กามเทพน้อยสานรักของแด๊ดดี๊หม่ามี๊ นิยาย บท 395

ณิชาหดคอ ติ่งหูทั้งสองข้างเป็นสีแดง “ภาพเป็นหลักฐาน คุณอยู่กับเธอมา!”

เวธัสก็ไม่ปฏิเสธ แล้วก็อธิบาย “เจอกันในคลับ เธอนัดผมไปโรงแรม”

“เธอนัดคุณก็ไปเหรอ!” ณิชาได้ยินเขายอมรับ แล้วก็ศอกเข้าไปทันที กระแทกเข้ากับหน้าอกท้องที่แข็งแรงของชายข้างหลัง

เวธัสขยับตัวเร็วกว่าเธอ จับข้อศอกเธอด้วยมือข้างหนึ่งแล้วดันไปด้านหน้า กลายเป็นกอดที่สมบูรณ์แบบ

เขาหัวเราะ "คุณร้อนรนกับเรื่องนี้ไปทำไม ในเมื่อเธออยากได้ผมมาก ผมก็แค่สานฝันให้เธอ ไม่ต้องกังวลหรอก ร่างกายของผมเป็นของคุณ ไม่มีใครสามารถแตะต้องได้”

เมื่อได้ยินแบบนี้ ปฏิเสธไม่ได้ว่าณิชาฟังแล้วก็สบายใจขึ้นเยอะ

อันที่จริงในใจเธอก็ไม่ได้ไม่เชื่อใจเวธัส

แค่เกลียดที่ก้อยใช้เรื่องนี้มาหาเรื่องเธอ

แถมเวธัสก็ไม่ได้บอกเธอว่าไปเจอก้อยตอนกลางคืน

เขานี่ไม่ได้เรื่องเลย!

“คุณอยากรู้ไหมว่าความสัมพันธ์ระหว่างก้อยกับแม่ของคุณเป็นยังไงกันแน่” เวธัสเปลี่ยนเรื่องช้าๆ

ณิชาหันหน้ามาเล็กน้อย “คุณไปเจออะไรมา”

“ชื่อเดิมของแม่ยายคือสิดารัตน์ ตอนนั้นเธอก็ไม่ได้ไม่มีญาติไม่มีครอบครัวนะ แต่หลังจากคลอดลูกสาวแล้วเธอก็ทิ้งลูกกับสามีเก่าไป แล้วไปแต่งงานใหม่กับพ่อของคุณ”

ณิชาเครียดขึ้นทันที “คุณจะบอกว่าก้อยเป็นลูกสาวแท้ๆ ของแม่ฉันเหรอ”

“ผมตรวจสอบวงญาติของแม่ยายแล้วว่าเธอเป็นลูกสาวคนเดียว ไม่มีพี่ชายแท้ๆ นี่ก็เป็นเหตุผลว่าทำไมแม่ยายถึงตามใจก้อยมาก”

ณิชาตกใจกับเรื่องนี้มาก ทั้งที่เธอก็รู้สึกว่าก้อยไม่เหมือนกับหลานสาวของสิดามาตั้งนานแล้ว แต่เธอไม่เคยคิดว่ามันจะเป็นความสัมพันธ์แบบนี้!

ตอนที่สิดาแต่งงานกับสุขุม ก็บอกกับคนนอกเสมอว่าไม่มีญาติไม่มีครอบครัว

เพราะแบบนั้นสุขุมถึงยอมสิดาอยู่เสมอ

คิดว่าเธอไม่มีครอบครัวให้พึ่งพา แม้ว่าเธอจะเล่นไพ่แพ้พนันจนหมดตัว เขาก็ไม่เคยโกรธ

ณิชานอนตัวตรงอยู่บนเตียง แอบสงสารพ่อ แม้ว่าจะพูดไม่ได้ว่าพ่อรักสิดา แต่เขาก็ไม่เคยติดค้างเธอ แต่เธอกลับโกหกเขาในเรื่องใหญ่โตขนาดนี้

ถ้าวันหนึ่งพ่อกลับมาเมืองพร แล้วมองดู "ลูกสาว" ที่โผล่มา เขาควรจะรับเป็นลูกหรือว่าทำเป็นไม่รู้จักดีนะ

... ...

