กามเทพน้อยสานรักของแด๊ดดี๊หม่ามี๊ นิยาย บท 41

เวธัสจ้องมาที่เขาอย่างอันตราย “แกพูดอะไรนะ?”

“ผมบอกว่าผมไม่ชอบน้ากันญ่า ผมชอบน้าณิชา! แน่นอนว่าพ่อจะไม่ใช้ความคิดเห็นของผมเป็นข้อพิจารณา ผมแค่พูดถึงมัน พ่อจะแกล้งทำเป็นว่าไม่เคยได้ยิน สิ่งที่เกิดขึ้นในคืนนี้เป็นความผิดของผมเอง อย่าโทษน้าณิชาอีกและอย่าไล่เธอออก ผมจะไม่สร้างปัญหาอีกในอนาคต”

อรัลโค้งคำนับต่อเวธัสและหันหลังให้อย่างเงียบเหงา

เวธัสมองดูเจ้าตัวเล็กทิ้งความโศกเศร้าไว้ กลุ้มอกกลุ้มใจ สีหน้าตึงเครียด ดวงตามืดมิดจนไม่อาจรู้ได้ว่ากำลังคิดอะไร

อรัลออกจากห้องหนังสือและหันไปขอโทษณิชา

แต่ยืนอยู่หน้าประตู ไม่รู้จะเริ่มพูดยังไง...

จะบอกว่าเขาโกหกเธอ ซึ่งนำไปสู่ความเข้าใจผิดของเวธัส?

เธอจะโกรธเขาไหม?

……

ณิชาลุกจากเตียงตอนหกโมงเช้า

พายุฝนนอกหน้าต่างหยุดแล้วและอากาศหลังฝนตกก็สดชื่นเป็นพิเศษ

ณิชาไม่ต้องการเห็นเวธัส ไม่งั้นต้องอึดอัดมาก เธอจองคิวแท็กซี่ออนไลน์ล่วงหน้าและวางแผนที่จะกลับ พอออกไปก็เจอลุงชัยที่ประตู

ลุงชัยดูเหมือนจะรู้มานานแล้วว่าณิชาจะจากไปแต่เนิ่นๆ

เขาหยิบซองหนังวัวที่บรรจุอย่างสวยงามออกมาอย่างระมัดระวังแล้วมอบให้ณิชา

ณิชาหยิบมันขึ้นมาอย่างสงสัย “นี่คืออะไรคะ?”

“นี่คือสิ่งที่คุณหนูขอให้ผมมอบให้แก่คุณ ผมไม่รู้ว่ามันคืออะไร”

ณิชาเปิดออกและกลายเป็นภาพวาดดินสอสี

ในภาพวาด ผู้หญิงคนหนึ่งนั่งอยู่บนที่นั่งสูง ถือช่อกุหลาบและเด็กชายตัวเล็ก ๆ ยืนอยู่ข้างผู้หญิงคนนั้น เด็กน้อยเอามือปิดหูและก้มศีรษะลงเล็กน้อย ราวกับว่าเขาทำอะไรผิดและขอโทษผู้หญิงคนนั้นด้วยท่าทางขี้อาย...

ไม่ต้องพูดถึงว่าณิชาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเป็นอรัลที่เรียกเวธัสไปที่ห้องของเธอ แม้ว่าจะรู้แต่ความโกรธทั้งหมดก็หายไปเมื่อได้เห็นภาพนี้

เด็กน่ารักขนาดนี้ เธอจะทนโกรธเขาได้ยังไงกัน

เช่นเดียวกับปัณณ์ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น เขาคือลูกรักของเธอ จะอดทนและให้อภัยเขาเสมอ

อยู่ดีๆก็อยากเจอ

ณิชามองไปรอบ ๆ แต่ไม่เห็นร่องรอยของเด็กน้อย

“แล้วคุณหนูล่ะ?”

“ฝนหยุดตกกลางดึกเมื่อคืนนี้ คุณหนูสั่งให้คนไปส่งเขากลับ”

ณิชาลูบไล้ดินสอสีด้วยปลายนิ้วของเธอโดยไม่รู้ตัว ดวงตาของเธออ่อนโยน “โปรดช่วยฉันบอกเขาด้วยว่าฉันไม่ได้โกรธเขา และฉันจะนำกระดาษความรักที่เขาพับให้ไปกับฉันเสมอ”

ลุงชัยพยักหน้าและเหลือบไปที่ณิชาด้วยความพึงพอใจ “คุณหนูต้องมีความสุขมากที่ได้ยินเรื่องนี้”

