กามเทพน้อยสานรักของแด๊ดดี๊หม่ามี๊ นิยาย บท 394

ณิชาทนต่ออาการคลื่นไส้ กลับไปดูภาพพวกนั้นอีกครั้ง

ไม่มีร่องรอยผู้ชายอยู่ในภาพ นอกจากสภาพแวดล้อมในห้องที่รกแล้ว ก็ยังดูเงาสะท้อนจากกระจกได้ เห็นเพียงเงาของ ก้อย

คิดว่าส่งภาพพวกนี้มาให้เธอแล้วเธอจะเชื่อเหรอ

ถึงคิดอย่างนี้ ตาของณิชาก็จับจ้องไปที่ภาพอย่างมั่นคง ละสายตาไม่ได้

“ขอโทษนะคะพี่ ฉันลืมไปพี่อาจจะกำลังหลับอยู่” หลังจากนั้น ก้อยก็ส่งข้อความต่อว่า “ฉันปลุกพี่หรือเปล่าเนี่ย ฉันลบดีกว่านะ หลับให้สบายนะคะ”

ชักจะมากเกินไปแล้ว ณิชาโกรธจัดรีบคว้าโทรศัพท์ หาเบอร์ ก้อยแล้วกดโทรออก...

ก้อยต้องถือโทรศัพท์อยู่ด้วยเหมือนกัน เสียงกริ่งดังขึ้นแค่ทีเดียวเธอก็กดรับสายแล้ว

เสียงขี้เกียจของ ก้อยก็ขึ้นมาเร็วมาก ก็แกล้งทำเป็นขอโทษ "พี่คะ ขอโทษนะคะ ฉันไม่น่าส่งให้พี่ดูเลย แต่พี่ไม่ต้องเสียใจไปนะคะ เมื่อกี้ที่พี่ธัสทำฉันหนักๆเนี่ย เขาเรียกชื่อพี่ตลอดเลยนะคะ น่าจะเอาฉันเป็นตัวแทนพี่แน่ๆเลย”

ไม่พูดยังไม่เป็นไร แต่ยิ่งพูดณิชาก็ยิ่งตลก

“ฉันไม่เสียใจหรอก ฉันแค่อยากถามเธอว่านอนกับสามีฉันทั้งที ทำไมเธอไม่ถ่ายรูปที่มีเขามาให้สักสองสามรูปล่ะ”

ก้อยพูดพึมพำ “เขาเขินน่ะสิคะ”

“เขาเขินหรือว่าไม่อยู่ตั้งนานแล้ว” ณิชายิ้มเยาะบีบโทรศัพท์อย่างแรง “เขาทำเหมือนกับเธอเป็นผ้าขี้ริ้ว ใช้เสร็จแล้วโยนทิ้ง ยังรู้สึกดีที่ได้อวดอยู่หรือเปล่า”

ใบหน้าของก้อยซีดไปในทันที เมื่อคืนเธอดื่มมากไป ไม่มีสติ ตอนที่เธอตื่นขึ้น เธอก็อยู่บนเตียงเพียงคนเดียวจริงๆ!

เวธัสไม่อยู่ตั้งนานแล้ว...

คิดว่าเธอเป็นผ้าขี้ริ้วที่ใช้แล้วทิ้งจริงๆเหรอ

หลังจากการคุยโทรศัพท์ที่แสนวุ่นวาย ณิชาก็ไม่มีกะจิตกะใจนอนหลับอีกแล้ว วิ่งไปที่ห้องน้ำเพื่อล้างหน้า แล้วนั่งลงบนโซฟาเปิดทีวีดูในห้องนั่งเล่น

ไขว่ห้าง หน้าอกและท้องของสั่นขึ้นลงตลอดเวลาเพราะความโกรธ

เธอเหลือบดูเวลา เที่ยงคืนครึ่งแล้ว

เธอจะคอยดูว่าเวธัสจะไม่กลับบ้านทั้งคืนเลยไหม!

ถ้าผู้ชายในรูปของก้อยเป็นเขาจริงๆ...

