กามเทพน้อยสานรักของแด๊ดดี๊หม่ามี๊ นิยาย บท 315

คนร้ายนอนกอดศีรษะอ้อนวอนขอความเมตตาอยู่บนพื้น “ไว้ชีวิตด้วยเถอะ ผมไม่รู้จริงๆ ว่าเป็นใคร เป็นลูกพี่ที่รับคำสั่งมาทั้งหมด พวกเราแค่รับผิดชอบในการลักพาตัวคนเพื่อแลกกับเงินก็เท่านั้น……”

ณิชาเชื่อคำพูดของเขาก็แปลกแล้ว!

ต่อให้ไม่รู้ว่าคนร้ายลักพาตัวคือใคร แต่เขาจะต้องรู้ว่าข้อมูลอย่างอื่นอย่างแน่นอน

ณิชาขบฟัน มองหาดูรอบๆ ทันใดนั้นก็เห็นกริชคมในมือของคนร้ายที่หมดสติคนนั้น

เธอโซซัดโซเซหยิบกริชขึ้นมา จากนั้นก็ค่อยๆ สะบัดไปมาต่อหน้าคนคนนี้……

สุดท้าย ก็จี้ลงตรงตำแหน่งที่ต่ำกว่าท้องน้อยเพียงไม่กี่นิ้วของชายหนุ่ม!

“ไม่บอกใช่ไหม ดี ถึงอย่างไรพวกนายก็ต้องการชีวิตของฉันอยู่แล้ว อย่างนั้นฉันก็จะเล่นกับพวกนายด้วย” ณิชายิ้มเบาๆ บังเอิญมีแสงสลัวที่สะท้อนจากใบมีดสะท้อนกระทบเข้าที่ใบหน้าของเธอ ทำให้คนถึงกับตกใจกลัวจนสั่นเทา!

คนร้ายลักพาตัวตกใจกลัวจนขดตัว

“ได้ยินมาว่าตอนนี้มีการผ่าตัดประเภทหนึ่ง ต่อให้ตรงนี้ขาดไปแล้ว ก็ยังสามารถเชื่อมต่อกลับมาได้ คุณจะลองดูสักหน่อยไหม” ณิชากะพริบตาปริบๆ อย่างไร้เดียงสา มองไปทางชายคนนั้นแล้วกล่าว

สีหน้าของเวธัสที่อยู่ข้างๆ ได้เปลี่ยนเป็นซีดขึ้น!

การข่มขู่ผู้ชายมีหลายวิธี แต่เธอดันเลือกวิธีที่อันตรายที่สุด…

คนร้ายมองไปยังปลายมีดที่เย็นยะเยือกจ่ออยู่ที่ส่วนล่าง ยังไม่ทันที่จะกรีดลงไป ก็รู้สึกถึงความเจ็บปวดเป็นระยะๆ เขาตัวสั่นเทาและหันไปมองณิชาด้วยสายตาอ้อนวอน

“อย่า……ผมพูด ผมจะบอกในสิ่งที่ผมรู้ทั้งหมดให้กับคุณ คนที่จ้างลูกพี่ของผมมาจับคุณคือ……อึก!”

คำพูดยังไม่ทันจบ กระสุนปืนก็พุ่งขึ้นจากอากาศ มาโดนที่ขมับของคนร้ายคนนี้ คนร้ายตาเบิกกว้าง และก็ล้มลงไปกองกับพื้นในที่สุด ด้วยท่าทีที่ไม่เต็มใจ……

“ระวัง!”

ใบหน้าของเวธัสถอดสีอย่างกะทันหัน และรีบเข้าไปกอดณิชาไว้ในอ้อมแขน

ทั้งสองล้มลงกับพื้นพร้อมกันและก็กลิ้งไปหลบอยู่ด้านหลังกำแพงหิน คั่นด้วยกำแพงหิน ณิชายังได้ยินเสียงลูกกระสุนดังอยู่บนพื้นเนืองๆ……

กลิ่นคาวเลือดจางๆ คละคลุ้งฟุ้งอยู่บนอากาศ

ณิชาก็ไม่ได้คิดอะไร นึกว่าเป็นของคนร้ายคนนั้นที่พัดกระจายโชยมา เธอจับแขนของเวธัสไว้แน่น และกลัวสุดขีดในใจ

“จะต้องเป็นการกลับมาของคนร้ายที่จากไปก่อนหน้านี้อย่างแน่นอน……คุณโทนี่ล่ะ ทำไมคุณถึงมาช่วยฉันคนเดียว”

เวธัสยังคงโอบณิชาด้วยมือข้างเดียว ทั้งคู่พยายามที่จะอยู่ใกล้กันให้มากที่สุด เพื่อหลีกเลี่ยงการเผยตำแหน่งให้คนร้ายได้ฉวยโอกาส

