กามเทพน้อยสานรักของแด๊ดดี๊หม่ามี๊ นิยาย บท 467

สายตาของณิชาดำมืดลง ก็ไม่ได้เข้าใจยากว่าทำไมยายถึงเกลียดคนของตระกูลสนธิไชยขนาดนี้

เปลี่ยนไปลองคิดแทนอีกฝั่ง ถ้ามีคนหลอกใช้เธอไปทำร้ายพ่อตัวเอง แถมยังทำให้แท้งอีก ชั่วชีวิตนี้ของเธอก็คงจะไม่ยอมปล่อยวางไปเหมือนกัน

ความคิดเริ่มถูกสะกิด จู่ๆณิชาก็คว้าหลังมือของเวธัสเอาไว้“พวกเรามาพยายาม ทำให้ยายได้รู้ว่าคุณกับท่านประเสริฐไม่ใช่คนแบบนั้นกันเถอะ ยายจะต้องอวยพรพวกเราแน่ๆ”

“ได้สิ”เวธัสน้ำเสียงแหบแห้ง

เขาจะไม่มีวันปล่อยมือของเธอไป ต่อให้ในคืนนั้นเขาจะกินยาความจำเสื่อมเข้าไปจริงๆ ก็จะไม่มีทางปล่อยเธอไปแน่นอน

“อยากจะอยู่ข้างกายของคุณตลอดไปจริงๆ ไม่มีตระกูลสนธิไชยและตระกูลรุ่งโรจน์อะไรทั้งนั้น”

ณิชาถูกคำพูดนี้ของเขาทำให้รู้สึกอึดอัดภายในใจ พูดถามกลับไป“ไม่กลัวว่าจะรู้สึกเบื่อหน่ายเหรอ?”

เวธัสหรี่ตาลงอย่างอันตราย“คุณกลัว?”

เธอรีบเปลี่ยนคำพูดทันที“ลูกอายุตั้งสามขวบแล้วยังไม่รู้สึกเบื่อหน่ายเลย ดูเวลาของคุณยังอีกยาวไกล คงจะไม่พรากจากกันไปไหนอยู่แล้ว กลัวก็แต่ว่าฉันแก่ตัวไป คุณอยู่ในช่วงอายุที่กำลังบานสะพรั่ง มีสาวสวยงามสง่ามากมายนับไม่ถ้วนเข้ามาเจ๊าะแจ๊ะ แล้วจะอดใจไม่ไหวน่ะสิ”

เวธัสคว้ามือของเธอเอาไว้แน่น ไม่อยากจะทำลายสิ่งที่ดีงามในข่วงเวลานี้“ไม่มีทาง ต่อให้ผู้หญิงจะสวยสักแค่ไหน ก็เทียบกับคุณไม่ได้ทั้งนั้น”

“ฉันดูดีขนาดนั้นเชียว?”ณิชารู้สึกหวานละมุนอยู่ภายในใจ แต่ปากกลับพูดถามขึ้น

เวธัสจ้องมองเธอ ไม่อยากที่จะหันเหสายตาไปทางอื่น“ครั้งแรกที่ผมเจอกับคุณมันก็รู้สึกน่าทึ่งมากแล้ว ต่อมาความงดงามของคุณก็เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ สวยละมุนบอบบาง ต่อให้พวกเราจะแก่ตัวมีผมหงอกขาว คุณก็จะมีแต่ดูดีขึ้นไปเรื่อยๆ”

หูของณิชารู้สึกร้อนผ่าว หน้าอกราวกับมีอะไรบางอย่างไต่อย่างช้าๆ ใจเต้นตึกตักด้วยความกระสับกระส่าย

“ช่วงนี้คุณแอบไปเรียนรู้พวกถ้อยคำหวานซึ้งแบบนี้มาจากอินเทอร์เน็ตใช่ไหม?”

