กามเทพน้อยสานรักของแด๊ดดี๊หม่ามี๊ นิยาย บท 328

เตชินท์ยังคงดำดิ่งอยู่ในความปีติยินดีที่ใกล้จะได้โบยบินเคียงคู่กับกันญ่า จึงคาดไม่ถึงว่ากันญ่าจะผลักเขาทันที

นอกจากนี้จุดที่พวกเขายืนอยู่ในระยะใกล้ขอบดาดฟ้ามาก ดังนั้น ทั้งตัวจึงลอยละล่องออกจากดาดฟ้า ดวงตาฉายความแปลกใจอย่างเต็มเปี่ยมทวีคูณ...

แต่ท่ามกลางช่วงวิกฤตนั้น เขาคว้ากำแพงดาดฟ้าเอาไว้ได้!

ร่างกายแขวนอยู่กลางอากาศในทันที...

โดยที่ใช้เท้าในการปีนป่ายอย่างสุดชีวิต เพื่อต้องการจะเหยียบอะไรก็ได้ให้มั่นคง แต่ผนังกำแพงลื่นมาก เขากลับปีนป่ายไปมาอย่างไร้เรี่ยวแรง ในทางกลับกันเพราะว่าการดิ้นรนในครั้งนี้ จนนิ้วมือที่เกาะผนังกำแพงเกร็งจนปูดเป็นสีเขียวฟกช้ำ

พลันก้มหน้าเหลือบมองทางพื้นด้านล่าง บริเวณด้านล่างหนาแน่นไปด้วยรถยนต์และผู้คนขวักไขว่ เมื่อมองลงจนเลือดเขาไหลย้อนกลับ หน้าซีดเผือด

หากหล่นลงไปแบบนี้ มีแต่ตายกับตายแน่นอน!

เตชินท์แหงนหน้าขึ้นอย่างไม่อยากจะเชื่อ พลันชะเง้อมองกันญ่า

“ทำไม! ทำไมคุณต้องทำแบบนี้ด้วย! เพราะว่าผมไม่ยอมเชื่อฟังตามคำสั่งของคุณ และแอบสับเปลี่ยนยาทำลายความทรงจำไปเป็นยาพิษฤทธิ์ร้ายแรงแทนใช่มั้ย? แต่ชีวิตของเวธัสก็คือชีวิต แล้วชีวิตของผมไม่ใช่ชีวิตหรือยังไง? ผมรักคุณนะ...”

ใบหน้ากันญ่าแสดงความอ่อนโยนต่อหน้าเขามาเสมอ พลันปรากฏความโหดเหี้ยมอย่างเต็มเปี่ยมในเวลานี้

เมื่อเห็นว่าเขาไม่ได้หล่นลงไปทันที จึงค่อยๆ เดินมาหาอย่างเชื่องช้า

เธอนั่งยองๆ ลงด้านหน้าเขา และค่อยๆ แกะนิ้วที่เกาะขอบดาดฟ้าทีละนิ้วออก..

“คุณยังมีหน้ามาพูดคำพูดเหล่านี้กับฉันอีกเหรอ? ตอนนี้เวธัสจะตายอยู่แล้ว ไอ้แก่หงำเหงือกต้องตามหาคนร้ายอย่างบ้าคลั่งแน่นอน! ฉันให้พวกเขาสืบสาวมาถึงตัวฉันไม่ได้หรอก แค่แกตกตึกจากตรงนี้ไป นอกจากนี้ฉันยังสามารถพูดกับคนอื่นได้ว่าแกมาขอความรักจากฉันแต่ไม่ได้รับความรักตอบจึงคิดแก้แค้นเวธัส ก็จะไม่มีใครสงสัยฉันอีกแล้ว ซึ่งในทางกลับกันแกเป็นคนหายามา แถมแกยังเสนอตัวไปฉีดยาพิษในห้องผู้ป่วยถึงที่...”

