กามเทพน้อยสานรักของแด๊ดดี๊หม่ามี๊ นิยาย บท 324

กันญ่าไม่อยากให้เตชินท์เป็นอุปสรรคต่อเรื่องของเธอในเวลานี้

“เราคุยกันแล้วไม่ใช่เหรอคะ? อีกเดี๋ยวฉันจะลงมือวางยาเอง คุณก็ไปหาวิธีทำลายกล้องวงจรปิดซะ เก็บกวาดให้สะอาดเรียบร้อย อย่าได้ทิ้งร่องรอยเอาไว้ รอจนผ่านด่านนี้ไปได้แล้ว ในอนาคตพวกเราจะร่ำรวยเป็นเศรษฐีมีเงินมากองนับไม่ถ้วน”

ดวงตาดำขลับของเตชินท์กวาดตามองขวดกระเบื้องสีขาวขวดนั้น “คุณเคยคิดมั้ยว่าถ้าเกิดถูกจับได้จะทำยังไง?”

“เสี่ยงเก็บทุกรายละเอียดเพื่อความร่ำรวย ฉันไม่มีทางให้ถอยอีกแล้ว”

กันญ่ากัดริมฝีปากล่างไว้แน่น พลันแงะมือของเตชินท์ออก...

ดวงตาของเตชินท์ฉายแววตาดึงรั้งไว้อย่างเต็มเปี่ยม จากนั้นก็ฉกขวดกระเบื้องในมือของเธอไป

“คุณรออยู่ตรงนี้แหละ ผมจะไปแทนคุณเอง!”

“คุณ?” กันญ่าแสร้งแสดงท่าทางตกอกตกใจ “บอดี้การ์ดหน้าประตูห้องเวธัสตรวจสอบเข้มงวดมาก แล้วคุณจะเข้าไปได้ยังไง?”

“ผมมีวิธีของตัวเอง ยังไงก็ตามจะไม่ให้คุณต้องเอาตัวเข้าไปเสี่ยงในอันตรายแน่”

กันญ่ากอดเตชินท์ด้วยความซาบซึ้งใจ พลันใช้มือทั้งสองข้างโอบรัดต้นคอของเขาเอาไว้ พูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนจนความคั้นน้ำออกมาได้อยู่แล้ว “เต ขอบคุณที่คุณรักฉันขนาดนี้ค่ะ ฉันจะจดจำคุณไว้ตลอดไป”

เตชินท์สูดลมหายใจเข้าลึกๆ และกอดกันญ่าแน่นมากขึ้น

โดยที่ไม่รู้เลยว่า มุมปากของกันญ่ายกขึ้นอย่างร้ายกาจ

แน่นอนว่าเธอไม่โง่เง่าพอที่จะลงมือด้วยตนเองอยู่แล้ว แค่แสดงละครตบตาแหละ เพื่อสามารถทำให้เขาใจอ่อน

……

ห้องVIPชั้นบนสุด

ณิชาเอามือช้อนแก้วน้ำอุ่นมาหนึ่งแก้ว และนั่งอยู่ขอบเตียงของเวธัส เธอปรับเตียงให้สูงขึ้น โดยนำหมอนนุ่มหนึ่งใบมาหนุนช่วงเอวของเขา เวธัสจะได้พิงได้สบายมากขึ้น

ริมฝีปากของเขาเริ่มแห้งลอกเป็นขุย เพราะขาดน้ำ

แต่ดวงตาของชายหนุ่มทอประกายอย่างเต็มเปี่ยม ซึ่งไม่เห็นความอ่อนแอจากอาการป่วยสักนิด นั่นเป็นรัศมีความเย็นเฉียบทอประกายออกมา ยามเมื่อสัตว์ร้ายได้กลิ่นวิกฤตเข้ามาเยือน

สัญชาตญาณบางอย่างของณิชารับรู้ว่าจะมีเรื่องจะเกิดขึ้นแล้ว

เมื่อครุ่นคิดก็น่าจะถูกต้อง เธอถูกลักพาตัว โดยที่อีกฝ่ายหลอกล่อให้เวธัสเข้ามาร่วมในสถานการณ์ด้วย เพื่อต้องการปลิดชีวิตของเขา ด้วยนิสัยของเวธัสจะอดกลั้นได้ยังไงกัน?

เธอนำหลอดวางลงในแก้วน้ำ พร้อมทั้งนำหลอดเกยริมฝีปากของเขาอย่างระแวดระวัง “ฉันลองแล้วค่ะ น้ำอุ่นพอดีเลย แต่อย่าดื่มเยอะเกินในครั้งเดียวนะคะ...”

