กามเทพน้อยสานรักของแด๊ดดี๊หม่ามี๊ นิยาย บท 354

แก้วตามองไปที่ณิชาด้วยความรังเกียจ

ถ้าไม่ใช่เพราะบังเอิญเห็นณิชาเข้าไปในซูเปอร์มาร์เก็ต ยังไงเธอกับคนางค์ก็ไม่มีวันเข้ามาในที่ที่มีผู้คนพลุกพล่านขนาดนี้

คนางค์ส่งยิ้มอย่างอ่อนโยนให้ณิชาด้วยความรัก “หนูชา ไม่เจอกันนานเลยนะ”

หนูชา?

ณิชาไม่รู้ว่าตัวเองไปสนิทกับพวกเขาตอนไหน

“คุณคนางค์และคุณแก้วตามีธุระอะไรก็พูดมาได้เลยค่ะ” ณิชาเก็บซ่อนความเขินอายของหญิงสาวเอาไว้ ก่อนจะพูดอย่างไร้อารมณ์

คนางค์กระแอมในลำคอ ก่อนจะมองไปที่ณิชาด้วยสายตาที่คาดหวัง “ลุงกับป้าอยากรับหนูเป็นลูกบุญธรรม”

ณิชาตกใจ ก่อนจะมองไปที่คนางค์และแก้วตาด้วยความประหลาดใจ

“ตอนนี้ตระกูลสถานนท์ข้าลูกสาวขนาดนั้นเลยเหรอคะ?”

แก้วตาเงยหน้าขึ้นอย่างสง่างาม “เธอรีบตกลงเถอะ การที่เธอได้เป็นคุณหนูรองของตระกูลสถานนท์ มันถือว่าเป็นเกียรติกับเธอมาก”

“ถ้าอย่างนั้นฉันของยกเกียรตินี้ให้คุณ คุณต้องการไหมคะ?” ณิชาสีหน้าเย็นชาเล็กน้อย

เห็นว่าเธอเป็นคนโง่หรือไง?

ความเกลียดชังในสายตาของแก้วตาชัดเจนมาก

“นี่เธอ...” ขมับของแก้วตากระตุกในทันที ดวงตาของเธอขุ่นเคืองมาก

ถ้าไม่ใช่เพราะกันญ่า เธอคงไม่แม้แต่จะมองไปที่ณิชา

คนางค์รีบส่งสัญญาณให้เธออยู่เงียบๆ ทางสายตา ก่อนที่เขาจะยิ้มให้ณิชา “ณิชา เพื่อแสดงความรักที่มีต่อหนู ฉันจะโอนหุ้น 5% ของสถานนท์กรุ๊ปให้เป็นชื่อของหนู”

ณิชายิ้มและไม่พูดอะไรต่อ เขาคงจะมีอะไรพูดต่ออีก

เป็นไปอย่างที่คิด เธอได้ยินคำพูดของคนางค์ต่อ “แต่ฉันหวังว่าหนูจะช่วยอะไรฉันบ้าง ร่างกายของพี่หนูอ่อนแอ ฉันเกรงว่าเธอจะไม่สามารถทนต่อความยากลำบากในคุกได้”

ที่แท้ที่เขาพูดอ้อมโลกขนาดนี้ก็เพื่อกันญ่านี่เอง

“ขออภัยด้วยนะคะ คุณคนางค์ พ่อของฉันมีลูกสาวเป็นฉันคนเดียวเท่านั้น และฉันไม่มีพี่สาว”

คุณหนูรองแห่งตระกูลสถานนท์? เธอไม่ใยดี!

จนถึงตอนนี้ เธอก็ยังจำได้ว่า ตอนที่พ่อของเธอใกล้จะล้มละลาย เขาเคยขอความช่วยเหลือจากคนางค์...

แต่คนางค์ไม่ยอมให้พ่อของเขาเข้าไปหาด้วยซ้ำ เขาให้ยามจับตัวพ่อของเธอออกมา

พ่อถูกลากออกมา จนเขาล้มและกระดูกก้นกบก็หัก

จู่ๆ สีหน้าของคนางค์ก็จริงจังขึ้น

เขาเป็นถึงผู้ดูแลตระกูลหลักสถานนท์ผู้สง่างาม ทำไมถึงโดนหญิงสาวคนนี้ล้อเลียน?

แต่ก่อนที่เขาจะตำหนิเธอ เขาก็เห็นเวธัสออกมาจากชั้นวางของตรงข้าม

“คุณเวธัส คุณก็มาเดินเล่นที่ซุปเปอร์มาร์เก็ตเหรอครับ บังเอิญจังเลยนะครับ” คนางค์ทักทายด้วยรอยยิ้มทันที

“ไม่บังเอิญ ผมมารับณิชา” เวธัสเดินไปข้างณิชา และเอารถเข็นในมือของเธอไปเข็นแทนอย่างเป็นธรรมชาติ

ก่อนจะมองดูเธอด้วยความรักและเอ็นดู ดูเหมือนว่าในสายตาของเขาจะมีเธอคือคนเดียว...

