กามเทพน้อยสานรักของแด๊ดดี๊หม่ามี๊ นิยาย บท 331

การถูกเรียกใช้ตามอำเภอใจ...

เขาเริ่มสงสัย ตกลงว่ากันญ่าเคยมีความรู้สึกจริงใจกับเขาสักนิดหนึ่งมั้ย?

ทันใดนั้นเขาก็ยิ้มหราออกมา ขนาดไม่สนใจชีวิตเขาสักนิด แล้วจะมีความจริงใจมาจากไหนกัน?

พอท่านประเสริฐได้ยินก็โกรธจนความดันขึ้นจวนเกิดอาการกำเริบ จึงพยายามหายใจอย่างยากลำบาก

พลันใช้นิ้วสั่นเทาชี้ไปยังกันญ่าและเตชินท์ เปลือกตาปลิ้นออกมาด้านนอก--

“พะ...พวกแกมันชายโฉดหญิงชั่ว!”

กันญ่าคาดไม่ถึงว่าเตชินท์จะกล้าเปิดเผยเรื่องราวทั้งหมดออกมา พลันหวาดหวั่นทันที

“เตชินท์นี่คุณกำลังพูดมั่วซั่วอะไรออกมา!”

“ผมพูดมั่วเหรอ? ผมยังอัดคลิปตอนที่ผมกับคุณมีอะไรกันไฟล์ยาวเป็นตับหลายกิกะไบต์ อยากให้ผมเอาออกมาเปิดโชว์ให้พวกคุณดูมั้ยล่ะ?” เตชินท์แสยะยิ้ม

“แก...” สีหน้ากันญ่าย่ำแย่มากกว่าเดิม ไม่คาดคิดเลยว่าเตชินท์จะกล้าแอบอัดคลิปพวกนี้เอาไว้ด้วย พลันร้องไห้และด่าทอออกมา “แกพูดออกมาเองไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็จะมาลากฉันกับลูกเข้ามาเกี่ยวข้องด้วยไม่ใช่เหรอ?”

“ผมให้ทุกอย่างกับคุณ จนอยากจะควักหัวใจให้คุณด้วยซ้ำ แต่คุณกลับอยากจะเอาชีวิตผม แล้วผมยังจะปกปิดแทนคุณเพื่ออะไรล่ะ?”

“ปกปิดเหรอ? แกยังปกปิดอะไรแทนฉันอีกเหรอ? ทั้ง ๆ ที่แกต้องการฆ่าธัสให้ตาย! ไม่งั้นแกเอาหลักฐานออกมา เพื่อเป็นการพิสูจน์ว่าฉันเป็นต้นคิดแผนการ! ถ้าเอาออกมาไม่ได้นั่นก็คือแกกำลังใส่ร้ายป้ายสีอยู่!”

กันญ่าทำใจแข็งสู้ ในทางกลับกันเตชินท์ลงมือทำทุกอย่าง มือเธอไม่เคยเปื้อนเลือดสักนิด เธอเป็นผู้บริสุทธิ์!

ณิชาจ้องมองทั้งสองคนมีปากเสียงตั้งหน้าเป็นศัตรูกัน ต่างอดไม่ได้ที่พูดอย่างหมดอารมณ์ “เตชินท์ เพื่อผู้หญิงพรรค์นี้ จนทำให้ตนเองตกอยู่สภาพนี้ คุ้มมั้ยเนี่ย?”

สีหน้าแววตาเตชินท์ยิ่งเย็นชาขึ้นเรื่อยๆ

“แกหุบปากไปเลย! ถ้าไม่ใช่แกกับเวธัส ฉันกับญ่าก็คงไม่ตกอยู่ในสภาพนี้หรอก? พวกแกนี่แหละที่เป็นอาชญากร!”

เวธัสยกมุมปากขึ้นอย่างเยาะเย้ย “ดังนั้นแกจึงซื้อตัวคนร้ายเพื่อต้องการฆ่าฉัน?”

