กามเทพน้อยสานรักของแด๊ดดี๊หม่ามี๊ นิยาย บท 376

เนื่องจากสิดาไม่สามารถฟื้นได้ในช่วงขณะนั้น เธอจึงทำตามคำสั่งอีกอย่างของน้ำตาลจนสำเร็จ

เมื่อได้เส้นผมมาเรียบร้อยแล้ว เธอจัดการใส่ในถุงใสอย่างระมัดระวัง

จากนั้นก็เดินไปยังมุมห้องเพื่อโทรศัพท์หาน้ำตาล เพื่อเป็นการบอกกล่าวว่าได้เส้นผมของณิชามาอยู่ในมือเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

……

การผ่าตัดของสิดาเสร็จสิ้นในช่วงกลางดึก คุณหมอแจ้งว่าการผ่าตัดประสบผลสำเร็จ แต่ยังมึนยาสลบอยู่ ต้องรอให้สิดาฟื้นกลับมาก็ไม่เป็นไรแล้ว...

เวธัสจ้องมองดวงตาแดงฉ่ำของณิชา จึงให้เธอกลับไปพักผ่อน เขาจะเฝ้าให้เอง

ตอนแรกณิชาก็ไม่อยากจะตกลง แต่เมื่อสบตากับสายตาอันแรงกล้าของเวธัสแล้ว พลันเก็บคำพูดและเงียบปากทันที

คืนนั้นณิชาก็นอนไม่หลับ จวนจะใกล้สว่างแล้วถึงได้ฝืนผล็อยหลับไป

เธอจำได้ว่าตอนบ่ายต้องไปเซ็นสัญญาที่DS Group จึงตั้งเวลาปลุกในช่วงเที่ยงวันเอาไว้

ก็เพราะเหตุนี้เอง จึงพลาดสายของรวินทร์ที่โทรศัพท์มาหาเธอ

ภายในวีเอสเอ กรุ๊ป น้ำเพชรได้ยินว่าโทรศัพท์ของณิชาโทรไม่ติด ดวงตาเปล่งประกายมากกว่าเดิม

ณิชาไม่ยอมรับโทรศัพท์ จนทำให้รวินทร์อารมณ์เสีย เธอจึงคอยเติมเชื้อไฟทันที ซึ่งรวินทร์จิตใจโอนเอนมาทางน้ำเพชรเป็นทุนเดิมอยู่แล้วกลับยิ่งรังเกียจณิชามากขึ้นกว่าเดิม

เขาออกคำสั่งทันที ให้เอาเอกสารที่อยู่ในมือของอลิสาส่งให้น้ำเพชรทั้งหมด

สัญญาระหว่างDS Group ให้น้ำเพชรเป็นคนรับผิดชอบทั้งหมดตั้งแต่บัดนี้เป็นต้นไป

อลิสาร้อนใจดั่งไฟสุมทรวง จึงโทรศัพท์หาณิชาทันที แต่ก็ไม่มีคนรับสายสักที จึงเกิดความรู้สึกวิตกกังวลขึ้นว่าเกิดเรื่องอะไรหรือเปล่า เพราะณิชาไม่ใช่คนประเภทที่ไร้ความรับผิดชอบ...

……

ณิชานอนหลับลึกมากไปงีบหนึ่ง

รอเวลาที่เธอตื่นขึ้นมา จนค้นพบว่านาฬิกาปลุกที่อยู่หัวเตียงไม่ดัง เพราะตอนนี้มันบ่ายสามโมงเข้าไปแล้ว

เธอไม่สนใจจะกินอะไรทั้งนั้น พลันรีบร้อนเปลี่ยนเสื้อผ้าและออกจากบ้านทันที

ก่อนจะออกไปก็ชำเลืองมองโทรศัพท์แวบหนึ่ง ซึ่งมีโทรศัพท์ของอลิสาที่โทรเข้ามาหาเยอะมาก รวมถึงข้อความด้วย

[คอขาดบาดตายแล้วแก! รับโทรศัพท์เร็ว สัญญาความร่วมมือของDS Groupโดนน้ำเพชรคาบไปแล้ว...]

