กามเทพน้อยสานรักของแด๊ดดี๊หม่ามี๊ นิยาย บท 312

ณ สนามบิน เวธัสนั่งอยู่ในห้องรับรองวีไอพีด้วยสีหน้าที่ไร้ความรู้สึก

เขามาถึงสนามบินในเวลาหนึ่งทุ่มครึ่ง

วันนี้ ดูเหมือนว่าเขาจะให้ความสนใจกับภาพลักษณ์ของเขาเป็นพิเศษ เขาเปลี่ยนเป็นชุดลำลองสีน้ำเงินกับกางเกงสูทสั่งตัด ซึ่งดูเรียบง่ายและทันสมัยกว่า ขณะเดียวกันรูปร่างก็ดูสูงยาวและก็ดูหล่อ

สองทุ่มเพิ่งผ่านไป โทนี่ก็สังเกตเห็นเวธัสดูนาฬิกาบ่อย ๆ 

เขาก็ภาวนาในใจ อย่าให้คุณณิชามาสายหรือไม่มาเลย

ครั้นแล้ว เวลาแต่ละวินาทีก็ผ่านไป ด้านนอกห้องรับรองวีไอพีก็เริ่มมีเสียงดังขึ้นเรื่อยๆ ร่างของณิชาก็ยังคงไม่ปรากฏตัว

โทนี่แอบสังเกตใบหน้าที่มืดมนของเวธัส มีเหงื่อเย็นๆ ซึมอยู่บนหน้าผากของเขา

“บางที คุณณิชารถอาจจะติดก็ได้ครับ พวกเรารอีกสักหน่อย เธอจะต้องมาอย่างแน่นอน……”

“......” เวธัสเม้มปากแน่น ไม่พูดจาใดๆ

เหงื่อเย็นเยียบของโทนี่ก็ยิ่งซึมออกมา จากนั้นกล่าวอย่างอ้อมๆ “คุณณิชาแคร์คุณหนูทั้งสองมากขนาดนั้น ต่อให้เป็นการทำเพื่อคุณหนู อย่างไรเธอก็จะต้องมาอย่างแน่นอน”

เพื่อคุณหนูทั้งสองคน……

ความปราดเปรื่องถูกความมืดมนบดบัง เวธัสกำมือแน่น ฝ่ามือค่อยๆ ขาวซีดขึ้น

ใช่ เธอมักจะคำนึงถึงลูกทั้งสองคนเสมอ แต่ไหนแต่ไรมาไม่เคยเลือกสิ่งใดเพื่อเขาเลย

เข็มนาฬิกาเดินมาชี้อยู่ที่สามทุ่มครึ่งแล้ว พนักงานในสนามบินเดินเข้ามาด้วยรอยยิ้ม เตือนเวธัสให้เริ่มทำการเช็กอินได้แล้ว

ปัง!

เสียงของเธอเพิ่งจะสิ้นสุดลง เวธัสก็กระแทกกำปั้นลงบนโต๊ะชาที่อยู่ตรงหน้า

โต๊ะชาที่เป็นกระจกจึงแตกจากตรงกลางทันที

เศษกระจกกระเด็นกระจายไปทั่วพื้น มีบางชิ้นที่เด้งขึ้นจากพื้น แล้วลอยเฉียดใบหน้าของพนักงานไป ทำให้เธอตกใจจนสีหน้าซีด และก็กรีดร้องออกมาสองสามที

“คุณเวธัส มือของคุณ……” โทนี่เห็นข้อนิ้วมือของเวธัสถูกเศษแก้วบาด จนเลือดไหลออกมา จึงตกใจร้องทักขึ้น

เห็นใบหน้าที่ไร้ความรู้สึกใดๆ ของเวธัสอย่างชัดเจน ลุกขึ้นยืนฉับพลันและก้าวเดินออกไปข้างนอกทันที

โทนี่รีบตามไป และพลางล้วงโทรศัพท์ออกมาโทรหาณิชา “คุณเวธัสครับ ท่านใจเย็นก่อน คุณณิชาบางทีเธออาจจะติดธุระทำให้ล่าช้าก็ได้ ผมจะโทรหาเธอเดี๋ยวนี้ครับ”

เขาตั้งใจเปิดลำโพงโทรศัพท์ให้ดัง

“ขออโทษค่ะ ไม่มีสัญญาณตอบรับจากหมายเลขที่ท่านเรียก ……” เสียงที่ดังลอยออกมาจากลำโพงกลับเป็นเสียงอัตโนมัติของผู้หญิง

“เอ่อ……โทรศัพท์ของคุณณิชาอาจจะแบตหมดก็ได้ครับ” โทนี่ยังคงพยายามช่วยแก้ต่าง

ริมฝีปากบางของเวธัสยกขึ้นเบาๆ ยิ้มเยาะตัวเอง

เขาช่างโง่จริงๆ คิดว่าใช้ลูกสองคนแล้วจะสามารถมัดใจเธอได้……

แต่ความจริงเธอเกลียดเขาถึงขั้นนี้แล้ว ขั้นที่แม้แต่ลูกก็สามารถทิ้งไปได้!

