กามเทพน้อยสานรักของแด๊ดดี๊หม่ามี๊ นิยาย บท 335

William ตะลึงเล็กน้อย “คุณเหรอ? แต่ทางเราต้องการร่วมมือกับคุณเวธัสนะครับ…”

“ถึงแม้ฉันไม่สามารถช่วยพวกคุณให้ความร่วมมือกับทางสนธิไชยกรุ๊ปได้ แต่ทางตลาดโซนตะวันออกของวีเอสเอ กรุ๊ปก็ย่ำแย่พอแล้ว คงไม่รังเกียจในการช่วยเหลือจากความหวังครั้งสุดท้ายมั้งคะ?”

William ครุ่นคิดเล็กน้อย และไม่ได้ตัดบทปฏิเสธณิชาทันควัน

แม้ว่าเธอปากจะพูดว่าไม่สามารถร่วมลงทุนกับเวธัสได้ แต่คนที่คอยสนับสนุนเธออยู่เบื้องหลังก็คือเวธัสอยู่แล้ว

“คุณให้ผมกลับไปปรึกษาหารือกับทางเจ้านายสักหน่อยนะครับ”

“ตกลงค่ะ แต่ช่วยรีบตอบกลับฉันให้เร็วหน่อยนะคะ เพราะว่าฉันต้องกลับประเทศแล้ว” ณิชาไม่ได้ปิดบังWilliam เอาไว้เลย

Williamไม่รู้สึกแปลกใจสักนิด เมื่อดูจากความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับเวธัสแล้ว ก็คงไม่ปล่อยให้เธอเป็นเสมียนอยู่ที่ต่างบ้านต่างเมืองหรอก

“พรุ่งนี้ก่อนเที่ยงตรงผมจะติดต่อคุณกลับมาอีกทีครับ”

ณิชามองWilliamกลับออกไป พลันก้มหน้าก้มตาจัดการอาหารเที่ยงที่อยู่ในจาน และรู้สึกอยากอาหารขึ้นมาก

เธอกำลังกังวลหลังจากกลับประเทศไปแล้วที่จะต้องหาไปงานทำต่อ...

ไม่คิดเลยว่า William จะชี้นำแนวทางให้กับเธอ

ไม่ว่าจะสำเร็จหรือไม่ การต่อสู้สักหน่อยก็ไม่มีความผิดอะไรนี่

……

ไม่ถึงวันพรุ่งนี้ตอนเที่ยงด้วยซ้ำ คืนนี้ณิชาก็ได้รับแจ้งอย่างเป็นทางการจากWilliam

ในขณะเดียวกันก็เสนอข้อกำหนดที่เข้มงวดกลับมา

ณิชาดำรงตำแหน่งในนามผู้อำนวยการออกแบบของภูมิภาคเอเชียแปซิฟิกที่ถูกส่งตัวไป อำนาจหน้าที่ไม่เกินไปกว่าผู้จัดการใหญ่ แถมยังจำต้องรับผิดการประสานงานทั้งภายในและภายนอก

ไตรมาสแรกของปีหน้า ผลงานสรุปการดำเนินงานภูมิภาคเอเชียแปซิฟิกของวีเอสเอ กรุ๊ปจะต้องเพิ่มขึ้นเป็นเท่าตัวจากไตรมาสก่อน ถ้าผลลัพธ์ในการดำเนินงานไม่ได้ตามที่ร้องขอเอาไว้ จะออกจากงานอย่างไร้เหตุผล และจะไม่รับเข้างานอีกตลอด

แม้ว่าเงื่อนไขเข้มงวดมาก แต่ณิชาก็ยังอยากสู้ดูสักตั้ง

“ฉันตกลงคุณค่ะ”

“คุณณิชา ผมจำเป็นต้องเตือนคุณไว้ ไร้การช่วยเหลือเงินทุนจากคุณเวธัส คุณต้องการบรรลุเป้าหมายจำนวนอีกเท่าตัวในสิ้นเดือนมีนาคมของปีหน้า ถือว่าเป็นเรื่องยากลำบากมาก”

