กามเทพน้อยสานรักของแด๊ดดี๊หม่ามี๊ นิยาย บท 318

“เยี่ยม” สายตาของเวธัสหันไปมองพื้นหญ้าข้างทาง “เดี๋ยวผมนับหนึ่งถึงสาม คุณก็โดดลงไปตรงนั้นเลยนะ พยายามกลิ้งลงไปทางกอหญ้า เช่นนี้จะช่วยลดแรงกระแทกลงได้……”

ณิชารู้ว่าเวลานี้ คำพูดของเขานั้นสำคัญมาก จึงพยักหน้าเชื่อฟังเขา

ขณะที่ตัวรถขับเคลื่อนไปข้างหน้า ดวงตาจ้องมองเธอว่าถึงเวลาโดดแล้ว แต่ณิชากลับหยุดชะงัก——

“คุณให้ฉันโดด แล้วคุณล่ะ”

“ผมก็ไม่มีทางเป็นอะไร” เวธัสกรามเกร็งแน่น ใบหน้ารูปงามยิ่งเคร่งขรึม “จำคำที่ผมพูดกับคุณ เมื่อโดดลงไปให้รีบทำเวลา พยายามป้องศีรษะไว้ จากนั้นรีบมุ่งไปทางหมู่บ้าน ไปยังสถานที่ที่มีคนเยอะๆ พวกเขาไม่กล้าทำอะไรบุ่มบ่ามอย่างแน่นอน

ณิชาไม่ได้ยินคำเตือนจากเขา เพียงจับใจความสำคัญและจ้องมองเขาด้วยดวงตาที่แดงก่ำ——

“คุณไม่ได้คิดที่จะโดดพร้อมกับฉันเหรอ!”

“เป้าหมายของพวกเขาคือผม ถ้าหากผมโดด พวกเขาก็จะตามมาทันที มีเพียงผมอยู่บนรถ พวกเขาก็จะไม่สังเกตคุณ คุณก็จะยิ่งปลอดภัย”

ความหมายก็คือ เขาต้องการอยู่บนรถ เพื่อถ่วงเวลาให้เธอมากที่สุด

“ไม่——” น้ำตาของณิชาคลอเบ้า แล้วตะคอกใส่เขา “เป้าหมายของคนเหล่านั้นคือฉัน ตอนแรกที่คนพวกเขาลักพาตัวก็คือฉัน! เป็นฉันที่ทำให้คุณพลอยเดือดร้อนไปด้วย ฉันจะทิ้งคุณและหนีเอาตัวรอดได้อย่างไร ถ้าคุณไม่โดดฉันก็จะไม่โดดด้วย!”

“ผมจงใจขับรถมาถึงที่นี่ ก็เพื่ออยากให้คุณหนีรอด ตอนนี้คุณกลับมาบอกว่าไม่โดดเหรอ” เวธัสน้ำเสียงจริงจัง

น้ำตาของณิชาไหลลงอาบสองแก้ม ร้องไห้ด้วยเสียงสั่นเครือ “คุณรู้ว่าเบรกแตกตั้งแต่แรกแล้วใช่ไหม”

เวธัสเม้มปาก ไม่ได้ตอบ

รถของคฤหาสน์สนธิไชยนั้นมีการตั้งค่าที่เหมือนกันหมด เขาย่อมรู้แผนผังของรถเป็นอย่างดี

ตั้งแต่ที่นั่งเข้าไปในรถ เขาก็รู้ว่ารถถูกดัดแปลงแล้ว

แต่คนเหล่านั้นได้ไล่ตามมาแล้ว นอกจากขับรถคันนี้ ก็ไม่มีทางเลือกอื่น

“บ้า! คุณมันบ้า! รู้ทั้งรู้ว่ามีปัญหา ทำไมคุณยังต้องขับอีก นี่คุณจะพาตัวเองไปสู่ความตายเหรอ” ณิชากล่าวกระอึกกระอัก สมองเหมือนจะระเบิดให้ได้

เวธัสยกมุมปากขึ้นยิ้มเยาะตัวเอง “หากว่าความตายของผมสามารถแลกชีวิตของคุณได้ อย่างนั้นก็คุ้ม”

จุดที่อ่อนโยนที่สุดในหัวใจถูกกระแทกเข้าอย่างจัง ณิชายิ่งร้องไห้ออกมาอย่างหัวใจแทบสลาย “ไม่! ฉันไม่มีทางทิ้งคุณไป!”