“คนที่อยากจะเอาชีวิตแกมีเยอะมาก! เรื่องมาถึงขั้นแล้ว ฉันก็ไม่กลัวที่จะบอกกับแก ฉันก็แค่ลักพาตัวณิชาไปก็เท่านั้นเอง เพื่อบีบบังคับให้แกมอบทรัพย์สินของแกจนสิ้นเนื้อประดาตัว แต่พวกฆาตกรเหล่านั้นหลังจากนั้นก็ไม่เกี่ยวข้องกับฉันแล้ว ได้แต่พูดว่าตัวแกเองมีศัตรูเยอะมากเกิน!”

สภาพจิตใจเตชินท์บ้าคลั่งเล็กน้อย โกรธจนบ้าคลั่ง

ดวงตาเวธัสฉายความเย็นชาออกมา

“ศัตรูของฉันจะเยอะขนาดไหน ก็ไม่ถึงขั้นที่ต้องทำให้แกมานั่งวิตกกังวลด้วยหรอก แกคิดถึงจุดจบของตัวแกเองเถอะ”

ลักพาตัว วางยา มีคลิปวิดิโอเป็นหลักฐาน เรื่องแล้วเรื่องเล่า ถึงเขาติดปีกก็ยากจะบินหนี

“แจ้งความเถอะ คนอย่างพวกแกเหมาะที่จะอยู่ในคุกตลอดชีวิต” ณิชาพูดลอยๆ กับเอกประโยคหนึ่ง เพื่อตัดสินชะตากรรมของพวกเขา

เมื่อทุกอย่างเงียบสงบลง นายท่านตระกูลสนธิไชยชำเลืองอย่างรังเกียจเดียดฉันท์ พลันเดินหนีด้วยความโกรธเคือง

ก่อนหน้าที่จะเดินมุ่งหน้าออกไปยังตั้งใจกำชับเอกไว้ด้วย--

“จับตามองพวกเขาเอาไว้ อย่าให้ใช้ประโยชน์จากช่องโหว่ ฉันจะจัดการลูกน้องคอยกดดันทางฝรั่งเศสทางนี้เอง ให้พวกเขาส่งตัวกลับประเทศทันที! ไม่มีวันปล่อยให้พวกเขาหลุดคดีอย่างสบายใจเฉิบไปได้!

……

ไม่นานหลังจากนั้น เจ้าหน้าที่ตำรวจมาถึงสถานที่เกิดเหตุ เตรียมคุมตัวเตชินท์กับกันญ่าไปยังสถานีตำรวจ

ร่างกายของกันญ่าสูญเสียการควบคุม ตะโกนอย่างบ้าคลั่ง ว่าเธอเป็นผู้บริสุทธิ์!

อย่างไรก็ตามทุกคนต่างใช้สายตามองเธอราวกับมองคนบ้า

เตชินท์ยังคงแสดงลักษณะท่าทางไร้ความรู้สึกแบบนั้น พลันจ้องมองกันญ่าด้วยสายตาลึกซึ้ง

เหมือนการถูกจำคุกหรือไม่ จะถูกพิพากษาหรือเปล่า สำหรับเขาแล้วมันไม่ใช่เรื่องสำคัญอะไรเลย

กันญ่ากุมท้องอันเจ็บปวดเอาไว้ และเริ่มแหกปากตะโกนว่าต้องการหมอสูติ-นรีเวชโดยตรง ทางเจ้าหน้าที่ตำรวจมองเธอมีสัญญาณการแท้งจริงๆ ทำได้เพียงพาตัวส่งเธอไปโรงพยาบาล เตชินท์ย่อมมุ่งหน้าไปพร้อมกับขบวนของพวกเขา

ระหว่างทางกันญ่าแสดงพฤติกรรมก้าวร้าว โดยเอาสิ่งของทุกอย่างที่สามารถจับต้องได้เขวี้ยงใส่หน้าเตชินท์

“ตอนนี้แกพอใจหรือยัง? ฉันถูกเปิดเผยหมดตูด! เด็กในท้องของฉันเป็นมารหัวขน! ไอ้แก่ตายยากก็ไม่เชื่อฉันแล้ว! เตชินท์ ทำไมแกไม่ตายห่าให้รู้แล้วรู้รอดตั้งแต่แรก...”

