กามเทพน้อยสานรักของแด๊ดดี๊หม่ามี๊ นิยาย บท 324

กันญ่าไม่อยากให้เตชินท์เป็นอุปสรรคต่อเรื่องของเธอในเวลานี้

“เราคุยกันแล้วไม่ใช่เหรอคะ? อีกเดี๋ยวฉันจะลงมือวางยาเอง คุณก็ไปหาวิธีทำลายกล้องวงจรปิดซะ เก็บกวาดให้สะอาดเรียบร้อย อย่าได้ทิ้งร่องรอยเอาไว้ รอจนผ่านด่านนี้ไปได้แล้ว ในอนาคตพวกเราจะร่ำรวยเป็นเศรษฐีมีเงินมากองนับไม่ถ้วน”

ดวงตาดำขลับของเตชินท์กวาดตามองขวดกระเบื้องสีขาวขวดนั้น “คุณเคยคิดมั้ยว่าถ้าเกิดถูกจับได้จะทำยังไง?”

“เสี่ยงเก็บทุกรายละเอียดเพื่อความร่ำรวย ฉันไม่มีทางให้ถอยอีกแล้ว”

กันญ่ากัดริมฝีปากล่างไว้แน่น พลันแงะมือของเตชินท์ออก...

ดวงตาของเตชินท์ฉายแววตาดึงรั้งไว้อย่างเต็มเปี่ยม จากนั้นก็ฉกขวดกระเบื้องในมือของเธอไป

“คุณรออยู่ตรงนี้แหละ ผมจะไปแทนคุณเอง!”

“คุณ?” กันญ่าแสร้งแสดงท่าทางตกอกตกใจ “บอดี้การ์ดหน้าประตูห้องเวธัสตรวจสอบเข้มงวดมาก แล้วคุณจะเข้าไปได้ยังไง?”

“ผมมีวิธีของตัวเอง ยังไงก็ตามจะไม่ให้คุณต้องเอาตัวเข้าไปเสี่ยงในอันตรายแน่”

กันญ่ากอดเตชินท์ด้วยความซาบซึ้งใจ พลันใช้มือทั้งสองข้างโอบรัดต้นคอของเขาเอาไว้ พูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนจนความคั้นน้ำออกมาได้อยู่แล้ว “เต ขอบคุณที่คุณรักฉันขนาดนี้ค่ะ ฉันจะจดจำคุณไว้ตลอดไป”

เตชินท์สูดลมหายใจเข้าลึกๆ และกอดกันญ่าแน่นมากขึ้น

โดยที่ไม่รู้เลยว่า มุมปากของกันญ่ายกขึ้นอย่างร้ายกาจ

แน่นอนว่าเธอไม่โง่เง่าพอที่จะลงมือด้วยตนเองอยู่แล้ว แค่แสดงละครตบตาแหละ เพื่อสามารถทำให้เขาใจอ่อน

……

ห้องVIPชั้นบนสุด

ณิชาเอามือช้อนแก้วน้ำอุ่นมาหนึ่งแก้ว และนั่งอยู่ขอบเตียงของเวธัส เธอปรับเตียงให้สูงขึ้น โดยนำหมอนนุ่มหนึ่งใบมาหนุนช่วงเอวของเขา เวธัสจะได้พิงได้สบายมากขึ้น

ริมฝีปากของเขาเริ่มแห้งลอกเป็นขุย เพราะขาดน้ำ

แต่ดวงตาของชายหนุ่มทอประกายอย่างเต็มเปี่ยม ซึ่งไม่เห็นความอ่อนแอจากอาการป่วยสักนิด นั่นเป็นรัศมีความเย็นเฉียบทอประกายออกมา ยามเมื่อสัตว์ร้ายได้กลิ่นวิกฤตเข้ามาเยือน

สัญชาตญาณบางอย่างของณิชารับรู้ว่าจะมีเรื่องจะเกิดขึ้นแล้ว

เมื่อครุ่นคิดก็น่าจะถูกต้อง เธอถูกลักพาตัว โดยที่อีกฝ่ายหลอกล่อให้เวธัสเข้ามาร่วมในสถานการณ์ด้วย เพื่อต้องการปลิดชีวิตของเขา ด้วยนิสัยของเวธัสจะอดกลั้นได้ยังไงกัน?

เธอนำหลอดวางลงในแก้วน้ำ พร้อมทั้งนำหลอดเกยริมฝีปากของเขาอย่างระแวดระวัง “ฉันลองแล้วค่ะ น้ำอุ่นพอดีเลย แต่อย่าดื่มเยอะเกินในครั้งเดียวนะคะ...”

เธอกลัวว่าเดี๋ยวตอนเขาเข้าห้องน้ำจะไม่สะดวกนัก

เพราะว่าสภาพร่างกายของเขาในเวลานี้อ่อนแอมาก ได้แต่นอนอยู่บนเตียง โดยที่ไม่ยอมใส่สายสวนปัสสาวะ แถมยังดื้อรั้นให้คนประคองเขาเข้าห้องน้ำ

เมื่อคืนวานเขาเรียกให้ณิชาประคองเขา ณิชาไม่ยอม

แถมเขายังค้อนให้เธอตั้งหลายครั้ง เธอก็แสร้งทำเป็นมองไม่เห็น

เวธัสเพิ่งจะฟื้นขึ้นมา มือเท้ายังไร้เรี่ยวแรง ต้นคอแข็งทื่อเล็กน้อย และคอยจ้องมองเธออย่างร้อนใจ เหมือนว่าต้องการมองเธอให้เห็นทะลุปรุโปร่งถึงจิตวิญญาณ...

“ทำไมไม่ดื่มล่ะคะ?” ณิชาโดนเขามองจนทำตัวไม่ถูก จึงเบนสายตาไปทางอื่น พลันบ่นพึมพำเพ่งจ้องแผงอกกำยำของเขา

เวธัสดันหลอดออกอย่างเกียจคร้าน “ผมต้องการให้คุณป้อนผม”

“ฉันก็กำลังป้อนอยู่ไม่ใช่เหรอคะ?” ณิชายื่นหลอดไว้ริมฝีปากของเขาอย่างมีอารมณ์

สีริมฝีปากซีดเซียวกับหลอดสีฟ้ามันตัดกัน ณิชามองเห็นจนเกิดความรู้สึกขมขื่นและเจ็บปวดหัวใจอยู่ในใจ

อีตาคนโง่คนนี้ เพื่อให้เธอมีชีวิตรอด ถึงขั้นยอมส่งตัวเองไปตาย...

“ผมต้องการให้คุณ ...ใช้ปากป้อนผมครับ”

พอณิชาได้ยินร่างกายแข็งทื่อชั่วครู่ พลันใช้หางตาแอบเหลือบมองบุรุษพยาบาลพิเศษ