กามเทพน้อยสานรักของแด๊ดดี๊หม่ามี๊ นิยาย บท 329

แขนขวาเตชินท์ชาหมดแล้ว อาศัยพลังจิตอันแกร่งกล้าทั้งหมดถึงยังประคับประคองจนไม่ตกลงไป

เมื่อได้ยินกันญ่ากลับใส่ร้ายตน ดวงตาปกคลุมด้วยหมอกควันมืดหม่นอีกชั้น ราวกับได้รับความกระทบกระเทือนอย่างหนัก...

ไม่อยากจะเชื่อเมื่อถึงจุด ๆนี้ผู้หญิงคนที่เขาหลงรักมาก แต่กลับไม่พูดความจริงออกมาจากปากสักประโยค

แค่คิดต้องการสาดเรื่องสกปรกให้เขาทั้งหมด

ทั้ง ๆ ที่เขาทำทุกสิ่งทุกอย่างลงไปเพราะว่าเธอทั้งนั้น!

เวธัสนั่งบนเก้าอี้รถเข็น สายตากดต่ำตอนมองกันญ่าอยู่ไกลๆ จำต้องแหงนศีรษะถึงสบตากับเขาได้

แต่บรรยากาศรอบตัวของเขากลับไร้ความอ่อนแอแต่อย่างใด เฉกเช่นพระราชาที่ปกครองโลกทั้งใบ

แววตาอันเย็นเฉียบกวาดตามองกันญ่า ด้วยรอยยิ้มขี้เล่นเล็กน้อย เขาถามณิชา “เมื่อกี้ผมได้ยินคนพูดว่ากันญ่าเป็นตัวตั้งตัวดีในการคิดวางยา ทำไมเหรอ ผมฟังผิดเหรอ?”

ณิชาถลึงตาใส่เวธัสอย่างตำหนิเล็กน้อย

พูดแล้วนะว่าเขาโดนลมไม่ได้ แถมบนขายังมีบาดแผล แล้วยังอุตส่าห์ถ่อขึ้นมาอีก...

“คุณไม่ได้ฟังคิดไปหรอกค่ะ ฉันก็ได้ยิน อีกอย่างตอนที่กันญ่าผลักคุณเตชินท์ลงจากตึก เหมือนจะด่าท่านประเสริฐว่าเป็นไอ้แก่หนังเหนียว เพื่อหลีกเลี่ยงให้ท่านตามสืบความจริง ดังนั้นจึงต้องการฆ่าคุณเตชินท์ปิดปากซะ”

ทั้งสองคนต่างช่วยพูดสนับสนุนให้อีกฝ่าย เลือดบนใบหน้ากันญ่าหายวับไปกลับตา เพราะรู้ว่าจะแก้ตัวยังไงก็ไร้ประโยชน์แล้ว

เธอรู้สึกผิดที่ต้องผลักเตชินท์ตกจากตึก

ตราบใดที่เขาเสียชีวิต เวธัสก็ไร้หลักฐาน และก็ไม่สามารถทำอะไรเธอได้

ณิชาพลันส่งสัญญาณทางสายตาให้กับเอกทันที

มีเรื่องราวมากมายที่จัดการไม่ชัดเจน ไม่สามารถให้เตชินท์ตายฟรีโดยเปล่าประโยชน์ได้

กันญ่ายื่นเท้าออกไปพลางใช้ใต้รองเท้าเหยียบฝ่ามือเตชินท์ เงาร่างกายเอกเคลื่อนไหว จนมาอยู่ทางด้านหลังของกันญ่าเรียบร้อยแล้ว

เขากลับไร้ความทะนุถนอมอีกต่อไป พลันง้างแขนยาวออก เพื่อปัดกันญ่าให้กระเด็นออก...