ริมฝีปากของเขาชิดอยู่ที่โคนหูของเธอ หนวดที่เพิ่งยาวออกมาได้ถูอยู่ที่ผิวอันบอบบางของเธอ

“ป่าเขาแห่งนี้กว้างใหญ่มาก ผมจึงได้กระจายคนออกไป”

“เวธัส คุณโง่หรือไง” ณิชารู้สึกคัน ได้ยินดังนั้นก็หงุดหงิดขึ้นทันที

หากสภาพแวดล้อมเอื้ออำนวย เธอคงผลักเขาออกไปแล้วจริงๆ

“รู้ทั้งรู้ว่าคนเหล่านี้เป็นพวกเดนตาย คุณก็ยังกล้ามาเสี่ยงตายคนเดียวอีก ต่อให้กระจายคนออกไป ก็น่าจะเหลือเอกไว้ข้างกาย ดีละทีนี้ แม้แต่อุปกรณ์พวกเราก็ไม่มี……”

เวธัสเห็นท่าทางหงุดหงิดของเธอ หัวใจก็อดไม่ได้ที่จะสั่น ก้มหน้าลูบที่แก้มของเธอ “เป็นห่วงผมเหรอ”

“ฉันเป็นห่วงว่าฉันจะไม่มีชีวิตรอดออกไปมากกว่า!”

“ถ้าหากครั้งนี้สามารถรอดออกไปได้ คุณเต็มใจที่จะไปลาสเวกัสกับผมไหม”

“รอดออกไปให้ได้ก่อนเถอะ”

ณิชาไม่มีอารมณ์มาคิดเรื่องเหล่านี้ เธอเพิ่งจะหนีรอดมาจากปากเสือ ก็มาเจอรังจระเข้อีก ใจยังเต้นไม่หยุด……

แต่เธอก็ไม่สามารถที่จะให้เวธัสตายกับเธอไปแบบนี้ได้

“หรือไม่ คุณหนีไปคนเดียวเถอะ” จู่ๆ ณิชาก็เงยหน้าขึ้นมาและจ้องไปยังเวธัสอย่างจริงจัง “เป้าหมายของพวกเขาคือฉัน เดี๋ยวฉันไปล่อความสนใจจากคนร้าย แล้วคุณก็อาศัยจังหวะนี้หนีไป ด้วยฝีมือของคุณแล้ว หนีไปได้ไม่ยาก……”

ทันทีที่กล่าวจบ รอบเอวของเธอก็ถูกชายหนุ่มหนีบไว้อย่างแรง

เธอโอดครวญด้วยความเจ็บปวดเบาๆ แต่ดันมีความวิตกเล็กน้อย ทำให้เมื่อฟังแล้วเหมือนเสียงที่กำลังเหนียมอาย  เวธัสกลับสีหน้าบูดบึ้ง แววตาดำมืดสนิท

“คุณจะให้ผมทิ้งคุณแล้วเอาตัวรอดคนเดียวเหรอ”

ณิชากลั้นความเจ็บปวดที่เอวของเธอไว้ รู้สึกหมดหนทาง และก็รู้สึกลำบากใจอย่างอธิบายไม่ถูก แน่นอนว่าเธออยากจะอยู่กับเขา แต่ว่าอีกฝ่ายนั้นมีปืน!

“ลูกๆ ยังเล็ก จะขาดพ่อกับแม่ไปไม่ได้ คุณเยินยอตัวเองว่าสามารถให้พวกเขาได้ดีกว่าไม่ใช่เหรอ คุณหนีไป ถึงจะสามารถให้สิ่งที่ดีกว่าแกพวกเขาได้!”

“แล้วคุณล่ะ” เวธัสถูกเธอทำให้โมโหแล้วจริงๆ ดวงตาประกายเปลวไฟ

“บอกกับพวกเขาว่าฉันรักพวกเขาตลอดไป” ณิชาก้มหน้าลง น้ำตาใสๆ ไหลลงจากหางตา ราวกับดวงใจถูกกระชากออกทั้งเป็น

เธอกำลังส่งตัวเองไปตาย……

ดวงตาที่ลึกล้ำของเวธัสจ้องมองไปยังณิชา และความเดือดพล่านแห่งความโกรธพุ่งออกมาจากทรวงอกของเขา เขาประเมินเธอต่ำไปจริงๆ แม้แต่ “ความองอาจเด็ดเดี่ยว” นี้เธอก็สามารถทำออกมาได้!

