กามเทพน้อยสานรักของแด๊ดดี๊หม่ามี๊ นิยาย บท 72

“คุณเวธัส?” ณิชาเบิกตาโต

ทำไมโทรศัพท์มือถือของเธอถึงอยู่ในมือของเวธัสได้?

“ผมเอง” เวธัสพูดอย่างใจเย็น “ผมไม่รู้ว่าวันนี้จะเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นในคฤหาสน์สนธิไชย และคิดไม่ถึงว่าจะเกิดเรื่องแบบนั้นขึ้นด้วย แต่ผมขอบคุณมากที่คุณมาเยี่ยมอรัล แผลบนหน้าผากของคุณดีขึ้นบ้างไหม?”

ณิชาลังเลอยู่สักพัก

อาการบาดเจ็บของกันญ่ารุนแรงกว่าไม่ใช่หรือไง?

ถ้าหากเวธัสต่อว่าเธออย่างโมโห บางทีณิชาอาจจะโมโหกลับได้ แต่เขากลับพูดกับเธอด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน ปฏิกิริยาของณิชาเองก็อ่อนลง...

ยังไงปัญหาระหว่างเธอกับกันญ่า ก็ไม่เกี่ยวอะไรกับเขา

ในตอนนั้นเธอยังกัดหลังมือของเขาไปด้วย...

“แค่บาดเจ็บเล็กน้อยค่ะ ทำแผลนิดหน่อยก็ไม่เป็นไรแล้ว คุณช่วยคืนโทรศัพท์ให้ฉันได้ไหมคะ”

“อยากได้คืนเหรอ” ชายหนุ่มเอ่ยถามแทนที่จะตอบกลับ เสียงที่น่าฟังและแหบแห้งของเขาดังก้องเข้ามาในหูของเธอ

ณิชาแอบด่าในใจ แต่เธอกลับพูดด้วยรอยยิ้มว่า “ฉันใช้โทรศัพท์เครื่องนี้มาหลายปีแล้วข้างในมีข้อมูลจำนวนมากและยังมีข้อมูลติดต่อที่สำคัญมาก คุณเวธัสคงไม่สนใจโทรศัพท์เก่าๆ แบบนั้นเหมือนกัน คืนให้ฉันเถอะค่ะ ตอนนี้คุณอยู่ที่ไหนคะ อยู่ที่คฤหาสน์สนธิไชยฉันใช่ไหม เดี๋ยวฉันจะรีบไป...”

“ตอนนี้ผมไม่ว่าง” เวธัสพูดขัดจังหวะการพูดของเธออย่างช้าๆ

ในใจของณิชาบีบเกร็ง เธอรีบพูดว่า “แล้วเมื่อไหร่คุณจะว่างคะ?”

“ถ้าผมว่าง ผมจะเอามันไปคืนให้คุณเอง”

“ฮะ? ฉันไม่กล้ารบกวนคุณหรอกค่ะ! ฉันไปเอาคืนเอง คุณอยู่ที่คฤหาสน์สนธิไชยใช่ไหมคะ ถ้าอย่างนั้น...”

“ผมยังมีเรื่องต้องทำ แค่นี้ก่อนนะครับ” ริมฝีปากบางของเวธัสยกยิ้มเจ้าเล่ห์แล้วรีบกดวางสายไปทันที ทิ้งณิชาให้ร้อนใจอยู่ที่หมู่บ้านออเรนจ์ และดูจะอารมณ์เสียมาก

เขาคือเวธัสเลยนะ จะรู้ได้ยังไงว่าเขาจะว่างตอนไหน!

ถ้าไม่มีโทรศัพท์จะรู้สึกไม่มีความปลอดภัย