กามเทพน้อยสานรักของแด๊ดดี๊หม่ามี๊ นิยาย บท 352

รถแล่นไปรอบๆ และในที่สุด เวธัสก็จอดรถไว้ที่ชั้นล่างของหมู่บ้านออเรนจ์

ในขณะนี้ นาฬิกาในรถเตือนว่าตอนนี้เป็นเวลาตีสามครึ่งแล้ว

เขาลดกระจกรถลง ลมหนาวพัดเข้ามาจากหน้าต่างรถ มันเย็นเล็กน้อย แต่เขาไม่รู้สึกหนาวเลย เพราะใจของเขามันร้อนมาก ความร้อนรนมันแผ่ซ่านไปที่ตรงหน้าอก

เขาจ้องมองไปที่ห้องที่มืดสนิทบนชั้นห้าอย่างเงียบๆ ในดวงตาของเขามีความอ่อนโยนปรากฎขึ้น

……

ณิชานอนหลับอย่างเต็มอิ่มตลอดทั้งคืน

เธอฝันว่าเธอกับเวธัสพาลูกทั้งสองคนไปที่ฟาร์มม้า

นี่คือสิ่งที่เวธัสเคยสัญญาไว้ก่อนหน้านี้ แต่เมื่อเกิดวิกฤตการณ์ต่างๆ ในฝรั่งเศส มันก็เลยต้องเลื่อนออกไปเรื่อยๆ

โทรศัพท์ที่ข้างเตียงสั่นขึ้นในทันใด ปลุกเธอให้ตื่นจากความฝัน

เธอมองไปยังเด็กน้อยทั้งสองและเจนนี่ที่กำลังหลับสนิท ณิชาหยิบโทรศัพท์มือถือของเธอ ก่อนจะเดินไปที่ระเบียงเพื่อรับสาย

เธอสวมชุดนอน เธอไม่ได้ล้างหน้า ตาของเธอยังหรี่ตาอยู่

“ฮัลโหล?”

“เตรียมทะเบียนบ้านให้พร้อม ผมจะรอคุณที่ชั้นล่าง” เสียงทุ้มของชายผู้นั้นดังมาจากในโทรศัพท์

ความง่วงนอนของณิชาหายไปในทันใด และเธอก็มองลงไปข้างล่าง

รถเบนท์ลีย์จอดอยู่ใต้ต้นไม้ที่เก่าแก่อย่างเงียบๆ

และชายรูปงามกำลังเอนกายอยู่หน้ารถเบนท์ลีย์ ริมฝีปากของเขายกยิ้มอย่างขี้เล่น จ้องมองมาทางเธอที่เพิ่งตื่นนอนและแต่งตัว “ไม่เรียบร้อย”

ณิชาพ่นลมหายใจ ก่อนจะรีบวิ่งออกจากระเบียงและกลับไปที่ห้องนั่งเล่นอย่างรวดเร็ว เพื่อหลีกเลี่ยงสายตาที่เจ้าเล่ห์ของเขา

“คุณบอกให้ฉันเตรียมอะไรนะ” เมื่อกี้เธอได้ยินไม่ชัด เธอแค่สังเกตเห็นว่าเขาอยู่ชั้นล่าง

เสียงของเวธัสยังแอบแฝงไปด้วยความเจ้าเล่ห์ “ร่างข้อตกลงก่อนสมรสเสร็จแล้ว คุณเอาสมุดทะเบียนบ้านมาด้วย เราจะไปที่สำนักทะเบียนกัน”

“เร็วขนาดนี้เลยเหรอ?” ณิชาตะลึง “คุณทีปกรบอกว่าต้องอีกสองสามวันไม่ใช่หรอ?”

“รีบแต่งตัวแล้วลงมา” เวธัสไม่ได้อธิบายมากมายขนาดนั้น

ณิชาเหลือบมองผู้ใหญ่และเด็กทั้งสองคนในห้องนอน “ตอนบ่ายได้ไหม? สำนักทะเบียนยังไม่เปิดเลย เจนนี่และลูกทั้งสองยังไม่ตื่น ฉันต้องเตรียมอาหารเช้าให้พวกเขา ตอนบ่ายๆ ถ้าฉันจัดการทุกอย่างแล้ว ฉันจะไปหาคุณที่บริษัท”

ในสายเงียบในทันที

ณิชาส่งเสียงไปสองครั้ง เธอรู้ว่าเวธัสไม่พอใจ

เพราะเธอทำตัวงี่เง่า และพยายามเลื่อนการแต่งงานออกไปเรื่อยๆ

แต่ตอนนี้เธอไม่มีความคิดนี้แล้วจริง ๆ เธอแค่ต้องการรอให้เจนนี่และลูกสองคนกินข้าวเช้าให้เสร็จก่อนไป

ที่สำคัญเธอยังไม่ได้ล้างหน้าแปรงฟัน ตอนที่ไปจดทะเบียนสมรสก็ต้องถ่ายรูป เธอจะทำตัวสบายๆ ไม่ได้?

