กามเทพน้อยสานรักของแด๊ดดี๊หม่ามี๊ นิยาย บท 40

“เดิมทีอรัลเป็นคนเก็บตัวมาตลอด คุณใช้วิธีอะไรในการซื้อใจเขากันแน่ จนทำให้เขาชอบคุณได้ขนาดนี้ ยังส่งดอกกุหลาบและหัวใจที่พับเองกับมือให้คุณ？”

ลมหายใจที่อบร้อนของผู้ชายติดกับใบหน้าของณิชา เริ่มแต่ลำคอณิชาเป็นต้นไป จนถึงใบหูนั้นแดงก่ำไปหมด

ทั้งสองคนใกล้กันมากเกินไป จนเธอต้องจับผ้าเช็ดตัวที่อยู่ตรงอกอย่างแน่น

นี่เป็นสิ่งเดียวของเธอที่ปกปิดไว้ได้……

เวธัสยังคงบีบบังคับอยู่ มือที่จับข้อมือของเธอไว้ก็จับแรงขึ้นเรื่อยๆ “ในเมื่อคุณได้มีลูกชายดีๆให้กับฐานภพแล้ว แล้วจะมายุ่งกับลูกผมอีกทำไม？”

เขาเริ่มสงสัยว่าเธอจะพาอรัลไปทางไม่ดีไหม

ณิชาทนไม่ไหวแล้ว เธอฟังไม่เข้าอีกต่อไป และได้หันศีรษะกลับไปมองเขา เพราะการกระทำนี้หน้าอกและท้องของเธอก็สูงขึ้นด้วย แต่เธอไม่ได้ตระหนักถึงมัน และในหัวสมองของเธอก็เต็มไปด้วยความโกรธ

ซื้อใจอรัลอะไรกัน？

เธอมีลูกของใคร แล้วเกี่ยวอะไรเขาด้วย？

“คุณต้องการพูดอะไรกันแน่？”

“คราวที่แล้วผมดูถูกคุณมากเกินไป เธอรู้ว่ามันไม่มีประโยชน์ที่จะเข้าใกล้ผม จึงพยายามให้อรัลยอมรับคุณก่อน แล้วใช้อรัลบังคับให้ผมยอมรับคุณด้วย คุณต้องการเป็นแม่เลี้ยงของเขา และบรรลุถึงผลสำเร็จของฝันกลางวันเพียงชั่วเวลาสั้นๆ ใช่ไหม？”

“……”

ขมับของณิชามีเส้นเลือดนูนโป่งออกจางๆ เขามีโรคประสาทหลอนหรือยังไงเนี่ย？

เธอตอกกลับเขาอย่างโกรธเคือง “ถ้าคุณคิดว่าฉันเข้าใกล้คุณหนูด้วยเจตนาร้ายจริงๆ คุณสามารถไล่ฉันออกได้เลยตอนนี้ แล้วพาคุณหนูของคุณกลับไปที่ตระกูลสนธิไชย และพวกเราจะไม่ต้องพบกันอีกตลอดไป！”

เวธัสมองดูเธอที่พูดอย่างเคร่งครัด นัยน์ตามีแสงวาบผ่าน……

เขาสามารถทำเช่นนี้ได้ แต่ว่าอรัลจะเชื่อฟังกันดีๆไหม？

อาจจะเพราะว่าเธอมั่นใจกับเรื่องนี้ จึงได้ทำตามอำเภอใจโดยไม่ต้องเกรงกลัวใคร！

ไม่ว่ายังไงงานชิ้นนี้ก็ไม่ใช่เงินน้อยๆ เธอก็ได้เตรียมการงานเบื้องต้นก่อนหน้านั้นเรียบร้อย รอเพียงก่อสร้างให้เสร็จก็จะทำการชําระบัญชี เขาไม่เชื่อว่าเธอจะไม่มีใจให้กับเงินก้อนนี้จริงๆ……

อรัลที่แนบติดอยู่ตรงหน้าประตูได้ยินณิชาพูดว่าจะไม่ได้เจอเธออีก ทำให้กังวลหนักมาก

รู้แต่แรกแล้วว่าคุณพ่อมีอคติต่อคุณน้าณิชา แต่ไม่คิดว่าจะอคติได้ถึงขั้นนี้

คุณน้าณิชาได้ซื้อใจเขาสักที่ไหนล่ะ เป็นเขาต่างหากที่อยากจะซื้อใจคุณน้าณิชามาเป็นแม่เลี้ยงของเขา

เป็นครั้งแรกที่เจ้าตัวเล็กรู้สึกว่าเวธัสไม่ได้เรื่องเอาซะเลย！

โอกาสที่เขาอุตส่าห์สร้างขึ้นมาได้ พอมาถึงตัวเวธัส เพียงแค่คำพูดสองสามคำกลายเป็นพูดจาให้ร้ายคุณน้าณิชาโดยยังไม่รู้จักดีพอ

ยังพูดเธอว่ามีเจตนาร้ายอีก！

ทำไมคุณพ่อถึงโง่เง่าได้เช่นนี้เนี่ย……

ในขณะที่เขากำลังคิดว่าจะทำยังไงต่อนั้น ธนาก็ได้ถือน้ำขิงร้อนๆขึ้นมา

เมื่อเห็นอรัลที่อยู่ตรงประตู ธนาก็อดไม่ได้ที่จะมีความสงสัยเล็กน้อย และได้มองดูรอบๆ ห้องของคุณผู้ชายไม่ควรที่จะอยู่ที่ข้างๆหรือ？

