กามเทพน้อยสานรักของแด๊ดดี๊หม่ามี๊ นิยาย บท 355

ร่างกายของณิชานั้นเบามาก ราวกับเหยียบผ้าฝ้าย เธอล้มตัวอยู่ในอ้อมแขนของเขา ตัวเธออ่อนเหมือนกับน้ำ ทำให้เขาสามารถขออะไรก็ได้

สำหรับความงามของเธอ เขายินดีที่จะสำรวจไปเรื่อยๆ

ทั้งสองล้มลงบนเตียงที่อยู่ข้างหลังพวกเขาพร้อมกัย...

……

เวธัสและณิชาแต่งงานกัน แต่พวกเขาไม่ได้ประกาศให้โลกรู้ แต่พวกเขาไม่ได้จงใจปกปิด

ไม่งั้นก็คงไม่ไปจดทะเบียนสมรสที่สำนักทะเบียน

มีบางคนที่สนใจก็พบเบาะแสบางอย่าง

ตัวอย่างเช่น พูดถึงประเสริฐ

อีกตัวอย่างหนึ่งคือ ดนัยและคุณย่าของเขา สมหญิง

ค่ำคืนค่อยๆ มืดลง ในคฤหาสน์ส่วนตัวซึ่งอยู่ไม่ไกลจากบ้านเก่าของตระกูลสนธิไชยเปิดไฟสว่าง

ในห้องหนังสือบนชั้นสาม ดนัยและนิต้ายืนอยู่กลางห้องด้วยความเคารพ

หญิงชราผมขาวคนหนึ่งนั่งอยู่บนบัลลังก์สูง แม้ว่าเธอจะมีชีวิตได้ไม่นาน แต่รัศมีของเธอก็ยังเย็นชามาก

ในห้องหนังสือมันเงียบจนน่าขนลุก

นอกจากการหายใจของหญิงชราแล้ว นิต้าและดนัยดูเหมือนจะหยุดหายใจ

สมหญิงโยนรูปถ่ายและเอกสารจำนวนมากไปทางดนัยด้วยมือของเธอ การกระทำนั้นเร็วมากจนคาดไม่ถึง เมื่อนิต้าตอบสนอง เอกสารเหล่านั้นได้ผ่านหน้าผากของดนัยไปแล้ว

เนื่องจากเอกสารอยู่ในแฟ้ม จนทำให้หน้าผากของดนัยมีรอยบาดทันทีทันที

“พี่เก้า!” นิต้าสีหน้าเปลี่ยนไปเมื่อเห็นเลือด

เธอต้องการเช็ดเลือดให้ดนัยด้วยทิชชู่ แต่ ดนัยหลีกเลี่ยงโดยไม่แสดงความรู้สึก

เลือดนั้นไหลลงตามหน้าผาก...

ผ่านกรอบแว่นสีทองของเขา ซึ่งทำให้ดูดีขึ้น

นิต้ารู้สึกร้อนรนแทนดนัย เขามองไปที่ สมหญิง “คุณย่า พี่เก้าพยายามที่สุดแล้ว แต่ตอนนี้อำนาจของของสนธิไชยกรุ๊ปอยู่ในมือของเวธัสเพียงคนเดียว และเรายากที่จะแฝงคนเข้าไป...”

“ดังนั้นความต้องการของฉันมันมากเกินไป?” สมหญิงเงยหน้าขึ้นมองอย่างเย็นชา

นิต้าไม่กล้าพูดอีกต่อไป

สมหญิงเป็นพี่สาวของประเสริฐ แต่เธอเกิดเป็นลูกสาว ดังนั้นตำแหน่งหัวหน้าตระกูลจึงตกเป็นของประเสริฐ เมื่อหลายสิบปีก่อน

เพื่อจะสามารถควบคุมตระกูลสนธิไชยได้อย่างมั่นคง สมหญิงแต่งงานแล้วแต่ไม่ได้ย้ายไปอยู่กับครอบครัวฝ่ายชาย แต่ให้ฝ่ายชายมาอยู่ตระกูลสนธิไชยแทน

ลูกๆ และหลานๆ ที่เกิดของเธอต่างก็ใช้นามสกุลสนธิไชย สามารถสืบเชื้อสาย และได้รับทุกสิ่งที่ลูกหลานของตระกูลสนธิไชยควรมี

ไม่ว่ายังไงเธอก็ไม่ยอมแพ้

หลังจากที่ประเสริฐเป็นผู้มีอำนาจของตระกูลสนธิไชย เธอยังคงแข่งขันกับเขาเป็นการส่วนตัว จนกระทั่งลูกชายของประเสริฐเสียชีวิต เหลือหลานชายเพียงคนเดียวที่สืบทอดธุรกิจของตระกูล เพื่อไม่ให้พ่ายแพ้ เธอจึงได้ฝึกให้ดนัยเก่งเช่นเดียวกัน...

