กามเทพน้อยสานรักของแด๊ดดี๊หม่ามี๊ นิยาย บท 39

อรัลกระแอมในลำคอ แก้มของเขาตึงแน่น น้ำเสียงก็เคร่งขรึม “ที่เกี่ยวกับการออกแบบวิลล่านั้น คุณน้าณิชาดูเหมือนจะมีความคิดที่จะคุยกับคุณพ่อครับ และตอนนี้อยู่ในห้องนอนเล็กข้างๆครับ”

เวธัสขมวดคิ้วเล็กน้อย “พ่อได้สั่งการไปแล้ว เธอยังมีความคิดอะไรอีก？”

อรัลไม่ได้มีส่วนร่วมในการสนทนาระหว่างพวกเขา จึงตกตะลึงเล็กน้อย แต่ก็พูดจาคลุมเครือผ่านมันไป “งั้นผมก็ไม่ทราบแล้วครับ คุณพ่อไปถามคุณน้าณิชาด้วยตัวเองเลยครับ”

เวธัสค่อยๆ เปิดฝ่ามือของเขาขึ้นอย่างช้าๆ

ตรงฝ่ามือมีรอยจางๆ ของรอยเล็บโค้งงอเป็นวง คือก่อนหน้านั้นที่ณิชาจับฝ่ามือของเขา……

แรงที่เยอะมาก พอที่จะแสดงให้เห็นถึงความตื่นตระหนกของเธอในขณะนั้น

“พ่อรู้แล้ว อีกสักพักจะไปหา ลุงชัยได้ต้มน้ำขิงที่ชั้นล่าง ผมอย่าลืมไปดื่มถ้วยหนึ่งก่อนนอนล่ะ”

“ครับ ขอบคุณครับคุณพ่อ” เจ้าตัวเล็กพยักหน้า และถอนหายใจอย่างโล่งอก ดูเหมือนว่าคุณพ่อไม่ได้เกิดความสงสัย

เวธัสที่ยืนขึ้นเพื่อที่จะไปหาณิชา แต่พึ่งลุกขึ้นก็นั่งลงไปอีกครั้งหนึ่ง

หากเขาไปหาเธอโดยทันที จะดูเหมือนว่ารีบร้อนมากเกินไปหรือเปล่า？

เวธัสตัดสินใจ และอ่านเอกสารสองฉบับสุดท้ายอย่างช้าๆ ก่อนไปที่ห้องนอนแขกที่อยู่ข้างๆ

ในตอนนี้เป็นเวลากลางคืนแล้ว ท้องฟ้ามืดมน และมีเพียงเขาและณิชาอยู่ที่ชั้น 2 เท่านั้น ทางเดินดูว่างเปล่าและเงียบเป็นพิเศษ

เวธัสยังเคาะประตูอย่างสุภาพ แต่ประตูไม่ได้ล็อกเลยแต่แรก เพียงแค่ผลักก็เปิดออกแล้ว.……

สิ่งที่เข้ามาในสายตาเป็นร่างที่สะท้อนบนประตูกระจกฝ้าของห้องอาบน้ำ……

เวธัสขมวดคิ้ว

ชายคนนี้ได้หันหลังกลับ……

ตี๊ด ตี๊ด

เสียงโทรศัพท์ของณิชาดังขึ้น

ฝ่ามือของเวธัสที่เพิ่งจับที่ลูกบิดประตูได้ชะงัก และสายตาของเขาก้มลงมองโทรศัพท์เครื่องนั้น

ตรงหน้าจอที่แสดงรายชื่อออกมาว่า“ปัณณ์”

เป็นไปโดยไม่ตั้งใจ เวธัสได้เลื่อนแล้วรับสายโทรศัพท์

“หม่ามี๊ คืนนี้คุณแม่จะทำงานล่วงเวลาอีกไหมครับ？”ปัณณ์ที่มีน้ำเสียงน้อยใจของเด็กดังขึ้นตัดผ่านแก้วหูของเวธัส

“นายเป็นลูกชายของณิชาหรือ？”

ผู้ชาย？！

หมู่บ้านออเรนจ์ เดิมทีปัณณ์ซึ่งนอนอยู่บนเตียงอย่างสบายๆและคุยโทรศัพท์นานๆกับณิชาได้กลิ่นอันตราย และกระโดดขึ้นจากเตียงทันที ดวงตาระแวดระวังอย่างมาก

“ใช่ ผมเป็นคนโปรดและห่วงใยที่สุดของหม่ามี๊ แล้วคุณเป็นใคร？ทำไมโทรศัพท์ของคุณแม่ไปอยู่ที่คุณล่ะ？”

ฟังผ่านเสียงนั้น เวธัสก็ยื่นมือออกแล้วดึงเนกไท ข้อต่อของมือห้านิ้วที่เรียวยาวเห็นได้ชัดเจน “ผมเป็นเจ้านายของแม่ของผม”

เจ้านาย？

ปัณณ์นึกถึงธีทัตในทันที อีอ้วนพุงใหญ่ น่าขยะแขยง

เจ้าตัวเล็กรู้สึกได้ถึงอันตราย เป็นห่วงหม่ามี๊มากๆ “คุณจะทำอะไรกับหม่ามี๊ของผม？ผมเตือนคุณนะ คุณอยู่ห่างกับหม่ามี๊ของผมด้วย มิเช่นนั้นอย่าหาว่าผมไม่เตือนล่ะ！”

เวธัส “.……”

“นายรู้ไหมว่าเพียงแค่คำคำเดียวของผมก็สามารถทำให้แม่ของนายตกงานได้？ในถานะที่นายยังเป็นเด็กอยู่ ผมจะให้โอกาสอีกรอบ ขอโทษผมซะ”

“ธีทัต ผมเตือนคุณนะ ถ้าคุณกล้าแตะหม่ามี๊แม้แต่นิ้วมือนิ้วเดียว ปัณณ์จะไม่มีทางปล่อยคุณไปแน่นอน！แค่ตกงานจะกลัวอะไร ปัณณ์โตมาจะหาเลี้ยงคุณแม่เอง.……”

ธีทัตมักรังแกหม่ามี๊อยู่ตลอด และมักจะจัดเตรียมงานที่ยุ่งเหยิงให้เธอ เพื่อให้หม่ามี๊ทำงานล่วงเวลาได้ ปัณณ์จำได้หมด