[เห็นแล้วส่งข้อความกลับหาฉันด้วยนะ!]

[ท่านประธานมีประกาศลงมาแล้ว ให้ฉันเอาเอกสารทั้งหมดให้ไปให้หมดเลย...]

เปลือกตาณิชากระตุกอย่างรวดเร็วอยู่หลายครั้ง สัญญาความร่วมมือของDS Groupเรื่องนี้เธอเป็นคนรับผิดชอบอยู่ ถึงแม้จะรับช่วงต่อก็ตาม จำต้องรอให้ทั้งสองฝ่ายลงนามอย่างเป็นทางการหลังจากนี้ไม่ใช่เหรอ?

ตอนที่เตรียมจะโทรกลับหาอลิสา ทันใดนั้นโทรศัพท์ก็สั่นขึ้นมาทันที

น้ำเพชรโทรเข้ามาหา

เธอเองก็จะลองฟังความคิดเห็นของน้ำเพชร จึงกดรับสาย

“คุณณิชา ขอโทษด้วยจริงๆ ค่ะ ตอนนี้โปรเจคของDS Groupนี้นั้นเป็นของฉันแล้ว ถ้าคุณมีตรงไหนไม่พอใจก็ไปคุยกับท่านประธานได้นะ” เมื่อเพิ่งกดรับโทรศัพท์ น้ำเพชรทำเสียงสูงจนดังทะลุเข้าหู

“มันเป็นความคิดของแก หรือว่าเป็นความหมายของคุณรวินทร์กันแน่?” ณิชาถามอย่างไม่สบอารมณ์

น้ำเพชรสะใจมากกว่าเดิม “มันแตกต่างกันมั้ยล่ะ? เดิมทีคุณก็ไม่เข้าพวกบริษัทของเราอยู่แล้ว ฉันติดตามท่านประธานมาตั้งหลายปี ท่านประธานก็ต้องคิดเห็นตรงกับฉันสิ! แต่ว่ายังไงก็ต้องขอบใจคุณด้วยนะ ถ้าไม่ใช่ว่าคุณเอาเรื่องพื้นที่ก่อสร้างไปเจรจากับDS Group ฉันก็ไม่มั่นใจว่าจะได้รับผิดชอบโปรเจคนี้หรือเปล่า....”

“งั้นฉันก็ขออวยพรให้คุณทำงานราบรื่นทุกอย่างก่อนเลย!” ณิชาตัดสายทิ้งทันที พลันโยนโทรศัพท์ไปบนโซฟา ถ้าพูดว่าไม่อึดอัดนั่นก็โกหกแล้วแหละ

ในเมื่อคุณรวินทร์ได้ยื่นเอกสารให้น้ำเพชรทั้งหมดแล้ว ตอนนี้เธอจะพูดอะไรออกไปก็ไร้ประโยชน์แล้วแหละ

หวังว่าคุณรวินทร์จะรักษาสัญญา ที่ยอมเปลี่ยนภาพลักษณ์เดิมของบริษัท

แต่เมื่อพลิกมุมมองของความคิด ตอนนี้สิดายังอยู่ในโรงพยาบาล เธอไม่มีกะจิตกะใจสักเท่าไหร่ที่จะคิดถึงเรื่องความร่วมมือของDS Groupด้วยซ้ำ

ดังนั้นจึงไม่รีบร้อนที่จะเร่งกลับไปที่บริษัทแล้ว

เธอแจ้งข่าวคราวให้เวธัสทราบ สิดายังไม่ฟื้น แต่ก็มีสัญญาณล่วงหน้าว่าใกล้จะฟื้นขึ้นมาแล้ว จึงเคี่ยวโจ๊กพร้อมกับแม่บ้านและมุ่งหน้าไปยังโรงพยาบาลทันที

