กามเทพน้อยสานรักของแด๊ดดี๊หม่ามี๊ นิยาย บท 389

ปฏิกิริยาแรกของก้อยคือตื่นตระหนก พูดยังไม่ค่อยจะชัด “คุณน้ำตาลคะ แทนที่ณิชานี่มันเกินไปนะคะ ถ้าถูกคนตระกูลรุ่งโรจน์ตรวจสอบรู้เข้า ฉันตายแน่...”

“จะรวยมันมีอะไรได้มาง่ายๆหรือไงกัน ถ้าเธอได้รับการยอมรับจากยายแก่นั่นแล้ว ลองคิดดูนะ เธอก็จะกลายเป็นคุณหนูที่มีเกรียติที่สุดในตระกูลรุ่งโรจน์ พอถึงเวลานั้น เธออยากจะจัดการกับณิชายังไง มันก็เป็นแค่ไก่ในกำมือไม่ใช่เหรอ”

ถ้ามีตัวเลือกอื่น น้ำตาลก็คงไม่เลือกใช้ ก้อยแต่ ก้อยเกลียดณิชา แถมยังขี้ขลาด เหมาะกับการควบคุมของเธอ

เข่าของก้อยสั่นอย่างควบคุมไม่ได้ แต่หัวใจของเธอกลับเต้นแรง

มีเสียงคนบอกกับเธอในใจว่าให้ตอบตกลงน้ำตาล!

เธออยากจะเป็นคุณหนูของตระกูลรุ่งโรจน์...

"แต่ภูมิหลังของครอบครัวฉัน แค่ตรวจสอบนิดเดียวก็รู้แล้ว...”

“มันเกี่ยวอะไรกัน แม่เธอทิ้งไปตั้งแต่เด็ก ก็แค่ต้องเอากำไลไปยืนยันว่าเป็นลูกของกานต์รวี ที่เหลือฉันจะช่วยเธอเอง!” น้ำตาลก็ลังเลในใจว่า เรื่องนี้ก้อยเสี่ยง เธอก็เสี่ยงมากเช่นกัน

แต่ถ้าไม่ลองดูสักตั้ง เธออยู่ในวงการบันเทิงแบบนี้ ไม่ช้าก็เร็วได้ลงนรกไปแน่

ให้ก้อยขึ้นมา เธอก็ให้ก้อยเป็นหุ่นเชิดของเธอ...

ทุกอย่างก็จะดีขึ้น!

ก้อยรู้ว่ากำไลข้อมือนั้นอยู่ในมือของน้ำตาลแล้ว แต่เธอไม่กล้าคิดถึงเหตุผลที่โรงรับจำนำไฟไหม้ เหตุใดบันทึกจึงถูกทำลายจนหมด

เธอแค่กล้าคิดแค่ว่า เธอรู้ความลับของน้ำตาลมากมายขนาดนี้ ถ้าไม่ฟังเธอ ตนเองก็อาจจะหายตัวไปอย่างไร้ร่องรอยได้!

ปลอมตัวไปแทนที่ณิชา เอาญาติของณิชามาให้หมด และทำให้สิดาเสียใจที่ทิ้งเธอไป...

เมื่อความคิดนี้ผุดขึ้นมา ก็แพร่ออกไปอย่างรวดเร็ว

ในท้ายที่สุดก้อยก็พยักหน้าอย่างจริงจัง “ตกลง ฉันเอาด้วย! คุณบอกให้ฉันทำอะไรฉันก็จะทำ ถ้ามีอะไรเกิดขึ้น…คุณน้ำตาล คุณจะช่วยฉันใช่ไหม”

“ไม่ต้องห่วง พวกเราลงเรือลำเดียวกันแล้ว แต่เธอต้องหุบปากให้สนิทนะ”

"ฉันรู้ค่ะ!"ก้อยกำหมัดแน่นอย่างตื่นเต้น "ฉันจะไม่มีวันแพร่งพรายไปแน่!"

...

เดิมณิชาไปเจอชลิดาด้วยความภูมิฐาน แต่กลับถูกทำให้เสียอารมณ์

ต่อไปชลิดาคงจะไม่ทำงานกับเออีกแล้ว

ระหว่างทางกลับบริษัท ณิชาก็เอาแต่คิดว่าจะอธิบายให้รวินทร์ยังไงดี

รวินทร์ยังไม่เท่าไหร่ แต่ที่ไม่ชอบที่สุดคือน้ำเพชร เธอต้องเอาเรื่องนี้มาพูดไม่จบไม่สิ้นแน่

แต่เธอทำได้แค่ต้องรับชะตากรรม

อย่างมาก ก็คิดทำโครงการอื่น หาโอกาสกลับมามีผลงานให้ได้

ในชั่วพริบตา เธอก็กลับมาถึงชั้นล่างบริษัทแล้ว

ณิชาสูดหายใจเข้าลึกๆแล้วเดินไปข้างใน อลิสาดันรอเธออยู่ที่โถง ท่าทียังดูชื่นชมและตื่นเต้นด้วย

“พระเจ้า ในที่สุดณิชาก็มาแล้ว！เธอเก่งมากเลยนะ！สัญญากับDS Groupเธอก็ทำสำเร็จจนได้！” อลิสาพูดชมเธออย่างตื่นเต้น แววตาจ้องณิชาไม่เปลี่ยนเลย

ณิชาจะยิ้มออกได้ยังไง ทำได้แค่ยิ้มแหยๆ “เรื่องนี้น่าจะหมดหวังแล้วล่ะ”

“หมดหวังอะไรกัน คุณรวินทร์รอเธออยู่ในห้องประชุมน่ะ! รีบขึ้นไปกับฉันเถอะ เห็นท่าทีของน้ำเพชรที่ไม่ชอบใจแต่ก็ทำอะไรเธอไม่ได้ ฉันล่ะมีความสุขมาก” อลิสาลากณิชาเข้าไปในลิฟต์แล้วเดินตรงไปยังชั้นบนสุด

ณิชาไม่ได้อธิบายอะไรอีก รอไปถึงห้องประชุมแล้วค่อยบอกทุกคนทีเดียวเถอะ

หลังจากออกจากลิฟต์ ทั้งสองก็มาถึงห้องประชุม

ผ่านทางประตูกระจกใส ณิชามองเห็นกลุ่มผู้บริหารที่นั่งอยู่ในห้องประชุมอย่างชัดเจน ทุกคนต่างยิ้มแย้มและตั้งตารอ

แม้แต่น้ำเพชรก็ยังมีรอยยิ้มเฟคๆบนใบหน้าของเธอ...