กามเทพน้อยสานรักของแด๊ดดี๊หม่ามี๊ นิยาย บท 375

“ที่มาที่ไปเหรอ?”

“ใช่ค่ะ กำไลวงนั้นว่ากันว่าเป็นสิ่งของที่แม่ของณิชาทิ้งไว้ให้เธอดูต่างหน้า”

คำว่าของทิ้งไว้ดูต่างหน้า มันทำให้ระบบประสาทละเอียดอ่อนของน้ำตาลตึงเครียด และเอ่ยปากโทนเสียงผู้บังคับบัญชาในการออกคำสั่ง “ตราบใดที่แกไปขุดหากำไลว่าอยู่ที่ไหนได้ ฉันจะจ่ายให้แก 5ล้าน! ฉันต้องได้กำไลวงนั้นมาให้ได้!”

เมื่อก้อยได้ยินว่า5ล้าน ความตั้งใจก็กระพือเพิ่มขึ้นอีก

“คุณน้ำตาลวางใจได้เลยค่ะ ฉันจะตามสืบต่อเอง”

“ฉันยังมีอีกเรื่องหนึ่งที่ต้องการให้แกช่วยฉันทำ...” เมื่อฟังจากปลายสาย ที่แผ่เสียงเย็นยะเยือกของน้ำตาลออกมา แถมยังนำพาความวิตกกังวลกดดันมาให้เล็กน้อย

……

ภายในห้องรับแขก ณิชากับเวธัสชะเง้อมองความเละเทะภายในห้อง ขนาดโซฟายังมีคนพลิกขึ้นมา จนไม่มีที่ให้นั่ง

สิดาเดินเข้าไปทำอาหารเย็นในห้องครัว ณิชาไม่ได้คาดหวังให้เวธัสมาทำงานบ้าน จึงออกตัวเก็บสิ่งของระเกะระกะที่กระจัดกระจายเต็มห้อง

เวธัสดึงมือเธอไว้ พร้อมทั้งพูดด้วยน้ำเสียงหมดอารมณ์

“ขนาดผมยังอดใจไม่ไหวให้คุณทำงานบ้าน แล้วอุตส่าห์มาที่นี่เพื่อทำงานบ้านให้คนอื่นอีกเหรอครับ?”

ถ้าไม่ใช่เพราะว่าณิชาเป็นห่วงสิดา ที่ต้องมาเยี่ยมให้ได้ ให้หัวเด็ดตีนขาดยังไงเขาก็ไม่มา

สิดาให้ท้ายก้อยอย่างเห็นได้ชัด ถึงแม้จะติดกับดักก้อย ก็ถือว่าหาเรื่องใส่ตัวเองชัดๆ

“แม่ฉันใช่คนอื่นคนไกลที่ไหนกันคะ...” นิ้วมือเรียวเนียนของณิชาจิ้มใบหน้าอันหล่อเหลาของเขา “ยิ้มหน่อยนะคะ คุณตีหน้าเข้มขนาดนี้ ดูจริงจังมากเลยค่ะ”

นัยน์ตาดำขลับของเวธัสเพ่งจ้องเธอ ท้ายที่สุดก็ยังประนีประนอมให้ พลันคว้าโทรศัพท์ออกมาพูด “ผมให้คนไปหาแม่บ้านมา คุณทำแบบนี้ และจะต้องทำไปถึงเมื่อไหร่กันล่ะ?”

ณิชารู้สึกว่าหาคนมาช่วยงานก็ไม่เลว จึงพยักหน้าทันที

จังหวะที่กำลังจะพูดออกมา ทันใดนั้น...

โครม!

มีเสียงสิ่งของกระทบลงบนพื้นดังออกมาจากห้องครัวอย่างสนั่นหวั่นไหว

สีหน้าณิชาเปลี่ยนเล็กน้อย พลันวิ่งเข้าไปในห้องครัวทันที

เมื่อเห็นสิดานอนแน่นิ่งอยู่ที่พื้น ตาเหลือก และสลบไสลไปแล้ว

ด้านข้างยังมีฝาหม้อที่ทำด้วยเหล็กหล่นอยู่ข้างมือ

“แม่?” ณิชาหายใจถี่ พลันนั่งคุกเข่าอยู่ที่พื้นและคอยเรียกเธออยู่ตลอด “แม่? แม่เป็นยังไงบ้าง ตื่นสิคะ... อย่าหลับนะ...”

แพขนตาของสิดาสั่นเล็กน้อย แต่กลับไม่มีทีท่าจะฟื้นขึ้นมาเลย

ณิชาเหลือบมองเวธัส เมื่อเวธัสเข้าใจความหมายของเธอ จึงเปลี่ยนจากการเรียกแม่บ้านเป็นแจ้งทางหมอแทน จากนั้นชายหนุ่มก็โค้งตัวลง และอุ้มสิดาด้วยแขนกำยำทั้งสองข้าง พร้อมทั้งเดินจ้ำอ้าวมุ่งหน้าออกไปทางด้านนอก

ก้อยก็ได้ยินเสียงเอะอะเอ็ดตะโรที่ดังอยู่ด้านนอก จึงตามหลังมาติดๆ จึงเห็นเวธัสอุ้มสิดามุ่งหน้าออกทางด้านนอก

รูม่านตาของเธอหดลงทันทีแต่ไม่ชัดเจนมากนัก

“ปะ...ป้าเป็นอะไรไป”

ณิชาไม่มีอารมณ์จะมาสนใจก้อย แค่พูดทิ้งท้ายว่าสิดาเป็นลมล้มพับไปแค่ประโยคเดียว จากนั้นก็เดินออกจากห้องรับแขกตามหลังเวธัสไป

ก้อยอยากจะตามไปตามสัญชาตญาณ แต่เมื่อเห็นกางเกงที่ใส่อยู่ที่ตัวเปรอะเปื้อนมอมแมม

เธอจึงหันหลังกลับไปเพื่อเปลี่ยนกางเกงตัวใหม่ มัดผมเป็นทรงดังโงะสวยๆ ถึงเดินลงจากตึก

จังหวะที่เดินมาถึงชั้นล่างนั้น เวธัสก็เตรียมจะขับรถออก เธอจึงรีบโบกมือให้เวธัสทันควัน แถมยังมีรอยยิ้มประดับบนหน้า “พี่เขย รอฉันด้วยสิ ฉันก็อยากจะไปด้วย”

เวธัสกดกระจกขึ้นด้วยสีหน้าไร้ความรู้สึก รถยนต์พุ่งตัวออกถนนใหญ่และทิ้งควันท้ายรถไว้ให้ก้อย

ก้อยกระทืบเท้าอย่างโมโห

ทั้ง ๆ ที่เขาได้ยินคำพูดของตนเองด้วยซ้ำแต่กลับขับรถออก...

ก้อยตกใจเมื่อคิดได้ว่าสิดาเป็นลมหมดสติเป็นเพราะว่าตนเองผลักเธอล้ม จนศีรษะกระแทกหรือเปล่า?

ก้อยแสดงอาการตัวแข็งทันที