กามเทพน้อยสานรักของแด๊ดดี๊หม่ามี๊ นิยาย บท 387

“เมียจ๋า ได้เวลากลับบ้านแล้ว”

มุมปากชาลียกขึ้นเล็กน้อย ขัดจังหวะการพูดอธิบายของเจนนี่

ไม่รอให้เจนนี่พูดอะไร ชายหนุ่มก็ยัดเธอเข้าที่นั่งข้างคนขับ จากนั้นก็ขับออกไป เหลือไว้เพียงควัน

ที่นั่งข้างคนขับในรถ เจนนี่จ้องชายที่ขับรถอยู่อย่างงโกรธเคือง “ทำไมคุณถึงบอกณิชาว่าฉันท้องล่ะ! ฉันไม่ได้ท้องสักหน่อย!”

ชาลีเอานิ้วเรียวยาวเคาะพวงมาลัยแล้วพูดว่า “ถ้ามีเวลาผมจะพาคุณไปเจอคุณย่าที่คฤหาสน์ตระกูลรุ่งโรจน์ ท่านตั้งตารอลูกในท้องคุณมาก ถึงตอนนั้นก็ทำตัวดีๆล่ะ”

“ไม่ได้ยินที่ฉันพูดหรือไง ในท้องฉันมีแต่พยาธิ ไม่มีลูก!” เจนนี่ตอกย้ำอย่างโกรธเคือง

ชาลีพูดต่อว่า "ฉันซื้อหมอในคฤหาสน์หมดแล้ว แค่คุณหุบปากไว้ ทุกคนก็จะรู้ว่าลูกในท้องของคุณคือเหลนของตระกูลรุ่งโรจน์”

เจนนี่ “..” ที่แต่งงานกับเธอเพราะว่าจะให้เธอโกหกเรื่องนี้ต่อไปสินะ

ทำไมเธอถึงไปซื้อแท่งตรวจครรภ์คุณภาพต่ำแบบนั้น

น่ารำคาญชะมัด เจนนี่เตะแป้นเหยียบใต้เท้าอย่างฉุนเฉียว มีเสียงอู้อี้ เหมือนมีอะไรหลุดออกมา ไม่รู้ว่าทำชิ้นส่วนอะไรหายหรือเปล่า เธอจึงแอบมองชาลีทันทีด้วยความรู้สึกผิด

เมื่อเห็นว่าเขาไม่โกรธ ถึงได้ถอนหายใจด้วยความโล่งอก

ถ้าเธอถูกให้ชดใช้ค่าเสียหาย เธอยิ่งไม่สบายใจแน่

ชาลีเห็นแววตากังวลใจผ่านกระจกรถ แล้วพูดติดตลกว่า “รถคันนี้ไม่มีค่าอะไรหรอก ถ้าคุณอยากเตะก็รอให้รถจอดสนิทก่อนละค่อยเตะ ถ้าไม่เตะจนขาหักคุณจะทำอะไรก็ได้”

เจนนี่ได้ยินคำว่าไม่มีค่าอะไร แววตาก็เป็นประกาย แล้วลูบเบาะหนังแท้ที่นั่งอยู่ สบายมาก คิดถึงรถที่เธอขับประจำก็คือโปโลคันเล็ก ก็ถามด้วยความอดสงสัยไม่ได้ “ไม่มีค่านี่มันราคาเท่าไหร่”

“สี่สิบกว่าล่ะมั้งนะ” เสียงเซ็กซี่ของชาลีดังก้องไปในอากาศ

เจนนี่อึ้งไปสองวิ ถึงจะเข้าใจ หน่วยของสี่สิบกว่ามันคือ ล้าน！

เหลือบมองเขาในทันที ไม่สนใจนายเศรษฐีนี่แล้ว หันหน้าไปที่หน้าต่างรถด้วยความหงุดหงิด ครุ่นคิดว่าต่อไปนี้ชีวิตของเธอจะน่าสังเวชขนาดไหน

ต้องหลอกคนตระกูลรุ่งโรจน์กับเขา เธอมีลูก แถมยังต้องมีลูกภายในหนึ่งปีด้วย

ตอนนั้นเธอเซ็นชื่อลงไปในสัญญาที่น่าอับอายแบบนั้นได้ยังไง

...

