กามเทพน้อยสานรักของแด๊ดดี๊หม่ามี๊ นิยาย บท 469

อารมณ์ความรู้สึกของณิชาถูกขัดจังหวะ แต่กลับไม่ยอมบีบบังคับเขาต่อ บางครั้งคนเราก็ต้องมีความลับกันบ้าง

“ถ้าคุณเต็มใจบอกฉันก็จะฟัง แต่ถ้าไม่เต็มใจบอกฉันก็เคารพในการตัดสินใจของคุณ”

ถึงยังไงความจริงที่สิดาถูกรถชน เธอก็เชื่อว่าเรื่องนี้มันจะต้องมีความลับอื่นซ่อนไว้อยู่แน่นอน ไม่อย่างนั้นเขาไม่มีทางลากเธอไปแจ้งตำรวจอย่างมั่นอกมั่นใจขนาดนั้นแน่นอน แถมยังเอาวิดีโอที่ไม่ได้เป็นผลดีต่อตัวเองมาให้คนเขาระบุตัวตนอีก

นั่นมันรนหาที่ตายชัดๆเลยไม่ใช่หรือไง?

เวธัสหยุดฝีเท้าลง ในแววตาที่ลึกราวกับสระน้ำลึกคู่นั้นสะท้อนภาพของเธอ ราวกับซ่อนเร้นดวงดาวที่สุกสกาวพร่างพราวเอาไว แต่ใจของเขากลับเต็มไปด้วยความขมขื่นและหัวเราะเยาะตัวเอง

“ถ้าเกิดว่ามันเป็นเรื่องที่ดี ทำไมผมจะไม่ยอมบอกคุณล่ะ?”

ตอนช่วงที่โรคกำเริบเป็นช่วงเวลาที่เขาทุกข์ทรมานมากที่สุด แล้วก็เป็นด้านที่เกินจะรับไหวที่สุดของเขาด้วย เขาไม่ยอมให้เธอรู้ความอ่อนแอของเขา แล้วก็ยิ่งไม่อยากให้ความรักของเธอต้องผสมปนเปไปพร้อมกับความเห็นอกเห็นใจเช่นกัน

แม้ว่าณิชาจะไม่มั่นใจว่าเกิดอะไรขึ้นกับเขากันแน่ แต่ก็รู้สึกว่าที่ตัวของเขาในตอนนี้เต็มไปด้วยความเศร้าโศกเสียใจ

“ไม่ว่าจะดีหรือไม่ดี ฉันก็จะอยู่เคียงข้างกับคุณ ตลอดไป”เธอโผเข้าไปในอ้อมกอดของเขา กอดเขาเอาไว้แน่น ใช้อุณหภูมิของร่างกายตัวเองให้ความอบอุ่นกับเขา

เขาเป็นคนประเภทที่ว่าใบหน้ายิ่งดูยิ่งลึกซึ้ง สันจมูกโด่ง หน้าตาเยือกเย็น ริมฝีปากบางแต่เซ็กซี่

อาศัยแสงจันทร์เย็นยะเยือกสลัวๆ สาดส่องความเยือกเย็นบนใบหน้าของเขา ราวกับเทพเจ้าที่ลงมาจากแท่นบูชา

เธอเงยหัวขึ้นเล็กน้อย จ้องมองใบหน้าของเขาอย่างจริงจัง เวธัสสบตากับเธอโดยไม่ได้ตั้งใจ เลื่อนกรามลง เข้าใกล้แก้มของเธออย่างไม่รู้ตัว……

เอี๊ยด

ในขณะนี้เอง บนถนนจู่ๆก็มีเสียงเบรกรถดังขึ้นมาอย่างชัดเจน

เป็นเสียงเบรกของรถมอเตอร์ไซค์ เสียงไม่ได้ดังเสียดหูมากนัก

แต่ก็ดึงดูดความสนใจของณิชาและเวธัสไปเรียบร้อยแล้ว

ณิชาเมินหันหน้าไปด้วยความรู้สึกอึดอัด เห็นเจ้าของรถมอเตอร์ไซค์ขับออกไปพลางพูดต่อว่าขึ้น แต่ตำแหน่งที่เขาเบรกในตอนนี้มีลูกหมาที่น่าสงสารตัวหนึ่งนอนอยู่

