กามเทพน้อยสานรักของแด๊ดดี๊หม่ามี๊ นิยาย บท 336

ณิชารู้สึกงงเล็กน้อย

“มีอะไรที่ไม่ได้บอกเธอ?”

อลิสาแสดงสีหน้าราวกับกำลังบอกเธอว่าเลิกแสร้งเป็นไม่รู้ได้แล้ว เธอหยิบเอกสารจากด้านหลังออกมาแล้ววางลงบนโต๊ะ

“คุณWilliam บอกว่าทางบริษัทย้ายเธอกลับมาที่เมืองพร และให้เธอเป็นผู้อำนวยฝ่ายการออกแบบของสาขาย่อย และให้ฉันเป็นผู้ช่วยของเธอด้วย! นี่เธอเห็นฉันเป็นเพื่อนบ้างไหม? เรื่องใหญ่ขนาดนี้ แต่ฉันกลับเป็นคนสุดท้ายที่รู้เรื่องนี้..”

ณิชามองดูเอกสารบนโต๊ะ มันเป็นเอกสารคำสั่งย้ายงานของอลิสา

“ฉันไม่ได้จะปิดบังเธอ แต่ฉันยังไม่ทันได้…เดี๋ยวก่อน Williamให้เธอกลับไปหาเมืองพรพร้อมกับฉัน? ฉันช่วยเธอตอบกลับเขาเอง”

“อย่า!” อลิสารีบวิ่งไปห้ามณิชาไม่ให้โทรออก และเงยหน้าขึ้น “มีโอกาสที่ดีที่จะกลับไปทำงานที่บ้านเกิด แน่นอนว่าฉันยินดีที่จะกลับไปอยู่แล้ว”

“เธอตั้งใจที่จะทำงานในฝรั่งเศสไม่ใช่หรอ?”

“ขอร้องเหอะ ที่นี่มีแต่การแบ่งแยก อีกอย่างฉันก็คิดถึงบ้านมากๆ ก่อนหน้านี้ฉันแค่ปากแข็งน่ะ เอาแต่สนใจกับเงินเดือนที่นี่” อลิสายิ้มให้ณิชา แล้วกอดไหล่เธอไว้ จากนั้นก็ขยิบตาให้เธอ “ต่อไปนี้ฉันคงพึ่งเธอให้คอยดูแลฉันแล้วแหละ!”

ณิชายิ้มกลับ แต่เธอกลับไม่ได้รู้สึกดีใจเหมือนอลิสา

เห็นได้ชัดว่า Williamกำลังเอาอลิสามาผูกกับเรือที่ยังไม่รู้ทิศทางอย่างเธอ...

ปีหน้าหากผลงานในไตรมาสแรกไม่เป็นไปตามเป้าหมาย พวกเธอทั้งคู่ก็คงต้องถูกไล่ออก จู่ๆ ก็รู้สึกว่าภาระบนบ่าของเธอนั้นหนักกว่าเดิมเยอะมาก

……

หลังจากการบินกว่าสิบสองชั่วโมง ขณะที่เครื่องบินลงจอดบนพื้น ณิชาได้กลับมาที่เมืองพรอีกครั้ง

ในตอนที่เธอจากเมืองนี้ไปคือช่วงกลางฤดูร้อน ในตอนที่เธอกลับมาก็อยู่ในช่วงฤดูหนาวแล้ว

ณิชายืนอยู่ที่สนามบินและคิดถึงเรื่องราวต่างๆ ครู่หนึ่ง จากนั้นเธอถึงได้เดินลากกระเป๋าเดินทางจากไปพร้อมกับอลิสา

อลิสามีคนในครอบครัวมารับเธอ และคนขับรถโดยเฉพาะด้วย ดูเหมือนว่าครอบครัวของเธอจะมีฐานะดี

สิ่งนี้ทำให้ณิชาประหลาดใจเล็กน้อย เมื่อก่อนเธอไม่เคยรู้สึกอย่างนั้นมาก่อนเลย

อลิสามองไปรอบๆ สนามบิน และพูดบึนปากพูดว่า “เฮ้ย คุณเวธัสไม่ได้เตรียมรถมารับเธอหรอ”

ณิชากำลังจะพูดอะไรบางอย่าง โทรศัพท์ในกระเป๋าของเธอก็สั่น

เธอเหลือบมองข้อความที่ส่งเข้ามาใหม่ และมีเพียงแค่คำสามคำง่ายๆ

“หันหลังมา”

ณิชาหันหลังกลับไป เธอเห็นรถ Spyker สีดำเป็นไฟฉุกเฉินอยู่ที่ลานจอดรถตรงข้าม

อลิสาก็เห็นรถคันนั้นเช่นกัน เธอหันไปหัวเราะอย่างชั่วร้ายกับเธอ “ฉันก็ว่า คุณเวธัสจะไม่มารับเธอได้ยังไง”

ณิชาตอบแค่เหอะ เธอไม่ค่อยอยากจะขึ้นรถของเขา

อลิสาดันเธอไปทางที่เวธัสยืนอยู่ทันที

ณิชาถูกบังคับให้ลากกระเป๋าเดินทางเดินไปหาเขา

เวธัสลงจากรถ พร้อมกับรูปร่างที่สูงโปร่ง ภายใต้แสงอาทิตย์ในยามเช้า เขายื่นมือมารับถือกระเป๋าของเธอด้วยมือข้างเดียว

ณิชามองสำรวจไปที่เขาด้วยท่าทีที่สงสัย การออกจากโรงพยาบาลไม่ได้หมายความว่าเขาหายดีแล้ว การที่เขาออกมาแบบนี้ มันจะไม่เป็นอะไรใช่ไหม?

เวธัสเอากระเป๋าเดินทางไปไว้ข้างหลังรถ เมื่อหันกลับมาเขาก็เห็นณิชาจ้องมองมาที่เขา

“นั่งเครื่องบินมานานมากแล้ว หิวไหม?” คำพูดที่ดูเป็นห่วงเป็นใย

ณิชามองไปทางอื่น เห็นแก่ที่เขาทำตัวดีกับเธอ เธอจะไม่เอาเรื่องเขาแล้วกัน

“แน่นอนว่าหิวอยู่แล้ว ฉันไม่ชินกับอาหารบนเครื่อง แต่โชคดีที่ฉันไม่เมาเครื่องบิน มีป้าคนหนึ่งนั่งอยู่ข้างๆ ฉัน เธออาเจียนทันทีที่ขึ้นเครื่องบิน ดูแล้วคงจะทรมานมาก”

“งั้นเดี๋ยวผมจะพาคุณไปกินอาหารเช้า”

เขาจับมือเธอ และเปิดประตูรถข้างคนขับให้เธอ

ณิชามีความสุขกับการดูแลของเขามากๆ เธอก้มลงนั่งเข้าไปในรถ

ตอนที่เวธัสเดินไปที่นั่งคนขับเพื่อขับรถ เขาได้กวาดสายตามองไปยังอลิสาที่กำลังจะขึ้นรถโดยไม่ได้ตั้งใจ

เลขทะเบียนรถที่มารับอลิสา เขาเคยเห็นในงานประมูลหนึ่งมาก่อน

สุดท้ายตระกูลสมรัตก็ได้ซื้อไป

……