เตชินท์เชื่อฟังในสิ่งที่เธอพูดมากมาโดยตลอด ในที่สุดวันนี้ก็อดใจไม่ได้อีกแล้ว

ดวงตาของเขาฉายแววตาความโหดเหี้ยมออกมา ทันใดนั้นจึงใช้หลังฝ่ามือฟาดลงบนใบหน้ากันญ่าอย่างสุดแรง

“แม่งกูยังดีไม่พอสำหรับมึงอีกเหรอ? มึงคิดจะให้กูตายให้ได้!”

การตบหน้าในครั้งนี้เขาใช้พละกำลังสุดแรงเกิด ใบหน้าของกันญ่าเบนไปอีกทางทันที

บรรยากาศเงียบสนิทลงทันที ทรวงอกของกันญ่าพลุ่งพล่านด้วยความโกรธเคืองอย่างหนักหน่วง จึงถลึงตาใส่เตชินท์อย่างไม่อยากจะเชื่อ--

“แกตบฉันเหรอ? แกกล้าตบหน้าฉันเหรอ? แกเชื่อมั้ยว่าฉันจะฆ่าลูกแกให้ตายห่าไปเลยเดี๋ยวนี้... ฉัน...ฉัน...”

ยังพูดไม่ทันจบ เธอเกิดอาการเวียนหัว ท้ายที่สุดความโกรธเคืองก็ยังไม่ทันระบายออกมา พลันเป็นลมล้มพับไปทันที

ทางเจ้าหน้าที่ตำรวจเห็นเหตุการณ์นี้ จึงรีบเข้ามาควบคุมให้หยุดทันที

ทันใดนั้นเตชินท์ก็ผลักเจ้าหน้าที่ตำรวจออก และอุ้มกันญ่าให้อยู่ในอ้อมกอดอย่างน่าเวทนาไม่อนุญาตให้ใครเข้าใกล้อีกเลย เขาบ่นพึมพำ “ทำไมในสายตาของคุณถึงไม่มีผมเลย? ผมรักคุณมากขนาดนี้...”

เจ้าหน้าที่ตำรวจต่างสบตากัน ซึ่งไม่ได้รู้สึกซาบซึ้งกินใจ แต่กลับรู้สึก...

ขนพองสยองเกล้า!!

……

ตกดึก เวธัสได้รับข่าวสาร

เตชินท์ถูกทางเจ้าหน้าที่ตำรวจควบคุมตัว กันญ่าถูกทางเจ้าหน้าที่ตำรวจส่งตัวไปยังโรงพยาบาล เธอโชคดีมาก ทนทุกข์ทรมานขนาดนั้น แถมยังเปลืองเวลาอยู่บนดาดฟ้าจวนยี่สิบนาที เด็กในท้องก็ยังอยู่เหมือนเดิม

เรื่องนี้ ตระกูลรังสิกุลส่งคนไปเจรจาที่สถานีตำรวจ เพื่อหวังประกันตัวเตชินท์

แต่ทางนายท่านตระกูลสนธิไชยออกหน้าเอง เพื่อต้องการดำเนินการกดดันเรื่องนี้เอาไว้

จนทำให้ทั้งสองคนออกมาไม่ได้ และรอส่งตัวกลับประเทศในเวลาอีกไม่กี่วัน...

เมื่อกลับมาถึงประเทศ ไม่ว่ากันญ่ากับเตชินท์จะมีวิธีการเฉลียวฉลาดก็ตาม จำต้องยอมรับโทษอย่างโดยดี

ท้ายที่สุดก็จำนนต่อหลักฐานที่มัดตัวอยู่

จนในที่สุดณิชาก็ถอนหายใจโล่งอกยาวๆ ....

เมื่อเอามาเปรียบกัน เธอรังเกียจกันญ่ามากกว่าเตชินท์

เธอเชื่อมั่นในคำพูดที่เตชินท์พูดออกมาทุกคำ ทุกอย่างที่ทำลงไปก็เพราะว่ากันญ่าคอยบงการอยู่เบื้องหลัง

พลันฉุกคิดว่าเธอเคยลอบทำร้ายปัณณ์ แถมยังรังแกอรัล ความโกรธเกลียดของณิชายิ่งถาโถมขึ้นมากกว่าเดิม

เธอคิดอย่างชั่วร้าย รอวันที่กันญ่าถูกพิพากษา เธอก็จะซื้อประทัดกองใหญ่กลับมาจุดเฉลิมฉลอง!