สิดาไม่สบายอยู่ในโรงพยาบาล หลังจากได้รับการอนุมัติจากแพทย์แล้ว ก็กลับบ้านได้

แพทย์บอกให้เธอกลับมาตรวจทุกสองสามวัน และจะจับตาดูอาการของเธอ

ณิชาไปรับสิดากลับมาที่หมู่บ้านออเรนจ์ ก้อยอยากจะหาเรื่องณิชา ก็เลยมาด้วย

ในมุมที่สิดามองไม่เห็น ก้อยก็ยิ้มแปลกๆ ให้ณิชาเป็นระยะๆ

เหมือนหัวเราะเยาะใส่เธอ แม้ว่าเวธัสจะเป็นมองเธอผ้าขี้ริ้ว แต่เขาก็ใช้ผ้าขี้ริ้วผืนนี้แล้ว แสดงว่าความสัมพันธ์ระหว่างเวธัสกับณิชา ไม่ได้ดีขนาดนั้น!

ตราบใดที่เธอตั้งใจให้ดี รอให้เธอได้กลับไปตระกูลรุ่งโรจน์ แล้วจะขอให้คุณย่าจัดงานแต่งเชื่อมสัมพันธ์กับเวธัส...

ณิชาเป็นใคร ที่มาเทียบกับคนสูงศักดิ์อย่างเธอได้!

แต่เรื่องทั้งหมดนี้ก้อยไม่กล้าบอกน้ำตาล

เพราะน้ำตาลก็ชอบเวธัส ในระหว่างที่เธอยังไม่ได้เป็นหลานสาวตระกูลรุ่งโรจน์ เธอก็จะต้องระวังให้มาก

ณิชารู้ว่าเวธัสไม่เคยแตะต้องก้อยเธอก็ไม่ใส่ใจที่เธอทำหน้าทำตา เพราะตอนนี้เรื่องในใจของเธอซับซ้อนมาก แต่สิดาก็ดูแลเธอมาหลายปีแล้ว เธอไม่อยากจะทำให้สิดาต้องหนักใจ

สิดาก็กลับมาที่หมู่บ้านออเรนจ์ ก็เห็นว่ากระเป๋าเดินทางของก้อยว่างเปล่า เธอก็ไม่สบายใจ-

“ก้อย ของของเธอล่ะ”

ก้อยกำลังคิดว่าทำไมณิชาถึงไม่มีสีหน้าที่เธออยากเห็น พอได้ยินคำถามของสิดาก็เหลือบมองณิชาอย่างขลาดๆ แล้วยิ้มแหยๆ “ที่นี่ไกลจากสนธิไชยกรุ๊ปเกินไปน่ะค่ะ ฉันไปทำงานไม่สะดวกก็เลยย้ายออกไป”

“ย้ายออกไปเหรอ” สิดาเห็นความขี้ขลาดในสายตาของเธอ "เธอจะย้ายออกไปทำไมไม่บอกฉันก่อนล่ะ"

"ฉันกลัวว่าจะกระทบกับสุขภาพของคุณป้าน่ะสิคะ ไม่เป็นไรนะคะคุณป้า ถึงฉันจะย้ายออกไปแล้ว แต่ว่าจะกลับมาเยี่ยมบ่อยๆนะคะ” ก้อยปั้นรอยยิ้มที่เสียใจออกมา แววตาดูไม่อยากจาก

สิดาทนไม่ได้ที่จะแยกจากก้อย

ช่วงนี้ ก้อยมักจะมาดูแลเธอที่โณงพยาบาล ตอนที่ไม่มีคนอยู่ เธอยังเรียกตนว่าแม่อีกด้วย

เธอป่วยอยู่ ไม่มีเหตุผลอะไรที่ก้อยจะย้ายออกไปในทันทีหรอก

บวกกับสีหน้าหวาดกลัว เห็นได้ชัดว่า ณิชาทำอะไรกับก้อยแน่ๆ!