เธอชนะประเสริฐไม่ได้ ดังนั้นเธอจึงทำให้หลานชายของเธอชนะหลานชายของประเสริฐ

สิ่งนี้ได้กลายเป็นความคาดหวังของสมหญิง

สายตาของดนัยกวาดไปทั่วภาพถ่ายที่กระจัดกระจายอยู่บนพื้น ชายและหญิงในภาพถ่ายที่น่าประทับใจคือเวธัสและณิชา พวกเธอปรากฏตัวพร้อมกันที่สำนักทะเบียน

จากท่าทางที่ทั้งสองประสานนิ้วเข้าหากัน ดูเหมือนว่าพวกเขาจะจดทะเบียนสมรสแล้ว...

ดวงตาของดนัยกะพริบเล็กน้อย พวกเขาควรแสดงความยินดีจริงๆ

สมหญิงมองตามดนัย ก่อนจะเหลือบมองไปที่พื้น

“เวธัสแต่งงานแล้ว ภรรยาเขาเป็นเพียงคนธรรมดาที่ไม่มีภูมิหลัง หญิงสาวคนนั้นจากตระกูลรังสิกุลหลงไหลแกมาก รีบจัดการเธอให้เร็วที่สุด ต่อมาหากได้แต่งงานกับคนในตระกูลรังสิกุล หากได้รับความช่วยเหลือจากภรรยา ยังไงเราก็ชนะเวธัสได้”

เมื่อได้ยินเช่นนี้นิต้าก็รู้สึกว่า สมหญิงลำเอียงยิ่งกว่าเดิม

“ทุกคนรู้ว่าชลิดาเป็นหญิงหลายใจ! คุณย่า คุณย่าให้พี่เก้าแต่งงานกับเธอ ทุกคนก็จะมองว่าพี่เก้าเป็นตัวตลก?”

“หลายใจแล้วมันทำไม? ถ้าพี่เก้าของแกมีความสามารถ หลังจากแต่งงานเธอจะซื่อสัตย์ แค่นี้ก็ได้แล้ว?” สมหญิงไม่ใส่ใจ ทุกปีเธอเลี้ยงเด็กหนุ่มไว้ไม่น้อย และเธอก็ไม่รู้สึกว่าชลิดาไร้ยางอาย

นิต้าเยาะเย้ย “คุณย่า ตลอดหลายปีที่ผ่านมา พี่เก้าทำดีที่สุดแล้ว และตอนนี้คุณย่าต้องการควบคุมแม้แต่การแต่งงานของเขา ดังนั้นในอนาคตหนูก็จะเป็นเพียงหมากตัวหนึ่งเพื่อใช้ในการแต่งงานเท่านั้นใช่ไหมคะ?”

ดวงตาของสมหญิงแหลมคม จับจ้องไปที่นิต้าราวกับเหยี่ยว

นิต้าตกตะลึงกับภาพที่เห็น

“ผมจะไปคุยกับชลิดาอีกครั้ง” ดนัยกล่าวอย่างเฉยเมย และแววตาที่รังเกียจปรากฏขึ้นอย่างรวดเร็วในดวงตาของเขา

สมหญิงหลับตาลงเล็กน้อย เพื่อพักผ่อน เห็นได้ชัดว่าไม่ต้องการเห็นทั้งสองคนอีกแล้ว

ดนัยหยิบเอกสารและรูปถ่ายที่กระจัดกระจายบนพื้น และวางไว้บนโต๊ะของ สมหญิงอย่างเรียบร้อย ก่อนจะออกจากห้องหนังสือพร้อมกับนิต้า

