กามเทพน้อยสานรักของแด๊ดดี๊หม่ามี๊ นิยาย บท 460

บอดี้การ์ดชุดดำแข็งแกร่งจำนวนมากหลั่งไหลเข้ามาจากทุกทิศทุกทาง จนมืดไปทั้งแถบ

แต่ละคนใบหน้าดูดุร้าย แล้วก็เข้ามาแบบก้าวร้าว

“คุณยายคะ นี่มันอะไรกัน……” ณิชาอึ้งไป แล้วก็ขวางหน้าเวธัสเอาไว้ ขวางไม่ให้เวธัสกับคุณย่าศิริจันทร์สบตากัน

คุณย่าศิริจันทร์ดึงณิชากลับมาด้วยความปวดใจ น้ำเสียงนุ่มนวลราวกับกำลังกล่อมเด็กน้อยอายุสามขวบ “ตาเวธัสอะไรนี่ไม่ใช่คนดีอะไรหรอก ยายรู้ทุกเรื่องที่เขาทำกับหนูหมดแล้ว ผู้ชายแบบนี้จะเก็บไว้ทำไมกัน? เดี๋ยววันหลังยายจะหาคนที่หนุ่มและหล่อมากกว่านี้ให้เอง！”

เวธัส“……”เหมือนกับว่าเขากับณิชายังไม่ได้หย่ากันเลยนะ?

“คุณย่า เข้าใจอะไรผมผิดไปรึเปล่าครับ? ”เวธัสขมวดคิ้ว อดไม่ได้ที่จะโต้เถียง

คุณย่าศิริจันทร์หน้าตาบูดบึ้ง “ณิชาถูกนายขืนใจตั้งแต่อายุยังน้อย แล้วก็ต้องตั้งท้องลูกแฝดทั้งสองคน นายไม่รู้เหรอว่าผู้หญิงถ้าเกิดว่าท้องก่อนวัยอันควรมันไม่ดีต่อร่างกายน่ะ? แถมตอนนี้สุขุมยังถูกจับอยู่ เรื่องนั้นตระกูลสนธิไชยก็มีส่วนเกี่ยวข้อง ในเมื่อเป็นแบบนี้แล้ว ยังมีอะไรที่เรียกว่าเข้าใจผิดอีกงั้นเหรอ? ”

“ถ้าเกิดว่าไม่ได้มีคืนที่วุ่นวายเมื่อสี่ปีก่อน ก็จะไม่มีฝาแฝดคู่นั้น และผมกับณิชาก็จะไม่เดินมาถึงจุดนี้ ตอนนี้ผมกับณิชาตัดสินใจปล่อยวางแล้ว แล้วทำไมคุณย่าศิริจันทร์ต้องดึงดันดวยล่ะครับ? ส่วนเรื่องที่คุณปู่ทำกับพ่อตา ผมเชื่อว่าเขาก็รู้แล้วว่าตัวเองได้ทำผิดไป”

คุณย่าศิริจันทร์ไม่ฟังอะไรทั้งนั้น ได้แต่รู้สึกสงสารณิชาเท่านั้น “ถ้ายังงั้นก็ให้เขามาขอโทษถึงที่ ฉันอยากจะรู้ว่าเขาจะจริงใจแค่ไหนกันเชียว? ”

เวธัสเงียบลง คิ้วของเขาขมวดเข้าหากันทันที

ถึงแม้ว่าณิชาจะไม่ได้คุ้นเคยกับท่านประเสริฐ แต่ก็รู้จักนิสัยของเขาดี มันเป็นไปไม่ได้อยู่แล้ว……

“คุณยายคะ นี่มันเป็นเรื่องระหว่างหนูกับคุณเวธัส คุณยายไม่ต้องกังวลหรอกค่ะ”ณิชาพยายามเกลี้ยกล่อมอย่างอ่อนโยน แล้วก็แอบส่งสายตาให้เวธัสกลับไปก่อน ถ้าเธอว่างเมื่อไหร่จะไปหาเขา ในใจของเธอทั้งรู้สึกหอมหวานและปนไปด้วยความทำอะไรไม่ถูก