ณิชาชำเลืองมองเวธัสที่เอาแต่เฝ้าสิดาอยู่หน้าเตียงอยู่ตลอดเวลา จนเกิดความซาบซึ้งกินใจ

“รีบกลับไปพักผ่อนเถอะค่ะ ฉันจะเฝ้าที่นี่ต่อเอง! คุณดูตาคุณสีแดงช้ำหมดแล้ว...” ณิชานวดเบ้าตาของเวธัสอย่างปวดใจ

เวธัสบิดขี้เกียจ แต่กลับไม่รู้ง่วงสักนิด

เมื่อก่อนตอนที่ทำงานล่วงเวลาอยู่ที่บริษัท การนั่งอดตาหลับขับตานอนข้ามวันก็เป็นเรื่องปกติที่เกิดขึ้นบ่อยครั้ง

มากไปกว่านั้น สิดาพักอยู่ในห้องผู้ป่วยห้องนี้ยังมีเตียงเสริมเฝ้าคนไข้ เพียงแค่ไม่ได้สบายเท่าที่บ้านก็เท่านั้นเอง

“คุณกินอะไรหรือยัง?” เขาสบตาณิชา

ณิชาส่ายหน้าไปมา “ยังเลยค่ะ ฉันอยากจะมาดูพวกคุณก่อน และจะมากินพร้อมกับคุณเลย”

แต่เมื่อเห็นว่าเขาไม่ได้นอนทั้งคืน จนอดใจไม่ไหว และอยากเร่งให้เขารีบกลับบ้านไปพักผ่อน

เวธัสเห็นสถานการณ์ดังนั้น จึงรับกล่องรักษาอุณหภูมิที่อยู่ในมือของเธอเอาไว้ พลางจัดวางเรียงบนโต๊ะ และดึงณิชาให้มานั่งอยู่ในอ้อมกอดของเขา

บางทีต้นเหตุอาจจะมาจากการอดนอนมานานมาก เสียงแหบพร่าดังขึ้นอย่างชัดเจน “ให้ผมกินเสร็จแล้วค่อยกลับครับ”

ณิชานั่งอยู่บนต้นขาของเขา ตอนที่เดินทางมาก็มาอย่างร้อนใจ จนมีเม็ดเหงื่อหยดไหลจากตรงขมับของเธอและค่อยๆ ไหลลงด้านล่างอย่างช้าๆ

ไหลผ่านกรามอันขาวนวล แต่ไม่ได้ไหลลงไหปลาร้าอันงดงาม...

ท่าทางแนบชิดถูไถกันไปมา เขาใช้มือข้างหนึ่งโอบเอวของเธอเอาไว้ ซึ่งสัมผัสรูปร่างดีของเธออย่างชัดเจน

กระเดือกของเวธัสเคลื่อนขึ้นลงอย่างไม่รู้ตัว

ไม่อยากกินข้าวแล้ว แต่อยากกินเธอแทน...

ณิชาวางจานชามอยู่ พลันรับรู้ถึงสายตาอันร้อนผ่าวที่จับจ้องมาที่ตัวของตนเอง

เมื่อแหงนหน้าขึ้น เวธัสก้มหน้าลงเล็กน้อยพอดี จนริมฝีปากชนกันพอดิบพอดี

ลมหายใจอันหอมสดชื่นของฮอร์โมนเพศชายโอบล้อมเธอทันที

ณิชามองเห็นใบหน้าอันหล่อเหลาที่ขยายใหญ่ จึงส่งเสียงอื้ออึงเล็กน้อยพลันถอยหลังทันที

ดวงตาดำขลับของเวธัสเคร่งขรึมเล็กน้อย โพรงปากไร้รส จนแทรกร่องฟันของเธอตรงๆ เพื่อตักตวงความหอมกรุ่นของเธอ

