กามเทพน้อยสานรักของแด๊ดดี๊หม่ามี๊ นิยาย บท 394

ณิชาทนต่ออาการคลื่นไส้ กลับไปดูภาพพวกนั้นอีกครั้ง

ไม่มีร่องรอยผู้ชายอยู่ในภาพ นอกจากสภาพแวดล้อมในห้องที่รกแล้ว ก็ยังดูเงาสะท้อนจากกระจกได้ เห็นเพียงเงาของ ก้อย

คิดว่าส่งภาพพวกนี้มาให้เธอแล้วเธอจะเชื่อเหรอ

ถึงคิดอย่างนี้ ตาของณิชาก็จับจ้องไปที่ภาพอย่างมั่นคง ละสายตาไม่ได้

“ขอโทษนะคะพี่ ฉันลืมไปพี่อาจจะกำลังหลับอยู่” หลังจากนั้น ก้อยก็ส่งข้อความต่อว่า “ฉันปลุกพี่หรือเปล่าเนี่ย ฉันลบดีกว่านะ หลับให้สบายนะคะ”

ชักจะมากเกินไปแล้ว ณิชาโกรธจัดรีบคว้าโทรศัพท์ หาเบอร์ ก้อยแล้วกดโทรออก...

ก้อยต้องถือโทรศัพท์อยู่ด้วยเหมือนกัน เสียงกริ่งดังขึ้นแค่ทีเดียวเธอก็กดรับสายแล้ว

เสียงขี้เกียจของ ก้อยก็ขึ้นมาเร็วมาก ก็แกล้งทำเป็นขอโทษ "พี่คะ ขอโทษนะคะ ฉันไม่น่าส่งให้พี่ดูเลย แต่พี่ไม่ต้องเสียใจไปนะคะ เมื่อกี้ที่พี่ธัสทำฉันหนักๆเนี่ย เขาเรียกชื่อพี่ตลอดเลยนะคะ น่าจะเอาฉันเป็นตัวแทนพี่แน่ๆเลย”

ไม่พูดยังไม่เป็นไร แต่ยิ่งพูดณิชาก็ยิ่งตลก

“ฉันไม่เสียใจหรอก ฉันแค่อยากถามเธอว่านอนกับสามีฉันทั้งที ทำไมเธอไม่ถ่ายรูปที่มีเขามาให้สักสองสามรูปล่ะ”

ก้อยพูดพึมพำ “เขาเขินน่ะสิคะ”

“เขาเขินหรือว่าไม่อยู่ตั้งนานแล้ว” ณิชายิ้มเยาะบีบโทรศัพท์อย่างแรง “เขาทำเหมือนกับเธอเป็นผ้าขี้ริ้ว ใช้เสร็จแล้วโยนทิ้ง ยังรู้สึกดีที่ได้อวดอยู่หรือเปล่า”

ใบหน้าของก้อยซีดไปในทันที เมื่อคืนเธอดื่มมากไป ไม่มีสติ ตอนที่เธอตื่นขึ้น เธอก็อยู่บนเตียงเพียงคนเดียวจริงๆ!

เวธัสไม่อยู่ตั้งนานแล้ว...

คิดว่าเธอเป็นผ้าขี้ริ้วที่ใช้แล้วทิ้งจริงๆเหรอ

หลังจากการคุยโทรศัพท์ที่แสนวุ่นวาย ณิชาก็ไม่มีกะจิตกะใจนอนหลับอีกแล้ว วิ่งไปที่ห้องน้ำเพื่อล้างหน้า แล้วนั่งลงบนโซฟาเปิดทีวีดูในห้องนั่งเล่น

ไขว่ห้าง หน้าอกและท้องของสั่นขึ้นลงตลอดเวลาเพราะความโกรธ

เธอเหลือบดูเวลา เที่ยงคืนครึ่งแล้ว

เธอจะคอยดูว่าเวธัสจะไม่กลับบ้านทั้งคืนเลยไหม!

ถ้าผู้ชายในรูปของก้อยเป็นเขาจริงๆ...

ไม่สิ เวธัสไม่ใช่คนแบบนั้น

ในหัวของณิชามีคนตัวเล็กคอยทะเลาะกันไปมา คนหนึ่งบอกกับเธอว่า ก้อยหาเรื่องจงใจจะฉีกหน้าเธอ ต้องมีอะไรเกิดขึ้นแน่ๆ ที่ทำให้เธอมั่นใจขนาดนี้

ส่วนอีกคนหนึ่งพูดใส่หูของเธอ เตือนว่าเวธัสไม่ได้สนใจแม้แต่กันญ่า นับประสาอะไรกับก้อย

ทั้งสองยังทะเลาะกันอยู่ ณิชาแทบอยากจะส่งรูปนั้นไปถามเวธัส แต่สุดท้ายก็ทนไว้ได้

ประมาณครึ่งชั่วโมงต่อมา เสียงปลดล็อกก็ดังมาจากโถงทางเดิน

เวธัสกลับมาบ้านด้วยความเย็นชา เปิดประตูและเปลี่ยนรองเท้าเบา ๆ ราวกับกลัวใครจะตื่น

หลังจากเปลี่ยนรองเท้าแตะ ดวงตาของเขาถูกดึงดูดโดยร่างบนโซฟา

ณิชานั่งตัวตรงบนโซฟานุ่มๆ มือกอดอก มองดูเขาราวกับกำลังตั้งคำถามกับสามีที่นอกใจ แฝงไปด้วยความเศร้าใจเล็กน้อย

เวธัสรู้สึกทะแม่งในใจ

เขาถอดเสื้อสูทออก ยังคงมีกลิ่นแอลกอฮอล์และควันจางๆ ติดอยู่ตามร่างกาย เขาเดินเข้ามา จูบลงบนริมฝีปากของเธอ แล้วพูดอย่างเฉยเมยว่า "ทำไมคุณยังไม่นอนอีก"

ณิชานึกถึงภาพพวกนั้น ก็เหยียดฝ่ามือออกแล้วดันหน้าไปข้างหลัง