กามเทพน้อยสานรักของแด๊ดดี๊หม่ามี๊ นิยาย บท 71

ลุงเต๋าเป็นคนซื่อตรงมาก พอรู้ว่าณิชามาเพื่อเยี่ยมคุณหนู เขาจึงหาเรื่องของอรัลขึ้นมาคุยกับณิชา...

ณิชานั่งฟังเขาพูดว่าอรัลดีต่อพวกคนใช้ในบ้านยังไง มีความอ่อนน้อมถ่อมตนและสุภาพต่อผู้ใหญ่มากแค่ไหน แต่นิสัยของเขาค่อนข้างซื่อ และค่อนข้างเก็บอารมณ์ แต่เขาเป็นเด็กดีอย่างแน่นอน...

ในสมองของเธอกำลังจินตนาการภาพเด็กน้อยผู้ประพฤติดีและมีไหวพริบขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว

เมื่อตะกี้ตอนอยู่หน้าประตูบ้าน ดูเหมือนเธอจะเห็นรูปร่างของตัวเล็ก แต่น่าเสียดายที่เธอรู้สึกอารมณ์เสียมากในตอนนั้น และตัวเล็กก็เอาผ้าขนหนูมาปิดหน้าเขาไว้ เธอจึงไม่แม้แต่จะได้เห็นหน้าของเขาได้ชัดเจน

เธอรู้สึกเสียดายขึ้นมากะทันหัน...

ณิชาไม่ได้ไปโรงพยาบาล เธอแค่ไปที่คลินิกเล็กๆ ใกล้บ้านของเธอเพื่อทำแผลง่ายๆ

คุณหมอบอกไม่ให้แผลโดนน้ำ อีกสองวันให้กลับมาเปลี่ยนผ้าพันแผล ณิชาบอกลาคุณหมอและกลับไปที่หมู่บ้านออเรนจ์ หลังจากสงบสติอารมณ์ลงแล้ว ก็เริ่มรู้สึกกังวลขึ้นมาเล็กน้อย

ตอนที่เธอเดินออกมา เธอทำให้กันญ่าต้องอับอาย ตอนนี้เวธัสคงกำลังกอดปลอบโยนกันญ่า และฟังอีกฝ่ายกล่าวหาว่าเธอทำอะไรชั่วร้ายออกไปบ้าง?

อีกทั้งเธอยังไปกัดหลังมือของเวธัสด้วย เขาคงจะไม่โกรธจนปิดกั้นอนาคตการงานของเธอไปหรอกนะ?

รู้อย่างนี้ตอนนั้นเธอไม่หุนหันพลันแล่นก็คงดี

ณิชากังวลว่าจะถูกเวธัสไล่ออก และสูญเสียอาชีพการงานของเธอไป ณิชาจึงตัดสินใจร่างแบบงานที่ใช้ในการแข่งขันให้เสร็จก่อน เธอเกือบจะเตรียมมันเสร็จแล้ว เหลือแค่ข้อบกพร่องเล็กน้อยที่ต้องทำการขัดเกลาให้สมบูรณ์

ถ้าหากสามารถชนะการแข่งขันนี้ได้ เงินรางวัลจะได้เป็น5ล้าน

หลังจากทำทั้งหมดจนเสร็จ เธอคิดจะดูเวลา และคิดจะหยิบโทรศัพท์จากกระเป๋าของเธอขึ้นมา แต่เธอกลับเจอแต่ความว่างเปล่า!

โทรศัพท์ของเธอล่ะ

ณิชามองไปรอบ ๆ ห้องนั่งเล่นอย่างรวดเร็ว แต่สถานที่ที่ควรจะหาก็หาไม่เจอ ยังไงก็หาไม่เจอ

เธอจำได้ว่าตอนออกไปข้างนอกในตอนเช้าเธอเอามันไปด้วย จึงติดต่อไปหาลุงชัย

เธอลืมไว้ในคลินิกหรือเปล่า?

ไม่ใช่สิ ดูเหมือนเธอจะไม่เห็นโทรศัพท์ของเธอแล้ว

หรือว่า...เธอจะลืมไว้ในรถลุงเต๋า?