ไม่สิ เวธัสไม่ใช่คนแบบนั้น

ในหัวของณิชามีคนตัวเล็กคอยทะเลาะกันไปมา คนหนึ่งบอกกับเธอว่า ก้อยหาเรื่องจงใจจะฉีกหน้าเธอ ต้องมีอะไรเกิดขึ้นแน่ๆ ที่ทำให้เธอมั่นใจขนาดนี้

ส่วนอีกคนหนึ่งพูดใส่หูของเธอ เตือนว่าเวธัสไม่ได้สนใจแม้แต่กันญ่า นับประสาอะไรกับก้อย

ทั้งสองยังทะเลาะกันอยู่ ณิชาแทบอยากจะส่งรูปนั้นไปถามเวธัส แต่สุดท้ายก็ทนไว้ได้

ประมาณครึ่งชั่วโมงต่อมา เสียงปลดล็อกก็ดังมาจากโถงทางเดิน

เวธัสกลับมาบ้านด้วยความเย็นชา เปิดประตูและเปลี่ยนรองเท้าเบา ๆ ราวกับกลัวใครจะตื่น

หลังจากเปลี่ยนรองเท้าแตะ ดวงตาของเขาถูกดึงดูดโดยร่างบนโซฟา

ณิชานั่งตัวตรงบนโซฟานุ่มๆ มือกอดอก มองดูเขาราวกับกำลังตั้งคำถามกับสามีที่นอกใจ แฝงไปด้วยความเศร้าใจเล็กน้อย

เวธัสรู้สึกทะแม่งในใจ

เขาถอดเสื้อสูทออก ยังคงมีกลิ่นแอลกอฮอล์และควันจางๆ ติดอยู่ตามร่างกาย เขาเดินเข้ามา จูบลงบนริมฝีปากของเธอ แล้วพูดอย่างเฉยเมยว่า "ทำไมคุณยังไม่นอนอีก"

ณิชานึกถึงภาพพวกนั้น ก็เหยียดฝ่ามือออกแล้วดันหน้าไปข้างหลัง

“คืนนี้คุณไปไหนมา” เธอถามอย่างเคร่งขรึม

ไม่ให้เขาจูบ เขาก็จะยิ่งจูบ

เวธัสเพิกเฉยต่อคำถามของเธอ เอาแขนโอบไหล่เธออย่างบังคับ ก้มหน้าลงแล้วจูบรัวๆไปที่ปากของเธอ

หนวดที่ขึ้นมาใหม่ตรงคางตำเข้ากับแก้มบอบบางของณิชา ทั้งคันทั้งเจ็บเล็กน้อย

ทำให้ณิชาหงุดหงิดมาก หลังจากที่เขาถอยออกไป เธอก็จงใจเช็ดริมฝีปากสีชมพูต่อหน้าเขา คิ้วสีเข้มของเธอขมวดเป็นก้อน "สกปรก!"

เวธัสจ้องมาตอนที่เธอปาดริมฝีปากซ้ายด้วยหลังมือ จนริมฝีปากเอิบอิ่มของเธอผิดรูป

ลูกกระเดือกของเขากลิ้งลง เขาก็เอนตัวไปจูบหนักๆอีกครั้ง แม้กระทั่งฟันก็เผยอออก

ริมฝีปากและลิ้นที่เอาแต่ใจก็ทะนงเข้ามา ทำให้ปากของเธอเต็มไปด้วยลมหายใจ ทั้งอบอุ่นและถูกครอบงำ ณิชาเพียงรู้สึกว่ามีไฟลุกโชนตรงที่เขาได้จุมพิต

นอกจากความคลุมเครือแล้ว ยังมีความโกรธที่ผุดขึ้นมาโง่ๆอีกด้วย

เวธัสจุมพิตจนพอใจก่อนจะผละออกจากปากเธอ พลางยิ้มบางๆ ที่มุมปาก “ตอนนี้ข้างในก็สกปรก คุณจะเช็ดต่อไหม”

ณิชาหน้าแดงไปหมด หยิบหมอนขึ้นมา แล้วฟาดไปที่หัวเขา

“เมื่อคืนคุณไปไหนมา”

ถ้าเขากล้าพูดว่าเขาอยู่กับก้อยเธอจะ...

