กามเทพน้อยสานรักของแด๊ดดี๊หม่ามี๊ นิยาย บท 314

“ฉันไม่ได้โง่ขนาดนั้น” เวธัสยกมุมปากเป็นเส้นโค้งขึ้นอย่างเย็นชา “เกมนี้ไม่ได้มีไว้เล่นงานณิชา แต่มีไว้เล่นงานฉัน พวกเขาอยากใช้ณิชามาบีบบังคับฉันให้สละทิ้งทุกอย่าง อย่างนั้นก็ต้องดูว่าจะมีความสามารถนี้หรือไม่!”

โทนี่ตกใจ และก็เข้าใจความหมายของเวธัส

“ท่านกำลังพยายามถ่วงเวลาเหรอครับ”

“นายช่วยฉันถ่ายคลิปวิดีโอสั้นหน่อย หากคนร้ายโทรศัพท์มา นายก็บอกเขาว่าฉันกำลังคำนวณบัญชีทั้งหมดอยู่ ส่วนคนที่เหลือให้ตามฉันขึ้นไปบนเขา”

“คุณเวธัสครับ ให้ผมพาคนไปตามหาเถอะ!” เวลานี้เอกได้เสนอหน้าออกมา

สองสามวันก่อนเขานั่งอยู่บนเก้าอี้ม้านั่งมาโดยตลอด เวลานี้เกิดเรื่องขึ้นกับณิชา เขาไม่อาจจะนิ่งดูดายได้!”

เวธัสหันมามองเอกแวบหนึ่ง สีหน้าบึ้งตึง “ถ้าหากว่าผู้หญิงของฉันยังต้องให้นายไปช่วย แล้วฉันนับเป็นผู้ชายประสาอะไร”

“แต่บนเขามันอันตราย อีกทั้งไม่รู้ด้วยซ้ำว่าคนร้ายลักพาตัวนั้นเป็นใคร……” เอกร้อนใจจนสีหน้าแดงก่ำ และยังคงไม่หยุดที่จะกล่าวเกลี้ยกล่อม “ถือว่าให้ผมได้ทำความดีไถ่โทษเถอะ ผมจะต้องพาตัวคุณณิชากลับมาให้ได้!”

“วางใจได้ ป่าไพรกว้างใหญ่เช่นนี้ มีโอกาสให้นายได้ทำดีไถ่โทษแน่……”

จากนั้น เวธัสก็จัดแจงแบ่งคน เข้าไปตามหาในพนาไพร ขณะเดียวกันก็ได้สั่งกำชับ อย่าแหวกหญ้าให้งูตื่นเด็ดขาด เมื่อพบณิชา ให้แจ้งพรรคพวกทันที

……

สองชั่วโมงผ่านไป

คนร้ายสองคนที่อยู่นอกประตูยังคงเล่นไพ่กันอยู่ หนึ่งในนั้นมักจะแพ้อยู่เสมอ จึงไม่ค่อยพอใจ และได้ทะเลาะกับอีกคนขึ้นมา

ณิชาอาศัยช่วงจังหวะที่ทั้งสองคนโต้เถียงกัน แอบแก้เชือกบนเท้าของตัวเอง และวิ่งออกไปทางหน้าต่างไป

แต่ว่าก่อนหน้านี้เข่าของเธอถูกคนร้ายเตะจนได้รับบาดเจ็บ วินาทีที่ล้มลงไป รู้สึกเหมือนกระดูกจะเคลื่อน และก็เจ็บปวดอย่างมาก แต่เธอไม่กล้าที่จะหยุด สูดลมหายใจเข้าลึกและวิ่งออกไปด้านนอกอย่างรวดเร็ว……

แม้คนร้ายทั้งสองคนจะทะเลาะกัน แต่ก็คอยจับตาดูสถานการณ์ภายในบ้านด้วยตลอดเวลา

“ทำไม ตอนชนะได้เงินยิ้มไม่หุบ พอแพ้ก็ไม่อยากจ่ายเงินซะงั้น”

อีกคนหนึ่งชี้มาทางณิชาแล้วตะโกนขึ้น “เหี้ย เพราะนายคนเดียว ทะเลาะอะไรนักหนา ผู้หญิงคนนั้นวิ่งหนีไปแล้ว! รีบตามเร็ว!”