William ยังอยากพูดให้เธอยอมจำนนให้เธอไปเกาะแข้งเกาะขาเวธัสต่อ

แต่สิ่งที่เขาไม่รู้ก็คือ เมื่อผ่านการเดินทางมาฝรั่งเศสในครั้งนี้แล้ว ณิชาตระหนักหลักการเรื่องหนึ่งอย่างลึกซึ้ง--

ความแตกต่างระหว่างเธอกับเวธัสมันช่างไม่เสมอภาคมากเกินไป

เขาส่งเสียงตอบรับ ไม่มีทนายคนไหนกล้ารับงานของเธอ

ท่านประเสริฐพูดมาประโยคหนึ่ง ลูกของเธอก็ต้องถูกแย่งชิงไปอย่างดื้อๆ

เธอจำต้องเปลี่ยนแปลงตนเองให้แข็งแกร่งมากขึ้นกว่าเดิม ถึงสามารถปกป้องลูกได้ดีกว่าเดิม และสามารถยืนอยู่ข้างกายเวธัสได้ดีกว่าเดิม

“ฉันคิดดีแล้วค่ะว่าฉันจะต้องเผชิญหน้ากับอะไรบ้าง หวังว่าหลังเดือนมีนาคมปีหน้า ฉันยังเป็นเพื่อนร่วมงานกับคุณต่อนะคะ”

ตอนที่เธอพูดประโยคนี้ออกมา แววตาทอประกายความเชื่อมั่นในตัวเองออกมา อย่างระยิบระยับ

เวธัสยังนอนอยู่บนเตียงคนไข้ คืนนี้ต้องพักอีกคืน พรุ่งนี้เช้าก็ต้องทำเอกสารออกจากโรงพยาบาลแล้ว

เขาได้ยินณิชาคุยโทรศัพท์อยู่ตรงระเบียงห้อง

และค่อยๆ เหลือบมองตำแหน่งที่เธออยู่อย่างไม่ตั้งใจ ซึ่งโดนสายตาแสงอันเจิดจรัสในดวงตาของเธอดึงดูดทันที จนตกตะลึงเล็กน้อยชั่วขณะ

ณิชาวางสายโทรศัพท์ และเดินออกมาจากตรงระเบียงห้อง และค้นพบว่าเวธัสกำลังมองเธออยู่

“ฉันไม่ต้องกังวลเรื่องงานหลังจากกลับประเทศแล้วนะ!” ณิชาอารมณ์มีความสุขมาก พลันแกว่งโทรศัพท์ไปมา

เรื่องที่ William มาหาเธอ เอกได้รายงานเวธัสตั้งแต่แรกแล้ว

เขาเพ่งมองเธอย่างเคร่งขรึม “สนธิไชยกรุ๊ปมีตำแหน่งงานมากมายที่สามารถให้คุณเลือกได้ ทำไมต้องไปทำงานให้คนอื่นด้วยล่ะ?”

“ฉันไม่ไปหรอก ขี้เกียจจะไปให้คนอื่นพูดว่าฉันเป็นพวกผู้หญิงเห็นแก่เงิน ไปรับเงินมาแล้วเป็นสายลับให้คนอื่น ฉันจะทำไล่ตามความต้องการและมีงานของตนเอง” ณิชาคลี่มุมปากอันงดงามของเธอ ใบหน้าเล็กๆ อันเกลี้ยงเกลาเต็มเปี่ยมไปด้วยความปรารถนา

“…” เวธัสถึงกลับสะอึกกลับคำพูดนี้ของเธอ

เรื่องในอดีตไม่ต้องไปเอ่ยถึง เขาพลันเก็บประเด็นเรื่องนี้เอาไว้สักระยะ

“เที่ยวบินพิเศษพร้อมแล้ว พรุ่งนี้ตอนสาย 11 โมงจะบิน คุณเก็บของไปถึงไหนแล้ว?”

“ฉันไม่กลับไปพร้อมคุณหรอกค่ะ” ณิชารีบตอบกลับด้วยสีหน้าปกติ “คุณกลับไปก่อนเถอะ”

เวธัสขมวดคิ้วอย่างไม่พอใจ “ผมไม่ได้รู้สึกว่าคุณมีเรื่องสำคัญอะไรที่ต้องอยู่ต่อนะ”