กามเทพน้อยสานรักของแด๊ดดี๊หม่ามี๊ นิยาย บท 335

William ตะลึงเล็กน้อย “คุณเหรอ? แต่ทางเราต้องการร่วมมือกับคุณเวธัสนะครับ…”

“ถึงแม้ฉันไม่สามารถช่วยพวกคุณให้ความร่วมมือกับทางสนธิไชยกรุ๊ปได้ แต่ทางตลาดโซนตะวันออกของวีเอสเอ กรุ๊ปก็ย่ำแย่พอแล้ว คงไม่รังเกียจในการช่วยเหลือจากความหวังครั้งสุดท้ายมั้งคะ?”

William ครุ่นคิดเล็กน้อย และไม่ได้ตัดบทปฏิเสธณิชาทันควัน

แม้ว่าเธอปากจะพูดว่าไม่สามารถร่วมลงทุนกับเวธัสได้ แต่คนที่คอยสนับสนุนเธออยู่เบื้องหลังก็คือเวธัสอยู่แล้ว

“คุณให้ผมกลับไปปรึกษาหารือกับทางเจ้านายสักหน่อยนะครับ”

“ตกลงค่ะ แต่ช่วยรีบตอบกลับฉันให้เร็วหน่อยนะคะ เพราะว่าฉันต้องกลับประเทศแล้ว” ณิชาไม่ได้ปิดบังWilliam เอาไว้เลย

Williamไม่รู้สึกแปลกใจสักนิด เมื่อดูจากความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับเวธัสแล้ว ก็คงไม่ปล่อยให้เธอเป็นเสมียนอยู่ที่ต่างบ้านต่างเมืองหรอก

“พรุ่งนี้ก่อนเที่ยงตรงผมจะติดต่อคุณกลับมาอีกทีครับ”

ณิชามองWilliamกลับออกไป พลันก้มหน้าก้มตาจัดการอาหารเที่ยงที่อยู่ในจาน และรู้สึกอยากอาหารขึ้นมาก

เธอกำลังกังวลหลังจากกลับประเทศไปแล้วที่จะต้องหาไปงานทำต่อ...

ไม่คิดเลยว่า William จะชี้นำแนวทางให้กับเธอ

ไม่ว่าจะสำเร็จหรือไม่ การต่อสู้สักหน่อยก็ไม่มีความผิดอะไรนี่

……

ไม่ถึงวันพรุ่งนี้ตอนเที่ยงด้วยซ้ำ คืนนี้ณิชาก็ได้รับแจ้งอย่างเป็นทางการจากWilliam

ในขณะเดียวกันก็เสนอข้อกำหนดที่เข้มงวดกลับมา

ณิชาดำรงตำแหน่งในนามผู้อำนวยการออกแบบของภูมิภาคเอเชียแปซิฟิกที่ถูกส่งตัวไป อำนาจหน้าที่ไม่เกินไปกว่าผู้จัดการใหญ่ แถมยังจำต้องรับผิดการประสานงานทั้งภายในและภายนอก

ไตรมาสแรกของปีหน้า ผลงานสรุปการดำเนินงานภูมิภาคเอเชียแปซิฟิกของวีเอสเอ กรุ๊ปจะต้องเพิ่มขึ้นเป็นเท่าตัวจากไตรมาสก่อน ถ้าผลลัพธ์ในการดำเนินงานไม่ได้ตามที่ร้องขอเอาไว้ จะออกจากงานอย่างไร้เหตุผล และจะไม่รับเข้างานอีกตลอด

แม้ว่าเงื่อนไขเข้มงวดมาก แต่ณิชาก็ยังอยากสู้ดูสักตั้ง

“ฉันตกลงคุณค่ะ”