เธอกลัวว่าเดี๋ยวตอนเขาเข้าห้องน้ำจะไม่สะดวกนัก

เพราะว่าสภาพร่างกายของเขาในเวลานี้อ่อนแอมาก ได้แต่นอนอยู่บนเตียง โดยที่ไม่ยอมใส่สายสวนปัสสาวะ แถมยังดื้อรั้นให้คนประคองเขาเข้าห้องน้ำ

เมื่อคืนวานเขาเรียกให้ณิชาประคองเขา ณิชาไม่ยอม

แถมเขายังค้อนให้เธอตั้งหลายครั้ง เธอก็แสร้งทำเป็นมองไม่เห็น

เวธัสเพิ่งจะฟื้นขึ้นมา มือเท้ายังไร้เรี่ยวแรง ต้นคอแข็งทื่อเล็กน้อย และคอยจ้องมองเธออย่างร้อนใจ เหมือนว่าต้องการมองเธอให้เห็นทะลุปรุโปร่งถึงจิตวิญญาณ...

“ทำไมไม่ดื่มล่ะคะ?” ณิชาโดนเขามองจนทำตัวไม่ถูก จึงเบนสายตาไปทางอื่น พลันบ่นพึมพำเพ่งจ้องแผงอกกำยำของเขา

เวธัสดันหลอดออกอย่างเกียจคร้าน “ผมต้องการให้คุณป้อนผม”

“ฉันก็กำลังป้อนอยู่ไม่ใช่เหรอคะ?” ณิชายื่นหลอดไว้ริมฝีปากของเขาอย่างมีอารมณ์

สีริมฝีปากซีดเซียวกับหลอดสีฟ้ามันตัดกัน ณิชามองเห็นจนเกิดความรู้สึกขมขื่นและเจ็บปวดหัวใจอยู่ในใจ

อีตาคนโง่คนนี้ เพื่อให้เธอมีชีวิตรอด ถึงขั้นยอมส่งตัวเองไปตาย...

“ผมต้องการให้คุณ ...ใช้ปากป้อนผมครับ”

พอณิชาได้ยินร่างกายแข็งทื่อชั่วครู่ พลันใช้หางตาแอบเหลือบมองบุรุษพยาบาลพิเศษ

เวธัสทายความคิดที่อยู่ในใจของเธอได้ ริมฝีปากบางยกขึ้นด้วยรอยยิ้มภาคภูมิใจ “ไม่มีคำสั่งของผม เขาไม่กล้าออกมาหรอกครับ”

“คุณไม่ดื่มก็ช่างเถอะ ฉันไม่ป้อนคุณหรอก”

ถึงแม้จะไม่ออกมา ไม่แน่อาจจะได้ยินบทสนทนาระหว่างพวกเขาก็ได้ น่าอายชะมัด

พอเวธัสได้ยิน จึงเลิกคิ้วขึ้น และทำท่าเป็นอันธพาล “คุณไม่ป้อนผมก็ไม่ดื่ม”

“……”

ณิชาจ้องมองสีหน้าไม่สู้ดีของเขาอยู่สักพัก และมองน้ำอุ่นที่อยู่ในแก้วอีกสักพัก

กล้ำกลืนอยู่สักพัก จนครั้งนี้ถึงได้ตกตะกอนเรียบร้อยแล้ว

“มุมปากผมแตกเป็นขุยแล้วใช่มั้ยครับ? เพิ่งทิ้งช่วงไม่กี่วินาที เวธัสก็ชูมือขึ้นลูบผิวปากของตนเอง มุมปากล่างทางด้านขวายังมีความรู้สึกเจ็บจี๊ดขึ้นมาเล็กน้อย

ณิชาถลึงตาใส่ผู้ชายที่เพ้อเจ้ออยู่ที่ด้านหน้า ร่างกายของเขาขาดแคลนน้ำมากจริงๆ จนทนไม่ไหวแล้วจริงๆ

ใบหน้าเล็กๆ ยู่เข้าหากัน พลันช้อนแก้วน้ำแอบจิบหนึ่งอึกใหญ่ จากนั้นก็วางแก้วน้ำลง พลันช้อนจับศีรษะของชายหนุ่มเอาไว้ให้มั่น และประกบริมฝีปากของเขา ประกบปาก เพื่อคายน้ำอุ่นๆ ให้เขา

เนื่องจากเวธัสอยู่ในท่านั่งพิง การป้อนน้ำเช่นนั้นจึงไม่ค่อยสะดวกนัก จนส่งผลให้น้ำอุ่นไหลออกมาจากมุมปากเช่นเดียวกัน...

