กามเทพน้อยสานรักของแด๊ดดี๊หม่ามี๊ นิยาย บท 316

“คุณถูกกระสุนเหรอ”

ณิชาถูกกลิ่นเลือดสดๆ นี้ฉุนจนท้องไส้ปั่นป่วน และพยายามดิ้นรนที่จะลงจากหลังของเขา

เขาเป็นแบบนี้แล้วจะแบกเธอได้อย่างไร

“คุณปล่อยฉันลงมาก่อน!”

เวธัสสองมือประสานกันแบกเธอใส่หลังไว้ ไม่เพียงแต่ไม่ปล่อยเธอลงมา แต่กลับโอบจับเธอไว้แน่น——

“เข่าของคุณได้รับบาดเจ็บ วิ่งได้ไม่เร็ว ปล่อยคุณลงมามีแต่จะเป็นภาระของผม! เกาะแน่นๆ อย่าดิ้น……”

“คุณ……” รู้สึกปวดแสบปวดร้อนตรงที่ถูกเขาจับ ณิชาจึงหงุดหงิดโมโห แล้วตะคอกใส่หน้าเขาด้วยสีหน้าที่แดงก่ำ “คุณทำแบบนี้ บาดแผลมีแต่ยิ่งแย่ลงขึ้นเรื่อยๆ”

เวธัสกลั้นลมหายใจไว้ และวิ่งอยู่ในป่าอย่างรวดเร็ว

ใบหูมีเสียงสายลมหวีดหวิวพัดผ่าน ณิชาเห็นเขาไม่ตอบ และก็กลัวคนร้ายจะตามมาทัน จึงหยุดดึงดันชั่วคราว

แต่หลังจากที่ทั้งสองวิ่งออกไปได้สักพัก และเกือบจะปลอดภัยแล้ว……

เธอก็ให้เขาหยุดทันที เพื่อจัดการกับบาดแผลของเขา

แต่กลับมีเสียงทุ้มลึกของชายหนุ่มลอยดังขึ้นมากระทบใบหู “ชอบพิธีแต่งงานแบบไหน”

“หากว่าคุณเป็นลมหมดสติไป ฉันลากคุณไม่ไหว คุณอย่าคิดว่าฉันจะพาคุณไปด้วยนะ”

“ก็ดีนะ แต่ไหนแต่ไหนคุณก็ใจร้ายแบบนี้อยู่แล้วนี่”

“……” ณิชาโกรธจัด สองมือโอบคอเขาไว้แน่น อยากจะรัดคอเขา

แต่เมื่อยื่นแขนออกมา หน้าด้านข้างของเธอไม่ถูกับหนวดเคราที่เพิ่งยาวขึ้นมาของเขาอย่างไม่ตั้งใจ ทั้งๆ ที่ดูเหมือนจะไม่ค่อยยาว แต่กลับทิ่มแทงใบหน้าของเธอ เธอจึงดึงมือกลับอย่างเงียบๆ และกัดริมฝีปากเบาๆ

“คุณอยากมีพิธีแต่งงานแบบตะวันตกหรือแบบจีน” เวธัสถามขึ้นอีกครั้ง

ณิชาอดไม่ได้ที่จะกล่าวอย่างโกรธเคือง “ถ้าคุณยังเป็นแบบนี้อีกต่อไป บางทีอาจจะกลายเป็นพิธีแต่งงานผีก็ได้นะ”

“ดูไม่ออกว่าที่แท้คุณชอบแนวนี้” แขนสองข้างของเวธัสดึงเธอไว้ เอียงศีรษะเบาๆ ใบหน้าที่เคร่งขรึมดูเลือนรางอย่างเห็นได้ชัด แต่มุมปากกลับยกรอยยิ้มขึ้นจางๆ ที่แฝงด้วยความขี้เล่น

ณิชาปิดตาของเธอลง ไม่สนใจความขี้เล่นของเขา

ระหว่างพวกเขาทำไมถึงกลายเป็นแบบนี้อีก

ไม่ได้รอคำตอบจากเธอ เวธัสก็พึมพำกับตัวเอง “ในอนาคต พวกเราแต่งงานกันแบบสไตล์จีนนะ ผมอยากเห็นคนใส่ชุดกี่เพ้า แหวกสูง คงจะต้องสวยมากๆ……”

การแต่งงานเป็นการใช้อำนาจการเลี้ยงดูลูกในการบีบบังคับเธอ ใส่ชุดอะไรก็ต้องให้เขาเป็นคนตัดสินใจ