“คุณเป็นคนพูดเอง คุณต้องการเลิกกับผม และก็เป็นคุณที่บอกว่าไม่อยากเจอหน้าผม ตอนนี้โอกาสรออยู่ตรงหน้าแล้ว โดดลงไป คุณก็จะหลุดพ้น”

“ฉันไม่ต้องการหลุดพ้นแบบนี้! ฉันต้องการให้คุณมีชีวิตต่อไป เวธัส ฉันต้องการให้คุณมีชีวิตต่อไป คุณได้ยินไหม”

เวธัสไม่สนใจเธอ ช่วยเธอเปิดประตูรถข้างคนขับอย่างรวดเร็ว

ลมเย็นพัดผ่านเข้าสู่ร่างกาย ราวกับแรงดึงดูดบางอย่างกระชากดึงเธอให้ออกไปด้านนอก กระจกรถก็ถูกกระแทกจนเสียงดังปัง

ณิชาจับแขนเสื้อของเขาไว้แน่นไม่ยอมปล่อย จิตใจร้อนรนดุจเปลวไฟ “พวกเราโดดพร้อมกัน บางทีผลลัพธ์อาจไม่ได้เลวร้ายขนาดนั้น พวกเขาตามพวกเรามาไม่ทันหรอก…..”

หันข้างมามองดวงตาของเธอที่ซึมไปด้วยน้ำตาจางๆ

ความกังวล ความเสียใจ และความหนักหน่วง อารมณ์นับไม่ถ้วนใต้ดวงตาของเธอ

เวธัสยกมุมปากขึ้น “ทำไม ตอนนี้คือไม่อยากเสียผมไปเหรอ”

“ใช่ ฉันไม่เคยคิดที่อยากจะให้คุณตาย”

แม้แต่คืนนั้น ที่เธอถือกริชจี้ตรงที่คอของเขา ก็เพียงเพื่อต้องการบังคับให้เขาจากไป

“ติดค้างคุณ อย่างไรก็ต้องคืน ตอนนี้ผมจะชดใช้คืนคุณด้วยชีวิต…...”

มีความหนักแน่นนับไม่ถ้วนในน้ำเสียงที่โศกเศร้าของเขา

เหมือนเป็นการบอกลาครั้งสุดท้าย……

ณิชาฟังคำอำลาของรนหาที่ตาย หัวใจก็ราวกับถูกคนใช้มีดทื่อๆ ค่อยๆ กรีดเข้ามา เลือดสดๆ ไหลริน เจ็บปวดจนแทบหายใจไม่ออก

เธอร้องไห้พร้อมตะโกน “ฉันไม่ต้องการให้คุณชดใช้ ฉันต้องการให้คุณมีชีวิตอยู่ต่อไป! คุณตายไปแล้วฉันจะทำอย่างไรต่อไป ลูกๆ จะทำอย่างไรต่อไป!”

“ณิชา……”

เขาเรียกชื่อเธอเบาๆ โดยไม่สนการต่อต้านของเธอ ทันใดนั้นก็โอบเธอเข้ามาในอ้อมกอด ประกบริมฝีปากของเธอไว้

ริมฝีปากของเขาเย็นเล็กน้อย แต่ริมฝีปากของเธอกลับค่อนข้างอบอุ่น

ณิชาอยากให้เขาเปลี่ยนความคิด ขณะที่เขากำลังจูบเธอนั้น เธอก็ซบเข้าไปที่ตัวของเขาอย่างควบคุมอารมณ์ไม่ได้ สัมผัสกลิ่นอายและอุณหภูมิร่างกายที่คุ้นเคยของชายหนุ่ม ปลายนิ้วที่เรียวยาวสอดเข้าไปตามไรผมที่สั้นของเขา แล้วจับศีรษะของเขาไว้ และเรียกชื่อของเขาเบาๆ ซ้ำๆ ในใจ……

เวธัส……

เวธัส……

เขาทำให้เธอทั้งรักทั้งเกลียด และมักไม่สามารถตัดใจได้

แม้ว่าเธอจะขุ่นเคืองรำคาญเขามากเพียงใด แม้ว่าเขาจะเห็นร่างกายของเธอเป็นของเล่นก็ตาม หน่วงเหนี่ยวความเป็นอิสระของเธอ แต่เธอก็ยังคงซื่อสัตย์——