“ณิชา ยังไงเธอก็ย้ายออกไปอยู่กับเวธัสแล้วนี่ บ้านสองห้องนอนที่หมู่บ้านออเรนจ์นี้มีฉันคนเดียว ฉันก็เหงานะ ให้น้องมาอยู่เป็นเพื่อนฉันได้ไหม” สิดารีบวิงวอนณิชา

ณิชาเป็นคนเอาแน่เอานอนไม่ได้

ถ้าเป็นเมื่อก่อน เธอยังจะไล่ก้อยออกไปได้

ตอนนี้ ก้อยเป็นลูกสาวของสิดา เป็นเรื่องธรรมดาที่พวกเขาอยากให้แม่ลูกอยู่ใช้ชีวิตด้วยกัน แต่ที่ณิชาสงสัยคือสิดาจริงใจต่อก้อย แต่ก้อยจริงใจต่อสิดาจริงเหรอ

ครั้งนี้ที่สิดาล้มลงบาดเจ็บที่หัวจนต้องนอนโรงพยาบาล เห็นได้ชัดว่าเกี่ยวกับก้อย!

ก่อนจะรอให้ณิชาตัดสินใจ ก้อยจับมือสิดาแล้วเริ่มร้องไห้อย่างสุดซึ้ง “คุณป้า ไม่ต้องพูดแล้วล่ะค่ะ ฉันตัดสินใจย้ายออกแล้ว! พี่ณิชาดีกับฉันมากแล้ว เธอจ่ายค่าเช่าแทนฉันค่ะ"

"ในเมื่อที่บ้านมีห้องว่าง ทำไมต้องไปเสียเงินฟรีๆล่ะ"

เป็นณิชาที่บังคับให้ก้อยออกไปจริงๆด้วย!

สิดาจ้องณิชาทันทีด้วยความไม่พอใจ “ถ้าเธอคิดว่าก้อยอยู่ที่นี่ไม่ได้ ฉันก็ไม่อยู่แล้ว จะไปอยู่กับก้อย! จะไม่ทำให้บ้านนี้เสียหายแล้ว!”

ณิชาได้ยินแบบนั้น ก็โกรธแล้ว มองสองแม่ลูกด้วยสายตาเย็นชา

“แม่คะ ความสัมพันธ์ระหว่างก้อยกับแม่เป็นยังไงกันแน่ ทำไมถึงปกป้องเธอขนาดนี้”

รูม่านตาของสิดาหดตัวลงอย่างรุนแรง เรื่องมาถึงขั้นนี้แล้ว มีความรู้สึกราวกับระเบิดจะปะทุออกมา

หลังจากที่นอนอยู่ในโรงพยาบาลเป็นเวลานาน เธอไม่สนใจเรื่องเงินมากขนาดนั้นแล้ว อยากจะมีชีวิตที่สงบสุขกับก้อยมากกว่า

และในที่สุด ก้อยก็ยินดีที่จะดีกับเธอ...

"ก้อยเป็น..."

"ก็ต้องเป็นป้าของฉันสิ!" หัวใจของก้อยเต้นแรงจนจะหลุดออกมาจากคอ เธอขัดจังหวะสิดาอย่างเร่งรีบ เสียงแหลมขึ้นเล็กน้อย "พี่ณิชา พูดแบบนี้หมายความว่าไงคะ คุณสงสัยว่าฉันจะไม่มีที่มาที่ไปแล้วหลอกเอาทรัพย์สินของพี่เหรอ ฉันยอมทำตามที่พี่บอกแล้วว่าจะย้ายออกไป พี่จะเอาอะไรกับฉันอีก"

เสียงของ ก้อยบดบังคำพูดของสิดา ณิชาเพิกเฉยต่อเธอ แล้วจ้องไปที่สิดาต่อ

เธอรอคอยที่จะให้สิดากล้าที่จะยอมรับต่อหน้าเธอว่าก้อยเป็นลูกสาวของเธอ

ก้อยกลัวมาก

ถ้าสิดาบอกตัวตนของเธอ อนาคตที่เธอจะได้เป็นคุณหนูตระกูลรุ่งโรจน์ก็พังหมดน่ะสิ

ก้อยพยายามส่งสายตาให้สิดา ดึงชายเสื้อของเธออย่างน่าสงสาร “คุณป้าฉันซาบซึ้งมาก ที่พี่ณิชาหางานมาให้ฉัน แต่ถ้าพี่ยังสงสัยฉัน ฉันขอลาออกดีกว่า ไม่อยากจะอยู่เป็นภาระพี่!”