ลูกหมาน่าจะเป็นหมาจรจัด ตามเนื้อตามตัวสกปรก ทั้งตัวสีขาวนวลน่ารัก พับหูทั้งสองข้าง นอนขดตัวอยู่ ขาขวายกขึ้น ท่าทางน่าสงสาร น่าจะได้รับบาดเจ็บอยู่

พอเห็นเจ้าของรถมอเตอร์ไซค์จากไปแล้ว

ณิชาก็ขมวดคิ้วที่สวยงามเล็กน้อย ข้ามถนน วิ่งตรงเข้าไปหาลูกหมาตัวนั้นทันที

เวธัสตามฝีเท้าของเธอไม่ทัน ทำให้เธอออกไปอยู่ท่ามกลางสายฝน ยังดีที่ฝนไม่ได้ตกหนักมาก ตอนที่เขาตามไป ที่ไหล่ของเธอก็มีรอยเปียกของน้ำไม่กี่หยดเท่านั้น

ณิขานั่งยองลงตรงหน้าของลูกหมา ลูกหมายังเด็กมาก น่าจะยังไม่หย่านมหรือไม่ก็เพิ่งจะหย่านมได้ไม่นาน เธออุ้มขึ้นมาอย่างระมัดระวัง

“หงิง……”ขาขวาของลูกหมาถูกรถชน เลยส่งเสียงร้องครางออกมาอย่างน่าสงสาร

“น่าสงสารจังเลย……”ณิชาลูบขนที่เปียกซกของมันด้วยความสงสาร

เมื่อก่อนเธอชอบเลี้ยงพวกสัตว์ตัวเล็กๆแบบนี้เป็นพิเศษ ต่อมาต้องเลี้ยงลูก ก็ไม่เลยไม่ค่อยสะดวกที่จะเลี้ยงต่อแล้ว

ในตอนนี้ แววตาที่ใสแป๋วของลูกหมา ทำให้ความปรารถนาในของเธอสั่นไหวขึ้นมาทันที

เวธัสชำเลืองมองเธออุ้มลูกหมาเอาไว้ในอ้อมกอดด้วยความรังเกียจ ตามตัวก็สกปรก แถมยังมีรอยเลือดจางๆอยู่อีกด้วย เขาขมวดคิ้วพูดขึ้น“น่าจะเป็นลูกหมาพันธุ์ผสมที่ถูกคนเอามาทิ้งไว้ สีขนดูไม่บริสุทธิ์ หรือบางทีอาจจะมีโรคติดต่ออะไรก็ได้ คุณรีบวางมันลงเถอะ เดี๋ยวผมจะให้คนมาจัดการเอง”

“ตอนนี้เวลาก็ยังไม่ดึกมาก พวกเราพามันไปส่งที่โรงพยาบาลสัตว์เถอะ”

เวธัสขมวดคิ้วแรงกว่าเดิม“คุณชอบลูกหมา?”

“น้อยมากที่จะมีผู้หญิงไม่ชอบสัตว์ที่ขนฟูๆแบบนี้ใช่ไหมล่ะ แต่ดูเหมือนว่ายายจะแพ้ขนสัตว์ ฉันไม่สามารถพามันกลับไปที่ตระกูลรุ่งโรจน์ได้”

ณิชารู้สึกสิ้นหวังไม่น้อย แต่สิ่งที่ต้องทำอย่างเร่งด่วนก็คือรักษาบาดแผลให้กับลูกหมา หันไปพูดกับเวธัสอีกรอบ“ใกล้ๆข้างหน้าดูเหมือนจะมีโรงพยาบาลสัตว์อยู่หนึ่งแห่ง พวกเราพามันไปส่งกันเถอะ”

“……”เวธัสเม้มริมฝีปากบางๆ เห็นได้ชัดว่าไม่ได้มีความรู้สึกรักเอ็นดูอย่างเอ่อล้น