กามเทพน้อยสานรักของแด๊ดดี๊หม่ามี๊ นิยาย บท 387

“เมียจ๋า ได้เวลากลับบ้านแล้ว”

มุมปากชาลียกขึ้นเล็กน้อย ขัดจังหวะการพูดอธิบายของเจนนี่

ไม่รอให้เจนนี่พูดอะไร ชายหนุ่มก็ยัดเธอเข้าที่นั่งข้างคนขับ จากนั้นก็ขับออกไป เหลือไว้เพียงควัน

ที่นั่งข้างคนขับในรถ เจนนี่จ้องชายที่ขับรถอยู่อย่างงโกรธเคือง “ทำไมคุณถึงบอกณิชาว่าฉันท้องล่ะ! ฉันไม่ได้ท้องสักหน่อย!”

ชาลีเอานิ้วเรียวยาวเคาะพวงมาลัยแล้วพูดว่า “ถ้ามีเวลาผมจะพาคุณไปเจอคุณย่าที่คฤหาสน์ตระกูลรุ่งโรจน์ ท่านตั้งตารอลูกในท้องคุณมาก ถึงตอนนั้นก็ทำตัวดีๆล่ะ”

“ไม่ได้ยินที่ฉันพูดหรือไง ในท้องฉันมีแต่พยาธิ ไม่มีลูก!” เจนนี่ตอกย้ำอย่างโกรธเคือง

ชาลีพูดต่อว่า "ฉันซื้อหมอในคฤหาสน์หมดแล้ว แค่คุณหุบปากไว้ ทุกคนก็จะรู้ว่าลูกในท้องของคุณคือเหลนของตระกูลรุ่งโรจน์”

เจนนี่ “..” ที่แต่งงานกับเธอเพราะว่าจะให้เธอโกหกเรื่องนี้ต่อไปสินะ

ทำไมเธอถึงไปซื้อแท่งตรวจครรภ์คุณภาพต่ำแบบนั้น

น่ารำคาญชะมัด เจนนี่เตะแป้นเหยียบใต้เท้าอย่างฉุนเฉียว มีเสียงอู้อี้ เหมือนมีอะไรหลุดออกมา ไม่รู้ว่าทำชิ้นส่วนอะไรหายหรือเปล่า เธอจึงแอบมองชาลีทันทีด้วยความรู้สึกผิด

เมื่อเห็นว่าเขาไม่โกรธ ถึงได้ถอนหายใจด้วยความโล่งอก

ถ้าเธอถูกให้ชดใช้ค่าเสียหาย เธอยิ่งไม่สบายใจแน่

ชาลีเห็นแววตากังวลใจผ่านกระจกรถ แล้วพูดติดตลกว่า “รถคันนี้ไม่มีค่าอะไรหรอก ถ้าคุณอยากเตะก็รอให้รถจอดสนิทก่อนละค่อยเตะ ถ้าไม่เตะจนขาหักคุณจะทำอะไรก็ได้”

เจนนี่ได้ยินคำว่าไม่มีค่าอะไร แววตาก็เป็นประกาย แล้วลูบเบาะหนังแท้ที่นั่งอยู่ สบายมาก คิดถึงรถที่เธอขับประจำก็คือโปโลคันเล็ก ก็ถามด้วยความอดสงสัยไม่ได้ “ไม่มีค่านี่มันราคาเท่าไหร่”

“สี่สิบกว่าล่ะมั้งนะ” เสียงเซ็กซี่ของชาลีดังก้องไปในอากาศ

เจนนี่อึ้งไปสองวิ ถึงจะเข้าใจ หน่วยของสี่สิบกว่ามันคือ ล้าน！

เหลือบมองเขาในทันที ไม่สนใจนายเศรษฐีนี่แล้ว หันหน้าไปที่หน้าต่างรถด้วยความหงุดหงิด ครุ่นคิดว่าต่อไปนี้ชีวิตของเธอจะน่าสังเวชขนาดไหน

ต้องหลอกคนตระกูลรุ่งโรจน์กับเขา เธอมีลูก แถมยังต้องมีลูกภายในหนึ่งปีด้วย

ตอนนั้นเธอเซ็นชื่อลงไปในสัญญาที่น่าอับอายแบบนั้นได้ยังไง

...

อีกด้านหนึ่ง ณิชารู้แล้วว่าชลิดาจะไปช้อปปิ้งในห้างสรรพสินค้าในตอนบ่าย

เวธัสบังเอิญไปตรวจที่นั่นพอดี เธอรีบไปที่ห้างทันที ทั้งสองก็ได้พบกัน แต่ณิชาก็ไม่สนใจถามเรื่องอื่น ถามไปทันทีว่า “คุณชลิดาล่ะ ตอนนี้เธออยู่ที่ไหน”

เพราะว่ารีบมาก หน้าผากเธอเหงื่อไหลออกมาเป็นชั้นๆ หายใจก็ไม่สม่ำเสมอ ราวกับกำลังวิ่งอยู่

เวธัสเอื้อมมือปาดเหงื่อออกให้เธอ “แค่สัญญาฉบับเดียวเอง สำคัญขนาดนั้นเลยเหรอ”

ถ้าอยู่กับเขา อย่าว่าฉบับเดียวเลย จะทำสิบฉบับก็ทำได้

ณิชากอดแขนแล้วอ้อนเล็กน้อย นัยน์ตาสีเข้มเป็นประกายระยิบระยับ “ถ้าฉันทำงานนี้สำเร็จ พวกเราไปเที่ยวกันไหม ถ่ายรูปครอบครัวกันเป็นไง”

เวธัสหรี่ตาลงอย่างเย็นชา “เธอกินข้าวอยู่ตรงนั้น ผมจะพาไป”

เมื่อเวธัสและณิชาปรากฏตัวต่อหน้าชลิดา ชลิดาไม่แปลกใจเลยสักนิด เธอออกมาข้างนอกวันนี้ ได้ให้บอดี้การ์ดสองสามคนซ่อนตัวอยู่ด้วย เพื่อปกป้องเธอ

ก่อนที่เวธัสกับณิชาจะมา เธอก็ได้ข่าวมาก่อนแล้ว

“คุณชลิดาเจอกันอีกแล้วนะคะ” ณิชาทักทายชลิดาด้วยรอยยิ้ม