“เมื่อวานเลื่อนเป็นวันนี้ วันนี้เลื่อนเป็นตอนบ่าย ตอนบ่ายจะเลื่อนเป็นพรุ่งนี้อีกไหม?” หลังจากเงียบไปครู่หนึ่ง น้ำเสียงที่เย็นชาของชายหนุ่มก็แสดงความไม่พอใจก็ดังขึ้น

“ฉันไม่ได้...”

ติ๊ด

จู่ๆ ชายคนนั้นก็ตัดสายทิ้ง เหลือไว้แต่น้ำเสียงที่ว่างเปล่า

ณิชาเหลือบมองโทรศัพท์ของเธอ เธอรู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อย

เธอรู้ว่าเขาเป็นคนใจร้อน ในช่วงเวลานี้ ความอ่อนโยนและการดูแลที่เธอได้รีบจากเขา เพราะเขายอมให้เธอ

คนที่เย็นชา เอาแต่ใจ และไร้เหตุผล นี่ถึงจะเป็นนิสัยที่แท้จริงของเขา

ณิชาคิดว่าเวธัสโกรธและได้จากไปแล้ว ดังนั้นเธอจึงมัดผมยาวของเธอขึ้นอย่างง่ายๆ เธอตั้งใจว่าหลังจากอาบน้ำเสร็จจะไปที่ห้องครัวเพื่อทำอาหารเช้า

ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด

ทันใดนั้นก็มีเสียงแตรขึ้นที่ชั้นล่าง เสียงนั้นดังขึ้นติดต่อกัน ไม่มีช่องว่างเลย

ตอนนี้เวลายังเช้าอยู่ เพิ่งเจ็ดโมงเช้ากว่า

มีคนไม่น้อยที่เริ่มออกจากบ้าน

ณิชาที่สวมคาดผมกำลังล้างหน้าอยู่ตรงหน้ากระจก เมื่อเธอได้ยินเสียงดัง เธอก็มีลางสังหรณ์ที่แย่มาก

เธอรีบเช็ดฟองสบู่สีขาวบนใบหน้าออกอย่างรวดเร็ว ก่อนจะรีบวิ่งไปที่หน้าต่างเพื่อมองลงไปที่ชั้นล่าง

เป็นไปอย่างที่คาดไว้ รถของเวธัสไม่ได้ขับออกไป เขาจอดไว้ที่ชั้นล่าง

ที่เธออยู่เป็นชั้นที่ 5 แม้ว่าจะมองเห็นไม่ชัด แต่ณิชาก็สามารถเห็นชายหนุ่มที่นั่งอยู่ตรงเบาะคนขับได้ เขาบีบแตรอย่างหงุดหงิด

ดวงตาของณิชามืดลน เขารีบโทรหาเวธัส

ชายผู้นั้นไม่รับสาย แต่เสียงแตรยังคงดังเรื่อยๆ

ณิชาพูดไม่ออก

เขาโตขนาดนี้แล้ว แต่ทำไมยังทำตัวเด็กแบบนี้?

เธอส่งข้อความไปหาเวธัส “คุณกำลังรบกวนผู้อื่นอยู่! เดี๋ยวเจนนี่และลูกทั้งสองคนตื่น ฉันจะยิ่งไปไม่ได้อีก...”

สิ่งที่ตอบกลับเธอมาคือเสียงแตรที่ดังขึ้นกว่าเดิม

มีผู้คนถูกปลุกให้ตื่นมากมาย เขาแสดงความไม่พอใจมากขึ้นเรื่อยๆ

ณิชาได้ยินเสียงสิดาตะโกนด่าอยู่ข้าง ๆ อย่างชัดเจน

เมื่อคืนเธอไม่ได้กลับบ้านเพราะต้องดูแลเจนนี่

ณิชาสูดหายใจเข้า และส่งข้อความหาเวธัสต่อ “เลิกโวยวายได้แล้ว! เดี๋ยวถ้าฉันล้างหน้าและเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จจะลงไป มันรบกวนคนอื่นจริงๆ นะ!”

เสียงแตรหยุดลงกะทันหัน

ณิชา “...”

เขาต้องการบังคับเธอด้วยวิธีนี้จริงๆ

ขนาดปัณณ์ยังไม่ทำอะไรที่ไร้เหตุผลแบบนี้เลย! น่ารำคานจริงๆ!

