กามเทพน้อยสานรักของแด๊ดดี๊หม่ามี๊ นิยาย บท 392

“ท่านหญิง ใจเย็นๆนะคะ… บางทีคุณวีคนนี้อาจไม่ใช่คุณหนูก็ได้” ตุ๊กรีบพยุงคุณย่าแล้วพูดเบาๆ ตาก็จ้องไปที่ก้อยพร้อมๆ กัน

ผู้หญิงคนนี้ดูไม่เหมือนคุณกานต์รวีเลยจริงๆ

ก้อยดูเหมือนจะกลัวคุณย่าศิริจันทร์ จากนั้นก็จับแขนของเธอ แล้วก็อธิบายด้วยความร้อนรน “ทำไมฉันต้องโกหกคุณด้วย แม่ของฉันเสียชีวิตแล้วจริงๆ เธอเสียชีวิตตอนที่คลอดฉัน คุณย่าคะ คุณมีความสัมพันธ์ยังไงกับแม่ฉันกันแน่”

คุณย่าศิริจันทร์จะโพล่งบอกความจริง เริ่มขยับริมฝีปากของเธอ แล้วก็กลับมาคิดใหม่

ทุกคนรู้ว่าเธอกำลังตามหาลูกสาวของเธอ

กำไลข้อมือนี้ไม่เคยมีความเคลื่อนไหวมาก่อน แต่ตอนนี้มันกลับปรากฏขึ้น...

มันอาจเป็นการสมรู้ร่วมคิดจากคนที่รู้เรื่องก็ได้

แต่ถ้าสิ่งที่ผู้หญิงคนนี้พูดเป็นความจริง แสดงว่าเธอก็คือหลานสาวของเธอ!

คุณย่าศิริจันทร์กลับมาสงบอย่างรวดเร็ว ยืนขึ้นตรงจากการพยุงของตุ๊ก แล้วพูดกับก้อยว่า "เธออยากขายกำไลนี้ให้ฉันไหม ฉันจะให้ราคาสูงเลย”

"นี่เป็นของที่แม่ให้กับฉันไว้ดูต่างหน้านะคะ ขอโทษจริงๆ ฉันขายไม่ได้หรอกค่ะ ถ้าคุณไม่บอกว่าเป็นอะไรกับแม่ฉัน งั้นฉันไปก่อนนะคะ” ก้อย นึกถึงคำที่น้ำตาลเตือนเธออยู่เสมอ ถ้าคุณย่าศิริจันทร์สงสัยในตัวเธอ เธอห้ามรีบร้อนเกินไปเด็ดขาด ต้องถอยออกมาก่อนถึงจะก้าวไปข้างหน้าได้

ดังนั้นเธอจึงจะจากไปก่อน

ตุ๊กเห็นก้อยจะออกไปจริงๆ จึงรีบเอื้อมมือไปห้ามเธอ...

แต่คุณย่าศิริจันทร์ห้ามตุ๊กไว้ แล้วส่ายหน้า

เมื่อก้อยหายไปจากสายตา ตุ๊กก็ถามอย่างไม่เข้าใจว่า “คุณท่านคะ จะปล่อยผู้หญิงคนนี้ไปแบบนี้จริงๆ เหรอ”

“ไปหาคนมาตรวจสอบ ฉันอยากรู้ข้อมูลทั้งหมดเกี่ยวกับผู้หญิงคนนี้!” คุณย่าศิริจันทร์สั่งอย่างเด็ดขาด

ตอนที่ก้อยปรากฏตัว เธอไม่ได้มีความรู้สึกคุ้นเคยมากนัก

แต่กำไลข้อมือนั่น เธอมั่นใจว่าเป็นของตระกูลรุ่งโรจน์แน่

ไม่ว่าเด็กสาวคนนี้จะเป็นหลานสาวของเธอหรือไม่ก็ตาม มันต้องเกี่ยวข้องกับกานต์รวีแน่!

คุณย่าศิริจันทร์ไม่กล้าตัดสินโดยไม่เห็นผลการตรวจสอบก่อน...

ตลอดหลายปีที่ผ่านมา เธอได้ให้คนจำนวนมากตรวจสอบที่อยู่ของกานต์รวี

ก็จะได้ข่าวเป็นครั้งคราว บอกว่าที่ไหนมีคนที่เหมือนกับกานต์รวี ทุกครั้งเธอก็รีบไปดูเอง แต่ก็ต้องพบกับความผิดหวังทุกครั้ง

รอมาหลายปีขนาดนี้แล้ว ก็รอต่อไปอีกหน่อยก็ไม่เสียหาย

แต่ยังไงเธอก็ไม่อยากเชื่อว่า กานต์รวีของเธอเสียชีวิตแล้วแบบนี้

อันที่จริง เธอมีความหวังริบหรี่อยู่ในใจ ผู้หญิงคนนี้ไม่ใช่หลานสาวของเธอ กานต์รวีที่พวกเขากำลังพูดถึงก็ไม่ใช่คนเดียวกัน

...

ก้อยรออยู่ตลอดให้คุณย่าศิริจันทร์เรียกเธอไว้ หรือว่าให้คนที่ตามอยู่ด้านหลังเดินมาหา

แต่ถึงแม้ว่าเธอจะเดินเข้าลิฟต์ไปแล้ว ก็ไม่มีการเคลื่อนไหวใดๆ

เธอรู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อย

เมื่อไม่มีใครอยู่ใกล้ๆ เธอก็โทรหาน้ำตาล

น้ำตาลก็รอผลจาก ก้อยอยู่ตลอดเหมือนกัน แต่น้ำตาลก็กลัวว่าคุณย่าศิริจันทร์จะเอาบอดี้การ์ดไปด้วย แล้วเจอเธอ เธอจึงไม่กล้าไปโผล่ในโรงพยาบาลกับ ก้อย

“เป็นไงบ้าง นางแก่นั่นเชื่อไหม” น้ำตาลถามอย่างกังวล

ก้อยเล่าให้น้ำตาลฟังว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง กัดปากแล้วพูดว่า "เธอไม่เชื่อฉันแน่! ถ้าส่งคนไปสืบประวัติฉันจะทำไง...คุณน้ำตาลคะ ฉันกลัว"

น้ำตาลรู้ว่าหญิงแก่ไม่ได้หลอกง่ายๆ

“เธอไม่มีอะไรจะเสียตั้งแต่แรก มีอะไรให้ต้องกลัวเหรอ ฉันเคยมีแล้วก็เสียไป ตอนนี้กว่าจะค่อยๆมีขึ้นมาใหม่ คนที่กลัวที่สุดควรจะเป็นฉัน! เพราะงั้น ใจเย็นๆซะ ทำให้แน่ใจว่าไม่ได้ทำอะไรที่ดูน่าสงสัย ก็รอเป็นหลานสาวของตระกูลรุ่งโรจน์เถอะ!”

เธอไม่ได้หวังให้ก้อยทำให้สำเร็จในคราวเดียว โชคดีที่เธอยังมีแผนสำรอง