อ่อนข้อให้เธอนิดหน่อย นี่ได้คืบแล้วจะเอาศอกเหรอ

ความกดอากาศรอบๆ ยิ่งอยู่ยิ่งต่ำ ณิชากำเสื้อที่หน้าอกของเขาไว้แน่น จับจนเป็นรอยย่นยับยู่ยี่ ราวกับกำลังทำใจครั้งสุดท้าย

“เปลี่ยนนิสัยของคุณสักหน่อย พร้อมกับความรักที่ฉันขาดไป จงมอบให้กับลูกๆ เวธัสคุณไปเถอะ ฉันจะปกป้องคุณเอง”

“คุณคิดว่าทำแบบนี้แล้วจะสามารถหลบผมได้เหรอ” จู่ๆ เวธัสจับกรามของเธอให้เชยขึ้น “ผมจะบอกคุณให้นะ คุณมีชีวิตอยู่เป็นคนของผม ตายไปวิญญาณก็ต้องเป็นของผม คำจาลึกบนป้ายหลุมฝังศพจ้องเป็นนายหญิงของตระกูลสนธิไชยเท่านั้น! วันนี้จะไปก็ไปพร้อมกัน จะอยู่ก็อยู่พร้อมกัน!”

ณิชาตกใจ ถูกคำพูดที่แข็งกร้าวทำให้ช็อก

เห็นเธอเงียบ น้ำเสียงของเขาก็แข็งกร้าวขึ้นอีก “แม้วันนี้ผมหนีรอดออกไปได้ อนาคตผมจะบอกกับลูกสองคนนั้นอย่างไร ผมทิ้งแม้แท้ๆ ของพวกเขา เพื่อเอาตัวรอดอย่างนั้นเหรอ”

ณิชาจ้องมองเวธัสอย่างว่างเปล่า

เขาต้องการจะสู้หรือจะถอยพร้อมกับเธอเหรอ

“ไม่ต้องซ่อนกันแล้ว ผมเห็นพวกคุณแล้ว!” เวลานี้ คนร้ายที่ไม่กล้าขยับตัวก็ทนต่อไปไม่ไหว

เขาเดินเข้าไปใกล้กำแพงครั้งแล้วครั้งเล่า และกังวลว่าจะเล็งเป้าผิดไป

“เวธัส ผมต้องการแค่ผู้หญิงคนนี้ คุณทิ้งเธอไว้ แล้วผมจะปล่อยคุณไป……”

คนร้ายพยายามโน้มน้าวอย่างไม่ลดละ

ณิชากลับมองเห็นได้อย่างชัดเจน ว่าเวธัสไม่แม้แต่จะกะพริบตาลง

เขาไม่คิดที่จะทิ้งเธอ แม้แต่ในช่วงเวลาวิกฤติเช่นนี้ก็ตาม……

เธออดไม่ได้ที่จะคิดทบทวน ว่าเธอนั้นมองเขาเลวเกินไปหรือเปล่า……

หลังจากเงียบไปครู่หนึ่ง เธอจับมือของเขาอย่างเด็ดเดี่ยวทันที แล้วยิ้มอย่างโล่งใจ “ได้ ถ้าออกไปไม่ได้ พวกเราก็ตายด้วยกันที่นี่”

“อย่าดูถูกผู้ชายของคุณมากเกินไป”

คำพูดที่มั่นใจและหยิ่งผยองของชายหนุ่มลอยอยู่เหนือศีรษะ ฉับพลัน กริชในมือของณิชาก็ถูกเวธัสแย่งไป

กระแสลมในอากาศถูกฉีกออกเป็นชิ้นๆ เขาเล็งไปที่ตัวของคนร้ายที่อยู่ใกล้ที่สุดและขว้างกริชออกไปในทันใด

สวรรค์รู้ว่าเขาคำนวณองศาอย่างไร กริชนั่นถึงได้พุ่งไปที่หน้าท้องของชายหนุ่มคนนั้นอย่างจัง

“อึก……” ชายหนุ่มได้รับความเจ็บปวด คุกเข่าข้างหนึ่งลง กุมที่หน้าท้องที่มีเลือดพุ่งออกมา

“ไป!” เวธัสทิ้งหนึ่งประโยคลง ดึงณิชาขึ้นมาแบกใส่หลัง จากนั้นก็วิ่งตรงไปซ่อนยังพุ่มไม้ การเคลื่อนไหวที่รวดเร็ว เร็วจนคนไม่ทันกะพริบตา

เมื่อวิ่งออกไปไกลหลายเมตรแล้ว ณิชายังคงได้ยินเสียงโอดโอยของคนร้าย……

แต่เวลานี้ความสนใจของเธอกลับไม่ได้อยู่บนตัวของคนร้าย แต่กลับอยู่ที่บนตัวของเวธัส

แผ่นหลังของเขาเปียกซึม จนแดงไปทั่วหลัง——

เป็นบาดแผลจากกระสุนปืน!