กามเทพน้อยสานรักของแด๊ดดี๊หม่ามี๊ นิยาย บท 317

เลือดลมของเวธัสพลุ่งพล่าน ลูกกระเดือกกลิ้งขึ้นกลิ้งลง เสียงแหบพร่าได้กล่าวเตือน “อย่าขยับ!”

ณิชาสังเกตเห็นการเปลี่ยนแปลงบนใบหน้าของเขา ทั้งตัวจึงแข็งทื่อขึ้น “นี่มันเวลาไหนแล้ว ร่างกายของคุณยังไหวอยู่เหรอ”

“คุณสามารถลองดูได้ว่าผมไหวหรือเปล่า” น้ำเสียงของเวธัสแหบพร่าขึ้นเรื่อยๆ และกระซิบคลอเคลียอยู่ข้างใบหูของเธอ เสียงไม่ดังมาก แต่กระจายไปทั่ว

ณิชาได้ยินเสียงหัวใจเต้นของเขา ภาพวันวานที่หวานแหววได้ผุดขึ้นมาในสมอง ทำให้เธออยากจะร้องไห้……

เวธัสกอดเธอไว้แน่น ไม่ยอมปล่อยมือ

เธอได้ยินเสียงหายใจของเขาที่เต้นแรงและหนักหน่วง

ที่พวกเขาต้องสงบในตอนนี้ เพราะว่าต้องเอาตัวรอด ไม่มีแรงเหลือพอที่จะไปคิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นในวันวาน

แต่เมื่อทันทีที่ออกไป โซ่ตรวนเหล่านั้นยังคงล่ามอยู่บนตัวของพวกเขาทั้งสอง

จู่ๆ ดวงตาก็แดงก่ำ น้ำตาไหลลงมาอย่างไม่มีการเตือน ณิชาพยายามกะพริบตามกลั้นน้ำตาที่เหลืออยู่ไม่ให้เอ่อไหลออกมา พยายามทำให้จูบของตัวเองนั้นผ่อนคลายมากที่สุด “คุณยังมีอารมณ์ใจเย็นอีก ไม่กลัวคนร้ายตามมาเหรอ ฉันมักจะรู้สึกว่ามีคนกลุ่มหนึ่งพุ่งเป้ามาที่ตัวคุณ”

เวธัสไม่พูดจาใดๆ เพราะคนกลุ่มนี้พุ่งเป้ามาที่เขาจริงๆ

ณิชาก็แค่ตัวล่อเท่านั้น

ที่ใช้ร้อยแปดพันวิธีหลอกให้เขามาที่นี่ และก็จัดเตรียมนักฆ่าไว้เพื่อฆ่าเขาปิดปาก

อีกทั้งเขายังสัมผัสได้ว่า คนที่ลักพาตัวณิชากับกลุ่มที่คนที่ไล่ฆ่าเขานั้น คนละระดับกัน

กลุ่มคนที่ไล่ฆ่าเขานั้นเป็นทหารมืออาชีพ ส่วนกลุ่มคนที่ลักพาตัวคือโจรพื้นเมืองดีๆ นี่เอง

วางแผนกันมาอย่างดิบดี ก็ถือว่าเป็นการไม่ปรามาสเขา

เขาสูดลมสายใจ เชยหน้าเธอขึ้น แล้วประทับรอยจูบอย่างดูดดื่มสองสามที

เมื่อณิชาทำท่าอยากจะหลบนั้น เขาได้คลายตัวเธอออกแล้ว “ผมจะพาคุณออกไปที่นี่อย่างปลอดภัย”

 ……

ทั้งคู่จัดเสื้อผ้าหน้าผมให้เรียบร้อย แล้วข้ามแม่น้ำสายเล็กๆ จนในที่สุดโทรศัพท์ก็มีสัญญาณ

เวธัสติดต่อกับเอกได้แล้ว

แต่ทว่ากลุ่มของเอกและโทนี่ก็เผชิญกับนักฆ่าไม่น้อยเช่นกัน ทั้งหมดจึงติดอยู่ในป่าอยู่ชั่วขณะ เหลือเพียงไม่กี่คนและคุณหมอท่านหนึ่งเท่านั้นที่เฝ้าอยู่หน้าทางเข้าเล็กๆ

เมื่อได้ยินว่าเจอตัวณิชาแล้ว กลุ่มคนเหล่านั้นจึงถอนหายใจด้วยความโล่งอก

เวธัสยังคงแบกณิชาตลอดทางจนออกมาจากป่ามรณะได้ แล้วก็เป็นเช่นนั้น เห็นรถของคฤหาสน์สนธิไชยอยู่ในทางเส้นเล็กๆ นั่น

รถเบนท์ลีย์จอดอยู่ข้างทางท่ามกลางความมืดมิดอย่างเงียบๆ

แต่ว่าคนที่เฝ้านั้นกลับหายไป!

เวธัสรู้สึกมีบางอย่างผิดปกติ ณิชาเองก็มองไปรอบๆ ด้วยความสงสัย “คนของคุณล่ะ”

เธอยังคิดว่าเมื่อออกมาแล้วจะสามารถให้คุณหมอช่วยรักษาบาดแผลของเวธัส......

และในเวลานี้ มีเสียงดังจากระยะไกลมาสู่ใกล้ เหมือนกับกำลังมีวิ่งรถอยู่บริเวณรอบๆ

รถของคฤหาสน์สนธิไชยล้วนเป็นรถเบนท์ลีย์รุ่นเดียวกันทั้งหมด

ส่วนรุ่นของรถที่กำลังใกล้เข้ามาไม่ใช่รถเบนท์ลีย์อย่างแน่นอน

เวธัสตระหนักได้ว่าคนของเขาอาจจะตกอยู่ในอันตราย จึงหันมามองณิชาอีกครั้ง ที่ข้อเข่าเต็มไปด้วยรอยฟกช้ำ ถ้ากลับไปที่ป่ามรณะอีกครั้งมีแต่เผชิญกับสิ่งเลวร้าย

“ขึ้นรถ” เวธัสดึงประตูรถอย่างรวดเร็ว

แต่วินาทีที่นั่งเข้าไปนั้น เขากลับมีลางสังหรณ์ที่ไม่ดีเกิดขึ้นทันที……

สายตากวาดมองแผนผังของตัวรถ ดวงตาชัดเจนขึ้นทันใด

แต่เขาไม่มีทางเลือกอื่น!

ณิชายังไม่ทันได้คาดเข็มขัดนิรภัย เวธัสก็ได้เหยียบคันเร่ง รถจึงพุ่งตัวออกไปทันที และวิ่งคดเคี้ยวอยู่ตามเส้นทางบนภูเขา

“รัดเข็มขัดนิรภัยแล้วนั่งให้ดี” เวธัสกำชับสั่งอย่างเคร่งขรึม