กามเทพน้อยสานรักของแด๊ดดี๊หม่ามี๊ นิยาย บท 318

“เยี่ยม” สายตาของเวธัสหันไปมองพื้นหญ้าข้างทาง “เดี๋ยวผมนับหนึ่งถึงสาม คุณก็โดดลงไปตรงนั้นเลยนะ พยายามกลิ้งลงไปทางกอหญ้า เช่นนี้จะช่วยลดแรงกระแทกลงได้……”

ณิชารู้ว่าเวลานี้ คำพูดของเขานั้นสำคัญมาก จึงพยักหน้าเชื่อฟังเขา

ขณะที่ตัวรถขับเคลื่อนไปข้างหน้า ดวงตาจ้องมองเธอว่าถึงเวลาโดดแล้ว แต่ณิชากลับหยุดชะงัก——

“คุณให้ฉันโดด แล้วคุณล่ะ”

“ผมก็ไม่มีทางเป็นอะไร” เวธัสกรามเกร็งแน่น ใบหน้ารูปงามยิ่งเคร่งขรึม “จำคำที่ผมพูดกับคุณ เมื่อโดดลงไปให้รีบทำเวลา พยายามป้องศีรษะไว้ จากนั้นรีบมุ่งไปทางหมู่บ้าน ไปยังสถานที่ที่มีคนเยอะๆ พวกเขาไม่กล้าทำอะไรบุ่มบ่ามอย่างแน่นอน

ณิชาไม่ได้ยินคำเตือนจากเขา เพียงจับใจความสำคัญและจ้องมองเขาด้วยดวงตาที่แดงก่ำ——

“คุณไม่ได้คิดที่จะโดดพร้อมกับฉันเหรอ!”

“เป้าหมายของพวกเขาคือผม ถ้าหากผมโดด พวกเขาก็จะตามมาทันที มีเพียงผมอยู่บนรถ พวกเขาก็จะไม่สังเกตคุณ คุณก็จะยิ่งปลอดภัย”

ความหมายก็คือ เขาต้องการอยู่บนรถ เพื่อถ่วงเวลาให้เธอมากที่สุด

“ไม่——” น้ำตาของณิชาคลอเบ้า แล้วตะคอกใส่เขา “เป้าหมายของคนเหล่านั้นคือฉัน ตอนแรกที่คนพวกเขาลักพาตัวก็คือฉัน! เป็นฉันที่ทำให้คุณพลอยเดือดร้อนไปด้วย ฉันจะทิ้งคุณและหนีเอาตัวรอดได้อย่างไร ถ้าคุณไม่โดดฉันก็จะไม่โดดด้วย!”

“ผมจงใจขับรถมาถึงที่นี่ ก็เพื่ออยากให้คุณหนีรอด ตอนนี้คุณกลับมาบอกว่าไม่โดดเหรอ” เวธัสน้ำเสียงจริงจัง

น้ำตาของณิชาไหลลงอาบสองแก้ม ร้องไห้ด้วยเสียงสั่นเครือ “คุณรู้ว่าเบรกแตกตั้งแต่แรกแล้วใช่ไหม”

เวธัสเม้มปาก ไม่ได้ตอบ

รถของคฤหาสน์สนธิไชยนั้นมีการตั้งค่าที่เหมือนกันหมด เขาย่อมรู้แผนผังของรถเป็นอย่างดี

ตั้งแต่ที่นั่งเข้าไปในรถ เขาก็รู้ว่ารถถูกดัดแปลงแล้ว

แต่คนเหล่านั้นได้ไล่ตามมาแล้ว นอกจากขับรถคันนี้ ก็ไม่มีทางเลือกอื่น

“บ้า! คุณมันบ้า! รู้ทั้งรู้ว่ามีปัญหา ทำไมคุณยังต้องขับอีก นี่คุณจะพาตัวเองไปสู่ความตายเหรอ” ณิชากล่าวกระอึกกระอัก สมองเหมือนจะระเบิดให้ได้

เวธัสยกมุมปากขึ้นยิ้มเยาะตัวเอง “หากว่าความตายของผมสามารถแลกชีวิตของคุณได้ อย่างนั้นก็คุ้ม”

จุดที่อ่อนโยนที่สุดในหัวใจถูกกระแทกเข้าอย่างจัง ณิชายิ่งร้องไห้ออกมาอย่างหัวใจแทบสลาย “ไม่! ฉันไม่มีทางทิ้งคุณไป!”

“คุณเป็นคนพูดเอง คุณต้องการเลิกกับผม และก็เป็นคุณที่บอกว่าไม่อยากเจอหน้าผม ตอนนี้โอกาสรออยู่ตรงหน้าแล้ว โดดลงไป คุณก็จะหลุดพ้น”

“ฉันไม่ต้องการหลุดพ้นแบบนี้! ฉันต้องการให้คุณมีชีวิตต่อไป เวธัส ฉันต้องการให้คุณมีชีวิตต่อไป คุณได้ยินไหม”

เวธัสไม่สนใจเธอ ช่วยเธอเปิดประตูรถข้างคนขับอย่างรวดเร็ว

ลมเย็นพัดผ่านเข้าสู่ร่างกาย ราวกับแรงดึงดูดบางอย่างกระชากดึงเธอให้ออกไปด้านนอก กระจกรถก็ถูกกระแทกจนเสียงดังปัง

ณิชาจับแขนเสื้อของเขาไว้แน่นไม่ยอมปล่อย จิตใจร้อนรนดุจเปลวไฟ “พวกเราโดดพร้อมกัน บางทีผลลัพธ์อาจไม่ได้เลวร้ายขนาดนั้น พวกเขาตามพวกเรามาไม่ทันหรอก…..”

หันข้างมามองดวงตาของเธอที่ซึมไปด้วยน้ำตาจางๆ

ความกังวล ความเสียใจ และความหนักหน่วง อารมณ์นับไม่ถ้วนใต้ดวงตาของเธอ

เวธัสยกมุมปากขึ้น “ทำไม ตอนนี้คือไม่อยากเสียผมไปเหรอ”

“ใช่ ฉันไม่เคยคิดที่อยากจะให้คุณตาย”

แม้แต่คืนนั้น ที่เธอถือกริชจี้ตรงที่คอของเขา ก็เพียงเพื่อต้องการบังคับให้เขาจากไป

“ติดค้างคุณ อย่างไรก็ต้องคืน ตอนนี้ผมจะชดใช้คืนคุณด้วยชีวิต…...”

มีความหนักแน่นนับไม่ถ้วนในน้ำเสียงที่โศกเศร้าของเขา

เหมือนเป็นการบอกลาครั้งสุดท้าย……

ณิชาฟังคำอำลาของรนหาที่ตาย หัวใจก็ราวกับถูกคนใช้มีดทื่อๆ ค่อยๆ กรีดเข้ามา เลือดสดๆ ไหลริน เจ็บปวดจนแทบหายใจไม่ออก