กามเทพน้อยสานรักของแด๊ดดี๊หม่ามี๊ นิยาย บท 332

“เอาจริงๆ นะฉันก็ไม่เคยคิดเหมือนกัน”

รวมถึงป้ายโฆษณาที่หล่นลงมาก่อนหน้านี้ เธอไม่เคยหวาดหวั่นขนาดนี้มาก่อนเลย

ในเมื่อเวลานี้เขาว่องไวมากพอ ได้รับบาดเจ็บหนักมาก แต่อัตราการตายพูดยากมาก

ทว่าครั้งนี้ เขารู้อยู่เต็มอกว่ารถมีปัญหา แต่ก็ยังขับออกไปอย่างไม่รีรอ...

เธอรู้ดีอยู่แก่ใจ ความรู้สึกซาบซึ้งและเจ็บปวดมันไม่สามารถเอามาผสมเข้าด้วยกันจนกลายเป็นเรื่องเดียวกัน

ช่างเหมือนบุญกับบาป ไม่เพียงแต่การลบออกและยกเลิกโดยพึ่งพาในแบบฉบับความเรียบง่าย แต่ตอนที่เธอรู้ว่าเขา “ฟื้นคืนจากความตาย” กลับมาได้ในชั่วขณะนั้น ในใจพลันมีคนตัวเล็กๆ ค่อยพร่ำตะโกนเรียกเธออย่างไม่หยุดหย่อน--

เชื่อเขาอีกสักครั้ง ลองกล้าหาญอีกสักครั้ง

ดังนั้นเธอค่อยๆ ยอมแพ้ยกธงขาว พ่ายแพ้ให้กับการไล่ตามด้วยความบ้าคลั่งจากเขา

……

ภายในด้านข้างห้องพักผู้ป่วย เอกกำลังเอ่ยถึงเรื่องคนร้ายตัวจริงที่อยู่เบื้องหลังการลักพาตัวกับเวธัส

ในเวลานั้นเขากับโทนี่ได้รับข่าวมา จึงรีบหักศอกรถกลับในละแวกนั้นทันที เวธัสตกจากหน้าผาไปแล้ว ส่วนณิชาก็สลบไสลไม่ได้สติอยู่บนพื้นหญ้า

นอกจากนี้ยังมีคนร้ายอีกหลายคนที่เตรียมจะฆ่าณิชา...

ช่วงเวลาคับขันลูกน้องของเอกที่เป็นทหารรับจ้างปลิดชีพสองคนในกลุ่ม และรักษาชีวิตณิชาให้รอดไว้ได้

ส่วนอีกสองคนที่เหลือ หนึ่งในนั้นเป็นแก๊งเรียกค่าไถ่ที่เตชินท์เป็นคนไปหามา ถูกแทงบริเวณท้อง แต่รอดชีวิตมาได้ และรู้แค่ว่าเตชินท์อยู่ที่นี่

ส่วนอีกคนมีข้อมูลมากมาย แต่กลับซับซ้อนมาก

เขากับผู้ว่าจ้างได้เจรจาผ่านตลาดการซื้อ Bitcoin หลังจากได้รับเงินมัดจำเพื่อเอาชีวิตเวธัสแล้ว คนจ้างที่อยู่เบื้องหลังสุดเป็นใครกัน เขาไม่รู้สักนิด

“คุณเวธัสครับ คำพูดของเตชินท์กับคนร้ายคนนั้นเหมือนกัน ยังมีคนลึกลับคอยแอบซ่อนอยู่เบื้องหลังจริงๆ ครับ”

เอกก้มหน้าลง เพราะเกิดความรู้สึกละอายใจเพราะตนเองปกป้องเวธัสได้ไม่ดีพอ

“ต้องการเอาชีวิตฉัน งั้นก็ต้องคอยดูว่าพวกเขามีปัญญาพอสำหรับเรื่องนี้หรือเปล่า” ในขณะนี้เวธัสนอนพิงหัวเตียงที่ปรับให้สูงขึ้น แววตาเย็นชามาก

เอกพยักหน้าเล็กน้อย พลันถามทันที “แล้วจะจัดการกับคนร้ายและแก๊งลักพาตัวยังไงดีครับ?”

ภายในดวงตาดำขลับของเวธัส ฉายความโหดเหี้ยมออกมา

“มันไร้ประโยชน์แล้วนี่ ก็จัดการมันซะสิ”

ลักษณะท่าทางเรียบง่าย ราวกับเป็นการพูดออกมาว่าสภาพอากาศวันนี้ถือว่าไม่เลวเลย

เอกเข้าใจความหมายดีว่าหมายถึงฆ่าปิดปาก พลันพยักหน้าเล็กน้อย

……

หัวค่ำ ณิชานั่งทานอาหารเย็นเป็นเวธัสในห้องพักผู้ป่วย

โทนี่ได้สั่งอาหารที่มีโภชนาการที่คนป่วยสามารถรับประทานได้เอาไว้

ทั้งๆ ที่เวธัสควรจะนอนอยู่บนเตียง แต่กลับไม่ใช่ แม้จะนั่งอยู่บนรถเข็นแต่ก็เข็นไปทั่ว

ตอนที่ณิชามาถึงนั้น เขาเพิ่งจะควบคุมรถเข็นมุ่งหน้าไปยังระเบียงด้านนอก พลันชะเง้อมองไกลๆ อยู่เงียบๆ มุมปากปรากฏรอยยิ้มจางๆ ซึ่งไม่รู้ว่ากำลังคิดเรื่องอะไรอยู่ แสงอาทิตย์อัสดงอาบรอบตัวของเขา แสดงให้การใช้ชีวิตสุขสงบแบบนี้ต่อไปเรื่อยก็ดีมาก

จิตใจคิดไม่ดีของณิชาเริ่มต้นขึ้น พลันแอบเดินเข้าไปหา ฉวยจังหวะตอนที่เขาไม่ทันสังเกตแอบปิดตาเขาเอาไว้

“เดาสิคะฉันคือใคร?”

เธอจงใจกดเสียงให้ทุ้มต่ำ เมื่อได้ยินก็ไม่สามารถแยกแยะออกว่าเป็นชายหรือหญิง

เวธัสยกมือขึ้น พลันทับหลังฝ่ามือของเธอ “กลิ่นน้ำหอมการ์ดิเนียมันทรยศคุณแล้วครับ”

“ไม่สนุกเลย” ณิชายังไม่ยอมเอามือลง พลันปิดตาทั้งสองข้างของเขาต่อ “คุณก็ไม่เล่นด้วยสักหน่อยเลย แกล้งทำเป็นไม่รู้จักฉันหน่อยไม่ได้เหรอคะ?”

เสียงอ่อนหวานเหมือนแปรงอันเล็กๆ พลันโบกพัดอยู่บนขั้วหัวใจอย่างแผ่วเบา ในหัวใจเวธัสอ่อนระทวยอย่างไม่รู้ความ