แม้จะเป็นแค่คำถาม แต่เธอก็หายใจไม่คล่องแล้ว จ้องไปที่เวธัสที่ทำหน้าเหมือนจะอ้อน ดูหน่อมแน้มเป็นพิเศษ

เวธัสรู้สึกไม่ดีในใจอีกครั้ง เขาเหลือบมองห้องนอนของเด็กๆ ด้วยดวงตาสีดำสนิท นั่งลงข้างเธอ อธิบายเบาๆ ว่า “คุณจำที่ผมบอกได้ไหมว่ามาวินกลับมาแล้ว”

“แล้วก้อยล่ะ ทำไมเธอถึงบอกฉันว่าอยู่กับคุณ คุณกำลังโกหกฉันหรือเปล่า!” ณิชาโพล่งออกมา หลังจากที่ถามไปก็คิดได้ว่าความหึงหวงของตัวเองออกมาแล้ว

เวธัสตกใจนิดหน่อย จากนั้นก็แอบยิ้ม

รอยยิ้มนั้นไม่ได้เด่น แต่หน้าอกของเขาสั่นเบาๆ และณิชานั่งอยู่ข้างๆ เขา จึงรู้สึกได้ถึงแรงสั่นสะเทือนในร่างกายของเขา

ณิชาถูกเขาหัวเราะจนเขิน ลุกขึ้นทันที

เธอยืนขึ้นจากโซฟาแล้วเดินไปที่ห้องนอนด้วยความเขินอาย

เวธัสหัวเราะคิกคัก แล้วตามไปอย่างรวดเร็ว

สิ่งแรกที่ณิชาทำเมื่อกลับถึงห้องนอนคือล็อกประตู แล้วปล่อยให้เขาหัวเราะต่อไป! เธอไม่สนใจเขา จะไปทำอะไรกับก้อยก็ทำไป!

แต่ในขณะที่ประตูกำลังจะปิด รองเท้าแตะฝ้ายสีเทาก็ติดอยู่ระหว่างช่องประตู ขวางการปิดประตูของเธอ ณิชาหงุดหงิดจะตายแล้ว ไม่สนใจเท้าของเขา ยืนยันที่จะปิดประตู รู้ว่าถ้ามันเจ็บเดี๋ยวเขาก็จะถอยออกไปเอง แต่เธอก็ปิดนานแล้ว เท้าข้างนั้นก็ยังอยู่ที่ขอบประตู

แม้ว่ากรอบประตูจะบีบรองเท้าแตะจนเสียทรงแล้วก็ตาม แต่เวธัสก็ไม่ยอมออกไป

เธอจ้องมาที่เขา เขาก็มองเธอด้วย จ้องมองกันอยู่สักพัก เธอก็พ่ายแพ้ ดึงผมยาวของตัวเองด้วยความโกรธ แล้วก็เลิกรั้น

เวธัสถือโอกาสเข้าไปในห้องนอน ณิชาเปิดผ้าห่มเข้านอนแล้ว หันหลังให้เขา ยกผ้าห่มขึ้นปิดหน้าเหมือนไม่อยากจะสนใจเขา

เวธัสเห็นแบบนั้น ก็เข้าห้องน้ำไปอาบน้ำล้างกลิ่นแอลกอฮอล์และบุหรี่ แล้วกลับเข้ามา

ณิชานอนอยู่บนเตียงประมาณสิบนาทีแล้ว ในผ้าห่มก็อุ่นแล้ว

เวธัสจงใจปรับอุณหภูมิน้ำให้ต่ำเล็กน้อย เย็นหน่อย และเมื่อเขาขึ้นเตียง เขาก็นอนทับณิชาแบบที่เธอหนีไม่ได้

ณิชาที่แสร้งทำเป็นหลับ ขนตาก็สั่นอยู่ บวกกับการที่เขาจงใจทำให้เธอหนาว เธอก็ลืมตาขึ้นทันที

หน้าอกที่เย็นของเวธัสกดไปที่หลังเอวของเธอ ริมฝีปากแตะกับกกหูของเธอ แล้วก็พ่นลมหายใจออกมาเรื่อยๆ ไปโดนจุดที่เธอทนไม่ไหวมากที่สุด “คุณเชื่อคำที่ก้อยพูดด้วยเหรอ”