กามเทพน้อยสานรักของแด๊ดดี๊หม่ามี๊ นิยาย บท 380

ฝ่ามือใหญ่หนึ่งข้างกับมือเล็กสองข้าง เลอะเทอะมอมแมมอย่างรวดเร็ว จนมีแต่สีเทาเปื้อนเลอะเปรอะอีกชั้น

หลังจากจัดการเรียบร้อยแล้ว ณิชาก็พูดกับหนุ่มน้อยทั้งสองคน “เจ้าของร้านส่งฮอร์โมนปุ๋ยน้ำให้ไม่พอ พรุ่งนี้แม่จะไปซื้อเพิ่มอีกสักหน่อย ถือวิสาสะไปเลือกกล้องถ่ายวิดีโอมาอันหนึ่ง เอาไว้มาถ่ายคลิปให้ลูกๆนะคะ”

สามคนแม่ลูกนัยน์ตาเปล่งประกายอย่างมีความสุข เวธัสได้ไม่ร่วมวงเป็นหนึ่งในนั้น แต่กลับภาคภูมิใจมากขึ้น

ขณะนั้นเอง น้ำเพชรโทรศัพท์กลับมาอีกครั้งแล้ว

ณิชาเดินออกจากระเบียง ยังไม่ทันได้ล้างมือ ในใจก็คิดว่าถ้าเป็น Call center แหละ เธอจึงตรึกตรองว่าจะต้องเปลี่ยนเบอร์โทรศัพท์แล้ว

เวธัสเหล่ตามองหน้าจอ ตั้งใจทิ้งไว้นาน ถึงได้พูดว่าเป็นเบอร์โทรศัพท์ของน้ำเพชร

เมื่อได้ยินว่าเป็นของน้ำเพชร ณิชาจึงเช็ดมือแบบลวกๆ และเดินมากดรับสาย เวธัสทำใช้นิ้วท่าทางให้เธอเงียบๆ จากนั้นก็กดรับสายแทนณิชา อีกทั้งเปิดลำโพงด้วย

“ณิชา คุณนี่ช่างเก่งจริงๆ! รู้จักคุณชลิดาก็ไม่บอกฉันก่อนสักคำ? ตอนนี้คนเขายกเลิกสัญญา เพราะว่าคุณมาทำงานสาย! คุณรีบจัดการหาวิธีเดี๋ยวนี้!”

น้ำเพชรโกรธจนเป็นบ้าไปแล้ว พลันส่งเสียงคำรามจากทางปลายสาย

เมื่อคำรามเสร็จแล้ว ไม่มีคนพูด

เธอฮัลโหลอยู่หลายครั้ง เวธัสถึงได้ตอบกลับอย่างเป็นทางการ “ไม่ทราบว่าใครหรือครับ?”

เสียงผู้ชาย?! น้ำเพชรสะอึกทันที พร้อมทั้งเอ่ยปากสอบถาม “ฉันน้ำเพชรเป็นเพื่อนร่วมงานของณิชาค่ะ...คุณเป็นสามีของณิชาเหรอคะ?”

“แม่ของณิชาป่วย ช่วงนี้ไม่มีเวลามาจัดงานงานที่บริษัท”

น้ำเพชรย่อมไม่เชื่อกับคำพูดลอย ๆ พรรค์นี้ ถึงแม้แม่จะป่วยไข้จริงๆ ก็ไม่มีเหตุผลใดที่จะไม่มาทำงาน

“คุณเอาโทรศัพท์ให้ณิชาทีค่ะ ฉันต้องการพูดกับเธอให้ชัดเจน”

พรึบ

เวธัสตัดการสื่อสารทันที โดยไร้การลังเล อีกทั้งลากเบอร์โทรศัพท์ของน้ำเพชรเข้าบัญชีดำทันที

สีหน้าของชายหนุ่มยังคงแน่นิ่งเรียบเฉยคงเดิม

ณิชาฉุกคิดถึงเขาตัดสายวางโทรศัพท์ของเธอมาตั้งหลายครั้งก่อนหน้านี้อย่างปัจจุบันทันด่วน ตั้งใจเย็นชาใส่เธอใช่มั้ย?! ไม่ต้องล้างมือแล้วแหละ พลันบีบหน้าเขาทันที “เวธัส วางสายคนอื่นแบบนี้ไม่มีมารยาทมากเลยนะคะ! ถ้าต่อไปปัณณ์กับอรัลเรียนแบบตามคุณแล้วจะทำยังไงคะ?”

เวธัสได้กลิ่นดินหอมจางๆ เตะเข้าโพรงจมูก จึงดึงมือของเธอลง ใบหน้าหล่อเหลาตีหน้าเข้ม “ช่างสิ! คุณล้างมือหรือยังเนี่ย?”

“ยังไม่ได้ล้างค่ะ!” ณิชาผายหน้าอก และจิ้มใบหน้าของเขาต่อ “คุณทำตัวเลวร้ายชะมัด ฉันต้องลงโทษ...”

