กามเทพน้อยสานรักของแด๊ดดี๊หม่ามี๊ นิยาย บท 353

ณิชาพบว่าเวธัสกำลังจ้องมาที่เธอ เธอกลัวว่าเขาจะทำอะไรเกิน เธอจึงหยิบปากกาขึ้นมาจากช่องเก็บของเพื่อเซ็นชื่อ

แต่เธอไม่ได้เซ็นในทันที เธอจ้องไปที่เวธัสด้วยความสงสัย

“คุณไม่ได้จงใจซ่อนเอกสารข้อตกลงเหล่านั้นใช่ไหม?”

ปกติชายหนุ่มหญิงสาวชนชั้นสูงที่แต่งงานกัน มักจะต้องร่างข้อตกลงก่อนสมรสกันก่อน

การแบ่งทรัพย์สินเป็นสิ่งสำคัญ

ท้ายที่สุดแล้ว จุดประสงค์ของการแต่งงานก็เพื่อการเติบโตทางด้านต่างๆ ในทางที่ดีขึ้น ไม่ใช่เพราะกลัวว่าหากในอนาคตมีการเปลี่ยนแปลง แล้วตอนที่หย่าร้างกัน แล้วอีกฝ่ายหนึ่งจะแบ่งทรัพย์สินไปครึ่งหนึ่ง

ดังนั้น ณิชาจึงเห็นด้วยกัยการร่างข้อตกลงก่อนสมรส

ในทางกลับกัน เธอรู้สึกว่ามันจำเป็นมาก เพราะนี่เป็นการให้เกียรติทั้งสองฝ่าย

ดวงตาแหลมคมของเวธัสหรี่ลงเล็กน้อย “ผมจำต้องต้องซ่อนด้วยเหรอ?”

ณิชาตอบอย่างไม่เกรงกลัว “แต่คุณก็โกหกฉันหลายครั้งเหมือนกัน”

นิ้วเรียวของเวธัสงอเล็กน้อย ก่อนจะเคาะไปที่พวงมาลัย

“คุณบอกมาเลย จะเซ็นหรือไม่เซ็น?”

เมื่อดูจากท่าทางของเขาแล้ว ไม่ว่าเธอจะเซ็นหรือไม่เซ็น ยังไงเขาก็จะลากเธอไปที่สำนักทะเบียน

ณิชาเหลือบมองที่มุมล่างขวาตรงหน้าที่ต้องเซ็นชื่ออย่างเงียบๆ ชื่อเวธัส สนธิไชยเซ็นไว้ตรงนั้น เธอหายใจเข้าลึก ๆ

“ถึงแม้ว่าฉันจะไม่รู้ว่าคุณใส่ข้อตกลงอะไรไปบ้าง แต่ฉันไม่ได้สนใจเรื่องทรัพย์สิน แต่สนใจแค่สิทธิ์ในการดูแลลูกสองคนเท่านั้น...” หลังจากพูดจบ ณิชาเชื่อว่าเขาจะไม่ใช้วิธีอะไรแบบนี้มาเพื่อหลอกเธอ อีกอย่างเขาก็ได้เซ็นชื่อเขาไปแล้ว

เวธัสและณิชา ชื่อของทั้งสองเรียงต่อกัน

คนหนึ่งดูแข็งแกร่งทรงพลัง อีกคนดูอ่อนโยนสง่างาม

เวธัสเก็ยเอกสารไปอย่างพึงพอใจ เขาเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย ก่อนจะจูบที่ริมฝีปากเธอ เขากัดริมฝีปากล่างของเธออย่างมีเลศนัย

“วางใจเถอะ ผมไม่ทำให้คุณเสียเปรียบหรอก” นี่เธอยังกลัวว่าเขาจะหลอกเธออีกหรอ?

ถ้าจะมีใครหลอกใคร ก็คงเป็นเขาที่ถูกเธอหลอก

……

เวธัสสั่งให้เอกเตรียมอาหารเช้าให้กับเจนนี่และลูกทั้งสองคน ส่วนเขาก็พาณิชาไปที่สำนักทะเบียน

เดิมทีณิชาคิดว่ายังเช้าอยู่ คนในสำนักทะเบียนน่าจะไม่เยอะ

คาดไม่ถึงเลย ตรงประตูเต็มไปด้วยผู้คนที่มายืนต่อแถวกัน

คู่รักชายหนุ่มหญิงสาวจับมือกัน หน้าทางเข้าสำนักทะเบียนมีคนต่อแถวยาวมาก

เช้าในวันที่เข้าสู่ฤดูหนาวมันหนาวมาก มีชายหนุ่มหลายคนที่จับมือหญิงสาวใส่ไว้ในกระเป๋าเสื้อ ณิชาเห็นแล้วก็รู้สึกอิจฉามาก นี่คือความสุขที่เรียบง่ายใช่ไหม?

ในตอนที่เธอกำลังครุ่นคิดอยู่ เธอก็เห็นคนข้างๆ เดินเข้าไปตรงที่ประตู

“แถวยาวถึงข้างหลังโน่น คุณจะไปไหน?” ณิชาดึงเขาไว้ มีคนกำลังมองดูพวกเขาอยู่

เพราะเวธัสเป็นคนที่มีเสน่ห์เยอะมากๆ ทุกครั้งที่ออกไปข้างนอกก็จะมีคนมารุมล้อมเสมอ

เวธัสขมวดคิ้วและมองไปที่แถวที่ยาวมากๆ

“ผมติดต่อผู้รับผิดชอบในสำนักทะเบียนไว้แล้ว ผมให้พวกเขาจัดการให้เราก่อน”

ณิชารีบเขย่งเท้าปิดปากของเขา เพราะกลัวว่าเขาจะทำให้ทุกคนไม่พอใจ

ที่นี่มีคนมากมายที่เข้าแถวอยู่!

เธอปิดปากของเขาไว้ ริมฝีปากอุ่นๆของเวธัสเปิดออกเล็กน้อย และปลายลิ้นของเขาแตะไปที่ฝ่ามือของเธอ

แก้มของณิชาแดงขึ้นเล็กน้อย เธอยกมือออกจากปากของเขาอย่างรวดเร็ว ก่อนจะกะพริบตามองไปที่เขา “คุณไม่คิดว่าการเข้าแถวรอจดทะเบียนสมรสเหมือนกับทุกคน มันเป็นเรื่องที่มีความสุขมากเหรอ?”

“มันวุ่นวาย” ริมฝีปากบางของเวธัสเปิดออกและปิดลง ดวงตาของเขาสั่นไหวเล็กน้อย

“แบบนี้แหละ ถึงจะรู้สึกมีความสุข” ณิชาคว้าแขนเขา ไม่ยอมให้เข้าไปแซงคิว “ถ้าให้ผู้ช่วยค่อยจัดการทุกอย่างให้ แม้แต่การประสบการณ์ในการจดทะเบียนสมรสยังไม่สามารถสัมผัสเองได้เลย ถ้าอย่างนั้นชีวิตก็คงจะน่าเบื่อมาก?”

เวธัสพยายามเงียบไว้ เธอเกลี้ยกล่อมเขาได้สำเร็จ

แม้ว่าเขาจะไม่ชอบให้ทุกคนจับตามอง แต่ถ้าเธอชอบ เขาก็ยินดีที่อยู่เป็นเพื่อนเธอ

ณิชายิ้ม ก่อนจะลากเขาไปต่อแถวที่ท้ายแถว

แถวเดินไปข้างหน้าอย่างช้าๆ ณิชาก็ชวนเขาพูดคุยตลอด