กามเทพน้อยสานรักของแด๊ดดี๊หม่ามี๊ นิยาย บท 377

เธอไม่กินอาหารมานานมาก หิวจนดวงตาพร่ามัว กรดไหลย้อนกำลังกัดกินกระเพาะของเธอ ณิชาเตรียมตักโจ๊กที่เตรียมเอาไว้ก่อนหน้า และค่อยๆ ป้อนเธอทีละน้อยๆ

น้ำตาแวววาวในดวงตาของสิดาจ้องมองณิชา ดวงตากลอกกลิ้งวนไปรอบๆ ราวกับกำลังหาใครอยู่

“ไม่ต้องมองหาหรอกค่ะ ตั้งแต่เมื่อคืนวานตอนที่แม่ผ่าตัดก็ไม่เห็นหน้าก้อยแล้วค่ะ” ณิชาพูดตรงตามความเป็นจริง

น้ำตาที่หวั่นไหวอยู่ในดวงตาของสิดายิ่งท่วมท้นมากกว่าเดิม

ตอนที่เธอถูกหามส่งมาที่โรงพยาบาล แม้ว่าจะสลบก็ตาม แต่ก็สามารถฝืนจนรู้สึกความเคลื่อนไหวจากโลกภายนอกได้ แค่ตัวเองพูดไม่ได้อ้าปากก็ไม่ได้ ก้อยรู้ว่าเธอต้องผ่าตัด แต่ไม่ยอมจะอยู่เป็นเพื่อนกับเธอให้นานสักหน่อยเลยเหรอ?

สิดาผิดหวังถึงขีดสุด

ณิชายิ่งรู้สึกว่าท่าทีที่สิดาแสดงต่อก้อยแปลกประหลาดมากขึ้นกว่าเดิม “แม่ ตอนนี้ก้อยไม่อยู่ที่นี่ แม่พูดความจริงกับหนูนะ ตกลงว่าก้อยกับแม่ มีความสัมพันธ์กันยังไงแน่ ต้นเหตุที่ทำให้มีแผลบาดเจ็บบริเวณท้ายทอยเป็นเพราะว่าเธอใช่มั้ย?”

เส้นผมบนศีรษะของสิดาถูกโกนจนเกลี้ยง แถมยังผ้าพันแผลเอาไว้ อยากจะส่ายหน้าแต่กลับปวดหัวเหมือนจะแตกเป็นเสี่ยง

“แม่ไม่ทันระวังจนหกล้มเอง”

“แม่คิดว่าหนูจะเชื่อมั้ยล่ะ?” ณิชาจ้องเธอตาเขม็ง

ความรู้สึกหดหู่ของสิดาไม่กล้าสบตาณิชาตรงๆ สายตาเลื่อนลอยไปมา จังหวะเวลานั้นเอง กลับมองเห็นก้อยยืนอยู่หน้าประตูอย่างเซอร์ไพรส์มาก ความรู้สึกนับร้อยนับพันมากระจุกจนตะโกนกู่ก้องออกไป “ก้อย…”

เมื่อก้อยที่เพิ่งจะมาถึงหน้าประตูก็ได้ยินณิชาซักถามสิดา จนหัวใจใกล้จะกระโดดออกมาอยู่แล้ว

“คุณป้า...” เธอเปลี่ยนมาใช้ใบหน้ายิ้มแย้มแจ่มใสอย่างยินดี พลันกระโจนพุ่งเข้าหาอย่างกระตือรือร้น และโอบอุ้มมือสิดาเอาไว้ “คุณป้าสลบไสลจนถูกหามส่งโรงพยาบาล หนูเป็นห่วงคุณป้าจริงๆ จนจะบ้าตายอยู่แล้วค่ะ! พอได้ยินว่าเมืองพรของเรามีวัดหนึ่งที่ศักดิ์สิทธิ์มาก เมื่อคืนนี้หนูไปขอยันต์ศักดิ์สิทธิ์ให้รอดปลอดภัยมาให้ป้าแผ่นหนึ่งค่ะ”

ก้อยหยิบยันต์สีเหลืองที่พับเป็นรูปสามเหลี่ยมออกมาจากกระเป๋าอันหนึ่ง

สิดายิ้มให้อย่างชื่นชม จากนั้นก็หยิบยันต์มาแนบไว้ที่อก เบ้าตาแดง

ก้อยทำเสียงออดอ้อนสิดา “คุณป้า คุณป้าไม่เป็นไรก็ดีจังเลยค่ะ หลวงพ่อท่านพูดว่าคุณป้าดวงแข็งอายุยืน”