ณิชาทำอาหารเช้าไม่ทันแล้ว ดังนั้นเธอจึงเขียนข้อความและวางไว้บนหัวเตียงในห้องนอน จากนั้นเธอก็เอาเสื้อผ้าของเจนนี่มาใส่ เพราะเมื่อคืนเธอไม่ได้กลับบ้าน ถ้าจะให้สิดาเปิดประตูห้องให้เธอตอนนี้มันก็คงไม่ดีนัก

เธอน่าจะยังนอนอยู่

รูปร่างของเจนนี่และของเธอไม่ได้ต่างกันมาก เสื้อผ้าที่ใส่เลยพอดีตัว

เธอเซ็ทผมให้เรียบร้อยนิดหน่อย ตอนนั้นก็มีเสียงแตรดังขึ้นจากชั้นล่างอีกครั้ง

ณิชากำลังจะโกรธจริงๆ

เธอรีบวิ่งลงไปข้างล่าง ยามในหมู่บ้านกำลังชี้ไปที่รถฝั่งตรงข้ามแล้วบ่นพึมพำ “ไม่รู้ว่ารอใครอยู่ ทำไมไร้มารยาทแบบนี้ คนในละแวกนี้ถูกรบกสนกันหมด…”

ณิชาอายที่จะเดินไปหาเขา

แต่เวธัสเห็นณิชาอยู่ชั้นล่าง ร่างสูงลงจากรถและเดินไปคว้าตัวเธอที่ตั้งใจจะหลบเขา “ผมรอคุณนานมาก ลงมาได้แล้วเหรอ?”

ยามในหมู่บ้านที่เพิ่งบ่นกับณิชาก็ยิ้มอย่างเขินอาย “ที่แท้เจ้าของรถกำลังรอคุณณิชานี่เอง?”

“ขอโทษด้วยนะคะ แฟนฉันเป็นคนอารมณ์ร้อน” ณิชายิ้มขอโทษ เธอเดินไปตรงหน้าเวธัส พร้อมกับสายตาที่อาฆาตของคนที่เดินผ่านไปมา

เธอเพิ่งล้างหน้าเสร็จ และเมื่อเธอเข้าใกล้เวธัส เขาก็ได้กลิ่นหอมอ่อนๆ จากเธอ

ความคิดเขาเปลี่ยนไปเล็กน้อย เขาเอื้อมมือไปโอบเธอให้เข้ามาในอ้อมแขน

บางทีอาจเป็นเพราะเขาอยู่ในรถทั้งคืน ร่างกายเขาจึงไม่อบอุ่น ตอนที่ณิชาเข้าไปในอ้อมกอดของเขา เธอก็ตัวสั่นเล็กน้อย เธอรีบจับมือเขาแล้วถามอย่างประหม่าว่า “มือของคุณเย็นเฉียบเลย รอมานานแล้วเหรอ?”

ดูเหมือนเวธัสตระหนักอะไรบางอย่างได้ เขาผลักเธอออกอีกครั้ง ก่อนจะเปิดประตูข้างคนขับให้เธอ “ขึ้นรถก่อนแล้วค่อยคุยกัน”

ณิชาเหลือบมองที่ชั้นห้าอย่างไม่สบายใจ จากนั้นเธอก็ก้มตัวเข้าไปในรถ

เวธัสปรับอุณหภูมิในรถให้สูงขึ้น เมื่อคืนนี้เขาตอนที่นั่งอยู่ในรถ เขาไม่ได้รู้สึกหนาว ก็เลยไม่ได้เปิดเครื่องปรับอากาศในรถ

ขณะที่เครื่องปรับอากาศค่อยๆ ร้อนขึ้น เวธัสก็ยื่นกระดาษแผ่นหนึ่งให้ณิชา “เซ็นชื่อ”

ณิชาเห็นตัวหนังสือข้างบนเขียนไว้ว่าข้อตกลงก่อนสมรส จากนั้นเธอก็เปิดอ่าน

มีแค่หน้าที่ต้องเซ็นชื่อ ด้านหลังก็ว่างเปล่า ไม่มีอะไรเลย

“ทำไมมีแค่กระดาษแผ่นเดียว? แล้วข้อตกลงอื่นๆล่ะ”

“ข้อตกลงอื่นๆมีเยอะเกินไป หลังจากที่จดทะเบียนสมรสแล้ว ตอนที่ผมเอากลับมา คุณก็ค่อยๆ ดูแล้วกัน”

เวธัสจ้องที่เธอผ่านกระจกรถอย่างดุดัน

บางทีเป็นเพราะเขาอาจจะรีบไป วันนี้เธอไม่ได้แต่งหน้า

แม้ว่าเธอจะไม่ได้แต่งหน้าก็ตาม แต่ใบหน้าเล็กๆ ของเธอก็ยังเปล่งประกาย เธอไม่มีรอยด่างอะไรเลย เป็นเหมือนกับแอปเปิ้ลเย้ายวน ที่รอให้คนมาเก็บ