“ผมยังต้องเรียนอีกเหรอ?”เวธัสชำเลืองตามองเธอ ท่าทีสูงสง่า

“รู้สึกว่าช่วงนี้จู่ๆคุณก็ปลดล็อคทักษะอะไรหลายๆอย่างนะ”อย่างเช่นถ้อยคำหวานหยดหยอกล้อหญิงสาว อย่าเช่นพวกคำหวานที่ทำให้เธอมีความสุข อย่างเช่นคำพูดที่……ทำให้เธอรู้สึกว่าเขาดูมาดแมนดูอบอุ่น

ราวกับว่า“ความไม่เชื่อใจ”ระหว่างพวกเขา การถูกบีบบังคับให้แยกจากกันเหล่านั้นมันจางหายไปจนหมดสิ้น

เวธัสนึกถึงเรื่องที่ยังทำไม่จบของพวกเขาเมื่อตะกี้ขึ้นมาทันที แววตาดำมืดเต็มไปด้วยความชั่วร้าย“ผมยังมีทักษะที่ปลดล็อคแล้วอีกหลายอย่าง อยากจะรู้ไหมว่ามีทักษะอะไรบ้าง?”

ณิชาพยักหน้าด้วยความอยากรู้อยากเห็น เข้าใกล้มุมปากของเขาฟังเขาพูด

จากนั้นลมหายใจที่ร้อนผ่าวของเขาก็เข้ามาในหูของเธอ ไม่รอให้เขาพูดจบ แก้มของณิชาก็แดงไปหมดแล้ว พูดเยาะเย้ยกลับไปอย่างไม่ยอมแพ้“บอดี้การ์ดของยายติดตามฉันอยู่ตลอดเวลา ต่อให้คุณจะปลดล็อคทักษะมากมายขนาดไหน จะมีประโยชน์เหรอ?”

สีหน้าของเวธัสดำมืดไปทันที สิ่งไหนที่ควรพูดก็ดันพูดออกมาซะอย่างนั้น！

……

หลังจากที่สิดาฟื้นขึ้นมาแล้ว ก็นอนพักฟื้นอยู่ที่โรงพยาบาลมาโดยตลอด

ช่วงหลายวันมานี้ณิชาเพิ่งจะกลับมายังตระกูลรุ่งโรจน์ ไม่มีเวลาไปเยี่ยมเธอ เวธัสก็เลยพูดเสนอออกมาว่าจะไปเยี่ยมสิดา ณิชารู้สึกลังเลอยู่ภายในใจ อยากที่จะพาเขาไปเจอสิดา แต่กลับเป็นห่วงว่าจะทำให้เกิดความเข้าใจผิดมากขึ้นไปอีก

แต่เวธัสก็ดึงดันที่จะไปเจอกับสิดาให้ได้ ณิชาก็ทำได้แค่ไปด้วยกันกับเขา

เวลาเยี่ยมปิดให้บริการถึงสามทุ่ม

เวธัสขับรถด้วยตัวเองไปตามทางลัดที่ใกล้ที่สุด ตอนที่มาถึงห้องผู้ป่วยที่สิดาพักอยู่ ก็เป็นเวลาสองทุ่มพอดี

ณิชาโทรศัพท์ไปหาสิดาก่อน ถือโอกาสนำขนมที่เธอชอบไปด้วย แต่จำนวนน้อยมากๆ แค่เอาไปให้เธอชิมดูเท่านั้น

ประตูห้องผู้ป่วยเปิดออก แม้ว่าแววตาของสิดาจะดูเศร้าเสียใจอยู่นิดหน่อย แต่ก็ยังตั้งหน้าตั้งตารอคอยการมาถึงของณิชาอยู่ไม่น้อย แต่หลังจากที่เห็นเวธัสที่ตามมาข้างหลังของณิชานั้น รอยยิ้มก็หยุดชะงักไปทันที

จากนั้น แทนที่ด้วยสีหน้าท่าทางหวาดกลัวราวกับเห็นผี！

เธอกำลังหวาดกลัวเวธัสอย่างไม่ต้องสงสัย！