กามเทพน้อยสานรักของแด๊ดดี๊หม่ามี๊ นิยาย บท 330

ท่านประเสริฐชำเลืองมองกันญ่าที่นอนเป็นอัมพาตและกรีดร้องอย่างโหยหวนอยู่ที่พื้น สีหน้าเปลี่ยนทันที พลันออกคำสั่งกำชับลุงพรทันควัน

“เร็วเข้า ส่งหนูญ่าไปแผนกสูตินรีเวชเร็ว...”

เขาพูด พร้อมทั้งถลึงตาใส่เวธัสอย่างโหดเหี้ยม

“หัวใจของแกมันคงโดนหมากินไปแล้วจริงๆ หนูญ่าเขาตั้งท้องลูกของแกอยู่ แล้วแกทำแบบนี้กับเธอได้ยังไง? เพราะยัยณิชาผู้หญิงคนนี้ยุให้แกทำแบบนี้ใช่มั้ย?”

เพราะเขากลับไม่รู้ว่าเวธัสฟื้นขึ้นมาตั้งแต่เมื่อไหร่

ถ้าไม่ใช่บอดี้การ์ดพูดว่าเห็นเอกเข็นเวธัสมุ่งหน้ามายังดาดฟ้า ตอนนี้เขาก็คงเป็นกบอยู่แต่ในกะลาถูกปิดหูปิดตาอยู่ตลอด

ในใจท่านประเสริฐมั่นใจเต็มร้อยว่านี่ต้องเป็นความผิดของณิชาอย่างแน่นอน

เวธัสเห็นลักษณะหอบหายใจติดขัดของท่านประเสริฐ คล้ายว่าวินาทีต่อไปจะเป็นลมเพราะหายใจถี่ไม่ทั่วท้อง เขาไม่ได้อธิบายอะไรให้มากความ พลันนำคลิปวิดีโอที่ณิชาได้ถ่ายเอาไว้ยื่นให้แก่ท่านประเสริฐ

ท่านประเสริฐเปิดคลิปที่อยู่ในโทรศัพท์ด้วยความรู้สึกอย่างสงสัย พลันชำเลืองมองอย่างรีบร้อนอยู่หลายครั้ง...

“นี่มัน...”

“มีคนต้องการเอาชีวิตผม ผมเลยวางกับดักพวกเขาเอาไว้ ฆาตกรที่แท้จริงก็คือหลานสะใภ้ที่คุณคอยพร่ำพูดออกมาจากปาก อ้อ ใช่สิ ลืมบอกคุณปู่ไป เด็กในท้องของเธอเป็นลูกหลานตระกูลรังสิกุล ผมไม่เคยแตะต้องเธอเลยสักครั้ง”

ข่าวร้ายที่เกิดขึ้นไล่ตามกันมาติด จนทำให้บริเวณด้านหน้าของท่านประเสริฐมืดสนิท พลันหงายหลังทันที

ลุงพรไม่สนใจจะประคองกันญ่าสักนิด พลันรีบประคองท่านประเสริฐเอาไว้ทันควัน

“นายท่านครับ? นายท่านครับท่านเป็นอะไรไปไม่ได้นะครับ!”

นายท่านตระกูลสนธิไชยชะเง้อมองกันญ่าที่กองอยู่ที่พื้นอย่างเจ็บปวดทรมานที่สุด “แกกล้าร่วมมือกับคนนอกทำเรื่องพรรค์นี้! เสียแรงที่ฉันอุตส่าห์คิดว่าแกเป็นหลานสะใภ้มาโดยตลอด!”

“ไม่ใช่แบบนั้นค่ะ...” กันญ่าโดนสายตารังเกียจของท่านประเสริฐถลึงตาใส่ เพราะหวาดกลัวว่าคนที่คอยให้ท้ายเธอเพียงคนเดียวพลิกหน้าไปแล้ว จึงรีบอธิบายอย่างสุดชีวิต “หนูตั้งท้องเลือดเนื้อเชื้อไขของธัสค่ะ เขาต้องการอยู่กับณิชา จึงจงใจใส่ร้ายหนู เตชินท์เป็นคนวางยาธัส...เพราะว่าเขารักแรงเกลียดแรง จึงอยากทำลายความรักของหนูค่ะ...”