ดูเหมือนว่าทุกอย่างต้องฟังการตัดสินใจจากเขา

ณิชาหายใจเข้าลึกๆ ก้มหน้ากัดเข้าที่คอของเขาอย่างแรง ลิ้มรสถึงกลิ่นเลือดสดๆ ก็ไม่ยอมปล่อย

ได้กลิ่นอายฮอร์โมนอันบริสุทธิ์ของเขา น้ำตาก็ไหลเทลงมา และเกิดความน้อยใจอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อนหน้านี้……

แขนสองข้างของเธอที่เขาโอบไว้ได้โอบแน่นขึ้นทันใด จนถึงขั้นที่เธอรู้สึกถูกกระดูกมือของเขาทิ่มที่หลังแขนของเธอ

สักพักผ่านไป กรามของณิชาเริ่มเกร็ง เธอจึงคลายคอของเขาออกอย่างเงียบๆ ดวงตาของเธอได้พร่ามัวไปด้วยน้ำตา แก้มของเธอถูโดนเลือดที่แผ่นหลังของเขา

เนื่องจากเขาสวมเพียงเสื้อเชิ้ตสีขาว ชุดสูทนอกได้เอาให้เธอแล้ว

คั่นด้วยเสื้อเชิ้ตบางๆ เธอดูเหมือนยังมองเห็นรอยแผลขีดข่วนบนแขนขวาของเขา

นั่นคือหลักฐานที่หลงเหลือไว้ตอนที่เขาเข้ามาช่วยเหลือเธออย่างไม่คิดชีวิต เมื่อแผ่นป้ายโฆษณาล้มลงมาทับเขาในตอนนั้น

และตอนนี้ก็เป็นแบบนี้……

เพื่อช่วยเธอ ทำให้ตัวเองเต็มไปด้วยบาดแผล

อาจเป็นเพราะเธอตึงเครียดมาทั้งวัน ซบอยู่ตรงแผ่นหลังของเวธัส เธอจึงค่อย ๆ อ่อนแรง สะลึมสะลือและก็ผล็อยหลับไป ระหว่างกึ่งหลับกึ่งตื่น เหมือนกับได้ยินเสียงคนกล่าวขอโทษข้างใบหู

เธออยากฟังที่มาของเสียง แต่เปลือกตาอ่อนแรงจนลืมไม่ขึ้น……

แต่ว่าเสียงนั้นก็ยังคงดังก้องอยู่ในใจเธออย่างเงียบๆ

เวธัสแบกณิชาตลอดทางไปยังสถานที่ที่ปลอดภัย

ระหว่างทางพวกเขายังเจอกับนักฆ่าอีกกลุ่มหนึ่ง ณิชาให้ความร่วมมือกับเวธัส ใช้หนองบึงรอบๆ จัดการกับคนเหล่านั้น แต่เพราะการเคลื่อนไหวนี้ ทำให้บาดแผลของเวธัสฉีกขาดเป็นครั้งที่สอง จนเลือดไหลออกมา สีหน้าจึงขาวซีดเนื่องจากเสียเลือดมากเกินไป

โดยเฉพาะริมฝีปาก เธอไม่เคยเห็นเขาอ่อนแอเช่นนี้มาก่อน

บอกว่าไม่เป็นห่วงก็คงโกหก

ณิชาตัวสั่นช่วยเขาเอาลูกกระสุนออก วินาทีที่หัวกระสุนโลหะอันแวววาวตกลงไปที่พื้น ตัวของเธอก็โล่งใจขึ้น แต่ก็ยังมีความกลัวเล็กน้อย

แตะเข้าไปที่หน้าผาก ล้วนซึมไปด้วยเหงื่อ

ท้องฟ้ามืดลง

เวธัสเอนกายงีบหลับอยู่ใต้ต้นไม้ ยามราตรีดูเหมือนจะหนาวมาก เขาจึงตัวสั่นเทา

ณิชากัดฟัน อาศัยแสงสว่างจากจันทราลุกขึ้น วิ่งเข้าไปในพุ่มไม้ใกล้ๆ ไปเก็บกองกิ่งไม้ใบหญ้าและสมุนไพรกลับมา กิ่งไม้เปียกชื้น ยากที่จะติดไฟ เธอโซซัดโซเซอยู่นาน จนไฟติดขึ้น

สมุนไพรเหล่านั้น เธอก็ค่อยๆ เคี้ยวอย่างละเอียด และนำมาประคบที่บาดแผลของเวธัสอย่างระมัดระวัง

