กามเทพน้อยสานรักของแด๊ดดี๊หม่ามี๊ นิยาย บท 367

หัวใจของณิชาเต้นอย่างรวดเร็ว แต่ไม่ยอมจูบเขา เดี๋ยวจูบเสร็จแล้วเธอคงไม่ต้องกินข้าวเย็นแล้ว คงจะเลยเถิดไปกินอาหารรอบดึกไปเลยมั้ง

“ทำไมเธอต้องทำแบบนี้ด้วย? มีอนาคตที่ดีมากกลับไม่เอา อยากจะเป็นเมียน้อย...”

เวธัสจิ้มปลายจมูกโด่งของเธอ สีหน้าแววตาหยิ่งจองหอง “เพราะว่าสามีของคุณรวยแถมหน้าตาดีอีก เธอเลยสนใจในตัวผม”

“ผู้หญิงสวยเอาตัวใส่พานถวายถึงที่ คุณไม่หวั่นไหวเหรอคะ?”

“ผมสนองให้คุณทุกวันยังรู้สึกไม่อิ่มหนำสำราญเลย คุณรู้สึกว่าผมยังมีแรงเที่ยวลักกินขโมยกินอีกมั้ยล่ะ?”

เวธัสตรึงมือเล็กๆ ของเธอเอาไว้ พลันลองเคลื่อนไหวแผ่วเบา

เสียงลมหายใจในความหมายคลุมเครืออันเร่งรัดของชายหนุ่มสะท้อนกึกก้องอยู่ในใบหูของณิชา เธออยากจะดึงมือกลับมาก แต่เขากลับลงแรงเพิ่มแถมตรึงเธอเอาไว้อย่างเอาแต่ใจ ณิชาพยายามเพิกเฉยการสัมผัสอันย่ำแย่นั้นออกไปอย่างสุดชีวิต

แต่ชายหนุ่มยังคงพูดคำพูดลามกจกเปรตใส่หูเธออีกหลายประโยค...

……

บริเวณประตู ปัณณ์กับน้องอรัลกำลังเอาตัวพาดบานประตูอย่างสุดกำลัง เพื่อตั้งใจจะฟังให้ชัดเจนว่าภายในห้องพูดอะไรกันอยู่

แต่เวธัสตั้งใจสั่งทำบานประตูนี้โดยเฉพาะ ซึ่งเป็นการเก็บเสียงที่มีประสิทธิภาพอันดับหนึ่ง

เด็กน้องทั้งสองคนทุ่มสุดตัวพลิกไปพลิกมาอยู่นานมาก ก็ไม่ได้ยินความเคลื่อนไหวที่อยู่ภายใน

ต่างสบตากัน

“ปีศาจกษัตริย์จะรังแกหม่ามี๊ของเราหรือเปล่า?”

“ไม่มั้ง ตอนนี้คุณพ่อหลงรักหม่ามี๊มาก ในบ้านหม่ามี๊พูดแล้วก็ถือว่าเด็ดขาดที่สุด พ่อเขาไม่กล้าหรอก” อรัลถึงพูดให้เหตุผลแทนเวธัสอย่างเงียบๆ

“แล้วทำไมไม่มีความเคลื่อนไหวอะไรเลยล่ะ?” ปัณณ์เกาศีรษะจนยุ่งเหยิง หัวใจเกิดความวิตกกังวลจนจะบ้าตายอยู่แล้ว

ดวงตาดำขลับของอรัลทอประกายเล็กน้อย “ฉันจำได้แล้วว่าในกระเป๋าถือของหม่ามี๊มีกุญแจสำรองอยู่”

“ใช่สิ....” แววตาของปัณณ์เปล่งประกาย พลันรีบวิ่งตึงตังมุ่งหน้าไปยังห้องรับแขกทางด้านข้างและพลิกกระเป๋าถือของณิชา

แถมยังหากุญแจสำรองสีเงินออกมาได้หนึ่งดอก

เด็กน้อยสองคนส่วนสูงยังไม่สูงพอ อรัลเลยย้ายเก้าอี้นั่งเปลี่ยนรองเท้ามาหนึ่งตัว ปัณณ์ขาสั้นถอดรองเท้าแตะออก จากนั้นก็เหยียบขึ้นบนเก้าอี้ เพื่อเสียบกุญแจเข้าไปในรูกุญแจ และยังไม่ทันเริ่มบิดไขกุญแจ...