ณิชาได้ยินเสียงด่าทอ ไม่กล้าที่หันกลับไปมอง ลากขาขวาด้วยความเจ็บปวด วิ่งไปด้านหน้าอย่างสุดชีวิต

ฝนเพิ่งหยุดตก และที่นี่ก็เป็นป่าดงพงไพร

ถนนก็เต็มไปด้วยหลุมบ่อ แอ่งน้ำเล็กๆ มากมาย เธอวิ่งเข้าไปยังถนนเส้นเล็กๆ เลี้ยวซ้ายเลี้ยวขวาเจ็ดแปดโค้ง อยากจะให้ตัวสามารถแวบหายตัวได้จริงๆ

ตลอดเส้นทาง ก็ไม่รู้ว่าถูกกิ่งต้นไม้ขูดไปกี่ต้น แก้มบนใบหน้าถูกตบตีจนชาไปหมด

“นังตัวดี หยุดเดี๋ยวนี้นะ!” เสียงฝีเท้าด้านหลังยิ่งอยู่ยิ่งเข้ามาใกล้ ทำให้จิตใจของณิชาตึงเครียด

หากว่าครั้งนี้ถูกจับตัวกลับไปได้ เธอจะต้องไม่มีโอกาสรอดอย่างแน่นอน

ความเสี่ยงนี้ณิชาสู้ไม่ไหว

เสียงตะโกนด่ายิ่งอยู่ยิ่งใกล้ ณิชาเห็นด้านหน้าว่ากำลังวิ่งไปยังขอบหน้าผา ลนลานจนสีหน้าแดงก่ำ

และในเวลานี้ เธอสังเกตเห็นกำแพงหินต่ำๆ อยู่ไม่ไกล

ก็ไม่รู้จะทำอย่างไร ข้างๆ กำแพงหินต่ำๆ นี้ยังมีกองพุ่มหญ้า

กองหญ้าเปียกชุ่มด้วยหยาดฝน และปนเปื้อนด้วยดินโคลน สกปรกสุดๆ

ณิชากัดฟันของเธอกระโดดข้ามกำแพงต่ำๆ นั้นไป และเข้าไปหมอบอยู่หลังพุ่มหญ้าที่เปียกชุ่ม

ณิชาคำนวณเวลาไว้เสร็จสรรพ และคาดว่าคนเหล่านั้นน่าจะตามมาแล้ว จึงไม่กล้าแม้แต่จะหายใจแรง เธอรู้ดีว่าหลบอยู่ตรงนี้ไม่ใช่ทางเลือกที่ดี แต่เธอก็ไม่มีทางเลือกอื่นแล้ว

จากนั้นในเวลานี้ มีมือข้างหนึ่งยื่นมาจากทางด้านหลัง มาปิดปากปิดจมูกของเธอไว้

ปิดแน่นจนเธอตกใจไม่สามารถที่จะกรีดร้องออกมาได้

ขวัญหายกระเจิดกระเจิงไปหมด ณิชาตกใจอย่างมาก ก้มหน้าลงแล้วศอกเข้าที่หน้าอกของชายหนุ่มที่อยู่ด้านหลัง——

“ผมเอง อย่าขยับ” เสียงแหบพร่าชายหนุ่มลอยเข้ามาในใบหู

เวธัสกางแขนของเธอที่จับไว้ออก และกลายเป็นท่าที่เขากอดเธอไว้พอดี ด้านหลังของณิชาจึงแนบชิดกับทรวงอกของเขา สามารถได้ยินเสียงหัวใจเต้นที่หนักแน่นและทรงพลังของเขา