อีกด้านหนึ่ง ณิชารู้แล้วว่าชลิดาจะไปช้อปปิ้งในห้างสรรพสินค้าในตอนบ่าย

เวธัสบังเอิญไปตรวจที่นั่นพอดี เธอรีบไปที่ห้างทันที ทั้งสองก็ได้พบกัน แต่ณิชาก็ไม่สนใจถามเรื่องอื่น ถามไปทันทีว่า “คุณชลิดาล่ะ ตอนนี้เธออยู่ที่ไหน”

เพราะว่ารีบมาก หน้าผากเธอเหงื่อไหลออกมาเป็นชั้นๆ หายใจก็ไม่สม่ำเสมอ ราวกับกำลังวิ่งอยู่

เวธัสเอื้อมมือปาดเหงื่อออกให้เธอ “แค่สัญญาฉบับเดียวเอง สำคัญขนาดนั้นเลยเหรอ”

ถ้าอยู่กับเขา อย่าว่าฉบับเดียวเลย จะทำสิบฉบับก็ทำได้

ณิชากอดแขนแล้วอ้อนเล็กน้อย นัยน์ตาสีเข้มเป็นประกายระยิบระยับ “ถ้าฉันทำงานนี้สำเร็จ พวกเราไปเที่ยวกันไหม ถ่ายรูปครอบครัวกันเป็นไง”

เวธัสหรี่ตาลงอย่างเย็นชา “เธอกินข้าวอยู่ตรงนั้น ผมจะพาไป”

เมื่อเวธัสและณิชาปรากฏตัวต่อหน้าชลิดา ชลิดาไม่แปลกใจเลยสักนิด เธอออกมาข้างนอกวันนี้ ได้ให้บอดี้การ์ดสองสามคนซ่อนตัวอยู่ด้วย เพื่อปกป้องเธอ

ก่อนที่เวธัสกับณิชาจะมา เธอก็ได้ข่าวมาก่อนแล้ว

“คุณชลิดาเจอกันอีกแล้วนะคะ” ณิชาทักทายชลิดาด้วยรอยยิ้ม

ชลิดายกกรามของเธอขึ้นเล็กน้อย ส่งสัญญาณให้พวกเขานั่งลงตรงข้าม

พอดีกับที่ชลิดายังไม่ได้สั่งอาหาร ณิชาจึงเรียกบริกรให้เอาเมนูไปยื่นให้ชลิดา แต่สายตาของนางแมวชลิดาไม่ได้อยู่ที่เมนูแต่กลับจ้องไปที่เวธัสเขม็ง มองดูเขาขึ้นลง

ณิชาก็รู้สึกแปลกๆอย่างอธิบายไม่ถูก จึงพูดบอก “คุณชลิดาคะ สั่งอาหารเถอะค่ะ”

ชลิดาพูดอย่างไม่ใส่ใจ “อ้อ” เธอสั่งอาหารสามสี่จาน แล้วส่งกลับไปที่หน้าณิชา

ณิชาเพิ่มซุปไปอีกอย่าง บริกรยิ้มรับเมนูแล้วก็จากไป

“คุณธัส ไม่เจอกันนานเลยนะ ไม่ยักรู้นะว่าคุณกลับมาชอบผู้หญิงแล้ว” ชลิดายิ้มบางๆ ผมหยิกของเธอสยายออกอย่างมีเสน่ห์ “น่าเสียดายจังนะ ฉันยังอยากเล่นกับคุณอยู่เลย...”

ณิชาฟังคำพูดของชลิดาความรู้สึกแปลก ๆ ในใจก็ทวีขึ้น

ชลิดากำลังอยากได้สามีของเธอ!

ดนัยกับนายแบบพวกนั้นยังไม่พอ สามีคนอื่นยังจะชอบ...

ไม่สิ เธอชอบสามีคนอื่นอยู่แล้ว!

ณิชาคิดถึงเรื่องสัญญาว่ายังไม่ได้ทำ ยิ้มแล้วหยิบข้อตกลงความร่วมมือออกมาจากกระเป๋า “คุณชลิดาคะ ถือโอกาสที่ตอนนี้คุณว่าง พวกเราทำไมไม่คุยเรื่องการร่วมงานกันล่ะคะ”

“เห้อ คุณณิชา ฉันยอมรับนะว่าคุณเธอก็สวย แต่ฉันคิดว่าฉันก็ไม่ด้อยไปกว่าเลย คุณคิดว่าทำไมสามีของคุณถึงเลือกคุณล่ะ” ชลิดาหยิบเอกสาร พลิกดูสองสามหน้า เอาแก้มวางบนมือแล้วถามขึ้น

