กามเทพน้อยสานรักของแด๊ดดี๊หม่ามี๊ นิยาย บท 323

เมื่อครู่ประเสริฐมัวแต่สนใจตัวของเวธัส ดังนั้นจึงไม่ได้สังเกตมากนัก พลันชำเลืองมองเธอ และส่ายหน้าไปมา

“คุณกันญ่าครับ โทรศัพท์ของผมน่าจะดังครับ” บุรุษพยาบาลพิเศษออกโรงอธิบายก่อนอย่างทันควัน

กันญ่าได้แต่ยิ้มให้เขา จากนั้นก็ปล่อยมือจากท่านประเสริฐ และเดินย่ำรองเท้าพื้นแบนมุ่งหน้าไปยังห้องพักพยาบาลพิเศษทันที

บุรุษพยาบาลพิเศษเห็นเธอเตรียมจะไปยังห้องที่ณิชาซ่อนตัวอยู่ ด้วยความกังวลใจจนหัวใจเต้นรัวผิดจังหวะ “คุณกันญ่าครับ ห้องผมรกมาก เกรงว่าจะทำให้คุณเสียสายตาครับ”

“คุณได้กลิ่นมั้ย?”

ริมฝีปากแดงอันงดงามของกันญ่ากระตุกขึ้น แม้ว่าเธอกำลังตั้งครรภ์อยู่ แต่ทุกครั้งที่ออกจากบ้านก็จะทาลิปสติก เพื่อเพิ่มออร่าให้ตนเอง เติมเต็มบรรยากาศให้มากขึ้น

เมื่อได้ยินคำพูดของกันญ่า ทุกคนต่างแข็งทื่อทันที

พยาบาลพิเศษถามกลับอย่างมึนงง “ได้กลิ่นอะไรหรือครับ?”

“กลิ่นน้ำหอมดอกการ์ดิเนีย”

เริ่มตั้งแต่เธอเดินเข้ามาพร้อมกับท่านประเสริฐ ก็ได้กลิ่นนี้ทันที

แต่ตอนแรกนึกว่าตนเองตั้งท้องอยู่จึงเกิดอาการประสาทหลอน กระทั่งมีเสียงโทรศัพท์เสียงนั้นดังขึ้น...

เอกแอบสบถออกมา

เขาลืมไปเสียสนิท ณิชาจะมีกลิ่นดอกการ์ดิเนียจางๆ หอมติดตัว!

แถมกลายเป็นหลักฐานที่ทรยศเธอเองในเวลานี้

กันญ่าผลักบุรุษพยาบาลออก พลันเดินปรี่มุ่งหน้าไปยังห้องทันที โดยก้าวฝีเท้ายาวๆ ราวกับต้องการดึงคนที่อยู่ด้านในออกมาอย่างเร่งด่วน แววตาซ่อนความตื่นเต้นเอาไว้...

“มาดูนี่สิ มือของคุณเวธัสเริ่มขยับแล้ว!” ท่ามกลางสถานการณ์วิกฤตคับขัน ทันใดนั้นเอกก็ชี้มาที่มือขวาของเวธัสที่พาดอยู่ขอบเตียงและตะโกนเสียงดังลั่นด้วยความปีติยินดี

บรรยากาศเหมือนเงียบสนิทในชั่วพริบตา จากนั้นดวงตาของทุกคนต่างมากระจุกรวมกันอยู่ที่มือขวาของเวธัส

เหมือนผสมโรงกับคำพูดของเอกด้วย นิ้วนางกับนิ้วกลางมือขวาของเวธัสค่อยๆ สั่นเล็กน้อย พยายามขยับเขยื้อนให้น้อยที่สุด จนหมอยังจับสังเกตได้ จนรู้สึกประหลาดใจมาก

“ท่านครับ ยินดีด้วยครับ คุณเวธัสใกล้จะฟื้นแล้วครับ...”