ณิชาเพิ่งจะแปรงฟันมาไม่นานนี้เอง จึงมีกลิ่นมินท์จางๆ ปะปนมาด้วย จนถูกเวธัสครอบงำจนหมดสิ้น

ตอนที่เวธัสอยากจะรุกล้ำมากขึ้น ณิชาคอยกดมือของเขาเอาไว้ พร้อมทั้งจ้องมองเขาตาเขม็งอย่างไม่พอใจ และใช้สายตาแสดงความหมายว่าให้เขาจำตัวจริงจังสักหน่อย

สิดายังนอนสลบไสลอยู่บนเตียงคนป่วย เขา...เขาก็ช่างบังอาจมากจนเกินเหตุ!

เหมือนเวธัสจะรู้สึกตัวแล้วว่าเวลากับสถานที่มันไม่ถูกต้อง จึงงับริมฝีปากของของเธอทันที และถอยหลังออกไป ยังหายใจยังติดๆ ขัดๆ “ครั้งหน้าอย่าใช้ยาสีฟันกลิ่นมินท์อีก กลิ่นนี้ผมอดใจไว้ไม่อยู่”

“…” ณิชาหมดคำพูดจะเสวนาด้วย จึงลงจามากต้นขาของเขาทันที และนั่งอยู่ที่มุมโต๊ะที่อยู่ตรงข้ามในมุมที่ไกลที่สุด

เวธัสแสยะยิ้มมุมปาก จนเผยให้รอยยิ้มจางๆ ที่เอ็นดูมากๆ

“ตอนบ่ายคุณต้องไปเซ็นสัญญาที่DS Groupไม่ใช่เหรอครับ?”

ณิชาส่งเสียงตอบรับอื้ออึง “ไม่เซ็นแล้ว โปรเจคโดนรองผู้อำนวยการแย่งไปแล้วค่ะ”

เวธัสขมวดคิ้วไว้แน่น “โครงการนี้มันเป็นสัญญาที่เกี่ยวพันถึงคุณและคุณรวินทร์โดยเฉพาะเลยไม่ใช่เหรอ?”

เขารู้ว่าเธออยากเปลี่ยนภาพลักษณ์ของวีเอสเอ กรุ๊ป เพื่อเปิดตลาดที่เมืองพร แต่รวินทร์กลับเป็นพวกหัวโบราณ ทั้งสองจึงเอาโปรเจคนี้มาเดิมพันกัน

ในเมื่อตอนนี้โครงการกลับไปอยู่ที่น้ำเพชรเหมือนเดิม หลังจากเซ็นสัญญาแล้ว แล้วเครดิตจะตกอยู่ที่ใครล่ะ?

ณิชาเองถึงกลับหมดคำพูด

“น่าจะเป็นเพราะเมื่อเช้าฉันหลับอยู่ เลยไม่ได้รับโทรศัพท์ เขาคงกังวลว่าฉันจะไปเซ็นสัญญาไม่ทัน จึงเอาโปรเจคให้กับรองผู้อำนวยการไปนั่นแหละค่ะ”

“ให้ผมช่วยแย่งกลับคืนมาเอามั้ยล่ะ?” เวธัสถามเสียงเข้ม

ณิชาส่ายหน้า “ไม่ต้องค่ะ! ยังไงเป้าหมายเดิมของฉันก็ไม่ใช่การทำโปรเจคอยู่แล้ว แต่เป็นการรักษาสัญญาที่ให้ไว้กับ William ให้เสร็จสิ้น...”

เมื่อเห็นว่าเธอยังคงยืนกราน เวธัสก็ไม่ได้พูดอะไรต่อ เพราะที่บริษัทของเขายังมีเรื่องให้จัดการอีกมากมายจริงๆ พลันลูบกระหม่อมของเธอ พร้อมทั้งกำชับกับเธอไว้อีกสองสามคำ พลันหันหลังให้และเดินออกจากห้องพักผู้ป่วย

……

สิดาฟื้นขึ้นมาหลังจากเวธัสกลับไปได้ไม่นาน