แสดงให้เห็นถึงความสูงต่ำในทันที

คนางค์อับอายไม่กล้าพูดอะไรอีก

แก้วตาไม่พอใจ เธอขอความเมตตาจากเวธัสด้วยน้ำตาที่คลอเบ้า “คุณเวธัส แม้ว่ากันญ่าจะผิด แต่คุณก็ไม่ได้เป็นอะไร ตอนนี้เธอแท้งและยังจะติดคุกอีก สภาพแย่มากๆ แล้ว คุณเห็นใจกันหน่อยได้ไหม อย่าทำร้ายเธออีกเลย”

ปล่อยเธอไป? เวธัสหัวเราะเยาะอย่างไม่ใส่ใจ

“คุณแก้วตา หยุดพูดเล่นเถอะครับ กันญ่าต้องรับโทษทางกฎหมายเพราะเธอทำผิดกฎหมาย ผมก็เป็นเพียงพลเมืองคนหนึ่ง จะอยู่เหนือกฎหมายได้อย่างไร”

มุมปากของแก้วตาแข็งทื่อเล็กน้อย “ใครๆ ก็รู้ว่าตระกูลสนธิไชยเป็นคนกดดันทางตำรวจ…”

ถ้าไม่ใช่เพราะการกดดันตระกูลสนธิไชย แม้ว่าเธอจะไม่สามารถช่วยกันญ่าออกมาได้ แต่เธอก็ยังสามารถใช้เส้นสายทำให้เธอสามารถอยู่ภายในนั้นได้สะดวกสบายมากขึ้น

กันญ่าจะทุกข์ทรมานเหมือนในตอนนี้ได้อย่างไร?

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ แก้วตาก็รู้สึกเศร้าใจมาก

ทำไมตอนนั้นคนที่ค้างคืนกับเวธัสที่โรงแรมโฟร์ซีซั่นส์ไม่ใช่กันญ่า?

ณิชามองไปที่ใบหน้าของคนางค์ที่มีอารมณ์หลากหลาย “ความรักที่คุณคนางค์และคุณแก้วตาที่มีต่อลูกสาวนั้น มันทำให้ฉันซาบซึ้งใจมาก ที่จริงถ้าไม่อยากให้กันญ่าติดคุก ฉันมีวิธีหนึ่ง...”

แน่นอนว่า แก้วตาไม่เชื่อว่าณิชาจะใจดีขนาดนี้ แต่เธอก็ยังไม่สามารถต้านทานความสงสัยในใจได้

“วิธีของเธอคืออะไร?”

“ถ้าไม่อยากติดคุก คุณสามารถไปโรงพยาบาลจิตเวชได้” รอยยิ้มจางๆ ปรากฏขึ้นที่มุมปากของณิชา

“นายน่ะสิ ที่ควรไปโรงพยาบาลจิตเวช!” จู่ๆ แก้วตาก็โกรธ เธอไม่พอใจมาก “ลูกสาวฉันสบายดี ต่อให้นายเป็นบ้า ยังไงลูกสาวฉันก็ไม่บ้าหรอก...”

ณิชารู้ว่าแก้วตาเข้าใจผิดในสิ่งที่เธอต้องการจะสื่อ เธอไม่ได้อธิบายอะไร เธอดังตัวเวธัสและไปซื้อของต่อ

ขนาดเดินมาไกลแล้ว แต่ก็ยังได้ยินเสียงแก้วตาที่เอาแต่ด่าทออยู่

คนางค์กลอกตา เขารู้สึกว่าคำพูดสุดท้ายของณิชานั้นซับซ้อนมาก เขาจับมือแก้วตาไว้ และดุเธอให้หุบปาก

คนในคุกเป็นพวกคนดุร้าย บางทีโรงพยาบาลจิตเวช...อาจจะเป็นอีกทางเลือกหนึ่ง

ความคิดของทั้งคู่นั้นแตกต่างกันโดยสิ้นเชิง ฝ่ายหนึ่งมีความสุขและอีกฝ่ายหนึ่งกำลังเศร้า

อาจจะเพราะสนใจกับสิ่งนี้มากเกินไป จึงไม่ทันสังเกตว่ามีอีกสายตาหนึ่งตรงมุมหนึ่งที่กำลังจ้องมองมาที่พวกเขา

---น้ำตาล

ตั้งแต่ที่มะนาวตกตึกและเสียชีวิต ตระกูลรุ่งโรจน์ก็ขึ้นๆ ลงๆ และในที่สุดก็ฟื้นตัวได้เพราะความช่วยเหลือจากเวธัส

แต่ต่อให้ดีแค่ไหนมันก็ไม่ดีเท่าตอนที่คุณย่าศิริจันทร์เป็นคนให้ความสำคัญ

ปกติเธอก็เป็นคนใช้จ่ายเงินฟุ่มเฟือย มีผู้คนมากมายที่ไล่ตามเธอ เธอจะทนกับความว่างเปล่าเช่นนี้ได้อย่างไร?