“คุณณิชา ผมจำเป็นต้องเตือนคุณไว้ ไร้การช่วยเหลือเงินทุนจากคุณเวธัส คุณต้องการบรรลุเป้าหมายจำนวนอีกเท่าตัวในสิ้นเดือนมีนาคมของปีหน้า ถือว่าเป็นเรื่องยากลำบากมาก”

William ยังอยากพูดให้เธอยอมจำนนให้เธอไปเกาะแข้งเกาะขาเวธัสต่อ

แต่สิ่งที่เขาไม่รู้ก็คือ เมื่อผ่านการเดินทางมาฝรั่งเศสในครั้งนี้แล้ว ณิชาตระหนักหลักการเรื่องหนึ่งอย่างลึกซึ้ง--

ความแตกต่างระหว่างเธอกับเวธัสมันช่างไม่เสมอภาคมากเกินไป

เขาส่งเสียงตอบรับ ไม่มีทนายคนไหนกล้ารับงานของเธอ

ท่านประเสริฐพูดมาประโยคหนึ่ง ลูกของเธอก็ต้องถูกแย่งชิงไปอย่างดื้อๆ

เธอจำต้องเปลี่ยนแปลงตนเองให้แข็งแกร่งมากขึ้นกว่าเดิม ถึงสามารถปกป้องลูกได้ดีกว่าเดิม และสามารถยืนอยู่ข้างกายเวธัสได้ดีกว่าเดิม

“ฉันคิดดีแล้วค่ะว่าฉันจะต้องเผชิญหน้ากับอะไรบ้าง หวังว่าหลังเดือนมีนาคมปีหน้า ฉันยังเป็นเพื่อนร่วมงานกับคุณต่อนะคะ”

ตอนที่เธอพูดประโยคนี้ออกมา แววตาทอประกายความเชื่อมั่นในตัวเองออกมา อย่างระยิบระยับ

เวธัสยังนอนอยู่บนเตียงคนไข้ คืนนี้ต้องพักอีกคืน พรุ่งนี้เช้าก็ต้องทำเอกสารออกจากโรงพยาบาลแล้ว

เขาได้ยินณิชาคุยโทรศัพท์อยู่ตรงระเบียงห้อง

และค่อยๆ เหลือบมองตำแหน่งที่เธออยู่อย่างไม่ตั้งใจ ซึ่งโดนสายตาแสงอันเจิดจรัสในดวงตาของเธอดึงดูดทันที จนตกตะลึงเล็กน้อยชั่วขณะ

ณิชาวางสายโทรศัพท์ และเดินออกมาจากตรงระเบียงห้อง และค้นพบว่าเวธัสกำลังมองเธออยู่

“ฉันไม่ต้องกังวลเรื่องงานหลังจากกลับประเทศแล้วนะ!” ณิชาอารมณ์มีความสุขมาก พลันแกว่งโทรศัพท์ไปมา

เรื่องที่ William มาหาเธอ เอกได้รายงานเวธัสตั้งแต่แรกแล้ว

เขาเพ่งมองเธอย่างเคร่งขรึม “สนธิไชยกรุ๊ปมีตำแหน่งงานมากมายที่สามารถให้คุณเลือกได้ ทำไมต้องไปทำงานให้คนอื่นด้วยล่ะ?”

“ฉันไม่ไปหรอก ขี้เกียจจะไปให้คนอื่นพูดว่าฉันเป็นพวกผู้หญิงเห็นแก่เงิน ไปรับเงินมาแล้วเป็นสายลับให้คนอื่น ฉันจะทำไล่ตามความต้องการและมีงานของตนเอง” ณิชาคลี่มุมปากอันงดงามของเธอ ใบหน้าเล็กๆ อันเกลี้ยงเกลาเต็มเปี่ยมไปด้วยความปรารถนา

“…” เวธัสถึงกลับสะอึกกลับคำพูดนี้ของเธอ

เรื่องในอดีตไม่ต้องไปเอ่ยถึง เขาพลันเก็บประเด็นเรื่องนี้เอาไว้สักระยะ

“เที่ยวบินพิเศษพร้อมแล้ว พรุ่งนี้ตอนสาย 11 โมงจะบิน คุณเก็บของไปถึงไหนแล้ว?”