กันญ่าถลาไปกองอยู่ที่พื้นด้วยใบหน้าซีดเซียว พลันกุมหน้าท้องน้อยเอาไว้แน่น เม็ดเหงื่อเย็นๆ ผุดขึ้นบริเวณหน้าผาก

“เจ็บ...เจ็บมาก...”

แม้ว่าเธอจะตะโกนก้องว่าเจ็บก็ตาม แต่ไม่มีใครสักคนที่อยู่ในเหตุการณ์เชื่อคำพูดจากปากพล่อยๆ ของเธอ

เอกดึงเตชินท์ขึ้นมาจากขอบดาดฟ้า สีหน้าเตชินท์ไร้ความรู้สึก คอยเอาเพ่งมองกันญ่าตรงๆ

ราวกับอยากจะมองเธอให้ทะลุปรุโปร่ง ตกลงว่าหัวใจของผู้หญิงคนนี้มันขาวบริสุทธิ์หรือว่าใจดำกันแน่

หรือ เธอไม่มีหัวจิตหัวใจสักนิด!

“ฉันปวดท้องมากจริงๆ นะ....” กันญ่าทรุดตัวลงไปกองอยู่ทีพื้น เขายื่นมือสั่นเทาข้างหนึ่งออกไปหาเวธัส “ช่วยฉันด้วยค่ะ...ช่วยฉันกับลูกของฉันที...”

ตอนแรกณิชาคิดว่าตลบตะแลงแสร้งแกล้งทำ แต่ชำเลืองมองมีเลือดไหลนองอยู่ที่พื้น ณิชาขมวดคิ้วทันที

แต่ไม่รอให้เธอได้เอ่ยปาก เวธัสก็ดึงมือของเธอเอาไว้ พลันดึงเธอให้อยู่ในอ้อมกอดของตนเอง

ณิชาโซซัดโซเซจนหล่นอยู่ในอ้อมกอดของเขาแกมบังคับ พลันนั่งอยู่บนหน้าตักของเขาอย่างนิ่งๆ

เพราะเป็นห่วงแผลของเขาจะฉีก แต่เมื่อครู่มีการดิ้นอยู่เล็กน้อย เวธัสยื่นแขนทั้งสองข้างออกมา พลันกกกอดรัดเธออย่างเอาแต่ใจ

มีร่องรอยการฉีกขาดของบาดแผลเพราะการกระทำในครั้งนี้เกิดขึ้นตามจริง แต่เวธัสยังดื้อดึงที่จะแนบชิดใบหูของเธอ และงับติ่งหูของเธอ พลันกระซิบพูดความหมายเป็นนัย--

“คุณลืมเรื่องที่กันญ่าส่งคนมาลักพาตัวคุณไปแล้วเหรอ? ให้เธอรู้สึกเจ็บไปเถอะ ตัวเธอเจ็บเองจะได้เข้าใจว่าคนอื่นก็เจ็บมากเป็นเหมือนกัน”

ณิชาย่อมไม่สามารถลืมเลือนฆาตกรที่กันญ่าส่งมาลงมือกับตนเองได้ แต่เมื่อเห็นลักษณะท่าทางเช่นนี้ของเธอแล้ว พลันอดคิดถึงตอนที่ตนเองตั้งท้องฝาแฝดช่วงอายุครรภ์แปดเดือน ที่ตกบันไดไถลลงมา...

และยังมีเลือดไหลออกมาเป็นกอง

ความรู้สึกเจ็บปวดเช่นนี้สามารถทำลายเจตจำนงของคนคนหนึ่งได้จริงๆ

“พวกแกทำบ้าอะไรกันอยู่?”

ในขณะนั้นเอง พลันมีเสียงแข็งกร้าวของผู้ชายดังมาทางด้านหลัง

ลุงพรประคองท่านประเสริฐวิ่งเหยาะๆ ขึ้นมาตลอดทาง หายใจไม่สม่ำเสมอ หน้าแดงแจ๋ แสดงให้เห็นอย่างชัดเจนว่ากระหืดกระหอบมา