กามเทพน้อยสานรักของแด๊ดดี๊หม่ามี๊ นิยาย บท 316

“คุณถูกกระสุนเหรอ”

ณิชาถูกกลิ่นเลือดสดๆ นี้ฉุนจนท้องไส้ปั่นป่วน และพยายามดิ้นรนที่จะลงจากหลังของเขา

เขาเป็นแบบนี้แล้วจะแบกเธอได้อย่างไร

“คุณปล่อยฉันลงมาก่อน!”

เวธัสสองมือประสานกันแบกเธอใส่หลังไว้ ไม่เพียงแต่ไม่ปล่อยเธอลงมา แต่กลับโอบจับเธอไว้แน่น——

“เข่าของคุณได้รับบาดเจ็บ วิ่งได้ไม่เร็ว ปล่อยคุณลงมามีแต่จะเป็นภาระของผม! เกาะแน่นๆ อย่าดิ้น……”

“คุณ……” รู้สึกปวดแสบปวดร้อนตรงที่ถูกเขาจับ ณิชาจึงหงุดหงิดโมโห แล้วตะคอกใส่หน้าเขาด้วยสีหน้าที่แดงก่ำ “คุณทำแบบนี้ บาดแผลมีแต่ยิ่งแย่ลงขึ้นเรื่อยๆ”

เวธัสกลั้นลมหายใจไว้ และวิ่งอยู่ในป่าอย่างรวดเร็ว

ใบหูมีเสียงสายลมหวีดหวิวพัดผ่าน ณิชาเห็นเขาไม่ตอบ และก็กลัวคนร้ายจะตามมาทัน จึงหยุดดึงดันชั่วคราว

แต่หลังจากที่ทั้งสองวิ่งออกไปได้สักพัก และเกือบจะปลอดภัยแล้ว……

เธอก็ให้เขาหยุดทันที เพื่อจัดการกับบาดแผลของเขา

แต่กลับมีเสียงทุ้มลึกของชายหนุ่มลอยดังขึ้นมากระทบใบหู “ชอบพิธีแต่งงานแบบไหน”

“หากว่าคุณเป็นลมหมดสติไป ฉันลากคุณไม่ไหว คุณอย่าคิดว่าฉันจะพาคุณไปด้วยนะ”

“ก็ดีนะ แต่ไหนแต่ไหนคุณก็ใจร้ายแบบนี้อยู่แล้วนี่”

“……” ณิชาโกรธจัด สองมือโอบคอเขาไว้แน่น อยากจะรัดคอเขา

แต่เมื่อยื่นแขนออกมา หน้าด้านข้างของเธอไม่ถูกับหนวดเคราที่เพิ่งยาวขึ้นมาของเขาอย่างไม่ตั้งใจ ทั้งๆ ที่ดูเหมือนจะไม่ค่อยยาว แต่กลับทิ่มแทงใบหน้าของเธอ เธอจึงดึงมือกลับอย่างเงียบๆ และกัดริมฝีปากเบาๆ

“คุณอยากมีพิธีแต่งงานแบบตะวันตกหรือแบบจีน” เวธัสถามขึ้นอีกครั้ง

ณิชาอดไม่ได้ที่จะกล่าวอย่างโกรธเคือง “ถ้าคุณยังเป็นแบบนี้อีกต่อไป บางทีอาจจะกลายเป็นพิธีแต่งงานผีก็ได้นะ”

“ดูไม่ออกว่าที่แท้คุณชอบแนวนี้” แขนสองข้างของเวธัสดึงเธอไว้ เอียงศีรษะเบาๆ ใบหน้าที่เคร่งขรึมดูเลือนรางอย่างเห็นได้ชัด แต่มุมปากกลับยกรอยยิ้มขึ้นจางๆ ที่แฝงด้วยความขี้เล่น

ณิชาปิดตาของเธอลง ไม่สนใจความขี้เล่นของเขา

ระหว่างพวกเขาทำไมถึงกลายเป็นแบบนี้อีก

ไม่ได้รอคำตอบจากเธอ เวธัสก็พึมพำกับตัวเอง “ในอนาคต พวกเราแต่งงานกันแบบสไตล์จีนนะ ผมอยากเห็นคนใส่ชุดกี่เพ้า แหวกสูง คงจะต้องสวยมากๆ……”

การแต่งงานเป็นการใช้อำนาจการเลี้ยงดูลูกในการบีบบังคับเธอ ใส่ชุดอะไรก็ต้องให้เขาเป็นคนตัดสินใจ

ดูเหมือนว่าทุกอย่างต้องฟังการตัดสินใจจากเขา

ณิชาหายใจเข้าลึกๆ ก้มหน้ากัดเข้าที่คอของเขาอย่างแรง ลิ้มรสถึงกลิ่นเลือดสดๆ ก็ไม่ยอมปล่อย

ได้กลิ่นอายฮอร์โมนอันบริสุทธิ์ของเขา น้ำตาก็ไหลเทลงมา และเกิดความน้อยใจอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อนหน้านี้……

แขนสองข้างของเธอที่เขาโอบไว้ได้โอบแน่นขึ้นทันใด จนถึงขั้นที่เธอรู้สึกถูกกระดูกมือของเขาทิ่มที่หลังแขนของเธอ

สักพักผ่านไป กรามของณิชาเริ่มเกร็ง เธอจึงคลายคอของเขาออกอย่างเงียบๆ ดวงตาของเธอได้พร่ามัวไปด้วยน้ำตา แก้มของเธอถูโดนเลือดที่แผ่นหลังของเขา

เนื่องจากเขาสวมเพียงเสื้อเชิ้ตสีขาว ชุดสูทนอกได้เอาให้เธอแล้ว

คั่นด้วยเสื้อเชิ้ตบางๆ เธอดูเหมือนยังมองเห็นรอยแผลขีดข่วนบนแขนขวาของเขา

นั่นคือหลักฐานที่หลงเหลือไว้ตอนที่เขาเข้ามาช่วยเหลือเธออย่างไม่คิดชีวิต เมื่อแผ่นป้ายโฆษณาล้มลงมาทับเขาในตอนนั้น

และตอนนี้ก็เป็นแบบนี้……

เพื่อช่วยเธอ ทำให้ตัวเองเต็มไปด้วยบาดแผล

อาจเป็นเพราะเธอตึงเครียดมาทั้งวัน ซบอยู่ตรงแผ่นหลังของเวธัส เธอจึงค่อย ๆ อ่อนแรง สะลึมสะลือและก็ผล็อยหลับไป ระหว่างกึ่งหลับกึ่งตื่น เหมือนกับได้ยินเสียงคนกล่าวขอโทษข้างใบหู

เธออยากฟังที่มาของเสียง แต่เปลือกตาอ่อนแรงจนลืมไม่ขึ้น……