เธอรักเขาอย่างไม่มีที่สิ้นสุด

เวธัสโอบเข้าที่เอวเธอเหมือนกัน ปลายจมูกคลอเคลียเธอเบาๆ ลมหายใจผสานกัน สัมผัสถึงความดีงามและความผูกพันของเธอ หัวใจของเขาเต้นและเจ็บปวดในเวลาเดียวกัน

นี่คือผู้หญิงที่เขาทำทุกวิถีทางและอยากเก็บไว้ข้างกายของเขา

ตั้งแต่เล็กพ่อแม่ของเขาก็เสียชีวิต ตระกูลสนธิไชยมีเขาเป็นหลานชายเพียงคนเดียว ดังนั้นประเสริฐจึงค่อนข้างเข้มงวดกับการศึกษาของเขา เป็นห่วงภัยจากภายในและการมองการณ์ไกลของอนาคต ชีวิตของเขาเองอาศัยอยู่ในครอบครัวที่ผิดแปลกและไม่สมบูรณ์

ความอบอุ่นเพียงสิ่งเดียวของเขาก็คือจงกล

แต่ความรักที่จงกลมอบให้ ความหมายแตกต่างจากณิชา

เพราะฉะนั้นถึงแม้การไล่ล่าครั้งนี้ ท้ายที่สุดจะไม่สามารถควบคุมได้ เขาก็ยังอยากจะเก็บเธอไว้

เก็บไว้ให้กับลูกของเขา ให้เป็นครอบครัวที่สมบูรณ์

เธอร้องไห้สะอึกสะอื้น พยายามรั้งเขาเอาไว้ แต่วินาทีที่เธออยากจะอ้าปากนั้น ความลังเลใจใต้ดวงตาของเวธัสหายไปในฉับพลัน สายตาการมองคมชัด ทันใดนั้นก็ผลักเธอออกไปอย่างแรง——

“หากว่าผมไม่สามารถกลับมาได้ ให้ไปหาทีปกร เขาสามารถช่วยคุณทวงคืนสิทธิ์การเลี้ยงดูได้”

ด้วยแรงผลักที่มหาศาล ณิชาเบิกตากว้างด้วยความตกใจ ร่างกายหลุดออกไปด้านนอกอย่างควบคุมไม่ได้……

เสียงลมพัดหวีดหวิวข้างใบหู ปกปิดเสียงของเขาลง

เธอจึงเห็นเพียงริมฝีปากที่เปิดๆ อ้าๆ รางๆ เท่านั้น และก็กระแทกลงบนพื้นอย่างจัง ราวกับกระดูกจะหักก็ไม่ปาน แต่เธอกลับไม่สนใจสิ่งใดๆ รีบคลานลุกขึ้นมาอย่างรวดเร็ว

ครั้นแล้วภาพที่สะดุดเข้ามาในดวงตา มีเพียงรถเบนท์ลีย์คันนั้นพุ่งเข้าหาราวกั้นด้วยความเร็วสูงอย่างบ้าคลั่ง!

เกิดเสียงดังโครม ราวกั้นถูกชนแตกเป็นชิ้นๆ

และรถคันนั้นก็ตกลงไปยังหน้าผา!

โครม--------

เสียงดังลอยมาต่อเนื่องสองสามที จากนั้นมีแสงประกายสว่างขึ้นจากด้านล่างของหน้าผา สะท้อนเป็นสีแดงทั่วหน้าผา

“ไม่——” ณิชากุมหัวใจไว้ โซซัดโซเซไปยังริมหน้าผา เธอไม่เชื่อ ไม่เชื่อว่าเวธัสจะตกจากหน้าผาเช่นนี้

เขาต้องกระโดดออกจากรถเช่นกัน จะต้องเป็นเช่นนี้!

เธอต้องการหาตัวเวธัสในบริเวณรอบๆ แต่ก็ว่างเปล่า ไม่เห็นอะไร เห็นเพียงแสงไฟเต็มทั่วท้องฟ้า……

พลังทั้งหมดของเธอหมดลงในทันที เธอสูญเสียแรงพยุง คุกเข่าลงข้างทางอย่างหมดแรง——

“เวธัส……”

“คุณเคยบอกว่าคุณจะไม่เป็นอะไร คุณบอกว่าคุณจะแต่งงานกับฉัน จะให้ครอบครัวที่สมบูรณ์กับลูกๆ คุณจะเป็นอะไรไม่ได้ คุณกลับมา…… ฉันไม่โกรธคุณแล้ว ฉันจะรับปากคุณทุกอย่าง……”