กามเทพน้อยสานรักของแด๊ดดี๊หม่ามี๊ นิยาย บท 70

กันญ่าตบหน้าคนขับด้วยหลังมือ

เธอจงใจงอนิ้วเล็กน้อย ทำให้เล็บของเธอบาดใส่ใบหน้าของคนขับรถจนเป็นแผลเปื้อนเลือดยาว เธอยังรู้สึกไม่สะใจพอ “เดี๋ยวกลับไปถึงบ้าน นายไปรับเงินเดือนสุดท้ายจากพ่อบ้าน ตั้งแต่พรุ่งนี้นายไม่ต้องมาทำงานแล้ว!”

คนขับเอามือปิดแก้มที่มีเลือดไหล และพอเขาได้ยินคำพูดของกันญ่า ความตื่นตระหนกก็ฉายแววในดวงตาของเขา “คุณกันญ่าครับ ผมผิดไปแล้ว ยกโทษให้ผมด้วยเถอะครับ ผมยังมีพ่อแม่มีลูกที่ต้องเลี้ยงดู ผมอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีงาน...”

“สตาร์ทรถ” กันญ่าเอ่ยพูดอย่างเย็นชา

“คุณกันญ่าครับ ผม...”

“ถ้านายยังไม่สตาร์ทรถอีก เงินเดือนเดือนนี้ของนายก็จะไม่มี!” กันญ่าจ้องหน้าคนขับอย่างดุร้าย ปกติเธอแสร้งทำเป็นใจดีต่อหน้าคนใช้ แต่วันนี้เธอโมโหมาก

โมโหจนไม่สามารถเสแสร้งต่อไปได้ และอาละวาดออกมา

เธอส่งคนไปตามเวธัสตลอด แต่เธอคิดไม่ถึงว่าจะถูกณิชาฉวยโอกาสไปได้…

อีกทั้งยังถูกธิชาทำให้ตกอยู่ในสภาพเละเทะแบบนี้อีก!

“พวกแมลงสาบ ตัวเหม็น พวกขยะแขยงที่คลานออกมาจากขยะอย่างพวกแก! แกมีพ่อแม่แก่มีลูกแล้วยังไง ฉันอารมณ์ไม่ดีอยู่แกไม่เห็นหรือไง ชาตินี้เกิดมาเป็นขี้ข้าคนอื่น ก็สมควรแล้วที่คนอื่นจะเหยียบย่ำไว้ใต้เท้า”

คนขับรถจับพวงมาลัยรถไว้แน่น ฟันของเขากระทบกันจนส่งเสียงดัง

“รู้อย่างนี้เมื่อสี่ปีก่อนฉันน่าจะส่งคนไปรุมข่มขืนซะ ดูซิว่าเวธัสยังจะสนใจมันอีกไหม!” กันญ่ารู้สึกว่ายังไม่หายโมโห จึงเล็งเป้าหมายในการแก้แค้นไปที่ณิชาอีกครั้ง

“คุณกันญ่าครับ!” จู่ๆ คนขับรถก็มองหน้ากันญ่าอย่างแข็งกร้าว “คุณแน่ใจเหรอครับว่าจะไล่ผมออก?”

“แกตาบอดหรือหูหนวกหรือไง”

“งั้นก็ดี กูก็ไม่อยากทำแล้ว! รถเส็งเคร็งนี่ เชิญขับกลับเองก็แล้วกัน!” คนขับรถถอดเครื่องแบบคนใช้ของตระกูลสถานนท์ออก แล้วโยนใส่ที่นั่งคนขับ ก่อนจะลงจากรถไป

กันญ่าตกตะลึงไปสักพัก แล้วตะโกนเรียกคนขับรถกลับมา “กลับมาเดี๋ยวนี้นะ! เงินเดือนเดือนนี้แกยังอยากได้อยู่ไหม”

“เก็บไว้ซื้อโลงศพให้ผู้หญิงที่ร่ำรวยอย่างคุณเถอะ!” คนขับรถพูดทิ้งท้ายแล้วเดินจากไปโดยไม่หันกลับมามองอีก เขาเลือกที่จะเดินดีกว่าที่จะนั่งรถคันเดียวกับกันญ่า

กันญ่า “...”

……

หลังจากที่กันญ่าจากไป เวธัสก็ขมวดคิ้ว เหลือบมองไปที่ปัณณ์ แล้วมองไปที่ลุงชัย

“ดึงข้อมูลกล้องวงจรปิดในห้องโถงออกมา แล้วส่งไปที่ห้องทำงานของฉัน”

พระอาทิตย์ส่องแสงส่องแสงจ้า เธอมองไปรอบๆ ด้านเป็นครั้งคราว ไม่มีอาคารสูงอะไร มีแต่บ้านพักหลังเดี่ยวหรือทาวน์เฮาส์วิลล่า เว้นระยะห่างอย่างสม่ำเสมอ พอมองออกไป ก็เห็นหลังคาและผนังดำ-ขาวที่ดูมีเอกลักษณ์เฉพาะตัว

ก่อนที่สุขุมจะถูกพิพากษา เขาเคยบอกไว้ว่าความปรารถนาสูงสุดของเขาคือการได้มีบ้านพักที่นี่เป็นของตัวเอง

จนสุดท้าย แม้แต่บ้านเดิมก็รักษาไว้ไม่ได้...

ทันใดนั้นเอง มีรถสีดำแล่นมาทางด้านหลัง และหยุดจอดตรงหน้าเธอ

หน้าต่างรถถูกลดระดับลง เผยให้เห็นใบหน้าที่คุ้นเคย

ลุงเต๋าส่งยิ้มให้ณิชาอย่างเรียบง่ายและตรงไปตรงมา

“สวัสดีครับคุณณิชา ผมเป็นคนขับรถของคฤหาสน์สนธิไชย คุณผู้ชายบอกว่าการเรียกแท็กซี่ที่นี่ไม่ค่อยสะดวก ให้ผมส่งคุณกลับบ้านครับ”

“ฉันโทรเรียกบริการรถออนไลน์แล้ว ขอบคุณสำหรับความกรุณาของคุณชายคุณลุงด้วยนะครับ!” ณิชาปฏิเสธในขณะที่กำลังยกมือบังแดดบนหน้าผากของเธอ

ลุงเต๋าขับรถตามเธอไปช้าๆ “คุณณิชาครับ การเรียกแท็กซี่มาที่นี่ไม่ใช่เรื่องง่าย อีกทั้งแถวนี้เมื่อเร็ว ๆ นี้มีการถูกคนขับรถแท็กซี่เรียกค่าไถ่ด้วย…”

หลังจากณิชาได้ยินลุงเต๋าพูดจบเธอก็ขนลุกซู่ขึ้นมา นอกจากนี้หน้าผากของเธอยังมีเลือดออก ทำให้เธอเริ่มหมดแรงเล็กน้อย สุดท้ายเธอก็ยอมขึ้นนั่งรถลุงเต๋าที่จะพาเธอไปส่งที่คลินิก ...