คุณยายรักและโอ๋เธอมาก แต่ว่าเธอระมัดระวังมากเกินไปหน่อย

“แล้วจะไม่ให้ยายกังวลได้ยังไงกัน? ”คุณย่าศิริจันทร์จับณิชาแน่น สายตาเต็มไปด้วยความกังวล “หนูพึ่งจะอายุ20ต้นๆ เอง อายุยังน้อยแล้วก็ไม่มีประสบการณ์ด้วย สามารถถูกหลอกลวงด้วยคำหวานได้ง่ายเลยนะ ความจริงใครจะไปรู้ว่าเขาคิดอะไรอยู่กันแน่ เชื่อยาย เรื่องแฟนน่ะต้องให้ยายช่วย……”

ณิชาไม่รู้ว่าจะหัวเราะหรือว่าร้องไห้ดี “คุณยายคะ หนูอายุ20กว่าแล้ว แล้วก็ทำงานมานานแล้วด้วย ไม่ใช่เด็กน้อยแล้วนะคะ”

คุณย่าศิริจันทร์หน้าบึ้ง “ต่อให้หนูจะอายุ80 หนูก็ยังเป็นเด็กน้อยในสายตาของยายอยู่ดี ไม่อย่างนั้นจะไปชอบลูกหลานตระกูลสนธิไชยได้ยังไงกัน? ต้องเป็นเพราะว่ายังโตไม่พอ ก็เลยโดนเขาหลอกเอาได้”

แต่เป็นครั้งแรกที่ชาลีเห็นคุณย่าศิริจันทร์มี “ความเป็นเด็ก”ขนาดนี้ มันทำให้เขายิ้มออกมาอย่างมีความสุข “คุณย่า เมื่อก่อนย่ายังชมว่าธัสเป็นทายาทดีเด่นที่หาได้ยากของตระกูลสนธิไชยไม่ใช่เหรอ? ทำไมจู่ๆ ถึงได้อคติแบบนี้ล่ะครับ? ”

“ก็เขาลักพาตัวน้องสาวของแกไปนะ ต่อไปก็ไม่ต้องไปคบค้าสมาคมอะไรกับเขานัก”คุณย่าศิริจันทร์หัวเราะอย่างอารมณ์เสีย

นัยน์ตาสีดำของเวธัสเหมือนจะมีหมึกหยดออกมา พูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบา “ท่าทางผมจะทำได้ดีไม่พอจริงๆ ทำให้คุณไม่พอใจ ต่อไปผมจะพยายามเปลี่ยนแปลงครับ”

“ตาแก่ประเสริฐก็ไปแล้ว รบกวนนายออกไปด้วย”คุณย่าศิริจันทร์ออกปากไล่ต่อ

เวธัสส่งสายตาให้ณิชา

แสงในดวงตาของเขานั้นมันสว่างมาก รุนแรงจนทุกการเคลื่อนไหวของเขามันสามารถดึงดูดหัวใจของเธอได้เลย

เธอขยิบตาให้กับเขา ไม่อยากให้เขาทะเลาะกับคุณยาย ถ้าจะให้พูดแบบเห็นแก่ตัวแล้วล่ะก็ เธอเป็นคนที่โหยหาความรักจากคนในครอบครัวมาโดยตลอด และตอนนี้ก็ได้คุณยายเข้ามาแล้ว เธอแค่อยากจะได้แสดงความกตัญญูกตเวที ดูแลชีวิตวัยชราของคุณยายไปในทุกวัน……

ดวงตาที่ลึกซึ้งของเวธัสเก็บอารมณ์ที่มากมายของตัวเองเอาไว้แล้วพูดว่า “ในเมื่อเป็นแบบนี้ งั้นผมไม่รบกวนทุกท่านแล้วครับ”

……

หลังจากผ่านไป15นาที

ที่บ้านตระกูลสนธิไชย ท่านประเสริฐให้คนแอบถ่ายภาพเหตุการณ์ในงานเลี้ยงมา ภาพที่ณิชายืนอยู่ด้านข้างคุณย่าศิริจันทร์และได้รับการสวมมงกุฎให้

ณิชายืนอยู่ข้างคุณย่าศิริจันทร์ ท่าทางสง่าและสุภาพเรียบร้อย

พอปรากฏตัวขึ้นมาก็ต้องรู้สึกทึ่งกับแขกจำนวนมากในงาน

สื่อทั้งหลายต่างพากันแบกกล้องและรุมถ่ายภาพเหตุการณ์ที่น่าประทับใจนี้ ไม่มีใครสงสัยเกี่ยวกับความสัมพันธ์ทางสายเลือดระหว่างเธอกับตระกูลรุ่งโรจน์เลย

เพราะว่าใบหน้าของเธอกับคุณย่าศิริจันทร์นั้นคล้ายคลึงกันมาก