“ฉันไม่กลับไปพร้อมคุณหรอกค่ะ” ณิชารีบตอบกลับด้วยสีหน้าปกติ “คุณกลับไปก่อนเถอะ”

เวธัสขมวดคิ้วอย่างไม่พอใจ “ผมไม่ได้รู้สึกว่าคุณมีเรื่องสำคัญอะไรที่ต้องอยู่ต่อนะ”

หรือเป็นเพราะธนาเหรอ?

ไม่ใช่สิ ธนาเป็นคนขอลาออกด้วยตนเอง

ได้ข่าวว่าไปทำธุรกิจส่วนตัว...

ถ้าเลือกเริ่มต้นทำธุรกิจส่วนตัว เขาก็ต้องมุ่งหน้าไปยังพื้นที่ในส่วนที่ตนเองคุ้นเคย บอกกับหลายปีที่ผ่านมานี้นโยบายของเมืองพรมีเงินอุดหนุนผู้ประกอบการขนาดกลางและขนาดย่อย มีความเป็นไปได้ที่เขาน่าจะกลับไปที่เมืองพร

เวธัสคิดไม่ออกจริงๆ ว่าณิชามีเหตุผลอะไรที่ต้องอยู่ที่นี่ต่อ!

ณิชาชำเลืองมองสีหน้าเคร่งขรึมของเขา พลันรีบพูดอธิบายทันที “คุณอย่าคิดเป็นอื่นเลยค่ะ ที่ฉันพูดว่าจะไม่กลับไปกับคุณ ก็แค่อยากนั่งเครื่องบินธรรมดากลับตามปกติก็เท่านั้นเอง ไม่งั้นถึงเวลาต้องเจอท่านประเสริฐ ฉันจะรู้สึกกระอักกระอ่วนค่ะ...”

“มีอะไรที่ต้องกระอักกระอ่วนกัน? ทำเป็นว่าเขาไม่มีตัวตนอยู่ก็พอ”

“อย่าเลยค่ะ ฉันไม่อยากโดนเขาใช้สายรังเกียจเดียดฉันท์เพ่งมองฉันค่ะ เหมือนว่าฉันเป็นขยะ”

ณิชากลัวว่าเวธัสจะใช้ไม้แข็ง จึงมุ่งหน้าเดินเข้าไปโอบต้นคอของเขา และจูบปลอบใจเขา “ลูกสองคนอยู่ในมือคุณ ฉันต้องกลับเมืองพรแน่นอนอยู่แล้ว อย่าตีหน้าเข้มสิคะ แบบนี้จะทำให้แก่เร็วนะ”

“แม้ว่าผมจะแก่ แต่ก็ทำให้คุณอิ่มหมีพีมันได้เหมือนเดิมนะ”

ทันใดนั้นเวธัสตึงเธอไว้แน่น พลันก้มหน้าประกบจูบริมฝีปากของเธอ อย่างดูดดื่ม

การแลกลิ้นเกี่ยวพันกันไปมา อุณหภูมิการหายใจเข้าออกสูงขึ้นด้วยเหตุนี้...

มือของเขามุดสอดเข้าไปชายเสื้อของเธอ อุ้งนิ้วมีหนังหนาเพราะจับปากกาอยู่ตลอดทั้งปี จนขึ้นมาเป็นชั้นๆ

เมื่อพาดผ่านผิวพรรณของเธอ มันนำพากระแสไฟฟ้าสั่นสะท้านมาสักระยะ

ณิชารีบแสดงพฤติกรรมที่จะเกินเลยก่อนหน้านี้ พลันกดไหล่ของเขาเอาไว้ พลันพูดอย่างหน้าแดง “ร่างกายของคุณไม่ค่อยสะดวกนะคะ ไม่ได้ค่ะ...”