และที่น่าแปลกคือ เขายังเปลี่ยนตัวเองให้กลายเป็นคนประเภทที่เคยถูกดูแคลนที่สุด

“หญิงบนโลกใบนี้มีมากมาย คุณเวธัสครับ ในเมื่อคุณณิชาไม่มาแล้ว ยังนั้น……”

“ใครบอกว่าเธอไม่มา” ทันใดนั้นเวธัสก็ขัดจังหวะคำพูดของโทนี่ขึ้นอย่างเย็นชา

โทนี่ไม่เข้าใจดังนั้นจึง “แต่ว่าคุณณิชาเธอ……”

“ต่อให้ต้องมัด วันนี้ฉันก็จะมัดตัวเธอมาให้ได้! เดี๋ยวนายรีบแจ้งเครื่องบินส่วนตัวให้รอคำสั่ง ถึงอย่างไรเธอก็เกลียดฉันอยู่แล้ว อย่างนั้นฉันก็ไม่ถือสาที่จะเป็นตัวร้ายสักครั้ง”

มีแสงสลัวที่กระหายเลือดอย่างเหี้ยมโหดปรากฏขึ้นในดวงตาของเวธัส

เมื่อผิดไปแล้ว ก็คงต้องให้ปล่อยผิดอีกครั้ง

ในพจนานุกรมของเขามีคำว่าปล่อยมือสองคำนี้

“มัด……มัดตัวมาเหรอครับ” โทนี่ขมวดคิ้ว ตัวสั่นตระหนก “แบบนี้ไม่ดีมั้งครับ”

“ทำไม นายก็จะเหมือนกับเอก ที่เริ่มจะชี้นิ้วสั่งในเรื่องส่วนตัวของฉันงั้นเหรอ” จู่ๆ เวธัสก็ชะงักเท้าหยุด เหลือบมองโทนี่ด้วยหางตาอย่างเย้ยหยันก็ไม่เชิง

โทนี่จึงไม่กล้าที่จะพูดมากอีก รีบจัดบอดี้การ์ดไปสืบหาณิชาว่าตอนนี้อยู่ที่ใด

ห้านาทีต่อมา โทนี่ได้ภาพกล้องวงจรปิดจากลูกน้อง ม่านตาตึงหดลงอย่างกะทันหัน……

“คุณเวธัสครับ เกิดเรื่องแล้ว คุณณิชาถูกคนลักพาตัวไปแล้ว!” โทนี่ตะโกนขึ้นด้วยความลนลาน

ดวงตาของเวธัสประกายความเย็นชา “นายว่ายังไงนะ”

“คุณณิชาไม่มาสนามบิน ไม่ใช่เพราะปฏิเสธท่าน แต่เป็นเพราะถูกลักพาลักพาตัวไปครับ!”

โทนี่ถือคลิปวิดีโอเดินเข้ามา แล้วยื่นไปให้กับเวธัส

เวธัสรับมา จ้องมองภาพหน้าจอโทรศัพท์ด้วยสายตาที่จดจ่อ

ณิชาขึ้นรถแท็กซี่หนึ่งคัน แต่คนขับรถกลับยิ่งขับยิ่งพาเธอไกลออกไป จนในที่สุดก็เผยรอยยิ้มที่เจ้าเล่ห์ออกมา......

แท็กซี่?

เธอเรียกแท็กซี่เพื่อมาที่สนามบิน?

ทันใดนั้น แทบจะเหมือนกับขึ้นจากนรกสู่ประตูสวรรค์ เวธัสข่มความตื่นเต้นในใจเอาไว้ แล้วหันมากังวลเกี่ยวกับความปลอดภัยของณิชา เขาจะไม่ยอมปล่อยให้เธอถูกทำร้ายแม้แต่นิดเดียวอีกต่อไป!

เวธัสดึงสายตาที่มืดมนของเขากลับคืนมา แล้วกล่าวกำชับอย่างเย็นชา “รีบไปตามหาตำแหน่งของแท็กซี่คันนั้นเดี๋ยวนี้!”

ยี่สิบนาทีต่อมา ลูกน้องได้รายงานกลับมาว่า ได้หารถแท็กซี่คันนั้นเจอแล้ว

แต่ว่าก็มีปัญหาที่ใหญ่กว่าตามมา

รถถูกทิ้งอยู่ที่เชิงเขาแห่งหนึ่งในเขตชานเมือง และภูเขาลูกนั้นถูกขนานนามว่า ป่ามรณะ เป็นป่าดงพงไพรหนาทึบขนาดใหญ่ ภูมิประเทศซับซ้อนและสูงชัน มีสัตว์ป่ามากมาย คนทั่วไปจะไม่กล้าเข้าไป

ในป่าพนาไพรที่กว้างใหญ่ ณิชาอาจจะถูกพาไป ณ ที่ใดที่หนึ่งก็เป็นไปได้!

