล้ว แต่ที่น่าแปลกคือ ดูเหมือนระหว่างทางเวธัสได้สกัดขวางกลุ่มคนของลุงพรไว้ ก็ไม่รู้ว่าเขาคิดอะไรอยู่……”

“ไม่ต้องไปสนหรอกว่าเขาคิดอะไร สรุปแล้วณิชาเสียลูกไปสองคน คงจะเจ็บปวดอย่างมากล่ะสิท่า” กันญ่าผุดรอยยิ้มที่ชั่วร้ายอย่างดูแคลน

เตชินท์ชอบดูกันญ่ายิ้ม ถึงแม้จะเป็นยิ้มที่ชั่วร้ายก็ตาม

เขาหยิบรูปถ่ายสองสามใบออกมาแล้วยื่นให้กับกันญ่า

ในรูปถ่ายล้วนเป็นภาพของณิชา มีภาพที่เธอถูกปฏิเสธตอนไปขอพบเวธัส มีภาพที่เธอยืนอยู่ท่ามกลายสายฝนโปรยปรายจนเปียกปอนไปทั้งตัว ยิ่งไปกว่านั้นคือเธอยืนอย่างเหม่อลอยอยู่ด้านนอกโรงเรียนอนุบาล……

แต่ละรูปทำให้กันญ่ารู้สึกอารมณ์ดีสุดๆ

แต่มีเพียงใบเดียว ที่ทำให้กันญ่าต้องหรี่ตาลง

เป็นณิชาที่เพิ่งออกมาจากสนธิไชยกรุ๊ป เป็นโทนี่ที่ส่งเธอกลับมา บอดี้การ์ดก็ไม่ได้ขวางเธอไว้ แล้วท่าทางก็ยังแลดูค่อนข้างให้ความเคารพ

“เวธัสบอกจะไม่เจอณิชาไม่ใช่เหรอ ทำไมเธอถึงออกมาจากบริษัทได้ล่ะ”

เตชินท์พูดกล่าวเพื่อเลี่ยงหัวข้อนี้ไป “เธอใช้กลยุทธ์ทุกข์กาย เวธัสจึงใจอ่อนกับเธอ ญ่า นี่คือลูกแพร์ตุ๋นไวน์แดงที่คุณชอบทานที่สุด……”

เตชินท์คีบลูกแพร์ชิ้นหนึ่งมาใส่ในจานตรงหน้าของกันญ่า......

กันญ่าตบเข้าที่หลังมือของเขาแล้วปัดออก จากนั้นถาม “คุณมีเรื่องอะไรปิดบังฉันหรือเปล่า”

“ผมจะมีเรื่องอะไรปิดบังล่ะ”

“จ้องตาของฉัน!” กันญ่าไม่จบ ดึงกระชากเตชินท์อย่างแรง บังคับให้เขาสบตากับตัวเอง แล้วกล่าวอย่างน้อยใจ “เต คุณได้รับปากกับฉัน ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น ก็จะไม่ปิดบังฉัน ตอนนี้ฉันกำลังตั้งท้องลูกของคุณอยู่ แต่ละวันต้องลำบากเพียงนี้……”

เตชินท์ทนฟังไม่ได้ว่ากันญ่าลำบาก เขาขมวดคิ้วแล้วกล่าว “ผมได้ข่าวว่าเวธัสได้จองตั๋วเครื่องบินสำหรับสองคนไปลาสเวกัสในเช้าวันพรุ่งนี้"

“ตั๋วสองที่ไปลาสเวกัสเหรอ” กันญ่าขมวดคิ้ว “พวกเขาไปทำอะไรที่ลาสเวกัส……. หรือว่าจะเป็น”

“จดทะเบียนสมรส” เตชินท์สบถห้าคำนี้ออกมา

ถึงแม้เขาจะไม่ชอบเวธัส แต่ตอนนี้กันญ่าและลูกในครรภ์ของเธอคือสิ่งสำคัญที่สุด ส่วนเรื่องอื่นเขาไม่ต้องการที่จะเอ่ยถึง

“นี่เขาต้องการหลีกเลี่ยงทางบ้าน และไปจดทะเบียนสมรสกับณิชาที่ต่างประเทศเหรอ” กันญ่ากลับกระสับกระส่ายกะทันหัน ลุกยืนขึ้นฉับพลัน “ไม่ เต ฉันไม่ต้องการให้พวกเขาแต่งงานกัน!”

“เรื่องมาถึงขั้นนี้แล้ว……”