นิ้วมือซ้ายถูกเธอแกะนิ้วให้แยกจากกันอย่างสุดแรง เตชินท์ใช้แขนขวาพยุงน้ำหนักด้วยสีหน้าลำบากใจ ไม่นานนักพลันเจ็บปวดจนมีอาการเกร็งชา

ร่างกายสูญเสียสมดุลตาม มันสั่นสะเทือนอย่างหนักหน่วง และกระแทกชนกำแพง

น้ำเสียงของเขาเปลี่ยนโทนเสียง ท่ามกลางวิตกกังวลยังมีความเฉียบคมปะปนอยู่ด้วย--

“กันญ่าคุณผิดแล้วแหละ! ผมรักคุณขนาดนี้ ถึงแม้จะโดนตรวจสอบจนสาวมาถึงตัวผมก็ตาม ผมก็ยอมแบกรับเอาไว้คนเดียวทั้งหมด! คุณดึงผมขึ้นไปได้มั้ยครับ? ผมไม่อยากตาย ผมต้องการดูแลคุณกับลูกของเรา...”

กันญ่าแสยะยิ้มอยู่ในใจ เธอไม่อยากเชื่อคำโกหกประเภทนี้!

และเริ่มแงะมือขวาของเขาต่อไปเรื่อย...

นิ้วแรก นิ้วที่สอง...

“ฉันจะจดจำคุณชั่วชีวิต”

เตชินท์ชะเง้อมองสายตาของกันญ่าที่ค่อยๆ เพิ่มความน่าหวาดกลัวมากขึ้นเป็นเท่าทวีคูณ

อย่างไรก็ตามเมื่อกันญ่ากำลังแกะมือของเตชินท์เจียนจะออกทั้งหมด...

แปะ แปะ แปะ

ทันใดนั้นตรงประตูบันไดก็มีเสียงปรบมือดังสดใสขึ้นมาเป็นระยะ

กันญ่าหันหน้ากลับไปมองตามสัญชาตญาณ จึงมองเห็นเอกเข็นเก้าอี้รถเข็นคันหนึ่งมาหา

คนที่นั่งอยู่บนเก้าอี้รถเข็นกลับเป็นเวธัสที่ควรนอนพะงาบ ๆ อยู่ในห้องฉุกเฉินนี่!

เขากลับไม่เป็นอะไรเหรอ?

“คุณกันญ่า ขอบคุณการแสดงอันยอดเยี่ยมของคุณ ที่แสดงพล็อตละครเดิมๆได้จอมปลอมขนาดนี้” ณิชายกมุมปากขึ้นช้าๆ พลันใช้สายตาจ้องมองกันญ่าด้วยความรู้สึกดูถูกดูแคลนอย่างเต็มเปี่ยม

ขนาดผู้ชายที่หลงรักเธอเข้ากระดูกยังผลักตกตึงอย่างไม่ลังเล ช่างเสียใจจนอกแตกตายจริงๆ

“พะ...พวกแก...”

กันญ่าตกใจสติแตก จนสีหน้าซีดเผือดตามทันที

สัญชาตญาณของเธอชำเลืองมองเตชินท์ที่ยังคงห้อยต่องแต่งอยู่ข้างผนังกำแพงดาดฟ้า…

ปฏิกิริยาแรกคือเตชินท์โกหกเธอ

เพียงชั่วพริบตาก็รู้สึกว่าไม่ถูกต้อง น่าจะพูดว่าเวธัสโกหกพวกเขาทุกคนต่างหาก!

เขาต้องเตรียมแผนการไว้ก่อนตั้งแต่แรกแล้ว...

ใช่สิ มีความเป็นไปได้เกินครึ่งที่ณิชาจะอยู่ภายในห้องพักผู้ป่วยของเขา ตอนนั้นเขาอาจจะฟื้นขึ้นมาแล้ว

ทุกอย่างทั้งหมดเพื่อเป็นการล่อให้พวกเขาติดเบ็ด!

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ กันญ่ามองมาทางเวธัส พลันรีบร้องคร่ำครวญน่าเวทนาปานสายฝนกระหน่ำทันที--

“ธัสคะ เรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมดเป็นความคิดของเตชินท์ ฉันไม่รู้เรื่องอะไรทั้งสิ้น! เมื่อกี้เขาเพิ่งบอกฉันเองว่าเขาเป็นคนวางยาคุณ ฉันโกรธมาก จึงอยากจะผลักเขาให้ตกจากตึกเป็นการล้างแค้นแทนคุณค่ะ...”