สิดาลูบกระหม่อมศีรษะของเธอด้วยความรัก ถึงกลับซาบซึ้งจนพูดไม่ออก

ต่อหน้าสิดา ณิชาไม่อยากสร้างความอับอายให้ก้อย จึงแค่ยิ้มให้ก้อยเล็กน้อย “น้องก็ช่างตั้งใจมาก ไปขอพรที่วัดกลางดึกกลางดื่น ไม่ง่ายเลยใช่มั้ย?”

“ยังดีค่ะ หลวงพ่อท่านเห็นว่าฉันมีความจริงใจ ก็เลยไม่ได้ทำให้ฉันลำบากใจ...”

สิดาเพิ่งจะฟื้นขึ้นมา ร่างกายอ่อนระโหยโรยแรงมาก อารมณ์ขึ้นๆ ลงๆ เมื่อครู่ ณิชากับก้อยจึงไม่ได้อยู่เป็นเพื่อนนานมากเกิน

รอจนสิดาผล็อยหลับอีกครั้ง ณิชาก็ลากก้อยไปทางเดินนอกห้องพักผู้ป่วยทันที

“พี่ พี่คิดจะทำอะไร? พี่ลากฉันมาฉันเจ็บนะ!” ก้อยตะโกนเสียงทุ้มต่ำ

เมื่อเดินมาถึงหัวมุมทางเดินด้านนอก จวนจะถึงปากทางระเบียงตรงหัวมุม ณิชาสะบัดก้อยออกเต็มแรง น้ำเสียงเย็นชาเล็กน้อย “ฉันหาคอนโดให้แกแถว ๆ สนธิไชยกรุ๊ปเรียบร้อยแล้ว แกย้ายออกตอนบ่ายนี้เลย”

“พะ...พี่ไล่ฉันออกเหรอ?” ก้อยไม่อยากจะเชื่อ

ณิชาหยิบธนบัตรสีเทาปึกหนึ่งออกมาจากกระเป๋าและยัดให้ก้อย “รับเงินนี้เอาไว้แล้วแกก็ย้ายออกไป หรือแกจะไสหัวออกจากสนธิไชยกรุ๊ป แกตัดสินใจเอาเอง”

ก้อยขบฟันและกัดริมฝีปากด้านล่างไว้แน่น เงียบงันอยู่สักพัก พลันคว้าเงินปึกนั้นที่ณิชาให้เธอมา และพูดอย่างดื้อรั้น “ฉันย้ายออกก็ได้!”

เมื่อเอามาเปรียบเทียบกับการพักอยู่กับสิดา เธอยินยอมพร้อมใจรักษางานที่สนธิไชยกรุ๊ปอย่างแน่นอน

ภายภาคหน้าถ้าน้ำตาลรู้สึกว่าเธอไม่มีประโยชน์แล้ว อย่างน้อยเธอก็ยังมีประสบการณ์ทำงาน...

หรือไม่เธอก็จับหนุ่มไฮโซรวยๆ สักคน ครึ่งชีวิตที่เหลือก็ไม่ต้องกังวลแล้ว

“ถ้าแม่ฉันถามขึ้นมา แกรู้ว่าควรจะตอบยังไงใช่มั้ย?”

“…ฉันจะบอกว่าไปทำงานไม่สะดวก ฉันอยากจะย้ายเอง!”

“เก็บน้ำตาอันน่าสงสารของแกไปซะเถอะ ฉันไม่หลงกลกับวิธีนี้หรอก อย่าทำเหมือนว่าฉันรังแกเลย ฉันคิดว่าฉันปฏิบัติต่อแกดีมากๆ” ณิชาพูดทิ้งท้ายไว้ประโยคหนึ่ง และเดินจากไปอย่างหงุดหงิดใจ

ก้อยโมโหจัดจนกระทืบเท้า พลันใช้สายตาหันไปมองทางห้องพักผู้ป่วยของสิดา

เมื่อวานเธอเพิ่งพูดได้ครึ่งเดียวเท่านั้นเองณิชาก็กลับมาแล้ว

เธอพูดว่ากำไลข้อมือไม่อยู่ที่บ้านหมายความว่ายังไง?