กามเทพน้อยสานรักของแด๊ดดี๊หม่ามี๊ นิยาย บท 319

สองมือของเธออสั่นเทา พยายามควานหาแหวนในกระเป๋า น้ำตาไหลพรากบดบังสายตาจนพร่ามัว เธอตัวสั่น ในที่สุดก็หาแหวนเพชรที่เขาขอแต่งงานเจอ

กางมือออก และสวมลงบนนิ้วนาง

แต่ว่าการเคลื่อนไหวที่ค่อนข้างลนลาน ทำให้แหวนติดอยู่ตรงข้อนิ้วมือ ดวงตาเธอแดงก่ำ พยายามที่จะยัดแหวนให้เข้าไป จนผิวหนังบนข้อนิ้วมือถูกขูดถลอก แต่เธอก็ไม่ได้รู้สึกเจ็บแต่อย่างใด

เธอสวมแหวนแล้วชูขึ้น กางออกกลางแสงแดด……

“เวธัส คุณเห็นหรือยัง ฉันสวมแหวนแล้ว ฉันอยากได้งานแต่งงานสไตล์ตะวันตก ฉันอยากสวมชุดแต่งงาน ทำไมคุณถึงผิดสัญญา”

สิ่งเดียวที่ตอบกลับเธอคือความเงียบของอากาศและเสียงสายลมที่พัดผ่านเท่านั้น

เธอมองไปรอบๆ ตั้งตารอว่าเขาจะต้องปรากฏตัวต่อหน้าเธออย่างฉับพลัน ยิ้มแล้วบอกกับเธอว่าคำพูดเมื่อสักครู่เขาได้ยินหมดแล้ว……

แต่สิ่งที่เธอได้ยิน มีเพียงเสียงดับรถ เธอจึงหันหลังไปมอง ก็เห็นคนไล่ตามมาแล้ว

หนึ่งในนั้นลงมาจากรถ และก็เป็นคนนั้นที่เวธัสแทงด้วยกริช เขาจ้องมองณิชาด้วยรอยยิ้มบนใบหน้าที่ชั่วร้ายที่สุด

เมื่อเขาเข้ามาใกล้ ณิชายังไม่ทันหายใจ ก็เป็นลมหมดสติไป

ก่อนหมดสติ ยังได้ยินเสียงคนเหล่านั้นกำลังหารือกันว่าจะจัดการอย่างไรกับเธอ……

……

โลกตกอยู่ในความมืด ณิชานอนอย่างเงียบๆ แล้วก็ฝันร้ายซ้ำๆ

เธอฝันเห็นเวธัสเพื่อช่วยเธอแล้ว รถได้ตกลงบนหน้าผา แล้วก็เผาไหม้จนกลายเป็นเถ้าถ่าน

แล้วภาพก็ได้ตัดไป เธอฝันเห็นลูกน้อยสองคนถามเธอว่า ทำไมคุณพ่อไม่อยู่แล้ว

ตัวของเธอสั่นเทา ไม่รู้จะอธิบายอย่างไรดี

และในเวลานี้ เธอได้ยินใครบางคนเรียกชื่อเธอจากด้านหลัง เมื่อหันกลับไปเห็นเวธัสที่เนื้อตัวเต็มไปด้วยบาดแผล ใบหน้าโชกไปด้วยเลือกเดิมมาหาเธอ

ร่างของเขาโปร่งแสงเหมือนลอยอยู่ในอากาศ ราวกับวิญญาณที่คลานออกมาจากนรก……

“ณิชา ทำไมคุณถึงไม่รับปากแต่งงานกับผมตั้งแต่เนิ่นๆ”

“คนร้ายลักพาตัวพวกนี้ตามคุณมา เป็นเพราะคุณทำให้ผมต้องตาย!”

“ถ้าหากไม่ใช่คุณ ผมก็คงไม่ต้องขึ้นไปนั่งอยู่บนรถคันนั้น……”

คำพูดเหล่านี้ประหนึ่งเสียงสวดคาถาที่ดังทะลุผ่านเข้าไปยังใบหูอย่างไม่หยุดหย่อน เธอสะอึกแล้วส่ายหน้า ร้องไห้ต้องการจะอธิบาย

แต่เขาไม่ฟัง ร่างของเขาลอยมาตรงหน้าเธอ แล้วยื่นมือออกมาบีบที่คอของเธออย่างแรง คู่ดวงตาแดงก่ำ “ในเมื่อคุณไร้ความปรานีเช่นนี้ อย่างนั้นก็ลงไปนรกเป็นเพื่อนผมเถอะ……”

“ขอโทษ ขอโทษ……”

ณิชากรีดร้องลั่นแล้วก็ตื่นจากฝัน

ปลายจมูกได้กลิ่นยาฆ่าเชื้อจางๆ และเธอถึงได้รู้ว่าเธอนอนอยู่บนเตียงสีขาวของเตียงผู้ป่วย

ขาขวาเจ็บปวดมาก แค่เพียงขยับเล็กน้อยก็รู้สึกเหมือนจะหักให้ได้

ตามเนื้อตัวของเธอก็มีบาดแผลขีดข่วนนับไม่ถ้วน

ในห้องยังมีพยาบาลสาวคนหนึ่งที่กำลังวัดอุณหภูมิให้เธอ เมื่อเห็นเธอตื่นแล้ว จึงกล่าวด้วยความดีใจ “คนไข้ฝืนเร็วขนาดนี้เลยเหรอคะ เมื่อสักครู่คุณหมอเข้ามา ยังบอกว่าร่างกายของคนไข้อ่อนแอมาก อาจจะต้อง……”

ไม่รอให้พยาบาลกล่าวจบ ณิชารีบคว้าเสื้อของพยาบาล แล้วหายใจหอบ มีเหงื่อซึมออกมาตามหน้าผาก

“ใครเป็นคนพาฉันมาที่โรงพยาบาลคะ ใช่เวธัสหรือเปล่า เขายังไม่ตายใช่ไหมคะ”

พยาบาลสาวถูกเธอกระชาก คอเสื้อหลุดลงไปเกือบครึ่ง จึงรีบกดหลังมือของเธอไว้ด้วยสีหน้าที่งุนงง “ดิฉันก็ไม่ทราบว่าใครส่งคนไข้มา คนไข้อย่าเพิ่งใจร้อนนะคะ”

“อย่างนั้นเห็นชายหนุ่มที่ถูกส่งมาพร้อมกับฉันไหมคะ เขาหน้าตาดี และก็น่าจะบาดเจ็บด้วยเช่นกัน……” ณิชารีบถามอย่างลนลาน

โดยไม่กล้ากะพริบตาด้วยซ้ำ เพราะกลัวจะพลาดคำตอบของพยาบาล

พยาบาลจ้องมองเธอ “เขาเป็นอะไรกับคนไข้คะ”

“เขาเป็น……คู่หมั้นของฉันค่ะ” ณิชาลังเลครู่หนึ่ง แล้วกล่าวอย่างเคร่งขรึม