ท่านประเสริฐตกตะลึงก่อนชั่วครู่ พลันพูดทันควัน “รีบไปเรียกคุณหมอคนอื่นมาเร็ว มาตรวจตาธัสอีกครั้ง บนตัวของเขามีแต่แผลเต็มตัว ตอนฟื้นขึ้นมาต้องเจ็บปวดทรมานมากๆ แน่...”

กันญ่าได้ยินเวธัสฟื้นแล้ว จึงตื่นตระหนกทันที

เตชินท์ยังไม่ได้ไปเอายามา ทำไมเวธัสถึงใกล้จะฟื้นได้เร็วขนาดนี้ล่ะ?

จึงไม่ได้สนใจถึงเรื่องไล่ตรวจสอบว่าณิชาอยู่ในห้องนั้นหรือไม่ ในทางกลับกันก็แค่อยากอยู่กับเวธัส ซึ่งเป็นเรื่องที่สำคัญที่สุดในเวลานี้ก็คือการไม่ให้เวธัสฟื้นขึ้นมาในเวลานี้ได้!

จึงฉวยจังหวะตอนที่คุณหมอท่านอื่นกำลังวุ่นวายอยู่ กันญ่าแอบเดินมุ่งหน้าไปส่งข้อความหาเตชินท์ตรงมุมห้อง--

“เตรียมยาไว้ดีหรือยัง? ทางโรงพยาบาลมีความเคลื่อนไหวแล้วนะ”

……

กลุ่มหมอต่างห้อมล้อมเวธัสและตรวจสอบกันอย่างชุลมุน

แต่หลังจากที่เวธัสขยับมือแล้วก็ไม่มีลางบอกเหตุอื่นใดอีกเลย

ท้ายที่สุดทางคุณหมอจึงส่ายหน้าอย่างช่วยไม่ได้

“เกิดอะไรขึ้นครับ? บอกว่าตาธัสจะฟื้นแล้วไม่ใช่เหรอ?” ท่านประเสริฐใช้ไม้เท้าเคาะเต็มแรง กระทุ้งเพื่อแสดงความรู้สึกไม่พอใจของตนเองออกมา

ทำหน้าตาทมึงทึงเย็นชาตามมาทันที

“คุณเวธัสเกือบจะฟื้นแล้วครับ พลังจิตของคนไข้แรงกล้ามากครับ แต่เนื่องด้วยสภาพร่างกายของเขาในเวลานี้ค่อนข้างย่ำแย่มาก รอจนร่างกายฟื้นตัวกลับมาอีกครั้ง ต้องฟื้นขึ้นมาแน่นอนครับ” คุณหมอได้แต่พูดอธิบายอย่างอ้อมค้อม

กันญ่าเดินออกมาจากมุมห้อง เพื่อประคองท่านประเสริฐ “คุณปู่คะ หนูคิดว่าน่าจะเป็นเพราะในห้องคนเยอะมากเกิน บรรยากาศอึดอัดมาก เอางี้มั้ยคะให้ทุกคนออกไปให้หมด ให้คุณเวธัสพักผ่อนคนเดียวให้สบายอยู่ในห้องสักระยะ บางทีเขาอาจจะฟื้นขึ้นมาก็ได้ค่ะ”

“มีความเป็นไปได้นะ...” คุณหมอเห็นกันญ่าช่วยแก้ตัวให้ตนเอง จึงรีบสมทบทันที

ท่านประเสริฐเลิกคิ้วขึ้น พลันโบกมือเพื่อให้ทุกคนออกไปให้หมดทุกคน

เขายืนอยู่หน้าเตียงคนไข้พลันใช้สายตาจ้องมองเวธัสอยู่สักพัก และค่อยเดินตามหลังไป

ห้องพักคนไข้ที่เสียงเอะอะเอ็ดตะโรพลันเงียบสงบลงในพริบตา

ณิชาที่แนบชิดกำแพงประตูบานหนึ่งในห้องด้านข้าง ในมือกำโทรศัพท์ไว้แน่น พลันถอนหายใจยาวโล่งอก

เมื่อครู่เสี่ยงอันตรายจริงๆ