เขาเดินไปที่ล็อบบี้ที่ชั้นหนึ่ง และพบกับธาราที่เพิ่งเข้ามา

ธาราตัวเขาไม่เหมือนกับชื่อเขาเลย เพราะเขาไม่อ่อนโยนเลย เขายกยิ้มที่มุมปากของเขา เขาเป็นหลานชายคนโตที่ สมหญิงรักที่สุดและเขาไม่เคยเห็นใครอยู่ในสายตา

เมื่อเห็นดนัยออกมาจากห้องหนังสือของสมหญิงด้วยเลือดที่หน้าผาก เขาก็ยกมุมปากขึ้นอย่างเย้ยหยัน

“เหอะ ก็ว่าใคร ที่แท้ก็คือคุณเก้านิ ทำไมถึงโดนคุณย่าดุอีกล่ะ”

ดนัยและนิต้าไม่ตอบ พวกเขาเดินอ้อมเขา

ธาราเข้ามาขวางทางและยืนอยู่ข้างหน้าทั้งสองคน

ทั้งสองถูกบังคับให้หยุด

ธาราจ้องที่นิต้าอย่างชั่วร้าย “นิต้า เธอว่าเธอเป็นอะไรถึงได้ไปติดตามไอ่เก้า? คนที่คุณย่ารักมากที่สุดคือฉัน ถ้าเธอยินดีช่วยฉัน...”

“ฉันช่วยคนทำธุระเท่านั้น ส่วนห้องน้ำสาธารณะนั้นฉันรู้สึกรังเกียจ”

ธาราตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่จะรู้ว่านิต้ากำลังว่าเขา ใบหน้าของเขามืดมน เขายกมือขึ้นและจ่อไปที่ใบหน้าของนิต้า

เขาเป็นหลานชายคนโตที่สมหญิงรักที่สุด เขาจะถูกนิต้าคนสารเลวคนนี้ว่าได้อย่างไร?

แต่มือของเขายื่นออกไปในอากาศ ดวงตาของดนัยที่อยู่ใต้กรอบแว่นตาก็มีแสงเย็นวาบเข้ามา เขาเข้ามาใกล้ธาราราวกับผี ก่อนจับแขนของธาราไว้แน่น แล้วดัดไปด้านหลังของเขา

ตึก

ร่างกายของธาราถูกบังคับให้ก้มไปข้างหน้า แขนของเขาเจ็บมากๆ และเขาก็ยิ้มออกมาครู่หนึ่ง

“ได้...ได้ ไอ่เก้า ปล่อยฉันนะ ไม่งั้นก็อย่าโทษกัน ถ้าฉันไปบอกคุณย่า!”

ดนัยเอนตัวลงอย่างเงียบ ๆ ริมฝีปากบางของเขาถูกับหูของธารา

ไม่รู้ว่าพูดอะไรไปบ้าง ร่างกายของธาราสั่นเทาในทันที ตอนที่ดนัยปล่อยเขา เขาก็ล้มลงกับพื้นและมองดนัยราวกับปีศาจ

ดนัยจัดระเบียบเสื้อผ้าที่มีรอยย่นของเขาอย่างใจเย็น ก่อนจะเดินออกจากคฤหาสน์

……

ณิชาตื่นขึ้นมาอีกครั้งและพบว่าตัวเองอยู่ในอ่างอาบน้ำ โดยมีน้ำอุ่นโอบตัวเธอไว้ แต่เอวของเธอกลับเจ็บราวกับไม่ใช่ของเธอ

เวธัสกำลังกอดเธอและมองหน้าเธออยู่ ท่าทีนี้ทำให้เธอตกใจจนแทบปลิว!

เขายังคง...

“ตื่นแล้วเหรอ” ริมฝีปากบางของชายผู้นั้นยกยิ้มชั่วร้าย “ใช่แล้ว ฉันทำคนเดียวมันก็น่าเบื่อ”

ณิชาโอบคอเขาไว้ กัดริมฝีปากล่างของเขา ไม่ให้เสียงคร่ำครวญของเขาดังออกมาเลย

ทำไมเขาถึงมีพลังมากขนาดนี้?

ก่อนนอนเธอยังอยู่ในห้องนอนแท้ๆ ทำไมตื่นมาถึงอยู่ในอ่างอาบน้ำ?

ราวกับว่าเขาสามารถเดาความคิดของเธอได้ ดวงตาของเวธัสจ้องไปที่ริมฝีปากของเธอ เขารู้สึกคอแห้งมาก

“คุณอ่อยผมก่อนนะ”