“แต่ว่าผมอยากได้นี่ครับ”

เวธัสแนบชิดซอกคอของเธอ เสียงแหบพร่าอย่างหนักหน่วง

เมื่อริมฝีปากทั้งคู่แยกออกจากกัน ราวกับมีเส้นเงินเส้นเล็กๆ ยาวออกมาหนึ่งเส้น

ลมหายใจของณิชากลายเป็นไม่คงที่ จนรู้สึกถึงร่างกายเกิดความเปลี่ยนแปลง แก้มทั้งสองแดงระเรื่อเป็นปื้น “คิดอะไรอยู่เนี่ย? ไม่อนุญาตให้คิดอะไรทั้งนั้น โตป่านนี้กันแล้ว ปัณณ์ยังเชื่อฟังมากกว่าคุณอีก รู้ทั้งรู้ว่าป่วยก็ไม่สามารถทำตัววุ่นวาย

เพราะด้วยปัจจัยที่ไร้เรี่ยวแรง ตอนพูดออกมากลับไร้การปฏิเสธ ในทางกลับกันกลับนุ่มนวลเหมือนแมวข่วน

พลันเกิดเปลวเพลิงลุกโชนในดวงตาอันลึกซึ้งของเวธัส

เขาสูดลมหายใจเข้าลึกๆ พลันดึงมือของเธอลดลง...

“ไม่อยากให้ผมคิดเตลิดไปมาก งั้นตัวเองก็ต้องชดใช้ให้ผมด้วย!”

……

ท้ายที่สุดณิชาก็หน้าแดงแจ๋ และวิ่งเตลิดหนีออกจากห้องพักผู้ป่วย

เอกมารายงานการเดินทาง เมื่อเห็นแก้มณิชาสุกราวกับกุ้งต้มสุก จึงตกใจทันที

“คุณณิชาไข้ขึ้นหรือเปล่าครับ?”

“…” คุณนั่นแหละที่ไข้ขึ้น!

ไม่ถูกต้องสิ คุณเวธัสของพวกคุณนี่แหละที่ของขึ้น!

ณิชากัดริมฝีปากล่าง ทำตาขวางใส่เขา โมโหจนหัวฟัดหัวเหวี่ยงเดินหนีออกไป

ตอนนี้มือยังเกร็งชา เหมือนมือจะหักอยู่แล้ว...

เธอวาดโครงสร้างตลอดทั้งคืนมือยังไม่ปวดขนาดนี้เลย!

เอกทำหน้าสับสน เขาคงไม่ได้ไปยุ่งยุคุณตัวป่วนคนนั้นหรอกมั้ง?

……

เพราะว่าเรื่องนี้ ณิชาไม่ได้สนใจเวธัสตลอดทั้งวัน

แม้ว่าค่อนคืนเขาจะส่งข้อความหาเธอ พูดว่าเอกได้จองตั๋วเครื่องบินบินกลับเมืองพรให้เธอในวันถัดไปตอนสองทุ่ม แต่เธอก็ไม่ค่อยสนใจเขา

สุดท้ายณิชาก็พักอาศัยอยู่กับอลิสาอยู่หลายวัน

มีการย้ายบ้านแค่ครั้งเดียว มีสิ่งของมากมายต่างวางอยู่ที่ปราสาท เวธัสส่งคนกลุ่มหนึ่งไปเก็บของออกหมดเรียบร้อย

ดังนั้นเธอจึงเหลือสัมภาระอยู่เล็กน้อยมาก

คืนก่อนจากกัน ณิชาลังเลที่จะบอกลากับอลิสาอย่างไรดี

อลิสากลับขยิบตาใส่ณิชาอย่างโกรธเคือง “ณิชา เธอช่างไม่น่าสนุกเลย? จะกลับก็ไม่บอกฉัน!”