แม้ว่าณิชาจะออกจากวิลล่าแต่เช้า เนื่องจากฝนตกหนักเมื่อวานนี้ ถนนก็ลื่นและรถก็ขับช้ามาก

ทำให้การจราจรติดขัดตลอดทางและบริเวณวิลล่าอยู่ไกลจากบ้านของเธอ ดังนั้นกว่าจะลงจากรถก็แปดโมงเช้าแล้ว

ขณะที่เธอเดิน เธอคุยโทรศัพท์กับปัณณ์

เด็กน้อยยังเด็กมากแต่อารมณ์รุนแรง เขาโกรธที่เธอไม่กลับมาเมื่อคืนนี้และมีผู้ชายรับโทรศัพท์เธอ

ณิชาเกลี้ยกล่อมเขามาเป็นเวลานาน

เธอพักผ่อนที่บ้านในตอนเช้าและไปโบรุยกรุ๊ป ในตอนบ่ายเมื่อเธอรู้สึกดีขึ้น หลังจากช่วงเวลาแห่งความยุ่งวุ่นวายนี้ จิตใจของเธอก็ยังมึนงงเล็กน้อย อาจเป็นเพราะอากาศหนาวเย็นลงเรื่อยๆ

หลังจากกินยาแก้หวัดแล้ว สมองจะเวียนหัวมากขึ้น และปากก็แห้ง ดื่มน้ำเท่าไหร่ก็ไม่พอ...

แต่เมื่อฉันไปถึงบริษัท ฉันพบว่าทุกคนมารวมตัวกัน ซุบซิบเกี่ยวกับ—

“นี่ พวกเธอเห็นพาดหัวข่าวบันเทิงล่าสุดหรือยัง”

ณิชารู้สึกขอบคุณมากและโล่งใจ

เนื่องจากเวธัสมีคู่หมั้นแล้ว เธอจึงตั้งใจแน่วแน่ที่จะอยู่ห่างจากเขา...

แต่สิ่งที่เธอคาดไม่ถึงก็คือ...

ในตอนบ่าย เธอกับพี่แอนไปที่ร้านกาแฟใกล้ๆ เพื่อพบลูกค้ารายใหม่และภายในไม่กี่นาทีหลังจากนั่ง รถตำรวจก็มาจอดที่ถนน และมีชายในเครื่องแบบสองสามคนลงมา

หลายคนเดินอย่างรวดเร็วมาที่หน้าณิชา

ชายนำหน้าไม่ได้มองไปทางด้านข้างและมองณิชาอย่างเย็นชา “ณิชาใช่ไหม? ผมพลตำรวจชลธร คุณรู้จักฐานภพไหม?”

ณิชารู้สึกสงสัยแต่เธอก็พยักหน้าอย่างตรงไปตรงมา

“รู้จักค่ะ”

คลิก——

กุญแจมืออันเย็นยะเยือกถูกวางบนข้อมือของหนิงซีทันที!

ความตื่นตระหนกแวบวาบในดวงตาของณิชา “พวกคุณจะทำอะไร?”

“ครอบครัวของเขาแจ้งว่าคุณส่งคนมาทุบตีเขาและตอนนี้เขากำลังนอนอยู่ในโรงพยาบาลด้วยอาการบาดเจ็บเล็กน้อย โปรดมาที่สถานีตำรวจกับเราเพื่อบันทึกคำให้การ!”

เจ้าหน้าที่ตำรวจดันณิชาขึ้นรถตำรวจอย่างไม่อดทน

“เดี๋ยวก่อน…” พี่แอนไล่ตามเขาและอธิบายแทนณิชาให้ฟังโดยไม่รู้ตัว “คุณตำรวจ ฉันเป็นเจ้านายของเธอ พวกคุณคงเข้าใจผิด ณิชาจ้างวานทำร้ายผู้คนได้ยังไง ใช้เกียรติของฉันรับประกันได้”

กระแสน้ำอุ่นไหลเวียนในหัวใจของเธอ ณิชาไม่คิดว่าพี่แอนจะสนับสนุนตัวเองเช่นนี้ในเวลานี้

เจ้าหน้าที่ตำรวจกำลังปฏิบัติภารกิจ มองดูพี่แอนที่กำลังขวางถนนแล้วพูดอย่างโกรธเคืองว่า “เราจะสอบสวนหากมีข้อผิดพลาด! ถ้าคุณเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับงานของเราอีก ก็รบกวนมากับเราที่สถานีตำรวจที…”

เผชิญหน้ากับเจ้าหน้าที่ตำรวจที่ดุดัน พี่แอนไม่กล้าพูดอะไรสักพัก

ฉันทำได้แค่ดูณิชาถูกพาตัวไป...