พลันมีเสียงประตูเปิดดังแอ๊ด

ณิชาหน้าแดงก่ำ แถมยังสอดนิ้วประสานมือกับเวธัส สิ่งที่เห็นเต็มตาก็คือเด็กน้อยสองคนยืนอยู่ในตำแหน่งเตี้ยคนสูงคน

“หม่ามี๊!” ปัณณ์เห็นณิชา พลันกระโดดลงจากเก้าอี้นั่งทันที พลันเดินรอบตัวณิชาเพื่อสำรวจตรวจสอบอย่างละเอียด “ปีศาจกษัตริย์ไม่ได้ทำร้ายหม่ามี๊ใช่มั้ย?”

หน้าผากณิชาผุดเหงื่อเต็ม พลันส่ายหน้า “เปล่านี่”

“จริงเหรอครับ?” เด็กน้อยซักไซ้ต่ออย่างไม่ไว้ใจ

เวธัสเปลี่ยนใส่ชุดลำลอง สีหน้าอารมณ์อยู่ในลักษณะผ่อนคลายมาก

“ตอนไหนที่พ่อลงไม้ลงมือกับหม่ามี๊ของหนูเหรอ?”

ปัณณ์ยืนเท้าเอวเล็ก ด้วยท่วงท่าดูถูก “อย่าคิดว่าพวกเราเป็นเด็กสามขวบแล้วจะหลอกได้ง่ายนะ! วันนั้นพวกเหล่าพี่สาวคนรับใช้ที่คฤหาสน์สนธิไชยได้พูดคุยกันด้วย บอกว่าพ่อทำให้หม่ามี๊ร้องไห้ พ่อไม่ได้ลงไม้ลงมือกับหม่ามี๊ แล้วทำไมหม่ามี๊ถึงร้องไห้ล่ะ?”

อรัลก็คิดถึงช่วงเช้าตรู่ของวันที่หม่ามี๊เจนนี่ป่วย

ตอนที่เขากับปัณณ์ตื่นนอน คุณพ่อกับหม่ามี๊ก็ออกไปจากคฤหาสน์สนธิไชยแล้ว

ตอนที่ทั้งสองคนกำลังกินข้าวอยู่บนโต๊ะอาหาร ก็ได้ยินพี่สาวคนรับใช้พูดกระซิบกระซาบกัน

พวกเขาแปลกใจมากว่าตกลงพวกเธอกำลังพูดอะไรกันอยู่?

พลันแอบกลั้นหายใจแล้วเอียงหูฟัง จึงพบว่ากำลังพูดว่าเวธัสทำให้ณิชาร้องไห้ แถมยังได้ยินเสียง แปะ แปะ ด้วยแหละ!

หม่ามี๊ต้องโดนคุณพ่อตีก้นแน่นอนเลย

ตอนแรกเขากับปัณณ์ก็ได้ปรึกษาหารือเรื่องที่จะคิดบัญชีกับคุณพ่อ แต่หม่ามี๊เจนนี่มาป่วยเสียก่อน เขาพวกจึงต้องไปดูแลหม่ามี๊เจนนี่ก่อน

เมื่อณิชาได้ยินเด็กๆ กล่าวหาตามเสียงประสาเด็ก ทันใดนั้นก็เข้าใจในสิ่งที่คนรับใช้ของคฤหาสน์สนธิไชยกำลังพูดคุยกัน จนแก้มสุกราวกับกุ้งต้มสุก