“คุณหนูครับ？ผมยืนอยู่ที่นี่ทำอะไรครับ？”

ไม่มีทางที่เจ้าตัวเล็กจะบอกว่าตัวเองกำลังแอบฟังอยู่น่ะสิ

“ผมเดินผ่านครับ อาธนาจะ……”

“ลุงชัยได้ต้มน้ำขิงไว้ อาคิดว่าณิชายังไม่ได้ดื่มเลยเอามาให้เธอหน่อย”ธนาได้ชี้ตรงประตูที่อยู่ข้างหลังเจ้าตัวเล็ก ณิชาได้พักผ่อนอยู่ที่นี่

อรัลได้ถลึงตาใส่ธนาในทันที

เขาอยากทำดีกับคุณน้าณิชา！

ธนาถูกสายตาคู่นั้นจ้องจนรู้สึกแผ่นหลังเย็นๆ

แต่ไม่รู้เพราะอะไร ในวินาทีต่อมา เจ้าตัวเล็กก็เปิดประตูให้เขาด้วยรอยยิ้ม และหน้าตาที่ไร้เดียงสา “ถ้างั้นอารีบเข้าไปเถอะครับ……”

“ได้ครับ ขอบคุณนะครับคุณหนู……”

เมื่อสักครู่ต้องเป็นภาพหลอนของเขาแน่ๆ

นิสัยของคุณหนูมันช่างดีจริงๆ！

อยากจะถามเพิ่มอีกสักสองสามข้อ แต่พอคำพูดเหล่านั้นออกมาถึงปากก็กลืนกลับไป ความคิดของเขาซับซ้อนเป็นพิเศษ

……

ที่ประตู เวธัสมีสีหน้าที่เคร่งขรึม เขาก้าวออกจากห้องและพบกับลูกชายของเขาพอดี เจ้าตัวเล็กยังสูงไม่เท่าขาของเขาเลย พอเห็นเขา ก็ยืนตัวตรงอย่างมีระเบียบ กับท่าทีที่ดูเหมือนกับว่าทำผิดมา ก้มศีรษะลง

“ตามมาที่ห้องหนังสือกับพ่อ”

ชายคนนั้นทิ้งคำพูดเย็นชาไว้ แล้วเดินจากไป

อรัลเข้าไปดูห้องของณิชาอย่างไม่ไว้วางใจ จึงค่อยตามเวธัสไป พร้อมกับถอนหายใจยาวๆ “ดูเหมือนว่าเส้นทางที่ช่วยคุณพ่อตามจีบภรรยานั้น ยังอีกยาวไกล”

พอมาถึงห้องที่ใหญ่และกว้างขวางนั้น หน้าต่างไม่ได้ปิดอย่างแน่นหนา และมีเม็ดฝนปรอยๆลอยเข้ามา

ฝนกระหน่ำนอกหน้าต่างกระทบต้นหลิวในลานบ้าน กิ่งก้านและใบไม้ปลิวไปตามลม เย็นยะเยือกและน่ากลัว

เวธัสจ้องมองไปที่เจ้าตัวเล็กที่ยืนอยู่ น้ำเสียงเคร่งขรึม

“เสื้อเชิ้ตที่อยู่บนตัวของณิชา แกเป็นคนให้เธอหรือ？”

“ใช่ครับ”อรัลได้ตอบกลับอย่างรวดเร็ว น้ำเสียงไม่สั่นเลยแม้แต่น้อย

“แกนี่ก็ช่างตรงไปตรงมาจริงๆ ถ้างั้นที่บอกว่ามีเรื่องที่จะปรึกษากับพ่อนั้น เป็นแผนการของเธอหรือของแก？”

อรัลได้เบะปาก “เป็นแผนการของผม”

เวธัสก็โกรธขึ้นมาทันที ขมวดคิ้วด้วยความขุ่นเคือง และแสงไฟแห่งความโกรธก็พุ่งเข้ามาในดวงตาของเขา “แกช่างกล้ามาก ที่มายุ่งถึงเรื่องของพ่อแล้วหรือ？”

“เรื่องราวไม่ใช่แบบนี้นะครับ ผมก็แค่……”เจ้าตัวเล็กกัดริมฝีปากล่างด้วยความดื้อรั้น อยากอธิบายแต่อธิบายไม่ถูก จึงปล่อยให้ความผิดพลาดเป็นไปตามยถากรรม “ไม่ว่ายังไงคุณน้าไม่ได้เป็นคนจะยั่วยวนคุณพ่อ เป็นผมเองที่ปรารถนาให้เธอเป็นแม่เลี้ยงของผม！”

“แกอยากได้แม่เลี้ยง ที่บ้านอยู่มีเป็นตัวเป็นตนอยู่คนหนึ่ง สามารถมาเป็นอย่างทางการได้ตลอดเวลา”

หมั้นหมายกันแล้วสี่ปี ในสายตาของคนนอกนั้น กันญ่าเป็นคุณหญิงในเรือนไปนานแล้ว เหลือเพียงแค่งานแต่งเท่านั้น

“……ผมไม่ชอบน้ากันญ่า ” อรัลพูดกะทันหัน