ในช่วงเวลาวิกฤต เธอก็ก้าวเข้าสู่วงการบันเทิง

เพราะชื่อเสียงของตระกูลรุ่งโรจน์จึงทำให้เธอมีชื่อเสียงอยู่บ้าง เธอเป็นแขกรับเชิญประจำในรายการวาไรตี้หนึ่ง และเธอยังเคยได้เป็นนางเอกเรื่องหนึ่งและได้เล่นหนังยักษ์ใหญ่

แต่คำว่าคุรหนูของตระกูลรุ่งโรจน์ยังสามารถหลอกคนนอกได้บ้าง นักลงทุนที่มีส่วนเกี่ยวข้องในแวดวงการนี้ต่างก็รู้ว่าสถานการณ์ของเธอเป็นยังไงบ้าง

สุดท้ายเธอก้ยังต้องยอมนอนกับเสี่ยที่น่ารังเกียจ!

เมื่อกี้เธอเดินตามเวธัสขึ้นมา เธอกำลังมองหาโอกาสที่จะใกล้ชิดกับเขา

แม้ว่าเวธัสจะช่วยตระกูลรุ่งโรจน์มาก่อน แต่ตัวเขาเองก็ไม่ได้ออกหน้า

น้ำตาลสงสัยตลอดว่าที่เวธัสช่วยตระกูลรุ่งโรจน์เพราะมันเกี่ยวข้องกับการที่พี่สาวของเธอตกตึก

คิดไม่ถึงว่าจะได้เห็นเวธัสกอดณิชาด้วยความรัก...

ความหึงหวงปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเธอ

ทำไมณิชาถึงเป็นที่ชื่นชอบของคุณเวธัสได้อย่างไร? แต่เธอกลับเป็นไม่ได้?

เมื่อนึกถึงประโยคของป้าตุ๊ก “ณิชาเหมือนคุณหนูกานต์รวีมากกว่าเธอ” เธอรู้สึกอยากจะฉีกณิชาเป็นชิ้นๆ

เธอสัมผัสใบหน้าของเธอ เธอไม่พอใจมากๆ

ถ้าเธอเหมือนกานต์รวีมากกว่าณิชา...

เธอยิ้มอย่างหมดหนทาง ถ้าเธอเหมือนกานต์รวีจะไปมีประโยชน์อะไร เธอเป็นลูกสาวของทัตพงศ์ ไม่ใช่ลูกสาวของกานต์รวี

เดี๋ยวนะ

จู่ๆ ก็มีความคิดแปลกๆ ผุดขึ้นในใจของน้ำตาล

คุณย่าศิริจันทร์คิดถึงลูกสาวจนป่วย ถ้าในเวลานี้มีหลานสาวคนหนึ่งปรากฏตัวต่อหน้าเธอ?

……

ในวันแรกของการจดทะเบียนสมรส ณิชาคิดว่าเธอจะทำอาหารด้วยตัวเอง ทำอาหารหลายๆ อย่าง และเชิญเพื่อนสนิทของเธอมาทานอาหารด้วยกัน และดูแลลูกๆ ทั้งสองของเธอด้วย

แต่เธอคิดไม่ถึงว่า เธอจะต้องใช้ชีวิตคืนนี้บนเตียง

หลังจากออกจากซูเปอร์มาร์เก็ต เวธัสก็พาณิชาไปที่โรงแรม 6 ดาวทันที

หลังจากรูดบัตรจ่ายเงินเข้าไปในห้อง ทันใดนั้นเขาก็หันหลังกลับมา และกดเธอแนบกับประตู

เขาจูบเธออย่างดุเดือด มันรุนแรงจนณิชาไม่สามารถต้านทานได้

ม่านยังไม่ได้ปิด และแสงจันทร์ก็ส่องผ่านหน้าต่างเข้ามา ณิชารู้สึกละอายใจเล็กน้อย ขณะที่เธอกำลังจะต่อต้าน เขาก็จับมือเธอยกขึ้นเหนือศีรษะของเขา ก่อนที่เขาจะก้มลงจูบริมฝีปากสีแดงของเธอ

“อือ……”

“ผมรอวันนี้มานานแล้ว ในที่สุดคุณก็เป็นของผม”

ดวงตาของเวธัสพร่ามัวเล็กน้อย เขาสูดกลิ่นหอมบนร่างกายของเธออย่างตะกละตะกลาม

การจูบนี้ทำให้ทั้งคู่หายใจไม่ออก