เวธัสไปถึงด้านนอกของป่ามรณะ และมองดูต้นไม้ที่หนาทึบอยู่ตรงหน้า แววตาผุดความเสียใจขึ้น หากว่าเมื่อวานเขาไม่ปล่อยให้ณิชาจากไป และหากว่าพาเธอไปสนามบินด้วยตัวเอง……

น่าเสียดายที่คำว่า ‘หากว่า’ ไม่ได้เกิดขึ้น!

 “คุณเวธัส ผมได้สืบมาแล้วครับ ป่าดงพงไพรนี้มีความเสี่ยงอันตรายที่สูงมาก มีกระทั่งแอ่งน้ำหนองบึง ในเมื่อคนกลุ่มนั้นกล้าพาคุณณิชาเข้าไป ก็แสดงว่าค่อนข้างคุ้นเคยกับสถานที่นี่!”

 เวธัสกำหมัดแน่น “ไปตามผู้อาศัยบริเวณใกล้เคียงสองสามคนมา ฉันมีเรื่องที่ต้องการถามพวกเขาด้วยตัวเอง”

……

 ณิชาถูกแบกหามไปตลอดทาง และก็ไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าไหร่แล้ว จนอีกฝ่ายถึงได้หยุดลง และได้โยนเธอลงพื้นราวกับโยนสิ่งของ

ศีรษะของเธอกระแทกกับก้อนหินเล็กๆ ที่นูนออกมาบนพื้น ณิชาเจ็บปวดจนอ้าปากสูดลมหายใจเย็นๆ แต่ไม่ได้ลืมตา เพราะกลัวว่าคนร้ายจะรู้ว่าเธอตื่นแล้ว

ท่ามกลางการสลบ อย่างน้อยก็ยังคงปลอดภัย

ตอนนี้เธอก็ไม่รู้ว่าคนร้ายพาเธอมาที่นี่ทำไม

ตอนแรกนึกว่าคนขับรถแค่สนใจเงินทองหรือรูปทรัพย์ แต่คิดไม่ถึงว่าเขาจะมีผู้สมรู้ร่วมคิดด้วย เบื้องหลังนี้จะต้องมีคนบงการที่ใหญ่กว่าอย่างแน่นอน

ในขณะที่คนร้ายลักพาตัวกำลังคุยอะไรกันบางอย่างนั้น ณิชาถึงอาศัยกล้าแอบมองสภาพแวดล้อมโดยรอบ

ที่นี่เป็นบ้านเก่าที่รกร้าง และมีชั้นวางของขนาดใหญ่อยู่กลางห้อง ด้านบนมีแถบผ้าสองสามผืนห้อยแขวนไว้

มีกลิ่นอับในอากาศ น่าจะนานแล้วที่ไม่มีใครมา

“ลูกพี่ จะต้องทำตามที่นายจ้างบอกจริงๆ เหรอครับ เงินมากมายขนาดนั้น……”

“ใช่ ถ้าให้พวกเราจริง สิบชาติก็คงใช้ไม่หมด! และก็คงไม่ต้องทำเรื่องพรรค์นี้”

ได้ยินคำสนทนาของพวกพ้อง คนที่ใบหน้ามีรอยแผลเป็นได้ทุบใส่อีกสองคน และกล่าวด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม “มีชีวิตรับเงิน ก็ต้องมีชีวิตใช้เงินด้วย อย่าพูดมากเลย ทำงานเถอะ”

นายจ้าง?

คือใครกันที่ให้พวกเขาลักพาตัวเอง

ขณะที่ณิชากำลังครุ่นคิดอยู่ว่าใช่กันญ่าหรือIvan ส่งนักฆ่ามาหรือเปล่า ทันใดนั้นก็ได้ยินเดินตุบตับจากระยะไกลมาสู่ใกล้

ซู่……

จู่ๆ น้ำเย็นหนึ่งกะละมังสาดมาที่ใบหน้า ผิวระคายเคืองจากความหนาวเย็น ณิชาจึงลืมตาด้วยความตกใจราวกับเป็นปฏิกิริยาตอบสนอง

ภาพที่สะดุดเข้ามาในดวงตาคือหนุ่มชายฉกรรจ์หลายคน

พวกเขาไม่มีแม้แต่การสวมหน้ากาก และเปิดเผยใบหน้าให้เห็นภายใต้ดวงตาของณิชา

ณิชารู้สึกถึงลางร้าย

พวกเขากล้าหาญขนาดที่ไม่กลัวว่าเธอจะเห็นใบหน้าของพวกเขา ก็แสดงว่าไม่คิดที่จะปล่อยให้เธอมีชีวิตกลับออกไปอย่างแน่นอน!