ณิชาตอบด้วยรอยยิ้มว่า “สามีฉันอาจจะชอบแบบดิฉันมากกว่าน่ะค่ะ”

“ใช่สินะ ยิ่งผู้หญิงหน้าตาดูใสๆ ลีลาบนเตียงก็ยิ่งเด็ด” ชลิดาตอบอย่างจริงจัง ถอนหายใจด้วยความเสียใจ

ณิชาถูกฟ้าผ่าอีกครั้ง ท่าทีของเธอแข็งทื่อขึ้นแล้ว

เธอพยายามอย่างหนักที่จะคุมจิตใจไว้ แล้วคุยงานกับเธอต่อไป

“ฉันยังไม่ได้กินข้าวเลย ไม่มีกะจิตกะใจจะคุยเรื่องงานหรอก” ชลิดากลอกตาไปมา พลางขยิบตาให้เวธัส “ยิ่งได้อยาก ฉันยิ่งอยากได้ คุณธัส ยังไงคุณก็เปิดเผยแล้ว ไม่รังเกียจที่จะลองผู้หญิงอีกคนใช่ไหม บางทีฉันอาจจะให้ความอบอุ่นกับคุณได้มากกว่าเมียของคุณก็ได้นะ”

เวธัสพูดตอบอย่างใจเย็น “คุณก็รู้ว่าของของเก้า ผมไม่แตะต้อง”

“แต่ฉันไม่ใช่สิ่งของนี่ ฉันเป็นคน” จู่ๆชลิดาก็ผลักจานอาหารตรงหน้า แล้วลุกขึ้นยืน

ร่างที่มีเสน่ห์ราวกับนางพญางู เดินตรงไปที่ด้านหลังของเวธัส

เนื่องจากที่นั่งของเวธัสอยู่ข้างทางเดิน ชลิดา จึงเคลื่อนไหวสะดวกกว่า ชลิดา เอามือโอบรอบคอของเขา นิ้วมือที่ถูกทาด้วยยาทาเล็บสีแดงสด ค่อยๆลูบไร้ขมับของเขาขึ้นลง “ถ้าคุณใส่แว่นล่ะก็ ก็เหมือนมีคุณเก้าเพิ่มขึ้นอีกเลยน้า”

พูดพลาง เธอก็เลิกคิ้วถามณิชา “ถ้าคุณยอมให้สามีขึ้นเตียงกับฉัน ให้ฉันนอนกับเขาสักคืน พรุ่งนี้การร่วมมือของเราก็ไปต่อ ว่ายังไงล่ะ”

ณิชาจ้องไปที่เวธัส

เขาไม่ได้ผลักชลิดาออกด้วยซ้ำ!

ณิชาสูดลมหายใจเข้าลึกๆ พยายามกดอารมณ์ที่อยากพลิกโต๊ะ พยายามยิ้มออกมาแฝงด้วยความโมโห หักมือของชลิดาออก ลากเวธัสที่นั่งอยู่บนเก้าอี้มาข้างหลังเธอ สีหน้าอาฆาต—

“ถ้าคุณชอบหน้าของสามีฉัน ที่บ้านฉันมีอีกสองคนที่เป็นเขารุ่นเล็ก คุณอยากลองดูไหม”

ถึงตา ชลิดา สะดุ้งแล้ว เธอโบกผมลอนใหญ่อย่างเย้ายวน แล้วยิ้ม “รอให้ลูกชายคุณโตอย่างน้อยก็ตั้งสิบปี ฉันรอไม่ไหวหรอก คนแวดวงนี้ก็เป็นงี้กันทั้งนั้น แหม คุณณิชา อย่าขี้เหนียวไปหน่อยเลย”

“แต่ฉันเป็นภรรยาคุณเวธัส！” ณิชาโกรธชลิดา จริงๆแล้ว พูดอย่างเย็นชาว่า “ในเมื่อคุณชลิดาไม่สนใจ จะร่วมมือกับบริษัทเรา ฉันก็จะไม่รบกวนคุณอีกต่อไป ขอโทษที่รบกวนเวลาอาหารของคุณนะคะ สวัสดี!”

ต่อมาณิชาก็ลากตัวเวธัสออกจากร้านทันที โดยไม่เหลียวหลังอีก...

ช่างสัญญาแม่ง!

ช่างชลิดา แม่ง เป็นผู้หญิงอะไรเนี่ย ร่านไปแล้ว!