ชายหนุ่มมีเสียงถอนหายใจอย่างเซ็กซี่ลอดออกมาจากไรฟัน แต่กลับไม่ยอมลืมตา

จึงไม่รู้ว่าเขาหมดสติไปแล้วหรือไม่

“เวธัส คุณอย่าตายนะ……” ณิชาสัมผัสโดนหน้าผากที่ร้อนผ่าวของเขา จึงตกใจกลัว

ท่ามกลางความมืด เธอวิ่งไปที่แอ่งน้ำใกล้ๆ อีกครั้ง เพื่อตวงน้ำมาซับที่หน้าผาก แขน และทรวงอกให้กับเขา

แม้ว่าเวธัสจะมีไข้เล็กน้อย แต่ยังไม่ถึงขั้นที่หมดสติ เขารับรู้ได้ว่ามีมือน้อยๆ “ถูไปถูมา” บนตัวของเขาได้อย่างชัดเจน ฟังเสียงบ่นพึมพำอย่างจนปัญญาของหญิงสาว มุมปากจึงอดไม่ได้ที่กระตุกขึ้น

ณิชาวิ่งไปมาระหว่างเขากับพุ่มไม้ตลอดทั้งคืน และไม่รู้ว่าเธอล้มไปแล้วกี่ครั้ง ในที่สุดเธอก็สามารถลดไข้ของเขาได้หลังจากเที่ยงคืนผ่านไป……

ท่ามกลางความสะลึมสะลือ ริมฝีปากสัมผัสถึงความอบอุ่นบางอย่าง

หลังจากเหน็ดเหนื่อยอยู่นานสองนาน เธอก็หมดแรง จิตใจสับสน เหมือนล่องลอยอยู่กลางอากาศ ที่เหยียบไม่ถึงพื้น ดังนั้นชั่วขณะเธอจึงไม่มีการต่อต้าน

เวธัสประทับจูบที่ริมฝีปากเธอเบาๆ และจ้องมองมาที่เธอด้วยแววตาที่เร่าร้อน

เวลานี้ใบหน้ามอมแมมราวกับแมวน้อย ที่เปื้อนไปด้วยโคลนและเหงื่อไปทั่ว ยังมีบาดแผลเล็กๆ ตามเนื้อตัว ที่น่าจะถูกขีดข่วนจากกิ่งไม้ กองเพลิงก็เริ่มมอดไหม้ เธอหนาวจนหดตัวเป็นก้อนเล็กๆ

เขาค่อยๆ เช็ดใบหน้าที่เลอะสิ่งสกปรกออก คู่ดวงตาที่ลุ่มลึกประกายแสงแปลกๆ

รู้อยู่แล้วว่าเธอเป็นพวกปากแข็งแต่ใจอ่อน

ถ้าหากว่าปล่อยวางไม่ได้จริงๆ ตอนนี้ก็ควรจะจากไปเสียให้สิ้นเรื่อง

บังเอิญที่ตรงนี้ไม่มีสัญญาณ จึงไม่สามารถติดต่อโทนี่กับเอกได้

เวธัสเองก็ไม่ได้รีบร้อนที่จะไป จู่ๆ กลับรู้สึกมีความสุขกับช่วงเวลาที่อยู่กันตามลำพังสองต่อสอง

เขาขยับตัวณิชาให้มาซบนอนอย่างสงบที่ทรวงอกของตัวเอง

วันรุ่งขึ้น ตอนที่ณิชาตื่นขึ้นมานั้น ไม่รู้ว่าฝันเห็นอะไร ยังรู้สึกไม่ค่อยสบายใจ และภาพที่สะดุดเข้ามาในดวงตาคือแววตาที่ตื่นมาพอดีของเวธัส

เธอตกตะลึงไปครู่หนึ่ง จากนั้นก็อุทานและคว้าแขนของเขา “เวธัส คุณไม่เป็นใช่ไหม!”

ดีใจมากจนเกินไป จนลืมไปว่าเธอกำลังติดอยู่ในอ้อมแขนของเขา

“คุณเป็นห่วงผมมากขนาดนี้ ท่านยมทูตซาบซึ้งใจในตัวคุณ จึงปล่อยให้ผมกลับมา” เวธัสโอบแขนแน่นขึ้น ก้มหน้าแล้วประกบริมฝีปากอมชมพูไว้แน่น

ณิชาส่งเสียงคราง ก่อนตระหนักได้ว่าท่วงท่าของพวกเขานั้นเร่าร้อนเพียงใด

“อย่า……” ณิชารีบผลักเขาออกอย่างลนลาน และดิ้นขัดขืนอยู่ในอ้อมกอดของเขา

แต่ก็กลัวจะไปโดนบาดแผลของเขา จึงไม่กล้าออกแรง

ยิ่งดิ้นแบบนี้ ก็ยิ่งทรมานใจคน