เสียงของเธอติดๆ ขัดๆ เล็กน้อย ราวกับไร้เรี่ยวแรง

ร่างกายเตชินท์แข็งทื่อมากกว่าเดิม

เมื่อตัวแข็งอยู่สักพัก ทันใดนั้นเขาก็ยกมุมปากแสยะยิ้มอย่างเย้ยหยัน พลันหัวเราะเล็กน้อย...

“เลือดเนื้อเชื้อไขของผม? คุณกันญ่า เกรงว่าคุณจะขี้หลงขี้ลืมไปแล้วทั้ง? ผมจำได้ดีว่าผมได้บอกคุณชัดเจนมากๆ ผมทำหมันแล้ว” เดิมทีเวธัสไม่อยากจะสนใจผู้หญิงน่าขยะแขยงคนนี้แล้ว

แต่เธอมักจะสาดเรื่องสกปรกมาที่ตัวเขาทุกที

ณิชาที่ถูกเขากอดแน่นในอ้อมอก จังหวะแผงอกกระเพื่อมตามลมหายใจของเขา เธอคอยชะเง้อมองปลายคางอันหล่อเหลาของเวธัสอย่างนิ่งๆ

---เขาเป็นหมันเหรอ?

มิน่าล่ะเขาถึงได้ตอบอย่างหนักแน่นว่าเด็กในท้องของกันญ่าไม่ใช่ลูกของเขา

ตอนนี้ทำไมเขาถึงไม่ยอมบอกเธอนะ?

เอกกดโทรศัพท์เล็กน้อย เพื่อดึงรูปใบหนึ่งขึ้นมาและจัดการส่งให้ท่านประเสริฐ

“นายท่านครับ นี่เป็นไฟล์เอกสารการผ่าตัดทำหมันของคุณเวธัสเมื่อสี่ปีก่อนครับ”

ประเสริฐกำโทรศัพท์ไว้แน่น พลันจ้องมองหน้าจออยู่สักพัก ทันใดนั้นสีหน้าก็หม่นหมองถึงขีดสุด พลันขว้างโทรศัพท์ลงบนพื้นตรงด้านหน้ากันญ่าอย่างสุดแรง และรู้สึกเสียใจมาก

เขากลับเชื่อผู้หญิงสารเลวคนนี้เหรอเนี่ย?

เศษโทรศัพท์กระเด็นกระดอนหลุดออกมาจากพื้น จนลอยบินผ่านข้างหน้าผากของกันญ่า พลันทิ้งรอยบาดแผลยาวๆ จนมีเลือดซึมไว้หนึ่งรอย

“แกกล้าเอาได้เด็กนอกคอกมาแสร้งทำทีว่าเป็นสายเลือดของตระกูลสนธิไชยของฉัน?”

กันญ่าตกใจจนหน้าถอดสี หน้าซีดเผือด และคลานเขยิบซวนเซมาทางด้านหน้าท่านประเสริฐ น้ำตาไหลอาบแก้มอย่างน่าสงสาร แสดงท่าทางนาสมเพชเวทนาน่าสงสารมาก...

“หนูเปล่านะคะ เด็กในท้องของหนูเป็นลูกของธัสค่ะ...คุณปู่คะคุณปู่เชื่อหนูได้มั้ยคะ? เรื่องทุกอย่างที่เกิดขึ้นเป็นแผนการร้ายกาจของณิชาทั้งสิ้น เธอเป็นคนทำร้ายหนู...”

ในที่สุดเตชินท์ก็ทนฟังไปต่อไม่ไหว ทันใดนั้นจึงหัวเราะร่าขึ้นมาทันที

เขาหลับตาลง เพื่อปกปิดความสิ้นหลัง พลันชะเง้อมองนายท่านตระกูลสนธิไชย และตะคอกอย่างบ้าคลั่ง--

“ไอ้แก่หนังเหนียว มึงถูกหลอกแล้วแหละ! เด็กในท้องของกันญ่าเป็นลูกฉันเอง เธอเป็นคนบงการให้ฉันไปวางยาเวธัส แผนลักพาตัวณิชาก็เป็นความคิดของเธอ เรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมดเธอเป็นคนชักใยอยู่คนเดียว เธอใช้ฉันเป็นหมากตั้งแต่แรกเริ่มจนถึงตอนนี้!”