ท่านประเสริฐน่าจะโกรธจัด แถมยังแสดงความรู้สึกกล่าวโทษเวธัสอยู่บ้าง ดังนั้นตั้งแต่ที่เอาตัวกันญ่าและเตชินท์ทั้งสองคนไปส่งที่สถานีตำรวจแล้ว เขาไม่เคยมาเยี่ยมเยียนเวธัสสักครั้งอีกเลย

ส่วนเวธัสเองกลับมีความสุขและผ่อนคลายมาก

เขาพอจะเดาคาดว่าท่านประเสริฐจะพูดถึงอะไรบ้าง...

ไม่มีอะไรมากไปกว่าณิชาคิดไม่ซื่อและไม่คู่ควรกับเขา ต้องแอบวางแผนคิดบัญชีและทรัพย์สมบัติตระกูลสนธิไชยหรืออย่างแน่นอน คำพูดเหล่านี้เขาฟังจนหยากไย่ขึ้นหูแล้ว

ณิชาไม่ได้ผ่อนคลายมานานมากแล้ว พลันนอนหลับสบายสักงีบในห้องพักผู้ป่วยที่ติดกัน

ตอนที่ตื่นขึ้นมาอีกครั้งก็เพราะโทรศัพท์ทางไกลของเจนนี่ปลุกให้ตื่น

ไม่รู้ว่าเจนนี่ไปรู้ข่าวมาจากไหน รู้ว่าเธอถูกคนลักพาตัวไป ร้อนใจจนตาแดงก่ำ “ฮือๆ แกทำให้ฉันตกใจจนจะบ้าตายอยู่แล้ว! จนฉันเกือบนึกว่าแกไม่กลับมาอีกแล้ว...”

“อย่าร้องสิ ฉันก็สบายดีนี่ไง?” ณิชารีบปลอบใจเจนนี่ทันควัน

เจนนี่ไม่เชื่อ พร้อมทั้งให้ณิชาเอาโทรศัพท์ยื่นไกลๆ เพื่อให้เธอตรวจสอบดูว่าไม่มีบริเวณไหนได้รับบาดเจ็บกลับมา

ณิชาไม่กล้าให้เธอดูรูปใกล้ๆ จริงๆ ซึ่งบนตัวของเธอแม้ว่าไม่ได้สาหัสเหมือนเวธัสเขา ความจริงก็มีบาดแผลอยู่ไม่น้อย จึงรีบเปลี่ยนเรื่องอย่างรวดเร็ว โดยการหัวเราะใส่...

เจนนี่ได้ยินว่าอีกไม่กี่วันก็จะกลับประเทศในไม่ช้า ดวงตาเปล่งประกายทันที “แกกับคุณเวธัสคืนดีกันแล้วใช่มั้ย? ไม่กลัวว่าจะถูกเขาจับไปอีกเหรอ?”

อย่าไปกล่าวโทษที่ณิชาไม่ได้บอกเรื่องเหล่านี้กับเธอ ซึ่งมันเป็นเรื่องฉุกละหุกจริงๆ เธอไม่มีโอกาสที่จะพูดกับเธอเลย

โดยปกติณิชากับเจนนี่จะพูดคุยกันหมดเปลือกในทุกเรื่อง

เธอจึงบอกเจนนี่กับเรื่องที่เกิดตั้งแต่ต้นจนจบอย่างหมดไส้หมดพุง

พอเจนนี่ได้ฟังแล้วถึงกลับสะอึกสะอื้นออกมาทันที พลันดึงทิชชูสีขาวขึ้นมา และปาดน้ำตาป้อยๆ “ซึ้งมากเลยแหละ! คุณเวธัสเข้าไปช่วยแกอย่างไม่เสียดายชีวิต...”