กามเทพน้อยสานรักของแด๊ดดี๊หม่ามี๊ นิยาย บท 312

ณ สนามบิน เวธัสนั่งอยู่ในห้องรับรองวีไอพีด้วยสีหน้าที่ไร้ความรู้สึก

เขามาถึงสนามบินในเวลาหนึ่งทุ่มครึ่ง

วันนี้ ดูเหมือนว่าเขาจะให้ความสนใจกับภาพลักษณ์ของเขาเป็นพิเศษ เขาเปลี่ยนเป็นชุดลำลองสีน้ำเงินกับกางเกงสูทสั่งตัด ซึ่งดูเรียบง่ายและทันสมัยกว่า ขณะเดียวกันรูปร่างก็ดูสูงยาวและก็ดูหล่อ

สองทุ่มเพิ่งผ่านไป โทนี่ก็สังเกตเห็นเวธัสดูนาฬิกาบ่อย ๆ 

เขาก็ภาวนาในใจ อย่าให้คุณณิชามาสายหรือไม่มาเลย

ครั้นแล้ว เวลาแต่ละวินาทีก็ผ่านไป ด้านนอกห้องรับรองวีไอพีก็เริ่มมีเสียงดังขึ้นเรื่อยๆ ร่างของณิชาก็ยังคงไม่ปรากฏตัว

โทนี่แอบสังเกตใบหน้าที่มืดมนของเวธัส มีเหงื่อเย็นๆ ซึมอยู่บนหน้าผากของเขา

“บางที คุณณิชารถอาจจะติดก็ได้ครับ พวกเรารอีกสักหน่อย เธอจะต้องมาอย่างแน่นอน……”

“......” เวธัสเม้มปากแน่น ไม่พูดจาใดๆ

เหงื่อเย็นเยียบของโทนี่ก็ยิ่งซึมออกมา จากนั้นกล่าวอย่างอ้อมๆ “คุณณิชาแคร์คุณหนูทั้งสองมากขนาดนั้น ต่อให้เป็นการทำเพื่อคุณหนู อย่างไรเธอก็จะต้องมาอย่างแน่นอน”

เพื่อคุณหนูทั้งสองคน……

ความปราดเปรื่องถูกความมืดมนบดบัง เวธัสกำมือแน่น ฝ่ามือค่อยๆ ขาวซีดขึ้น

ใช่ เธอมักจะคำนึงถึงลูกทั้งสองคนเสมอ แต่ไหนแต่ไรมาไม่เคยเลือกสิ่งใดเพื่อเขาเลย

เข็มนาฬิกาเดินมาชี้อยู่ที่สามทุ่มครึ่งแล้ว พนักงานในสนามบินเดินเข้ามาด้วยรอยยิ้ม เตือนเวธัสให้เริ่มทำการเช็กอินได้แล้ว

ปัง!

เสียงของเธอเพิ่งจะสิ้นสุดลง เวธัสก็กระแทกกำปั้นลงบนโต๊ะชาที่อยู่ตรงหน้า

โต๊ะชาที่เป็นกระจกจึงแตกจากตรงกลางทันที

เศษกระจกกระเด็นกระจายไปทั่วพื้น มีบางชิ้นที่เด้งขึ้นจากพื้น แล้วลอยเฉียดใบหน้าของพนักงานไป ทำให้เธอตกใจจนสีหน้าซีด และก็กรีดร้องออกมาสองสามที

“คุณเวธัส มือของคุณ……” โทนี่เห็นข้อนิ้วมือของเวธัสถูกเศษแก้วบาด จนเลือดไหลออกมา จึงตกใจร้องทักขึ้น

เห็นใบหน้าที่ไร้ความรู้สึกใดๆ ของเวธัสอย่างชัดเจน ลุกขึ้นยืนฉับพลันและก้าวเดินออกไปข้างนอกทันที

โทนี่รีบตามไป และพลางล้วงโทรศัพท์ออกมาโทรหาณิชา “คุณเวธัสครับ ท่านใจเย็นก่อน คุณณิชาบางทีเธออาจจะติดธุระทำให้ล่าช้าก็ได้ ผมจะโทรหาเธอเดี๋ยวนี้ครับ”

เขาตั้งใจเปิดลำโพงโทรศัพท์ให้ดัง

“ขออโทษค่ะ ไม่มีสัญญาณตอบรับจากหมายเลขที่ท่านเรียก ……” เสียงที่ดังลอยออกมาจากลำโพงกลับเป็นเสียงอัตโนมัติของผู้หญิง

“เอ่อ……โทรศัพท์ของคุณณิชาอาจจะแบตหมดก็ได้ครับ” โทนี่ยังคงพยายามช่วยแก้ต่าง

ริมฝีปากบางของเวธัสยกขึ้นเบาๆ ยิ้มเยาะตัวเอง

เขาช่างโง่จริงๆ คิดว่าใช้ลูกสองคนแล้วจะสามารถมัดใจเธอได้……

แต่ความจริงเธอเกลียดเขาถึงขั้นนี้แล้ว ขั้นที่แม้แต่ลูกก็สามารถทิ้งไปได้!

และที่น่าแปลกคือ เขายังเปลี่ยนตัวเองให้กลายเป็นคนประเภทที่เคยถูกดูแคลนที่สุด

“หญิงบนโลกใบนี้มีมากมาย คุณเวธัสครับ ในเมื่อคุณณิชาไม่มาแล้ว ยังนั้น……”

“ใครบอกว่าเธอไม่มา” ทันใดนั้นเวธัสก็ขัดจังหวะคำพูดของโทนี่ขึ้นอย่างเย็นชา

โทนี่ไม่เข้าใจดังนั้นจึง “แต่ว่าคุณณิชาเธอ……”

“ต่อให้ต้องมัด วันนี้ฉันก็จะมัดตัวเธอมาให้ได้! เดี๋ยวนายรีบแจ้งเครื่องบินส่วนตัวให้รอคำสั่ง ถึงอย่างไรเธอก็เกลียดฉันอยู่แล้ว อย่างนั้นฉันก็ไม่ถือสาที่จะเป็นตัวร้ายสักครั้ง”

มีแสงสลัวที่กระหายเลือดอย่างเหี้ยมโหดปรากฏขึ้นในดวงตาของเวธัส

เมื่อผิดไปแล้ว ก็คงต้องให้ปล่อยผิดอีกครั้ง

ในพจนานุกรมของเขามีคำว่าปล่อยมือสองคำนี้

“มัด……มัดตัวมาเหรอครับ” โทนี่ขมวดคิ้ว ตัวสั่นตระหนก “แบบนี้ไม่ดีมั้งครับ”

“ทำไม นายก็จะเหมือนกับเอก ที่เริ่มจะชี้นิ้วสั่งในเรื่องส่วนตัวของฉันงั้นเหรอ” จู่ๆ เวธัสก็ชะงักเท้าหยุด เหลือบมองโทนี่ด้วยหางตาอย่างเย้ยหยันก็ไม่เชิง

โทนี่จึงไม่กล้าที่จะพูดมากอีก รีบจัดบอดี้การ์ดไปสืบหาณิชาว่าตอนนี้อยู่ที่ใด

ห้านาทีต่อมา โทนี่ได้ภาพกล้องวงจรปิดจากลูกน้อง ม่านตาตึงหดลงอย่างกะทันหัน……