ในเมื่อเป็นเช่นนี้แล้ว เวธัสก็ไม่ได้สนใจ ในทางกลับกันพยายามลองซอกแซกร่องฟันของเธอ เพื่อต้องการซึมซับความหวานที่มากกว่าเดิม

ปลายลิ้นอันอ่อนนุ่มพาดผ่านโพรงปากของเธอ และค่อยๆ ดูดกลืนลมหายใจของเธอทีละนิด...

ฝ่ามือใหญ่ข้างหนึ่งไต่ขึ้นด้านหลังเอวของเธอไม่รู้ว่าตอนไหน พลันมุดตรงชายเสื้อเข้าไปด้านใน

ณิชาหน้าแดงแจ๋ทันที พลันผลักเขาออกถอยหลังไปยืนอยู่เต็มแรง ปากพูดว่างป้อนน้ำด้วยปาก แต่แท้จริงก็คืออยากจะหยอกล้อเธอ

คนยังนอนอยู่บนเตียงคนไข้ ทำไมถึงทำตัวไม่ซื่อสัตย์แบบนี้นะ!

เธอยังคำนึงถึงแผลของเขา จึงไม่ได้ผลักเขาออกด้วยแรงมากมายนัก

ปลายลิ้นเวธัสเลียมุมปากวนรอบ และท่าทางไม่ค่อยพอใจนัก

“รสชาติถือว่าไม่เลวเลย ครั้งหน้าค่อยมาป้องกันต่อนะ”

ทั้งๆ ที่วิจารณ์น้ำอุ่น แต่สายตาดั่งหมาป่าเสือสมิงของเขา จนทำให้ณิชารู้สึกว่าเขากำลังคอมเม้นท์ริมฝีปากของเธอ...

หัวใจของณิชาจวนจะกระโจนโลดเต้นตูมตามออกมาจากทรวงอก จึงไม่ได้สบตาดวงตาคู่นั้นของเขา แล้วถือแก้วน้ำและจิบน้ำอึกใหญ่เพื่อลดกองไฟให้ตนเอง

อันธพาลหัวแข็ง!

เวธัสเพ่งมองเธออยู่สักพักโดยไม่กะพริบตา ทันใดนั้นก็พูดอย่างจริงจังมาก “ในวันที่อยู่สนามบินผมกลัวมากจริงว่าคุณจะไม่มา”

ขั้วหัวใจของณิชาเต้นแรงมาก ปลายนิ้วเรียวเนียนช้อนก้นแก้วน้ำไว้แน่น “ถ้าฉันไม่ไป และคุณจะจัดการยังไงคะ?”

“ตั้งแต่ไหนแต่ไรมาผมไม่เคยคิดว่าจะปล่อยคุณไปเลยด้วยซ้ำ”

คำพูดเน้นย้ำของเขาทุกถ้อยคำ ล้วนกระทบลงขั้วหัวใจของณิชาอย่างหนักหน่วง

โพรงจมูกแสบเล็กน้อย ณิชาแอบสบถเสียงทุ้มต่ำ “คุณชอบฉันขนาดนั้นเลยเหรอคะ?”

ตัวเธอเองไม่รู้ว่ามีดีอยู่ตรงจุดไหน ถึงได้คุ้มค่ากับสิ่งเขาทุ่มเทมากมายขนาดนี้...

ทั้งๆ ที่มีคุณหนูไฮโซพันล้านมาให้เขาเลือกมากมาย

แต่เขากลับพัวพันเธอไม่เลิก

กระทั่งถึงเวลานี้ เธอต้องล้มเลิกความคิดต่อต้านเสียแล้ว...

“…” เวธัสลังเลเล็กน้อย และจ้องมองเธออีกครั้ง “ตั้งแต่ที่ผมรู้ว่าคุณคือผู้หญิงที่ขึ้นเตียงกับผมเมื่อสี่ปีก่อน ในหัวสมองก็ปรากฏเงาของคุณอย่างไม่หยุดหย่อน ซึ่งความรู้สึกมันล้ำเส้นเกินกว่าชื่นชอบเสียอีก

ก่อนหน้านี้ ตั้งแต่ไหนแต่ไรมาณิชาไม่เคยคิดว่ามาก่อนว่าเขาจะพูดเช่นนี้

อีกอย่างตอนที่เขาพูดอยู่นั้น ยังพูดด้วยท่าทางอย่างจริงจัง เข้มงวดมากพิเศษ ถือว่าเป็นคำสัตย์สาบานต่อฟ้า