นัยน์ตาเวธัสฉายแววตามืดหม่น พลันก้มหน้าก้มตาเอาใบหน้าของตนเองไปจิ้มหน้าของเธอ

ฝุ่นเป็นคราบที่แสดงไม่ชัดเจนจึงย้ายไปอยู่บนใบหน้าของณิชา

ณิชาพลันยื่นมือออกไปผลักเขา โดยคว้าคอเสื้อเชิ้ตจนยับย่นและสกปรกมอมแมม เวธัสขมวดคิ้วเล็กน้อย พลันรัดเอวของเธออย่างดื้อรั้น และใช้ปลายคางที่เพิ่งมีเคราเล็มขึ้นมาจิ้มเธอ

“แกล้งผมเหรอ? ยังจะกล้าดีอีกมั้ย...”

“อย่าเล่นสิคะ มันจั๊กจี้...ฮ่า ๆ ...ฉันไม่กล้าแล้วค่ะ!”

ปัณณ์กับน้องอรัลเห็นภาพนี้แล้ว ถึงกลับสงบนิ่งเต็มที่

เด็กสองคนสบตากันอย่างเงียบงัน พลันถอนหายใจอย่างขมขื่น จากนั้นก็วิ่งเตาะแตะไปล้างมือเล็กๆ ในห้องน้ำ ในบ้านมีคู่สามีภรรยาอยู่ ทุกวันชอบมาแสดงกอดรัดฟัดเหวี่ยงจูบกันต่อหน้าเด็กๆ ...

ไร้ศีลธรรม และปราศจากความละอายใจจริงๆ!

……

น้ำเพชรโทรซ้ำอีกครั้ง แต่ก็โทรไม่ติด

เกินครึ่งก็น่าจะถูกลากไปบัญชีดำแล้วแหละ เธอโกรธจัดและเดินไปเดินมาภายในห้องทำงาน

ผู้บริหารระดับสูงที่แอบหลงรักกับความสวยของเธอคนหนึ่งถึงกลับกลืนน้ำลาย และเดินมาเกลี้ยกล่อม “น้ำ ใจเย็นๆ นะ...”

“เธอกลับไม่รับโทรศัพท์ของฉัน แถมให้ผัวของเธอมาพูดกับฉันสองสามคำก็ดึงฉันลงบัญชีดำทันที! นี่มันจะหมายความว่ายังไง?” น้ำเพชรใจเย็นก็แปลกแล้วแหละ พลันดื่มน้ำเย็นจัดสองแก้วจนหยุดไม่อยู่

ผู้บริหารระดับสูงกำลังวิเคราะห์สถานการณ์อีกครั้ง “ณิชาคนนี้ต้องรู้สึกว่าพวกเราต้องการเธอมาก จึงจงใจหาข้ออ้างเล่นตัวกับพวกเรา”

“เรื่องนี้ยังต้องพูดให้ฟังอีกเหรอคะ?” น้ำเพชรสงบสติอารมณ์ลงแล้ว จึงพูดกล่าวด้วยท่าทางแสยะยิ้ม “เธอเอาเรื่องแม่ป่วยมาอ้างอะไรล่ะ? ฉันว่าก็แค่อยากให้ฉันไปวิงวอนขอร้องเธอนั่นแหละ...”

“อดทนไว้ก่อน เอางี้มั้ย เราก็ไปดักเธอที่บ้านเธอเลยดีมั้ยครับ?”

เรื่องมาถึงขั้นนี้แล้ว ก็ไร้วิธีที่ดีกว่านี้แล้ว จึงออกคำสั่งทันที ถ้าเธอรักษาความร่วมมือไว้ไม่ได้ ก็ให้เธอเก็บข้าวของม้วนเสื่อไสหัวออกไปได้เลย น้ำเพชรแสดงอำนาจบาตรใหญ่ในวีเอสเอ กรุ๊ปจนเคยชินแล้ว ให้เธอออกไปสู่โลกภายนอก ซึ่งไม่แน่ว่าเธอจะหางานได้ดีกว่านี้อย่างแน่นอนจริงๆ

น้ำเพชรขอเอกสารจากแผนกภายในบริษัท เพื่อตรวจสอบที่อยู่ที่ลงบันทึกไว้ของพนักงาน

ในช่องเติมที่อยู่นั้นณิชาเขียนไว้ว่าอยู่หมู่บ้านออเรนจ์

น้ำเพชรจดจำรายละเอียดของชั้นและเลขยูนิตได้ เช้าตรู่ของวันถัดมา ฟ้ายังไม่สว่างก็ไปดักหน้าหมู่บ้านออเรนจ์แล้ว แต่เคาะประตูอยู่นาน คนที่ปรากฏตัวอยู่ตรงประตูกลับเป็นก้อย

แม้ว่าก้อยจะย้ายบ้านก็ตาม แต่เธอก็ยังมีของที่ยังไม่ได้เก็บ